Τέλος...

Όταν ξεκινάει η πρώτη καθυστέρηση της περιόδου, όταν παίρνεις την πρώτη επιβεβαίωση της εγκυμοσύνης, θεωρείς ότι το "τέλος" θα έρθει σε 8-9 μήνες με κάτι που πλαντάζει στο κλάμα να βγαίνει από μέσα σου...
Δυστυχώς , μερικές φορές η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική και μπορεί το τέλος να έρθει εβδομάδες νωρίτερα απ' ότι θέλεις, μπορεί το σώμα σου να αποφασίσει να σφυρίξει την λήξη στις 6 εβδομάδες και ότι και να κάνεις εσύ, το σώμα σου δεν θα αλλάξει γνώμη... ότι σταματάει δεν ξαναρχίζει...
Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο, για την ακρίβεια η "παλίνδρομος κύηση" όπως λέγεται, είναι ένα πολύ σύνηθες φαινόμενο, συμβαίνει σε πάνω από το 70% των εγκύων... απίστευτο ε? Το ότι είναι σύνηθες όμως ένα γεγονός δεν πάει να πει και ότι μπορείς να το αντέξεις χαλαρά. Το ξέρουμε σχεδόν από την περασμένη Πέμπτη... ήταν η πιο δύσκολη μέρα, έκλαιγα, κοιμόμουν, ξυπνούσα και έκλαιγα πάλι λίγο...
Στην πορεία των ημερών και ειδικά το ΣΚ που ο Θοδωρής δεν δούλευε ήταν καλύτερα κάπως, χθες και προχθές σχεδόν οκ αλλά σήμερα... δεν ήθελα να πάω στον γιατρό για την τελική επιβεβαίωση... δεν ήθελα να το ακούσω...απλά δεν ήθελα και ας το ήξερα κατά βάθος...
Τρεις βδομάδες με την τρέχουσα τις έχω περάσει κλεισμένη μες το σπίτι για το καλό ενός μωρού που είχε ήδη αποφασίσει ότι δεν θα 'ρθει...τρεις βδομάδες άγχους και προσοχής ενώ το σώμα μου είχε ήδη δει ότι η κύηση έπρεπε να σταματήσει...
Κάποια πράγματα, ξέρετε, σου πέφτουνε βαριά... οτι και να πεις, σου πέφτουν βαριά...το Σάββατο θα πάω να με καθαρίσουν και ελπίζω την Δευτέρα να πάω για δουλειά κανονικά...
Τουλάχιστον την Κυριακή μετακομίζουμε στο καινούργιο, μεγάλο σπίτι... θα χουμε δουλειές με φούντες για να το φτιάξουμε σιγά σιγά όπως θέλουμε...