Τα βιβλία...

Δεν θυμάμαι πως και πότε ξεκίνησαν όλα, δεν είμαι από τους ανθρώπους που καταγράφουν τέτοιες λεπτομέρειες, δεν τα συγκρατεί το κεφάλι μου τι να κάνουμε και ας λέει ο άντρας μου πως ότι κάνει ή λέει τα θυμάμαι για πάντα...το πότε έπιασα στα χέρια μου το πρώτο εξωσχολικό βιβλίο και ποιο ήταν αυτό, δεν το θυμάμαι.



 Από αφηγήσεις ξέρω ότι αυτό που σίγουρα έκανα από τον πρώτο χρόνο της ζωής μου ήταν να μιλάω, να μιλάω συνεχώς εκτός από όταν τραγουδούσα...η μητέρα μου λέει συνεχώς το πως όταν πήγε να γεννήσει τον μεγαλύτερο από τους αδερφούς μου, εγώ τεσσάρων χρονών τότε, είχα ζαλίσει την γιαγιά της μιλώντας της συνεχώς και ρωτώντας πράγματα.  Με βλέπω σαν σε ταινία να έχω συζήτηση με τον θείο μου, "Τι φαγητό έχουμε? -Σούπα -Δεν μου πες! -Σούπα έχουμε - Δεν μου πες" το θυμάμαι μέσα στο μυαλό μου όπως και το ότι ήμασταν στην κουζίνα του σπιτιού τους.
 Το σπίτι του θείου που ήταν γεμάτο βιβλία, θυμάμαι μια τεράστια βιβλιοθήκη αριστερά όπως έμπαινες στο σπίτι. Βέβαια πιθανόν να φαινόταν τεράστια επειδή ήμουν μικρή...τι να πω, irrelevant λεπτομέρειες. Αυτό που ξέρω όμως ήταν πως όταν πηγαίναμε επίσκεψη, εγώ έτρεχα στη βιβλιοθήκη και μετά σε μια γωνιά στο δωμάτιο του ξαδέρφου μου. Εκεί διάβασα πρώτη φορά το αμερικάνικο MAD,  πρέπει τότε να τελείωνα το δημοτικό γιατί αγγλικά ξεκίνησα στην τετάρτη δημοτικού...ακόμα δεν θα ξεχάσω μια παρωδία του Star Wars που είχα διαβάσει στο καταπληκτικό αυτό περιοδικό, χρησιμοποιούσαν το "May the force be with you" βάζοντας αντί για force διάφορες άλλες λέξεις, αστείες όπως γινόντουσαν ανάλογα με το νόημα της στιγμής...("may the horse be with you" , "may remorse be with you").
  Ξέρω σίγουρα ότι πάντα μου άρεσε να ακούσω ιστορίες, να κάθομαι και να ακούω τη γιαγιά μου, να μου λέει για νεράιδες και αερικά, για αλαφροΐσκιωτους ανθρώπους και τον αράπη που εμφανίζεται στον ύπνο σου και σου λέει που είναι κρυμμένα λεφτά. Δεν ξέρω επίσης πότε οι νεράιδες και οι καλικάντζαροι της ελληνικής παράδοσης έδωσαν τη θέση του στα leprechauns & τα elfs. Δεν θυμάμαι αν ήταν πριν πιάσω πρώτη φορά Τόλκιν στα χέρια μου η μετά. 
 Στα 38 μου χρόνια (χωρίς να ξέρω πόσα να αφαιρέσω για ακριβές timeline) έχω διαβάσει πολλά βιβλία και από αρκετά απο αυτά δεν θυμάμαι τπτ... σε άλλα θυμάμαι την κεντρική ιδέα και σε άλλα κάτι παραπάνω. Υπάρχουν όμως και αυτά από τα οποία κουβαλάω κάτι μέσα μου χρόνια τώρα και νομίζω θα το κουβαλάω για πάντα.
 Χρησιμοποιώ συχνά όταν θέλω να διαλέξω κάτι στη τύχη, το τραγουδάκι από "Το καπλάνι της βιτρίνας" (Άμστερνταμ, πικι πικι ραμ...), όταν γνώρισα τον άντρα μου και συζητούσαμε φιλικά στην αρχή, με είχε ρωτήσει ποιο είναι το αγαπημένο μου βιβλίο, του είχα πει, έτσι χωρίς να το σκεφτώ, το καπλάνι και είχε πει ότι ήταν και το δικό του. Τον είχα ρωτήσει "ΕΥ-ΠΟ ή ΛΥ-ΠΟ?" για να δω αν όντως μου έλεγε αλήθεια και είχε απαντήσει "ΕΥ-ΠΟ - ΕΥ-ΠΟ" without missing a beat που θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Άγγλοι.
 Στο "κοντά στις ράγες" είδα για πρώτη φορά πως ο καλύτερος τρόπος να πλύνεις τα τζάμια είναι ένας κουβάς νερό και εφημερίδες....πολλές φορές τραγουδάω μέσα μου
"Στρατιώτη μου τη μάχη θα κερδίσει, όποιος πολύ το λαχταράει να ζήσει...
όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει,στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει..."
όπως ακριβώς το είχα διαβάσει και στη συνέχεια ακούσει κατά τη διάρκεια μιας σχολικής εργασίας για το "Παραμύθι χωρίς όνομα", είναι αρκετά βιβλία που μου έχουν κάνει εντύπωση,ασχέτως της ηλικίας που τα πρωτοδιάβασα και αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι δεν έχω ένα αγαπημένο βιβλίο αλλά πολλά.
 Ώρες καθόμουν και φανταζόμουν πως σαν ένας άλλος Μπάστιαν Μπάλταζαρ Μπουξ  έβρισκα ένα τέτοιο μαγικό βιβλίο και μεταφερόμουν στην υπέροχη ονειροφαντασία εκεί μαζί με τον Ατρέγιου να ψάχνω να σώσω την χώρα και την φεγγαρογέννητη όπως στην "Ιστορία χωρίς τέλος" του Μιχαήλ Έντε.
  Ή κράδαινα το σπαθί μου πλάτη πλάτη με τον Σερ Λάνσελοτ τον απόλυτα αγαπημένο μου ιππότη της αυλής του βασιλιά Αρθούρου. Ποτέ δεν συμπάθησα την Γκουίνεβιρ, ούτε ποτέ φαντάστηκα τον εαυτό μου να παίρνει τη θέση μια πριγκίπισσας ή όποιας άλλης δεσποσύνης, εκτός κι αν κάτω από το μακρύ της φόρεμα έκρυβε ένα σπαθί, μαγικό ή όχι ελάχιστη σημασία είχε, αρκεί να ήταν σπαθί, μιας και ποτέ δεν  συμπάθησα άλλου τύπου όπλο, πάντα η ηρωίδα μου, άσχετο με την εποχή που ζούσε ήξερε να χειρίζεται σπαθιά και μαχαίρια.  Ίσως γι αυτό οι μοίρες μου έστειλαν για άντρα έναν παλιό πρωταθλητή της ξιφασκίας...νόμιζα ότι ήταν πλάκα το ότι έπαιζε για χρόνια ξιφασκία στον παναθηναϊκό, what were the chances?! είχα σκεφτεί όταν μου το είπε, αλλά ήταν αλήθεια.
Θα είχε πλάκα βέβαια να ήταν ταυτόχρονα και ξωτικό το πιο αγαπητό μου μυθικό πλάσμα, ακόμα και dark elf θα μου άρεσε αν και τα ξανθά με γαλαζοπράσινα μάτια ξωτικά μ αρέσουν περισσότερο. Η αλήθεια είναι πως έχω άλλη μια μεγάλη αγάπη, ίσως μεγαλύτερη ακόμα, τους δράκους...παλιά ήθελα να κάνω tattoo ένα ξωτικό πολεμίστρια που να ιππεύει έναν δράκο... πέρασαν όμως τα χρόνια και ποτέ δεν το πήρα απόφαση και απλά το ξέχασα στην πορεία.
 Υπήρχαν περίοδοι στη ζωή μου που εστίαζα σε ένα είδος βιβλίων και άλλες που διάβαζα τα πάντα, υπήρχε η περίοδος της πώρωσης με την Αίγυπτο, τις πυραμίδες, τους Μάγιας και τα μυστήρια του πλανήτη...διάβαζα για μυστικές δυνάμεις, το πείραμα της Φιλαδέλφειας, το τρίγωνο των βερμούδων... κράταγα σημειώσεις με τις διαστάσεις των πυραμίδων και τον ακριβή προσανατολισμό τους και συνέκρινα συγγραφείς και εκδόσεις.... μετά πρέπει τα υπόλοιπα να μπλέχτηκαν μεταξύ τους...γιατί πριν την περίοδο της Αιγύπτου , την πραγματικότητα μου την αποτελούσαν συγγραφείς όπως η Ζωρζ Σαρρή, ο Δουμάς, ο Παπαδιαμάντης, ο Έντε. Πως απο αυτούς φτάνεις σε Κινγκ και Λαβκραφτ και Χάουαρτ ? Πως από τους ευγενείς ιππότες και τα λεπτεπίλεπτα ξωτικά φτάνεις σε βάρβαρους ήρωες? Πως από τους χαμένους θησαυρούς του 40, φτάνεις στους μεγάλους παλαιούς? Πως από τον Lancelot φτάνεις στον Cthulhu?
That is not dead which can eternal lie.
And with strange aeons even death may die.
  Τον Λαβκραφτ μου τον "σύστησε" ένας παλιός μου συμμαθητής στο Λύκειο, ο ίδιος που με μύησε και στον Τόλκιν, δύο τελείως διαφορετικούς συγγραφείς τους οποίους αγάπησα σχεδόν εξίσου. Για τον Κινγκ δεν θυμάμαι αλλά νομίζω ότι ήμουν πολύ τυχερή ώστε να ξεκινήσω είτε με το "The shining", είτε με το "The stand" από τα καλύτερα βιβλία του. 30 κάτι βιβλία του μετά συνεχίζω να τον διαβάζω σχεδόν με την ίδια προσήλωση που είχα και τότε. Πάντα με τράβαγε το μυστηριώδες το άγνωστο, αλλά για το πως έφτασα από τον δαιμόνιο ντετέκτιβ Σέρλοκ Χολμς στον τρομακτικό κλόουν που σκοτώνει παιδιά στο Ντέρυ δεν είμαι σίγουρη. Μπορεί να φταίει ένα βιβλίο του μπαμπά μου που είχα βρει στη μικρή βιβλιοθήκη μας, με αστυνομικές επι το πλείστον αλλά αρκετά "σκοτεινές" ιστορίες μυστηρίου. Ίσως έφταιγε το "Μπλεκ" και το "Αγόρι" που αγόραζε ο αδερφός μου που με έκαναν να δω ότι μου αρέσουν και τα πιο τρομακτικά αναγνώσματα...θυμάμαι μια ιστορία σε ένα απο αυτά με έναν απλό άνθρωπο που μεταμορφώθηκε σε ένα τρομακτικό ανθρωποειδές έντομο, όταν σταγόνες από το αίμα ενός τέτοιου εντόμου έπεσαν καταλάθος από το ταβάνι στο ποτό που έπινε.
Για καιρό κοίταζα κρυφά επάνω και μέσα στο ποτήρι μου πριν πιώ κάτι.
 Μπορεί να φταίει και η αγάπη του πατέρα μου για τα θρίλερ που με τράβηξε και μένα στο είδος. Άρχισα να διαβάζω ιστορίες για φαντάσματα, οι εκδόσεις Ωρόρα άρχισαν να πιάνουν σημαντικό μέρος της προσωπικής μου βιβλιοθήκης και το καρουσέλ του Μπράντπερι μ έκανε να βλέπω διαφορετικά τα λούνα παρκ που τότε έπιαναν σημαντικό μέρος της διασκέδασης μας.

to be continued...