Όταν μεγαλώσω θα γίνω εξωγήινος

«Όταν μεγαλώσω θα γίνω εξωγήινος» είπε ο μικρός Ανδρέας και όλο το δωμάτιο ξέσπασε στα γέλια. Ο μικρός κοίταξε λίγο γύρω του, τον παππού και τη γιαγιά, τους γονείς του και τους πολλούς θείους, δεν καταλάβαινε καλά γιατί όλοι γελούσαν αλλά δεν τον πείραζε πολύ και άρχισε να γελά μαζί τους.



« Έλα αγκαλίτσα» του είπε ένας απο τους μεγάλους θείους. Οι μεγάλοι είναι περίεργοι, ο Ανδρέας δεν ήξερε ακριβώς γιατί, αλλά πολλές φορές όταν έλεγε κάτι και όλοι γελούσαν, μετά κάποιος του έλεγε να πάει αγκαλίτσα. Αρχικά δεν ήθελε να πάει γιατί ήθελε να τρέξει και να παίξει με όλους αλλά η αγκαλίτσες ήταν ωραίες και πάντα τον χαϊδεύαν και τον φιλούσαν και αυτό του άρεσε και τον έκανε να χαίρεται οπότε πήγαινε, για λίγο ή για περισσότερο χρόνο.
Έτσι και σήμερα, πήγε στον θείο που κράταγε τα χέρια ανοιχτά και τον περίμενε. Σήμερα ήταν η γιορτή του μπαμπά του και το σπίτι ήταν γεμάτο κόσμο. Όλοι του έλεγαν να «χαίρεσαι τον μπαμπά». Δεν ήξερε τι σημαίνει αυτό αλλά η μαμά είπε να τους λέει ευχαριστώ, αν και κανείς δεν είχε φέρει δώρα για τον Ανδρέα παρα μόνο για τον μπαμπά. Δεν του άρεσε αυτό αλλά δεν έλεγε τίποτα για να μην νευριάσει τη μαμά του.
«Ξέρεις τι είναι ο εξωγήινος;» , ρώτησε ο θείος, κρατώντας τον σφιχτά στην αγκαλιά του. Βέβαια ήξερε τι είναι ο εξωγήινος! Είναι αυτοί που τους δείχνει μόνο στη τηλεόραση του θείου και της θείας! Η μαμά του είχε πει ότι δεν μπορούσε να τους δει στη δική τους τηλεόραση αλλά αυτό δεν τον σταματούσε από το να προσπαθεί να τους βρει. Ήταν αυτοί που ήταν μπλε και είχαν κεραίες και άρεσαν στη θεία και άλλοι πολλοί που ήταν περίεργοι και μιλούσαν έτσι που δεν τους καταλάβαινε. Η θεία είχε πει ότι μιλούσαν σε μια άλλη γλώσσα αλλά δεν ήξερε τι είναι αυτό. Αφού έξω απο την τηλεόραση όλους τους καταλάβαινε τι έλεγαν. Μερικές φορές όχι όλες τις λέξεις αλλά τις περισσότερες.
«Ξέρω τι είναι εξωγήινος, είναι αυτοί στην τηλεόραση του θείου που δεν καταλαβαίνω τι λένε» είπε δείχνοντας τον αδερφό του μπαμπά του. Πάλι γέλασαν όλοι. «Είναι μικρούλη ακόμα μωρέ μην το πειράζετε το παιδί» είπε μια άλλη θεία. Ο Ανδρέας νευρίασε λίγο μ’ αυτό «Δεν είμαι μικρός, είμαι τριών χρονών» είπε λίγο πεισμωμένος. Παλιά πήγαινε και σχολείο αλλά τώρα δεν μπορούσε γιατί το καινούργιο τους σπίτι ήταν μακριά από το σχολείο.Του άρεσε εκει πέρα γιατί είχε πολλά παιδιά για να παίζει. Ο Ανδρέας δεν είχε αδερφό όπως η μαμά και ο μπαμπάς και βαριόταν να παίζει μόνος του, γι’ αυτό μετά το φαγητό και τον ύπνο, η μαμά του τον πήγαινε στη «παιδική χαρά», αυτό το μέρος με τις κούνιες και τα άλλα παιδάκια.
«Γιατί θέλεις να γίνεις εξωγήινος;» ρώτησε μια άλλη θεία. Αυτό ήταν εύκολο, ο μικρός τους είχε δει στη τηλεόραση που κάνανε πολλά ωραία πράγματα. «Για να είμαι μέσα σε ένα δια-στη-μο-πλοιο και να είμαι πάνω στον ουρανό ψηλά ψηλά και να οδηγάω και να είναι ωραία» είπε περήφανος με τον εαυτό του και για την εξήγηση που τους έδωσε αλλά και επειδή θυμήθηκε πως το λέγαν αυτό το μεγάλο στον ουρανό. Ο θείος που τον κρατούσε αγκαλιά άρχισε να τον κουνάει όπως γέλαγε και ο Ανδρέας προσπαθούσε να φύγει αλλά ο θείος δεν τον άφηνε.
«Ανδρέα, δεν μπορείς να γίνεις εξωγήινος σαν αυτούς στην τηλεόραση μας γιατί είσαι απο την Γη. Εξωγήινος είναι αυτός που δεν είναι από τη Γη. Ξέρεις τι είναι η Γη;» ο Ανδρέας μ’ ένα τίναγμα κατάφερε να φύγει από την αγκαλιά και πήγε τρέχοντας στην θεία του. «Ναι» είπε με σιγουριά. «Τι είναι;» επέμεινε η θεία του. «Δεν ξέρω», παραδέχτηκε. Πάντα έλεγε ναι όταν τον ρωτούσαν αν ήξερε κάτι και ας μην ήξερε τίποτα. Δεν ήταν σίγουρος γιατί το έκανε αυτό, ίσως το να είσαι τριών χρονών να μην ηταν τόσο μεγάλος όσο νόμιζε αλλά παρόλα αυτά, ήθελε να τα μάθει όλα.
- Η Γη είναι ένας πλανήτης, όλοι μας μένουμε πάνω στη Γη...
- Εγώ μένω στη Φιλα-δέλ-φεια, πετάχτηκε ο Ανδρέας. Εσύ μένεις στη Γη;
- Όλοι μένουμε στη Γη. Είναι ένα πολύ μεγάλο μέρος και πάνω σ’ αυτό είναι και η Φιλαδέλφεια και το Χαιδάρι και το Παγκράτι και όλα.
- Και η Νέα Σμύρνη; Απόρησε ο μικρός μας φίλος
- Ναι, ναι και η Νέα Σμύρνη και όλα , είπε η θεία του γελώντας.
Ο Ανδρέας κάθησε για λίγο σκεφτικός και αμίλητος...πως μπορούσαν να είναι όλοι τους πάνω σ’ αυτή τη Γη μαζί, αφού αυτός έμενε στο σπίτι τους και οι άλλοι έμεναν σε άλλα σπίτια...τις σκέψεις του τις διέκοψε και πάλι η θεία του.
- Ανδρέα, άκουσε με εμένα λίγο, η Γη είναι ένας πλανήτης, ξέρεις τι είναι ένας πλανήτης;
- Όχι, παραδέχτηκε αμέσως αυτή τη φορά.
- Πλανήτης είναι ένα μεγάλο μέρος που είναι στον ουρανό. Η Γη είναι πολύ μεγάλη και πάνω της έχει την θάλασσα και τα βουνά και πολλούς ανθρώπους όπως εμείς. Μερικοί πλανήτες έχουν μόνο βουνά και δεν έχουν ανθρώπους.
- Ούτε παιδιά; Ούτε θάλασσα; Η περιέργια του Ανδρέα είχε μεγαλώσει.
- Οχι, ούτε παιδιά ούτε τίποτα. Θυμάσαι που λέγαμε μια μέρα για τον ήλιο; Που είναι στον ουρανό για να μας ζεσταίνει;
- Ναι, είπε ενθουσιασμένος και όταν πάμε στη θάλασσα βάζουμε αντιηλιακό και καπέλο.
- Ναι, ακριβώς. Γύρω από τον ήλιο γυρίζουν πολλοί πλανήτες όπως και η Γη.
- Ο ήλιος είναι πλανήτης; Έχει ανθρώπους και θάλασσα και παιδιά;
- Όχι, αγάπουλα μου ο ήλιος είναι αστέρι, σαν αυτά που είναι στον ουρανό τη νύχτα. Θυμάσαι που τα βλέπαμε;
- Ναι είναι πάαααρα πολλά, γούρλωσε τα μάτια του ο μικρός, είναι όλα ήλιος;
- Όλα αυτά τ αστέρια έχουν γύρω τους πλανήτες σαν τη Γη. Εσένα σ’ αρέσει που έβλεπες στην τηλεόραση το διαστημόπλοιο;
- Ήταν πολύ ωραίο! Μπορώ να το οδηγήσω όταν μεγαλώσω;
- Όταν μεγαλώσεις θα πας στο σχολείο για τα μεγάλα παιδιά και αν διαβάζεις πολύ...
- ...και τρως και το φαγητό σου όλο, πετάχτηκε η μαμά του
- ...και τρως και το φαγητό σου όλο, συμπλήρωσε η θεία, θα μπορέσεις να οδηγήσεις διαστημόπλοιο. Όμως πρέπει να διαβάζεις πολύ πολύ πολύ.
- Θα διαβάζω πολύ πολύ και θα γίνω εξωγήινος , φώναξε χαρούμενος ο Ανδρέας.
- Είπαμε πως δεν μπορείς να γίνεις εξωγήινος, γέλασε η θεία του. Μπορείς να γίνεις αστροναύτης.
- Αστρο τι;
- Αστροναύτης. Α-στρο-ναύ-της. Έτσι λέγονται αυτοί που ζουν στη Γη και πηγαίνουν στον ουρανό με το διαστημόπλοιο. Κατάλαβες;
- Κατάλαβα, είπε ο Ανδρέας αν και δεν τα είχε καταλάβει όλα...αυτό που είχε καταλάβει είναι πως για να οδηγήσει αυτό το μεγάλο το διαστημόπλοιο θα έπρεπε να διαβάζει πολύ για να γίνει α-στρο-ναύ-της.
Σε λίγο όταν η μαμά του έβγαζε τα φαγητά και τα γλυκά και όλοι του μιλούσαν, ο Ανδρέας ξέχασε τα πάντα γύρω από τους πλανήτες και τ’ αστέρια και τα διαστημόπλοια, έτρεχε γύρω γύρω στο σπίτι χαρούμενος και γελαστός και μιλούσε με όλους. Όσο περνούσε η ώρα κουραζόταν λίγο λίγο και άρχιζε να νυστάζει κάπως αλλά δεν σταματούσε λεπτό να παίζει με όλους.
Κάποια στιγμή έφυγαν οι καλεσμένοι για να πάνε στα δικά τους σπίτια και ο μικρός μας φίλος ήταν πια πολύ κουρασμένος για να μπορεί να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά. Ο μπαμπάς του, τον πήρε στην αγκαλιά του και τον πήγε στο κρεβάτι του. Είχε ήδη μισοκοιμηθεί την ώρα που τον σκέπαζε και τον φιλούσε για καληνύχτα...
- Μπαμπά, μουρμούρισε ο Ανδρέας δευτερόλεπτα πριν κοιμηθεί, όταν μεγαλώσω θα γίνω αστροναύτης...
- Θα γίνεις ότι εσύ θέλεις μωρό μου, είπε ο μπαμπάς χαϊδεύοντας τον. Ότι εσύ βάλεις στο μυαλό σου... και έκλεισε το φως...
ΤΕΛΟΣ



Αφιερωμένο στον ανηψιό μου που ήθελε να γίνει εξωγήινος. Μια συζητηση που ποτέ δεν εγινε.