Και τώρα Τσου-Λου....

  Έφτασε ο Σεπτέμβρης, δεύτερη βδομάδα στη δουλειά μετά την καλοκαιρινή άδεια, η ρουτίνα άρχισε να επιστρέφει στη ζωή όλων μας, τα "βαριέμαι" άρχισαν και πάλι να ακούγονται από όλα τα στόματα σε όποιον όροφο της εταιρίας και αν είσαι...

  Όπως καταλαβαίνει εύκολα κανείς, αν δεν έχεις κάποιο γεγονός στη ζωή σου, πχ να είσαι έγκυος σαν την κουμπάρα μου, ή φρεσκοπαντρεμένος σαν έναν φίλο μου ή να έχεις παιδιά που πάνε σχολείο, δεν έχεις και πολλά πράγματα να κάνεις στις  αρχές Σεπτέμβρη πέρα από τα καθημερινά και εργασιακά...

  Καμία τηλεοπτική σειρά  δεν έχει ξεκινήσει, (καλά εκτός από το Stargate Atlantis αλλά δεν μας έχει πείσει ακόμα ότι θα έχει κάτι ιδιαίτερο ή έστω αμυδρά ενδιαφέρον φέτος ). Η ελληνική τηλεόραση έτσι κι αλλιώς δεν παίζει στον τομέα διασκέδαση εκτός κι αν δεν έχεις πρόβλημα να νιώθεις τα εγκεφαλικά σου κύτταρα να αυτοκτονούν σε κάθε δολοφονική ατάκα των πρωταγωνιστών στα εκάστοτε σήριαλ...Οπότε μένουμε στην καλή διάθεση των αμερικανικών καναλιών για να ξεκινήσουν το δυνατόν συντομότερα το χειμερινό τους πρόγραμμα ... και το lost αργεί ακόμα...

 Τουλάχιστον ξεκίνησε από τέλος Αυγούστου το πρωτάθλημα!!!! Να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε εμείς και οι (13? ) καθημερινές αθλητικές εφημερίδες! Πέρασε και η Πανάθα στο CL και άρχισε να γεμίζει λίγο η τηλεοπτική μας ζωή :-) 

 Εντωμεταξύ, όσο ερωτευμένος και να είσαι, και όσο και να θες να είσαι συνέχεια με τον αγαπημένο σου και να γουτσου-γουτσιάζεις, ε δεν γίνεται κάθε μέρα και όλο το απόγευμα και όλο το ΣΚ να είστε κολλημένοι σαν βδέλλες! Θες λίγο και τον χρόνο σου, να πάρεις λίγο αέρα βρε παιδί μου, σερφάρεις λοιπόν λίγο στο νετ, παίζεις και κανα παιχνίδι αλλά πάλι κάτι δεν πάει καλά...θες να δεις και κάτι, να σχολιάζεις να συγκινηθείς να ασχοληθείς με το πρόβλημα του πρωταγωνιστή επιτέλους, φτάνει όσο ασχολήθηκες με τα δικά σου.

 Και είσαι λοιπόν το ΣΚ και λες να δω κανα αγώνα πρωταθλήματος βρε αδερφέ και πάρτα...προκριματικά μουντιάλ και Εθνική! Έχει δίκιο ο Θοδωρής δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από αγώνα της Εθνικής...και εξηγώ...στον αγώνα με το Λουξεμβούργο, η Εθνική ήταν άθλια! Έβαλε 2 γκολ κανονικά και 1 από πέναλτι χειρότερο από αυτό που έδωσε ο Βασσάρας στην ΑΕΚ και όλος ο αγώνας ήταν άθλιος! 

 Όταν παίζει η δική σου ομάδα , όσο άθλια και αν παίζει, πως να το κάνουμε έχει ένα άλφα ενδιαφέρον, λίγο να βρίσεις κάποιον , να διαφωνήσεις με τις επιλογές του προπονητή ή και  με τις απόψεις όποιου είναι μαζί σου στον αγώνα, αν είσαι και στο γήπεδο κοιτάς τριγύρω σχολιάζεις κάτι άσχετο εεε κάτι γίνεται περνάει η ώρα σου.

 Με την Εθνική ομάδα όμως πω πω πω... τι να πεις?! Να διαφωνήσεις με τις επιλογές του Ρεχάγκελ? Πάνω που ετοιμάζεσαι να πεις " Πάλι τον Χαριστέα ρε πούστη μου?" ακούς μια μικρή μικρή φωνούλα μέσα σου που λέει ψιθυριστά "Αυτός σου έδωσε το euro" και μετά σε πιάνουν και τύψεις...άι στα κομμάτια βαριέμαι να τους βλέπω τους περισσότερους αγώνες της Εθνικής αλλά από την άλλη δεν μπορώ να μην δω γαμώτο...πάει μόνο του το χέρι και ανοίγει την τηλεόραση...κρυφά, μουλωχτά πριν προλάβει το συνειδητό κομμάτι του εγκεφάλου να διαφωνήσει και να μπλοκάρει την ενέργεια....

 Την Τετάρτη το βράδυ, λογικά θα πάω σιγά σιγά στη κρεβατοκάμαρα και την ώρα που ο Θοδωρής θα αναρωτιέται τι κάνω, θα κάθομαι έτσι χαλαρά και θα βλέπω τον αγώνα. Όταν θα καταλάβω τι κάνω θα είναι αργά πια και η υπόθεση χαμένη...όσο ανιαρός κι αν είναι ο αγώνας θα είμαι εκεί...γιατί το καινούργιο όπιο του λαού δεν είναι η εκκλησία αλλά το ποδόσφαιρο και ναι είμαι εθισμένη το παραδέχομαι, όπως παραδέχομαι ότι περιμένω με αγωνία το να πάω γήπεδο το Σάββατο και μετά πάλι την Τρίτη...

 Δεν φταίω εγώ κύριε πρόεδρε, οι γονείς μου φταίνε που μας μύησαν στο ποδόσφαιρο από παιδιά, όταν πηγαίναμε ημερήσιες εκδρομές με την μπάλα μαζί μας και παίζαμε για πλάκα, όταν μας μάθαιναν τι ωραίο που είναι αυτό το "να βλέπεις 22 παίκτες να κυνηγάνε ένα πετσί γεμάτο αέρα" και πόσο πιο ωραίο να είσαι ένας από αυτούς τους 22...πράγμα που ζουν τ αδέρφια μου χρόνια τώρα.

 Πρέπει να βρω κάποιον να κατηγορήσω επειδή μ αρέσει και το μπάσκετ και παθιάζομαι με το βόλεϋ αλλά δεν βρίσκω κάποιον πρόχειρο τώρα γι αυτό απλά θα το αγνοήσω. 

Τώρα εγώ είμαι στη δουλειά....και βαριέμαι...και θέλω να πάω σπίτι μου ή για καφέ ή για μπάνιο ή οπουδήποτε αλλού...σκέφτομαι λοιπόν ότι πρέπει να είναι μέσα στο γονιδιακό μας χάρτη αυτό το "βαριέμαι" γιατί όταν είχα άδεια και μπορούσα να κάνω όλα τα παραπάνω αν ήθελα, ήξερα πως σε κανα δυο μέρες θα έκανα σαν τρελή για να γυρίσω στη δουλειά.

 Άρα ρε συ ψηλέ...με τίποτα δεν είμαστε ευχαριστημένοι...ότι και να κάνουμε θέλουμε κάτι άλλο...άι στο καλό... τουλάχιστον έχουμε το Τσου Λου...

Πανάθα - Σαρλερουά 5-1

Από που να ξεκινήσω για χθες, ήμασταν και οι δύο κουκλάκια με τις εμφανισούλες μας... όλα, λεωφορεία και ηλεκτρικός συνωμότησαν ώστε να φτάσουμε άνετα και αρκετά νωρίτερα από τους γονείς μου στο ΟΑΚΑ.
Ήταν τυχεροί γιατί τα αγόρια δεν μπορούσαν να έρθουν στο γήπεδο λόγω διακοπών. Περπάτημα από τον ηλεκτρικό μέχρι την 13 έχει αρκετό, μιας και το τρένο είναι προς τη μεριά της Θ1.
Στην είσοδο της Θύρας μου την έσπασε ο μπάτσος που μου πήρε τον αναπτήρα μου αλλά του μπαμπά και του Θοδωρή δεν τους τον πήραν! Δεν ξέρω πόσο χούλιγκαν μπορώ να φαίνομαι με αυτή την αθώα φατσούλα πάνω στο θεόρατο 1,58 μου
αλλά νευρίασα γμτ.
Προχωρούσα προς την θέση μου νοιώθοντας μεγάλη συγκίνηση μιας και αυτή η θέση θα με περιμένει σε κάθε αγώνα μέχρι το τέλος των αγωνιστικών υποχρεώσεων μας. Μου την έσπασε λίγο που νομίζαμε ότι οι θέσεις μας θα είναι καλύτερα προφυλαγμένες από τα φυσικά φαινόμενα ενώ είμαστε στην ουσία 1-2 θέσεις πίσω από το τέλος του υπόστεγου Βέβαια έχουμε πολύ καλή θέα και τι στο καλό....διαρκείας της Πανάθας ωεωεωε (x3)....!!!!
Καλά φαντάζεστε χαμόγελο που είχα....κοιτούσα τριγύρω κατ ευτυχισμένη και ο Θοδωρής χαιρόταν είναι σίγουρο.
Είχαμε πάρει και τη φωτογραφική μηχανή για να τραβήξουμε βιντεάκια και φωτό (Δείτε τα απο rapidshare και youtube.)και περιμέναμε να αρχίσει ο αγώνας σχολιάζοντας τις θέσεις και την προσέλευση του κόσμου.
Μόλις άρχισε να παίζει ο ύμνος και βγήκε και η ομάδα ήταν πολύ ωραία, μπορούσες να αισθανθείς την ενέργεια των ανθρώπων γύρω σου, την προσμονή, την αγωνία για το πως θα είναι η ομάδα, μια ανεπαίσθητη αλλά δυστυχώς πάντα παρούσα τα τελευταία χρόνια, δυσπιστία. Η πίκρα του κόσμου από τα άσχημα τελευταία μας χρόνια, άκουγες γύρω σου άλλους να είναι αισιόδοξοι και να λένε για τους καινούργιους παίκτες που κάνουν το ένα ή το άλλο και άκουγες και τους άλλους που γκρινιάζαν πριν προλάβει να γίνει καν η σέντρα.
Αυτό που μου φάνηκε πολύ αστείο ήταν η αποθέωση που γνώρισε ο Βύντρα, το μεγαλύτερο χειροκρότημα πήρε. Ίσως γιατί τόσα χρόνια έχει ακούσει πολλά ή πιο πιθανό γιατί όλοι μας ξέρουμε πόσο σημαντική είναι η ψυχολογία γι αυτόν τον παίκτη. Βέβαια ακούστηκαν και τα σχόλια του στυλ " καλά αυτός δεν θα φύγει γαμώτο?" Γενικά καταλαβαίνετε μια κλασική ατμόσφαιρα γηπέδου. Απέναντι στα δεξιά μας τα παιδιά του ενιαίου φορέα είχαν ξεκινήσει τα πανηγύρια και τα τραγούδια. Θα μου άρεσε να είμαι εκεί, μέσα στο πλήθος να τραγουδάω μαζί τους, να χοροπηδώ, να φωνάζω...πρέπει να είναι φοβερή εμπειρία. Δεν την έχω περάσει ποτέ εκτός από μια φορά στο μπάσκετ με τους γαύρους αλλά εκεί χοροπήδαγε ολόκληρο το γήπεδο και δεν πιάνεται.
Μέχρι το 7ο λεπτό που έβαλε ο γκούνης το γκολ, μας είχε κρεμάσει το στόμα. Γύρισα στον Θοδωρή και του είπα "τα αγόρια μας έμαθαν μπάλα!" Αλήθεια! ξεκίνησαν δυναμικά, με σωστές αλλαγές, με την μπάλα να φεύγει με την μια από τα πόδια και χωρίς τις παλιές αγαπημένες μας γιόμες. Μέχρι και ο Βύντρα φάνηκε κάπως ε, όχι χάλια τεσπά.
Βέβαια μετά ήρθε η παλιά, γνωστή σε κάθε φίλαθλο μας, πτώση...μόλις φάγαμε και το γκολ άρχισε η γκρίνια, όχι από το σύνολο του κόσμου αλλά από κάποιους. Τα κόκκινα παπούτσια του Γκάμπριελ κάναν μια άλφα εντύπωση αλλά φαινόταν να παίζει καλά. Ο Κλέιτον φαινόταν να παιδεύει λίγο παραπάνω το τόπι αν και έδειχνε να το ξέρει καλά και να είναι μαχητικός.
Ο Μάτζιος καλά τέλος πάντων δεν ξέρω τι να πω, πάνω που πας να τον συμπαθή σεις κάτι κάνει και στη σπάει. Ο Σαριέγκι είναι προσωπική μου αδυναμία και δεν μπορώ να δω την πιθανότητα να κάνει μαλακία οπότε τείνω να κατηγορήσω περισσότερο τον Βύντρα για το γκολ που φάγαμε.
Παρ' όλα αυτά και παρότι ο Λουκάς μας έκανε κάποιες από τις μαλακισμένες του σέντρες κάτι φαινόταν διαφορετικό
Όλα αυτά όμως στο πρώτο ημίχρονο γιατί στο δεύτερο....πω πω ήταν σαν να έβλεπες άλλη ομάδα! Οι μπαλιές ήταν πιο γρήγορες, πιο ακριβείς, αυτός ο Γκάμπριελ...αυτός ο Γκάμπριελ!!! Πολύ καλός τεχνίτης, πολύ γρήγορος, πολύ έξυπνος.
Μόλις μπήκε ο μικρός, ο Νίνης έγινε χαμός στο γήπεδο. Όλοι τον αγαπάνε τον μικρό και αυτός μας έδειξε τι παιχταράς είναι μοιράζοντας μπαλιές και βέβαια με το καταπληκτικό πλασέ του στο γκολ. Αυτό που από το γήπεδο δεν φάνηκε αλλά το είδαμε μετά ήταν το χέρι του που έπιασε το τριφύλλι στο στήθος του μετά το γκολ...
Ο κόσμος δεν το συζητώ, ήταν τρελαμένος Ζητούσε και 6 και 7ο γκολ. Λογικό μας έχουν λείψει αυτά τα παλιά καλά χρόνια του Παναθηναϊκού τότε που η ομάδα μας έκανε περήφανους και όχι γκρινιάρηδες. Αν και το να είσαι φίλαθλος ή στην περίπτωση μου οπαδός του Παναθηναϊκού σημαίνει ότι έχεις απαιτήσεις. Πολλές απαιτήσεις και τα 1-0 τα περσινά και οι αγχωμένες νίκες και οι ηλίθιες ήττες από τιποτένιες ομάδες δεν μας ταιριάζουν. Μας χαλάνε δεν είμαστε γαβροι εμείς να χαιρόμαστε αν ανατρέψουμε ένα παιχνίδι που χάναμε πχ από τη Λάρισα και τελικά κερδίσαμε στο τσακ. Οι άλλοι χαίρονται και μεις βρίζουμε γιατί αυτές οι μαλακίες δεν μας ταιριάζουν πως να το κάνουμε.
Χθες ήταν ωραία γιατί παίζαμε μπάλα, γιατί κερδίζαμε 3-1 και τρέχαμε να βάλουμε κι άλλο, γιατί αλλάζαμε μπαλιές σαν το φοβερό 1-2 του Ρουκάβινα με τον Νίνη και το γκολ.
Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός που θέλουμε να βλέπουμε, νικητής στην ψυχολογία πάνω απ' όλα για να μπορεί να είναι και στο γήπεδο. Δεν ξέρω ποιος φταίει γι αυτήν την αλλαγή, η καινούργια διοίκηση, ο τεν κατε ή οι καινούργιοι και απ ότι φαίνονται ορεξάτοι νέοι παίκτες. Το θέμα είναι πως γίνεται κάτι και αυτό το κάτι είναι καλό κι αν ο τεν κατε ει ναι υπεύθυνος γι αυτό ελπίζω να γίνει ο Ομπράντοβιτς του ποδοσφαίρου και να μείνει εδώ για χρόνια, ανεξάρτητα του τελικού αποτελέσματος τον Μάιο
Δεν βιάζομαι , πολύ τουλάχιστον, να βγάλω τα θετικά συμπεράσματα αλλά είμαι αισιόδοξη εγώ πάντα και την αγαπάω γμτ την ομάδα πάντα...ελπίζω να μην μας απογοητεύσουν πάλι.
Ραντεβού στο πρώτο μας επίσημο αγώνα την Τετάρτη, τότε που θα μαζευτούμε όλοι μας εκεί, ελπίζω από τώρα και για πολλά χρόνια ακόμα. Τουλάχιστον για όσα χρόνια θα μπορούμε να πληρώνουμε το διαρκείας και πιο σημαντικό όσα χρόνια θα καταφέρνω να πείθω τον Θοδωρή να τ αγοράζουμε :-)

Σα να ναι η πρώτη φορά

Είχα μεγάλη αγωνία προς το τέλος Απριλίου...δεν ήξερα τι να κάνω, το ήθελα πάρα πολύ αλλά ο φόβος μήπως δεν ήταν σωστή κίνηση πάντα υπήρχε στο μυαλό μου. Ο Θοδωρής πότε έλεγε ναι και πότε όχι σε σημείο που κάποιες στιγμές δεν ήξερα τι από τα δύο ήταν η αλήθεια.
Μέχρι τα τέλη Μαΐου είχα πλέον αρχίσει να έχω τόση πολύ αγωνία που δεν μπορούσα να περιμένω να φτάσει η 3η Ιουλίου!
Όσο πλησίαζε η ημερομηνία ένιωθα να παλεύουν μέσα μου αισθήματα χαράς και άγχους μήπως κάνω κάτι που δεν χρειάζεται.
Όταν το κράτησα πρώτη φορά στα χέρια μου...πω πω δεν ξέρω πως ένοιωσα. Χαιρόμουν τόσο πολύ, ο Θοδωρής με κορόιδεψε στο σπίτι, θυμάμαι, μου φώναζε συνθήματα για να ξεσηκώνει. Μετά από αυτό ξεκίνησε η επόμενη ανυπομονησία! Πότε επιτέλους θα παίξουμε τον πρώτο αγώνα? Η αγωνία να δω την θέση μου στο γήπεδο, λες και πηγαίνω πρώτη φορά σε ποδοσφαιρικό αγώνα!
Σήμερα επιτέλους παίζουμε το πρώτο εντός έδρας φιλικό, μια ευκαιρία να δούμε αν οι θέσεις που διαλέξαμε στα διαρκείας είναι καλές ή όχι. Να δούμε τους καινούργιους παίκτες και το πως θα είναι μέσα στο γήπεδο. Να δούμε τον κόσμο που σαν και εμάς θα περιμένει κάτι, κάτι καινούργιο, κάτι ν αλλάζει...
Πάντα μου άρεσε το ποδόσφαιρο και πάντα μου άρεσε η ατμόσφαιρα του γηπέδου, ελπίζω φέτος να αποζημιωθώ για όλες αυτές τις φορές που δεν μπορούσα να είμαι εκεί. Μέσα στον παλμό του κόσμου που χαίρεται, αγχώνεται, φωνάζει...
Να νιώσω από κοντά τα αμφιλεγόμενα συναισθήματα που έχω παρατηρήσει ειδικά σε φιλάθλους του Παναθηναϊκού.
Σήμερα λοιπόν, θα γυρίσω σπίτι από τη δουλειά, θα αράξω λίγο και μετά με την επετειακή μου εμφάνιση, την πρώτη εμφάνιση που καταφέρνω να αγοράσω στα 35 μου χρόνια, θα πάω να ζήσω τη χαρά του να ανήκεις σε έναν "σύλλογο μεγάλο".
Ίσως φαίνεται χαζό το να με πιάνει τέτοια "κρίση" για έναν αγώνα ποδοσφαίρου και ειδικά φιλικό αλλά δεν με νοιάζει. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι για κάποιον εκτός να καταλάβει τη μαγεία της στιγμής που η μπάλα μπαίνει στα αντίπαλα δίχτυα και όλοι γίνονται ένα κουβάρι που πανηγυρίζει Ή το να ακούς τον κόσμο να φωνάζει συνθήματα καινούργια που τώρα μαθαίνεις ή παλιά που τα τραγουδούσες στα νιάτα σου.
Ίσως να περίμενε κανείς η πρώτη μου δημοσίευση μετά από τόσους μήνες να μίλαγε για κάτι άλλο, κάτι πιο "σοβαρό". Τι να κάνουμε, το τι εξητάρει τον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικό πάντα.
Και μένα δυο πράγματα αυτόν τον καιρό μου φτιάχνουν το κέφι. Οι αγώνες τις πανάθας και οι πρώτες μου διακοπές με τον άντρα που μου άλλαξε τη ζωή, οι πρώτες διακοπές μόνοι μας για την ακρίβεια.

Ραντεβού λοιπόν μετά τον αγώνα :-)