Το να είσαι με κάποιον άνθρωπο είναι δύσκολο πράγμα. Όσο περνάνε τα χρόνια και η ρουτίνα και οι υποχρεώσεις αρχίζουν και μπαίνουν στη ζωή, όταν το άγχος αρχίζει και επεμβαίνει συχνότερα στα νεύρα, τότε αρχίζουν οι μικροεντάσεις για χαζά και καθημερινά πράγματα, για πράγματα που "ξεχνιούνται" ή "μένουν στην άκρη" από βαρεμάρα ή κούραση ή απλά έτσι χωρίς λόγο...τότε υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέσαι αν μπορείς να είσαι με τον άλλο ή όχι, αν αυτό που υπάρχει είναι αγάπη ή συνήθεια, αν εσύ είσαι που έχεις μόνο δίκιο και ο άλλος απλά σε εκμεταλλεύεται ή σε κρατάει πίσω ή εσύ τα κάνεις όλα αυτά
Τα μεγάλα και σημαντικά πράγματα , αρχίζουν και θάβονται, μπαίνουν στην άκρη , παρασύρονται από έναν χείμαρρο από μικρές ή και μεγάλες κακίες, εγωισμούς , χαζομάρες...η γκρίνια αρχίζει να μπαίνει σιγά σιγά από την κλειδαρότρυπα και κομμάτι κομμάτι, inch by inch που θα λέγανε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι, αρχίζει και σε κατατρώει.
Αρχίζεις και θυμώνεις συχνότερα μ' αυτά τα γλυκά ελαττώματα του άλλου τα οποία αρχίζουν να φαίνονται ανυπόφορα, ο σύντροφος σου αντιδρά το ίδιο σπασμωδικά στις δικές σου κρίσεις και ο μύλος ξεκινάει...
Το είδα να συμβαίνει γύρω μου αυτόν τον καιρό σε κοντινά μου άτομα, δεν ξέρω σε ποιές περιπτώσεις και ποιος είχε δίκιο, αλλά δεν έχει ποτέ σημασία τελικά το ποιος έχεις δίκιο.
Όταν χώριζα πριν 5 χρόνια σχεδόν, πίστευα ότι ήταν πολύ σημαντικό το ποιος έφταιγε, αυτό που κατάλαβα πραγματικά ( μπορεί να το έλεγα από την πρώτη στιγμή αλλά δεν το πίστευα) είναι ότι πραγματικά δεν φταίει ποτέ ο ένας. Ίσως να φταίει περισσότερο ή λιγότερο αλλά κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών.
Σήμερα είναι στην ουσία η μόνη μέρα που είμαι αρκετές ώρες σπίτι, χωρίς να κάνω κάποια δουλειά, δεν ξέρω αν φταίει αυτό ή το ότι είδα το "Nightmare before Christmas" μια πραγματικά υπέροχη ιστορία αγάπης...μια ιστορία του πως μπορείς να καταστρέψεις κάτι ωραίο επειδή δεν θέλεις ή δεν επιλέγεις να δεις αυτό που έχεις μπροστά σου.
Πριν 4 χρόνια περίπου απέκτησα κάτι όμορφο κοντά μου, μπροστά μου, δίπλα μου...κάτι που με κάνει να νιώθω καλύτερα και με βοηθάει να γεμίσει το κενό που υπήρχε μέσα μου, το κενό που όλοι οι άνθρωποι έχουμε και ψάχνουμε να γεμίσουμε...άλλοι με ουσίες, εφήμερες αγάπες ή ανούσιες εξόδους και βόλτες με ανούσιους φίλους.
Ξαφνικά "είδα" ότι και 'γω αφήνω τον χείμαρρο να πλημμυρίζει και να χαλάει τα φράγματα που όλοι κάνουμε για να αναχαιτίσουν τις "κακές" πλευρές τους εαυτού μας...όπως βέβαια το κάνει και αυτός, όμως "είδα" και κάτι άλλο...
Μας είδα να γελάμε την ώρα που διηγούμαστε ( ο ένας ή ο άλλος )μια αστεία ιστορία που μας συνέβη ή που διαβάσαμε, μας είδα να ξυπνάμε αγκαλιά και να χαμογελάμε ο ένας στον άλλο, μας είδα να σχεδιάζουμε τη ζωή μας και να την αποκαλούμε έτσι ακριβώς "η ζωή μας" και κατάλαβα ότι ακόμα και όταν το ποτάμι μέσα μας ξεχειλίσει, έχουμε φτιάξει λίγο πιο κάτω μια εξέδρα για να πιαστούμε και να βγούμε ξανά στην επιφάνεια...ακόμα και αν ο χείμαρρος είναι πολύ ορμητικός, η βάση μας είναι γερή και σταθερή.
Απλά όπως όλα τα ζευγάρια έχουμε και μεις τις διαφωνίες μας και ναι, η αλήθεια είναι ότι εγώ θα μπορούσα να είμαι ο Βάσκο ντε Γκάμα και να γυρίζω τον κόσμο και να γουστάρω αλλά αυτός είναι σπιτόγατος, so what? Θα βρούμε την λύση και θα είμαστε χαρούμενοι και οι δύο έστω και αν ο ένας από τους δύο αναγκαστεί να κάνει μεγαλύτερο συμβιβασμό την μία φορά, την άλλη θα περάσει το δικό του.
Δεν είναι πολύ εύκολο να βρεις ένα άτομο να μπορεί να συγκινείται αλλά και να γελά μαζί σου, είμαστε 13 άτομα στο ίδιο γραφείο και αμφιβάλλω αν υπάρχει ένας που θα μπορούσε να γελάσει με το "Motherfucking Cthulhu. Holy Fucking Shit." Ακόμα και τώρα που το γράφω γελάω μόνη μου, την ώρα που η τηλεόραση παίζει House MD ένα ακόμα πράγμα που ο καθένας μας παρακολουθούσε πριν γνωριστούμε ακόμα.
Ανυπομονώ να έρθεις αγάπη μου το βράδυ και να περάσουμε ένα υπέροχο 3ήμερο...και μπορεί να μην πήραμε ο ένας στον άλλον κάποιο δωράκι αλλά δεν έγινε και τίποτα για μένα είναι αρκετό δώρο το να είμαστε μαζί.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Σ' αγαπώ πολύ

Λού-κα Βύ-ντρα Οε Οε Οε, Οε Οε Οε

Αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου δεν θα το πίστευα...standing ovation για τον Λουκά Βύντρα από 20 ή 30.000 άτομα, ανάλογα με τον ποιον δημοσιογράφο θα πιστέψεις, είναι κάτι που φαντάζει πλάκα.
Ο Βύντρα ήταν, είναι και δυστυχώς θα συνεχίσει να είναι με την πρώτη ευκαιρία, ο παίκτης που έχει χλευαστεί και αποδοκιμαστεί περισσότερο από οποιονδήποτε παίκτη του Παναθηναϊκού. Περισσότερο ακόμα και από τον Τζιόλη ο οποίος αποθεώθηκε φέτος μετά τα παιχνίδια του CL.
Τον Βύντρα το κορόιδευαν πάντα. Πότε για τις σέντρες του πότε για τα παιδαριώδη λάθη που κάνει στην άμυνα. Είναι και λίγο γκαντέμης ο κακομοίρης, μπορεί να παίζει ολόκληρο παιχνίδι άψογα και το ένα και μοναδικό λάθος που θα κάνει θα καταλήξει γκολ...μεγάλη γκαντεμιά μιλάμε!
Το περίεργο είναι αυτή η τάση των προπονητών να τον έχουν πάντα βασικό και να λένε γι αυτόν τα καλύτερα.
Θυμάμαι το 2007 που τον είχε ζητήσει η Χερτα , τ αδέρφια μου είχαν ενθουσιαστεί...που θα έφευγε ο καρκίνος ο Βύντρα... φάγανε μεγάλη ήττα όταν δεν έκλεισε η μεταγραφή :-)
Ο Βύντρα παρέμεινε και στην ομάδα και βασικός και φυσικά ανανέωσε...φέτος όταν ο Τεν Κατε τον έβαλε πρώτη φορά κεντρικό αμυντικό οκ, η αλήθεια είναι ότι όλοι πάθαμε 5 εγκεφαλικά και 3 εμφράγματα αλλά ο έρμος προσπαθούσε! Όση μπάλα ξέρει, τόση παίζει και αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό. Λογικά και όσοι από τους " 12 anni 24 allenatori" τον προλάβανε και τον είχαν στάνταρ βασικό, κάτι ξέρανε, κάτι βλέπανε βρε παιδί μου!!!! :-)
Δεν είναι ο γαμάω και δέρνω αμυντικός, ναι δεν είναι Σεϊταρίδης ούτε Κυριάκος αλλά ότι μπορεί και ότι ξέρει το κάνει. Έπειτα φέτος πολλά λάθη του έχουν ξεκινήσει από την προσπάθεια του να καλύψει τρύπες άλλων...με έξυπνο ή χαζό τρόπο δεν το εξετάζω τώρα.
Χθες έκανε μια φοβερή κίνηση στο δεύτερο ημίχρονο , μετά τα 2 γκολ και την αυτοπεποίθηση στα ύψη, ο Βαβζίνιακ είχε χάσει τον παίκτη ( ο Μουσλίμοβιτς ήταν? δεν θυμάμαι) και τρέχει πίσω του ο Λουκάς και τον κόβει θεαματικά και χωρίς φάουλ πάνω απ όλα.
Σήμερα μετά από αυτή του την πάρα πάρα πολύ καλή εμφάνιση, σε όλα τα αθλητικά site και τις περισσότερες εφημερίδες υπήρχε το tribute στον "παρεξηγημένο" Βυντρα και όλοι μα όλοι λένε ένα πράγμα, αυτό που λέγανε και παλιότερα, ότι είναι παίκτης ψυχολογίας. Αν η ψυχολογία του είναι καλή, κάνει παιχνίδι...αν όχι...βράστα χαράλαμπε....
Βέβαια θα έλεγε κάποιος (οκ εγώ θα το λεγα) δεν είναι και παράλογο να μην μπορείς εύκολα να παίξεις όταν σε βρίζει ένα γήπεδο χρόνια είτε σε κάθε λάθος που θα κάνεις είτε απλά γιατί υπάρχεις. Είναι ένας τύπος σε κάποια σειρά πίσω μας στα διαρκείας που ειδικά σε έναν αγώνα, όποιος παίκτης πίσω από την σέντρα και να έπιανε την μπάλα αυτός τον Βύντρα έβριζε!!! Είτε είχε την μπάλα ο Σαριέγκι είτε ο Σπυρόπουλος ο Βύντρα άκουγε τα εξ αμάξης!
Είναι ο αγαπημένος μας αποδιοπομπαίος τράγος! Δεν διαφωνώ ότι κάνει λάθη, τραγικά συχνότατα αλλά οκ ρε παιδιά, φτάνει, ας τον αφήσουμε να παίξει λίγο μπάλα...όσο μπορεί, μην κάνουμε λες και έχουμε στην ομάδα τον Ροναλντίνιο ή ξέρω 'γω ποιον και του τρώει τη θέση! Ειδικά φέτος δεν ξέρω αν φταίει ο Τεν Κάτε ή αν του πάει καλύτερα να παίζει στόπερ, αλλά έχει βελτιωθεί πάρα πολύ! Προσπαθεί, τρέχει, κόβει. Εντάξει τον κράζει και η εξέδρα λιγότερο απ' άλλες χρονιές είναι η αλήθεια, ίσως σαν να βαρέθηκαν να τα βάζουν μαζί του ή να αποφάσισαν να του δώσουν μια ευκαιρία...κι αυτός έκανε τα χθεσινά..

Στο πρώτο γκολ, ήταν μουδιασμένος, σαν να μην το είχε πολυπιστέψει...σαν να φοβόταν τις αντιδράσεις δεν ξέρω...αλλά όταν ακούστηκε το πρώτο "Λού-κα Βύ-ντρα Οε Οε Οε, Οε Οε Οε" ίσως να άρχισε λίγο να το πιστεύει, ότι ίσως φέτος να μην του φωνάζουν πολύ, επειδή έχει βελτιωθεί αισθητά...ίσως να αλλάζουν γνώμη γι αυτόν...

Στο δεύτερο γκολ το χαμόγελο του και ο πανηγυρισμός του τα έλεγε όλα...μπορώ κάπως να φανταστώ τα πόσα συναισθήματα θα τον κατέκλυζαν εκείνη τη στιγμή, η χαρά της επιβεβαίωσης, ο κόσμος που τόσο τον είχε ταπεινώσει τα προηγούμενα χρόνια να το αποθεώνει.
Ήταν φοβερό συναίσθημα να βλέπεις όλους αυτούς που τόσα χρόνια γκρίνιαζαν, να σηκώνονται και να φωνάζουν ρυθμικά το όνομα του και να σταματάνε μόνο για το " Σκόρερ για την ομάδα μας...με το νούμερο 24...ο Λουκάς ...ΒΥΝΤΡΑΑΑΑ" :-) Δεν ξέρω αν το βράδυ όταν πήγε σπίτι του πήρε τη μαμά του τηλέφωνο και της είπε " Είδες μαμά? Μια φορά φωνάζαν το όνομα μου για καλό!" ίσως να έκλαιγε κιόλας συγκινημένος...δεν ξέρω, εγώ όμως χάρηκα που ο κόσμος έκανε αυτό το πράγμα για τον Λουκά. Ακόμα και αν ήταν μια τεράστια κωλοτούμπα από τους περισσότερους, τουλάχιστον φαντάζομαι, ότι την επόμενη φορά πριν τον βρίσουν για την λάθος σέντρα ή την άστοχη παρέμβαση να το σκεφτούν λίγο περισσότερο. Να θυμηθούν το χθεσινό του παιχνίδι και να πουν από μέσα τους "δώστου άλλη μια ευκαιρία".
Δεν θυμάμαι αν ήταν στο παιχνίδι με τον Ηρακλή ή τον Εργοτέλη, φέτος στον πρώτο γύρο που η ομάδα έπαιζε αισχρά και έκανε αλλαγή ο Τεν Κάτε και έβαλε τον άλλον κακομοίρη τον Τζιόλη...τι γιουχάρισμα ήταν αυτό παναγίτσα μου !!!! Ένα ολόκληρο γήπεδο τον έκραζε...όχι αναγκαστικά επειδή ήταν αυτός αλλά επειδή
η ομάδα ήταν χάλια και αυτός ήταν ο μόνος ίσως άνθρωπος που δεν αντέχανε να δουν στην ενδεκάδα. Ο άνθρωπος που έπαιζε μπάλα σαν να είχε καταπιεί μπαστούνι.
Ο άνθρωπος που λίγες μέρες μετά, στο γήπεδο της Βρέμης, έκανε την Ευρώπη και εμάς να υποκλιθούμε παίρνοντας την ομάδα στη πλάτη του και πηγαίνοντας την στο θεαματικό 0-3 απέναντι στη Βέρντερ. Ο άνθρωπος που έτρεξαν τόσοι φίλαθλοι στο αεροδρόμιο να τον υποδεχτούν θριαμβευτή μαζί με την υπόλοιπη ομάδα αλλά δεν φαινόταν να το χαίρεται και σε αντίθεση με τους συμπαίκτες του μπήκε γρήγορα στο πούλμαν. Ο παίκτης που όταν έγινε η μεταγραφή του τώρα τον Γενάρη, είπε ότι θα θελε να μείνει στη Γερμανία και να μην ξαναγυρίσει.
Μπορούμε ειλικρινά να τον αδικήσουμε? Δεν ξέρω, δεν μπορώ με σιγουριά να πω πότε έπαψε ένας παίκτης να μας φαίνεται καλός και πότε ή πως τον κάναμε ξανά παικταρά. Ο Βύντρα, ο Τζιόλης ακόμα και ο Λεοντίου (με τα κόκκινα παπούτσια του, το γούρι του από τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα) ποτέ δεν ήρθαν στην ομάδα σαν μεσσίες, ήρθαν για να βοηθήσουν και στον τρόπο που μπορούσαν βοήθησαν και βοηθούν. Ο τελευταίος ήταν άτυχος και σ' αυτό που φαινόταν να είναι η χρονιά του, τραυματίστηκε άσχημα. Όταν επιστρέψει, το ποιο πιθανό είναι το να μην είναι πια ο ίδιος αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
Πρέπει πραγματικά λοιπόν να μας κάνει εντύπωση όταν αυτοί οι παίκτες δεν μας συμπαθούν και πολύ εμάς τους φιλάθλους? Αν αισθάνονται αδικημένοι και πικραμένοι? Μας κάνει πραγματικά πλέον εντύπωση που όταν βγαίνει ο Παναθηναϊκός για ζέσταμα με μπροστάρη τον Λουκά, ο τελευταίος μας γυρνάει την πλάτη πριν χειροκροτήσουν την εξέδρα? Αν το κάνει και στο επόμενο παιχνίδι θα μας φανεί πάλι άσχημο?
Έπειτα εμείς τόσα χρόνια δεν του γυρνούσαμε την πλάτη? Μήπως είναι καιρός να δούμε πως είναι να στο κάνουν αυτό? Τι λέτε? Μήπως?

ΥΓ. Όλοι θυμήθηκαν και το παιχνίδι του Βύντρα το 2005 απέναντι στον Ροναλίντιο , ξέρετε , αυτόν που ήταν στη Μπαρτσελόνα και πήγε στην Μίλαν. Στο Παναθηναϊκός - Μπαρτσελόνα 0-0. Κρίμα που οι επόμενες αγωνιστικές μας αποτυχίες μας κάναν να το ξεχάσουμε.

Και τώρα Τσου-Λου....

  Έφτασε ο Σεπτέμβρης, δεύτερη βδομάδα στη δουλειά μετά την καλοκαιρινή άδεια, η ρουτίνα άρχισε να επιστρέφει στη ζωή όλων μας, τα "βαριέμαι" άρχισαν και πάλι να ακούγονται από όλα τα στόματα σε όποιον όροφο της εταιρίας και αν είσαι...

  Όπως καταλαβαίνει εύκολα κανείς, αν δεν έχεις κάποιο γεγονός στη ζωή σου, πχ να είσαι έγκυος σαν την κουμπάρα μου, ή φρεσκοπαντρεμένος σαν έναν φίλο μου ή να έχεις παιδιά που πάνε σχολείο, δεν έχεις και πολλά πράγματα να κάνεις στις  αρχές Σεπτέμβρη πέρα από τα καθημερινά και εργασιακά...

  Καμία τηλεοπτική σειρά  δεν έχει ξεκινήσει, (καλά εκτός από το Stargate Atlantis αλλά δεν μας έχει πείσει ακόμα ότι θα έχει κάτι ιδιαίτερο ή έστω αμυδρά ενδιαφέρον φέτος ). Η ελληνική τηλεόραση έτσι κι αλλιώς δεν παίζει στον τομέα διασκέδαση εκτός κι αν δεν έχεις πρόβλημα να νιώθεις τα εγκεφαλικά σου κύτταρα να αυτοκτονούν σε κάθε δολοφονική ατάκα των πρωταγωνιστών στα εκάστοτε σήριαλ...Οπότε μένουμε στην καλή διάθεση των αμερικανικών καναλιών για να ξεκινήσουν το δυνατόν συντομότερα το χειμερινό τους πρόγραμμα ... και το lost αργεί ακόμα...

 Τουλάχιστον ξεκίνησε από τέλος Αυγούστου το πρωτάθλημα!!!! Να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε εμείς και οι (13? ) καθημερινές αθλητικές εφημερίδες! Πέρασε και η Πανάθα στο CL και άρχισε να γεμίζει λίγο η τηλεοπτική μας ζωή :-) 

 Εντωμεταξύ, όσο ερωτευμένος και να είσαι, και όσο και να θες να είσαι συνέχεια με τον αγαπημένο σου και να γουτσου-γουτσιάζεις, ε δεν γίνεται κάθε μέρα και όλο το απόγευμα και όλο το ΣΚ να είστε κολλημένοι σαν βδέλλες! Θες λίγο και τον χρόνο σου, να πάρεις λίγο αέρα βρε παιδί μου, σερφάρεις λοιπόν λίγο στο νετ, παίζεις και κανα παιχνίδι αλλά πάλι κάτι δεν πάει καλά...θες να δεις και κάτι, να σχολιάζεις να συγκινηθείς να ασχοληθείς με το πρόβλημα του πρωταγωνιστή επιτέλους, φτάνει όσο ασχολήθηκες με τα δικά σου.

 Και είσαι λοιπόν το ΣΚ και λες να δω κανα αγώνα πρωταθλήματος βρε αδερφέ και πάρτα...προκριματικά μουντιάλ και Εθνική! Έχει δίκιο ο Θοδωρής δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από αγώνα της Εθνικής...και εξηγώ...στον αγώνα με το Λουξεμβούργο, η Εθνική ήταν άθλια! Έβαλε 2 γκολ κανονικά και 1 από πέναλτι χειρότερο από αυτό που έδωσε ο Βασσάρας στην ΑΕΚ και όλος ο αγώνας ήταν άθλιος! 

 Όταν παίζει η δική σου ομάδα , όσο άθλια και αν παίζει, πως να το κάνουμε έχει ένα άλφα ενδιαφέρον, λίγο να βρίσεις κάποιον , να διαφωνήσεις με τις επιλογές του προπονητή ή και  με τις απόψεις όποιου είναι μαζί σου στον αγώνα, αν είσαι και στο γήπεδο κοιτάς τριγύρω σχολιάζεις κάτι άσχετο εεε κάτι γίνεται περνάει η ώρα σου.

 Με την Εθνική ομάδα όμως πω πω πω... τι να πεις?! Να διαφωνήσεις με τις επιλογές του Ρεχάγκελ? Πάνω που ετοιμάζεσαι να πεις " Πάλι τον Χαριστέα ρε πούστη μου?" ακούς μια μικρή μικρή φωνούλα μέσα σου που λέει ψιθυριστά "Αυτός σου έδωσε το euro" και μετά σε πιάνουν και τύψεις...άι στα κομμάτια βαριέμαι να τους βλέπω τους περισσότερους αγώνες της Εθνικής αλλά από την άλλη δεν μπορώ να μην δω γαμώτο...πάει μόνο του το χέρι και ανοίγει την τηλεόραση...κρυφά, μουλωχτά πριν προλάβει το συνειδητό κομμάτι του εγκεφάλου να διαφωνήσει και να μπλοκάρει την ενέργεια....

 Την Τετάρτη το βράδυ, λογικά θα πάω σιγά σιγά στη κρεβατοκάμαρα και την ώρα που ο Θοδωρής θα αναρωτιέται τι κάνω, θα κάθομαι έτσι χαλαρά και θα βλέπω τον αγώνα. Όταν θα καταλάβω τι κάνω θα είναι αργά πια και η υπόθεση χαμένη...όσο ανιαρός κι αν είναι ο αγώνας θα είμαι εκεί...γιατί το καινούργιο όπιο του λαού δεν είναι η εκκλησία αλλά το ποδόσφαιρο και ναι είμαι εθισμένη το παραδέχομαι, όπως παραδέχομαι ότι περιμένω με αγωνία το να πάω γήπεδο το Σάββατο και μετά πάλι την Τρίτη...

 Δεν φταίω εγώ κύριε πρόεδρε, οι γονείς μου φταίνε που μας μύησαν στο ποδόσφαιρο από παιδιά, όταν πηγαίναμε ημερήσιες εκδρομές με την μπάλα μαζί μας και παίζαμε για πλάκα, όταν μας μάθαιναν τι ωραίο που είναι αυτό το "να βλέπεις 22 παίκτες να κυνηγάνε ένα πετσί γεμάτο αέρα" και πόσο πιο ωραίο να είσαι ένας από αυτούς τους 22...πράγμα που ζουν τ αδέρφια μου χρόνια τώρα.

 Πρέπει να βρω κάποιον να κατηγορήσω επειδή μ αρέσει και το μπάσκετ και παθιάζομαι με το βόλεϋ αλλά δεν βρίσκω κάποιον πρόχειρο τώρα γι αυτό απλά θα το αγνοήσω. 

Τώρα εγώ είμαι στη δουλειά....και βαριέμαι...και θέλω να πάω σπίτι μου ή για καφέ ή για μπάνιο ή οπουδήποτε αλλού...σκέφτομαι λοιπόν ότι πρέπει να είναι μέσα στο γονιδιακό μας χάρτη αυτό το "βαριέμαι" γιατί όταν είχα άδεια και μπορούσα να κάνω όλα τα παραπάνω αν ήθελα, ήξερα πως σε κανα δυο μέρες θα έκανα σαν τρελή για να γυρίσω στη δουλειά.

 Άρα ρε συ ψηλέ...με τίποτα δεν είμαστε ευχαριστημένοι...ότι και να κάνουμε θέλουμε κάτι άλλο...άι στο καλό... τουλάχιστον έχουμε το Τσου Λου...

Η βαρεμάρα πριν την άδεια

Όλοι οι εργαζόμενοι, την τελευταία βδομάδα πριν την άδεια τους πάντα δεν αντέχουν άλλο! Έχει να κάνει μάλλον με τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία της γης σε συνδιασμό με κάποια παγκόσμια σταθερά που σίγουρα κάποιος πολύ σημαντικός άνθρωπος θα έχει ορίσει. Μ άλλα λόγια, δεν φταίω εγώ που δεν μπορώ να δουλέψω, η φύση φταίει, ίσως το φεγγάρι, ο ανάδρομος ερμής και η αμφίδρομη επικοινωνία.
Σήμερα ξύπνησα με φοβερή ενέργεια, δλδ σύρθηκα μέχρι το μπάνιο, έφτιαξα κακήν κακώς ένα καφέ και κάθησα να πάρω πρωινό μπροστά στη τηλεόραση με μια φάτσα άστα βράστα...με πολλή κόπο ετοιμάστηκα για τη δουλειά και με μια κλοτσιά στον εαυτό μου κατάφερα να φτάσω στο γραφείο μου...
Με αμείωτη τη διάθεση άρχισα να δουλεύω, αναστενάζοντας κατά διαστήματα και σκεπτόμενη " 4 και σήμερα" και με το μυαλό μου να βρίσκεται στη παραλία. Πριν κανα μισάωρο τελείωσα όλα όσα είχα για σήμερα και τώρα θέλω απλά να τελειώσουν οι μέρες...να σηκωθώ να φύγω και να μην ξανασκεφτώ τη δουλειά μέχρι την 1η Σεπτέμβρη.
Από τα 14 άτομα που είμαστε κανονικά στην αίθουσα, εχουμε απομείνει 6 και όλοι με φοβερή διάθεση και ενέργεια...έχουμε να πούμε μεταξύ μας μια κουβέντα εδώ και μια ώρα, το τελευταίο τηλέφωνο χτύπησε πριν 1 1/2 ώρα...νυστάζω και θέλω να φύγω...
Βαριέμαι να διαβάσω μέχρι και τα αθλητικά, με πολύ προσπάθεια διάβασα τα πρωτοσέλιδα και ούτε να ξεκινήσω ένα παιχνίδι δεν θέλω...omg τι θα κάνω μέχρι την Παρασκευή!!!!!!

Το χειρότερο μου!

Το χειρότερο μου είναι το να καθαρίζω το σπίτι! Δηλαδή το βαριέμαι πάρα πάρα πάρα πολύ, καλύτερα να δουλεύω 12 ώρες παρά να πρέπει να καθαρίσω για 1 ώρα. Γι αυτό φαίνεται οι γονείς μου με κάνανε κοριτσάκι ώστε να αναγκάζομαι να τα κάνω αυτά. Γιατί παράλληλα με την απέχθεια προς το καθάρισμα, έχω και μια τάση να τσαντίζομαι πάρα πολύ αν κάτι είναι βρώμικο. Δεν μπορώ να δω το σπίτι χάλια άρα καταλαβαίνει κανείς σε τι ψυχωτική κατάσταση βρίσκομαι. Είμαι και δίδυμος συνεπώς ψυχωτική απο default και φαντάζεστε τις σκηνές απείρου κάλους που σημειώνονται μέσα μου, η μία κοπελιά φωνάζει "σήκω και καθάρισε" και η άλλη κλαψουρίζει "άααααασε μεεεεεε" (Σχίζοφρένεια λαλαλα λαλα)
Το άλλο που με τρελαίνει, είναι οι κατσαρίδες μπρρρρ ανατρίχιασα! Θυμάμαι ήμουν γύρω στα 21 άρα τα αγόρια ήταν 17 & 9, οι γονείς λείπουν και μας έχουν αφήσει να προσέχουμε τον μικρό, εγώ έχω πάει για καφέ και γυρίζω σπίτι το βράδυ. Τα αγόρια μοιρασμένα στα 2 δωμάτια του σπιτιού, πάω να μπω στο μπάνιο και βλέπω μια κατσαρίδα. Πετάγομαι έξω και λέω στον μεγάλο να πάει να την σκοτώσει. Ο μεγάλος μας ήρωας, ο Ηρακλής (ή μήπως η Ζήνα?) πιάνει μια παντόφλα, ανοίγει την πόρτα του μπάνιου και χωρίς να βλέπει, την εκσφενδονίζει μέσα!
Είχα μείνει και τον κοιτούσα με απορία, εκείνη τη στιγμή νοιώθω τον μικρό να μας σπρώχνει στην άκρη, ανοίγει την πόρτα του μπάνιου, σκοτώνει την κατσαρίδα, την μαζεύει, μας κοιτάει μισό περιφρονητικά μισό κοροϊδευτικά και πάει πίσω στο παιδικό δωμάτιο...
Αυτή είναι η σχέση μου με τις κατσαρίδες. Δεν θέλω να έχω καμία. Δυστυχώς όμως με τα πράγματα που δεν θες να έχεις επαφή, σίγουρα σύμφωνα με κάποιον νόμο του Μέρφυ, αναγκάζεσαι εκ των πραγμάτων να έχεις.
Βλέπετε η γλυκιά μου αγάπη, το φως των ματιών μου, η πρώτη μου αγάπη και μοναδική (όχι αυτό είναι η σοκολάτα ιον) τεσπα καταλάβατε ποιός, δεν μπορεί τις κατσαρίδες σε υπερβολικά μεγαλύτερο βαθμό απ ότι εγώ. Ναι , είναι αλήθεια ότι κρίνοντας κανείς από το ανάστημα του δεν θα το περίμενε αλλά όντως συμβαίνει.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι στο μέχρι πρότινος ασφαλές περιβάλλον του σπιτιού μας είχαμε πριν λίγο καιρό security compromised, intruder alert κλπ κλπ. Μετάφραση, είδαμε κατσαρίδα. Το φως των ματιών μου έκανε την πάπια και μου φώναζε με ήρεμο τόνο "αααααααα σκότωσε τηηηηηην ααααααααα" Με ένα παπούτσι στο χέρι και μετά από ασκήσεις ηρεμίας, γιόγκα και διαλογισμό πλησίασα προς τον εχθρό με τα γρήγορα και σίγουρα βήματα κουτσής χελώνας με σπασμένο καβούκι που πηγαίνει προς τον σίγουρο θάνατο της.
Με μεγάλη αγωνία, συντονισμένες προσπάθειες, δλδ εγώ προσπαθούσα να καταφέρω ένα leathal stike και ο έρωτας μου να φωνάζει "εκεί είναι αααααααα" τα καταφέραμε. Την επόμενη μέρα κάναμε έναν πολύ καλό καθαρισμό και ψεκάσαμε όλο το σπίτι, έξω στο μπαλκόνι και όπου μπορούσαμε να φανταστούμε.
Όλα επι ματαίω...την επόμενη μέρα είδαμε πάλι, και την μεθεπόμενη κλπ κλπ... ο πανικός άρχισε να μας καταλαμβάνει, αρχίσαμε να νιώθουμε σαν αεκτζήδες που τους ρωτάνε τι κάνανε στο μπάσκετ... το σπίτι είχε χάσει τις ασπίδες ασφαλείας του, είχαμε intruder nest μέσα στο σπίτι μας και ο σκότυ δεν ήταν πουθενά για να μας διακτινήσει.
Με την βοήθεια των γονιών παραλάβαμε αυτό που θα μπορούσε να μας σώσει. Το απόλυτο φάρμακο τον slayer των απανταχού κατσαριδομάχων το holy grail στη μάχη με τους μισητούς εχθρούς. Ένα gel φονιά της κατσαρίδας. Μετά από το debate των ημερών είχαμε φτάσει στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα βρισκόταν στο ντουλάπι της κουζίνας όπου και συνήθως συναθροίζονται τέτοια ποταπά υποκείμενα.
Βέβαια, προκειμένου να μπει σε λειτουργια το σχέδιο, βάζω τριγύρω gel και (σατανικό γέλιο εδώ) πεθαίνουν όλα, έπρεπε να γίνει ένας γενικός και καλό καθαρισμός στο σπίτι και άδειασμα των ντουλαπιών από τα πράγματα, καθάρισμα αυτών, ξαναπλύσιμο των πραγμάτων και επανατοποθέτηση....το καλό? Ο έρωτας (μπλα μπλα) δούλευε το Σάββατο. ΧΑ καλό ε?
Οπότε αυτή η διχασμένη προσωπικότητα (εγώ καλέ) έπρεπε και να καθαρίσω όλο το σπίτι διεξοδικά με το άδειασμα ντουλαπιων κλπ και να αντιμετωπίσω τους εχθρούς!!!!! Ερωτώ λοιπόν, Why god? Why me? ( χέρια προς τον ουρανό, περίλυπη φάτσα).
Ξεκίνησα λοιπόν την οδύσσεια μου χθες γύρω στις 10:00 παρά, σκεφτόμουν x-files σενάρια με τις (ξέρετε ποιές) να βγαίνουν γύρω μου από τα πιο απίθανα σημεία και να ζητάν το αίμα μου, σηκώτι, καρδιά, κάτι τέλος πάντων.
Τελικά μέσα στο ντουλάπι από την κόλαση βρήκαν μόνο δύο πτώματα μωρών (κατσαριδών ντε), με αναπτερωμένο (λέμε τώρα) το ηθικό συνέχισα το καθήκον μου προς τις γυναίκες όλου του κόσμου και προς τον άντρα μου και καθάρισα όλο το σπίτι, έπλυνα ντουλάπια, μέσα-έξω, ψέκασα , έβαλα πλυντήρια μπλα μπλα μπλα μου βγήκε η πίστη με λίγα λόγια... αλλά μια αύρα ασφάλειας άρχισε να περιβάλει το σπίτι... ήμουν περήφανη...ένοιωθα σαν τον beowulf με το τέρας...τέλος πάντων το πιάσατε το νόημα. Βέβαια μετά είδα την στοίβα με τα πράγματα προς τακτοποίηση και όλα αυτά έπαψαν να μοιάζουν σημαντικά αλλά τι να το κάνεις δεν μπορείς να τα έχεις όλα σ αυτή τη ζωή...
Πλέον σήμερα το σπίτι είναι καθαρό, τακτοποιημένο, φαντάζει ασφαλές και η janeway θα ήταν περήφανη για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκα την κατάσταση...το φως μου σήμερα μαγείρεψε για να με ξεκουράσει...
Back to bussiness as usual φαντάζομαι...

Πανάθα - Σαρλερουά 5-1

Από που να ξεκινήσω για χθες, ήμασταν και οι δύο κουκλάκια με τις εμφανισούλες μας... όλα, λεωφορεία και ηλεκτρικός συνωμότησαν ώστε να φτάσουμε άνετα και αρκετά νωρίτερα από τους γονείς μου στο ΟΑΚΑ.
Ήταν τυχεροί γιατί τα αγόρια δεν μπορούσαν να έρθουν στο γήπεδο λόγω διακοπών. Περπάτημα από τον ηλεκτρικό μέχρι την 13 έχει αρκετό, μιας και το τρένο είναι προς τη μεριά της Θ1.
Στην είσοδο της Θύρας μου την έσπασε ο μπάτσος που μου πήρε τον αναπτήρα μου αλλά του μπαμπά και του Θοδωρή δεν τους τον πήραν! Δεν ξέρω πόσο χούλιγκαν μπορώ να φαίνομαι με αυτή την αθώα φατσούλα πάνω στο θεόρατο 1,58 μου
αλλά νευρίασα γμτ.
Προχωρούσα προς την θέση μου νοιώθοντας μεγάλη συγκίνηση μιας και αυτή η θέση θα με περιμένει σε κάθε αγώνα μέχρι το τέλος των αγωνιστικών υποχρεώσεων μας. Μου την έσπασε λίγο που νομίζαμε ότι οι θέσεις μας θα είναι καλύτερα προφυλαγμένες από τα φυσικά φαινόμενα ενώ είμαστε στην ουσία 1-2 θέσεις πίσω από το τέλος του υπόστεγου Βέβαια έχουμε πολύ καλή θέα και τι στο καλό....διαρκείας της Πανάθας ωεωεωε (x3)....!!!!
Καλά φαντάζεστε χαμόγελο που είχα....κοιτούσα τριγύρω κατ ευτυχισμένη και ο Θοδωρής χαιρόταν είναι σίγουρο.
Είχαμε πάρει και τη φωτογραφική μηχανή για να τραβήξουμε βιντεάκια και φωτό (Δείτε τα απο rapidshare και youtube.)και περιμέναμε να αρχίσει ο αγώνας σχολιάζοντας τις θέσεις και την προσέλευση του κόσμου.
Μόλις άρχισε να παίζει ο ύμνος και βγήκε και η ομάδα ήταν πολύ ωραία, μπορούσες να αισθανθείς την ενέργεια των ανθρώπων γύρω σου, την προσμονή, την αγωνία για το πως θα είναι η ομάδα, μια ανεπαίσθητη αλλά δυστυχώς πάντα παρούσα τα τελευταία χρόνια, δυσπιστία. Η πίκρα του κόσμου από τα άσχημα τελευταία μας χρόνια, άκουγες γύρω σου άλλους να είναι αισιόδοξοι και να λένε για τους καινούργιους παίκτες που κάνουν το ένα ή το άλλο και άκουγες και τους άλλους που γκρινιάζαν πριν προλάβει να γίνει καν η σέντρα.
Αυτό που μου φάνηκε πολύ αστείο ήταν η αποθέωση που γνώρισε ο Βύντρα, το μεγαλύτερο χειροκρότημα πήρε. Ίσως γιατί τόσα χρόνια έχει ακούσει πολλά ή πιο πιθανό γιατί όλοι μας ξέρουμε πόσο σημαντική είναι η ψυχολογία γι αυτόν τον παίκτη. Βέβαια ακούστηκαν και τα σχόλια του στυλ " καλά αυτός δεν θα φύγει γαμώτο?" Γενικά καταλαβαίνετε μια κλασική ατμόσφαιρα γηπέδου. Απέναντι στα δεξιά μας τα παιδιά του ενιαίου φορέα είχαν ξεκινήσει τα πανηγύρια και τα τραγούδια. Θα μου άρεσε να είμαι εκεί, μέσα στο πλήθος να τραγουδάω μαζί τους, να χοροπηδώ, να φωνάζω...πρέπει να είναι φοβερή εμπειρία. Δεν την έχω περάσει ποτέ εκτός από μια φορά στο μπάσκετ με τους γαύρους αλλά εκεί χοροπήδαγε ολόκληρο το γήπεδο και δεν πιάνεται.
Μέχρι το 7ο λεπτό που έβαλε ο γκούνης το γκολ, μας είχε κρεμάσει το στόμα. Γύρισα στον Θοδωρή και του είπα "τα αγόρια μας έμαθαν μπάλα!" Αλήθεια! ξεκίνησαν δυναμικά, με σωστές αλλαγές, με την μπάλα να φεύγει με την μια από τα πόδια και χωρίς τις παλιές αγαπημένες μας γιόμες. Μέχρι και ο Βύντρα φάνηκε κάπως ε, όχι χάλια τεσπά.
Βέβαια μετά ήρθε η παλιά, γνωστή σε κάθε φίλαθλο μας, πτώση...μόλις φάγαμε και το γκολ άρχισε η γκρίνια, όχι από το σύνολο του κόσμου αλλά από κάποιους. Τα κόκκινα παπούτσια του Γκάμπριελ κάναν μια άλφα εντύπωση αλλά φαινόταν να παίζει καλά. Ο Κλέιτον φαινόταν να παιδεύει λίγο παραπάνω το τόπι αν και έδειχνε να το ξέρει καλά και να είναι μαχητικός.
Ο Μάτζιος καλά τέλος πάντων δεν ξέρω τι να πω, πάνω που πας να τον συμπαθή σεις κάτι κάνει και στη σπάει. Ο Σαριέγκι είναι προσωπική μου αδυναμία και δεν μπορώ να δω την πιθανότητα να κάνει μαλακία οπότε τείνω να κατηγορήσω περισσότερο τον Βύντρα για το γκολ που φάγαμε.
Παρ' όλα αυτά και παρότι ο Λουκάς μας έκανε κάποιες από τις μαλακισμένες του σέντρες κάτι φαινόταν διαφορετικό
Όλα αυτά όμως στο πρώτο ημίχρονο γιατί στο δεύτερο....πω πω ήταν σαν να έβλεπες άλλη ομάδα! Οι μπαλιές ήταν πιο γρήγορες, πιο ακριβείς, αυτός ο Γκάμπριελ...αυτός ο Γκάμπριελ!!! Πολύ καλός τεχνίτης, πολύ γρήγορος, πολύ έξυπνος.
Μόλις μπήκε ο μικρός, ο Νίνης έγινε χαμός στο γήπεδο. Όλοι τον αγαπάνε τον μικρό και αυτός μας έδειξε τι παιχταράς είναι μοιράζοντας μπαλιές και βέβαια με το καταπληκτικό πλασέ του στο γκολ. Αυτό που από το γήπεδο δεν φάνηκε αλλά το είδαμε μετά ήταν το χέρι του που έπιασε το τριφύλλι στο στήθος του μετά το γκολ...
Ο κόσμος δεν το συζητώ, ήταν τρελαμένος Ζητούσε και 6 και 7ο γκολ. Λογικό μας έχουν λείψει αυτά τα παλιά καλά χρόνια του Παναθηναϊκού τότε που η ομάδα μας έκανε περήφανους και όχι γκρινιάρηδες. Αν και το να είσαι φίλαθλος ή στην περίπτωση μου οπαδός του Παναθηναϊκού σημαίνει ότι έχεις απαιτήσεις. Πολλές απαιτήσεις και τα 1-0 τα περσινά και οι αγχωμένες νίκες και οι ηλίθιες ήττες από τιποτένιες ομάδες δεν μας ταιριάζουν. Μας χαλάνε δεν είμαστε γαβροι εμείς να χαιρόμαστε αν ανατρέψουμε ένα παιχνίδι που χάναμε πχ από τη Λάρισα και τελικά κερδίσαμε στο τσακ. Οι άλλοι χαίρονται και μεις βρίζουμε γιατί αυτές οι μαλακίες δεν μας ταιριάζουν πως να το κάνουμε.
Χθες ήταν ωραία γιατί παίζαμε μπάλα, γιατί κερδίζαμε 3-1 και τρέχαμε να βάλουμε κι άλλο, γιατί αλλάζαμε μπαλιές σαν το φοβερό 1-2 του Ρουκάβινα με τον Νίνη και το γκολ.
Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός που θέλουμε να βλέπουμε, νικητής στην ψυχολογία πάνω απ' όλα για να μπορεί να είναι και στο γήπεδο. Δεν ξέρω ποιος φταίει γι αυτήν την αλλαγή, η καινούργια διοίκηση, ο τεν κατε ή οι καινούργιοι και απ ότι φαίνονται ορεξάτοι νέοι παίκτες. Το θέμα είναι πως γίνεται κάτι και αυτό το κάτι είναι καλό κι αν ο τεν κατε ει ναι υπεύθυνος γι αυτό ελπίζω να γίνει ο Ομπράντοβιτς του ποδοσφαίρου και να μείνει εδώ για χρόνια, ανεξάρτητα του τελικού αποτελέσματος τον Μάιο
Δεν βιάζομαι , πολύ τουλάχιστον, να βγάλω τα θετικά συμπεράσματα αλλά είμαι αισιόδοξη εγώ πάντα και την αγαπάω γμτ την ομάδα πάντα...ελπίζω να μην μας απογοητεύσουν πάλι.
Ραντεβού στο πρώτο μας επίσημο αγώνα την Τετάρτη, τότε που θα μαζευτούμε όλοι μας εκεί, ελπίζω από τώρα και για πολλά χρόνια ακόμα. Τουλάχιστον για όσα χρόνια θα μπορούμε να πληρώνουμε το διαρκείας και πιο σημαντικό όσα χρόνια θα καταφέρνω να πείθω τον Θοδωρή να τ αγοράζουμε :-)

Χαράδρα της Ρεκκά

Τόσα χρόνια μου αρέσει αυτό το ποίημα του Αποστολίδη το "Λοχίας της αλλαγής" και δεν ήξερα , η άσχετη, ότι η χαράδρα της Ρεκκά είναι υπαρκτή περιοχή. Όχι μόνο υπάρχει αλλά είναι και στη Φωκίδα, κοντά στην Άμφισσα δλδ κοντά στο οικογενειακό μας εξοχικό!
Το βρήκα τυχαία, χαζεύοντας το site για τα μονοπάτια του Σκάϊ. Θα πρέπει να καταφέρω κάποια στιγμή να πείσω τον Θοδωρή να πάμε, θα θελα να δω την χαράδρα που οι μαργαρίτες δεν μπορούν να αποφασίσουν για το αν θα έρθει το ξημέρωμα για τον φαντάρο. Το μέρος που ήταν γεμάτο αντάρτες, ίσως και ο παππούς να ήταν ανάμεσα τους ποιος να ξέρει, δεν έχει μείνει κανένας από τους παλιούς στο σόι που να το ξέρει. Η γιαγιά πάντα έλεγε πως ο παππούς δεν μιλούσε ποτέ γι αυτά....

Σα να ναι η πρώτη φορά

Είχα μεγάλη αγωνία προς το τέλος Απριλίου...δεν ήξερα τι να κάνω, το ήθελα πάρα πολύ αλλά ο φόβος μήπως δεν ήταν σωστή κίνηση πάντα υπήρχε στο μυαλό μου. Ο Θοδωρής πότε έλεγε ναι και πότε όχι σε σημείο που κάποιες στιγμές δεν ήξερα τι από τα δύο ήταν η αλήθεια.
Μέχρι τα τέλη Μαΐου είχα πλέον αρχίσει να έχω τόση πολύ αγωνία που δεν μπορούσα να περιμένω να φτάσει η 3η Ιουλίου!
Όσο πλησίαζε η ημερομηνία ένιωθα να παλεύουν μέσα μου αισθήματα χαράς και άγχους μήπως κάνω κάτι που δεν χρειάζεται.
Όταν το κράτησα πρώτη φορά στα χέρια μου...πω πω δεν ξέρω πως ένοιωσα. Χαιρόμουν τόσο πολύ, ο Θοδωρής με κορόιδεψε στο σπίτι, θυμάμαι, μου φώναζε συνθήματα για να ξεσηκώνει. Μετά από αυτό ξεκίνησε η επόμενη ανυπομονησία! Πότε επιτέλους θα παίξουμε τον πρώτο αγώνα? Η αγωνία να δω την θέση μου στο γήπεδο, λες και πηγαίνω πρώτη φορά σε ποδοσφαιρικό αγώνα!
Σήμερα επιτέλους παίζουμε το πρώτο εντός έδρας φιλικό, μια ευκαιρία να δούμε αν οι θέσεις που διαλέξαμε στα διαρκείας είναι καλές ή όχι. Να δούμε τους καινούργιους παίκτες και το πως θα είναι μέσα στο γήπεδο. Να δούμε τον κόσμο που σαν και εμάς θα περιμένει κάτι, κάτι καινούργιο, κάτι ν αλλάζει...
Πάντα μου άρεσε το ποδόσφαιρο και πάντα μου άρεσε η ατμόσφαιρα του γηπέδου, ελπίζω φέτος να αποζημιωθώ για όλες αυτές τις φορές που δεν μπορούσα να είμαι εκεί. Μέσα στον παλμό του κόσμου που χαίρεται, αγχώνεται, φωνάζει...
Να νιώσω από κοντά τα αμφιλεγόμενα συναισθήματα που έχω παρατηρήσει ειδικά σε φιλάθλους του Παναθηναϊκού.
Σήμερα λοιπόν, θα γυρίσω σπίτι από τη δουλειά, θα αράξω λίγο και μετά με την επετειακή μου εμφάνιση, την πρώτη εμφάνιση που καταφέρνω να αγοράσω στα 35 μου χρόνια, θα πάω να ζήσω τη χαρά του να ανήκεις σε έναν "σύλλογο μεγάλο".
Ίσως φαίνεται χαζό το να με πιάνει τέτοια "κρίση" για έναν αγώνα ποδοσφαίρου και ειδικά φιλικό αλλά δεν με νοιάζει. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι για κάποιον εκτός να καταλάβει τη μαγεία της στιγμής που η μπάλα μπαίνει στα αντίπαλα δίχτυα και όλοι γίνονται ένα κουβάρι που πανηγυρίζει Ή το να ακούς τον κόσμο να φωνάζει συνθήματα καινούργια που τώρα μαθαίνεις ή παλιά που τα τραγουδούσες στα νιάτα σου.
Ίσως να περίμενε κανείς η πρώτη μου δημοσίευση μετά από τόσους μήνες να μίλαγε για κάτι άλλο, κάτι πιο "σοβαρό". Τι να κάνουμε, το τι εξητάρει τον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικό πάντα.
Και μένα δυο πράγματα αυτόν τον καιρό μου φτιάχνουν το κέφι. Οι αγώνες τις πανάθας και οι πρώτες μου διακοπές με τον άντρα που μου άλλαξε τη ζωή, οι πρώτες διακοπές μόνοι μας για την ακρίβεια.

Ραντεβού λοιπόν μετά τον αγώνα :-)

Πιστεύω εις ένα ΟΤΕ...πατέρα Ιντερνετοκράτωρα...♦

'Η αλλιώς..."Νυν Υπερ Πάντων ΟΤΕ..."

Το ίντερνετ μπήκε στη ζωή των απανταχού ελλήνων πιστών στην πατρίδα μας ( οι υπόλοιποι, βλέπε μετανάστες, το είχαν νωρίτερα) γύρω στις αρχές τις δεκαετίας του '90 αν θυμάμαι καλά....θυμάμαι πως μου φαινόταν τότε όταν πρωτοάνοιξα το pc γυρω στο '95 με '96 και είδα τις πρώτες δυνατότητες....ωραία πράγματα...
Τότε ο γλυκός μας ΟΤΕ όπως και οι υπόλοιπες ΔΕΚΟ της πατρίδας μας ήταν....πως να το πω ευγενικά...εχμμμ λίγος...γτπ....τεσπά όμως...Πολλές ιδιωτικές εταιρίες όπως forthnet, hellas on line, (δεν θυμαμαι άλλη) ξεκίνησαν τις πρώτες προσφορές...πλήρωνες το παγιο του ΟΤΕ για το τηλέφωνο σου και απο αυτές έπαιρνες την dial up σύνδεση για το ιντερνετ.
Λίγοι είχαν στο σπίτι τους ιντερνετ αρχικά αλλά σιγά σιγά αυτό άρχιζε να αλλάζει ως επι το πλείστον από την δική μας γενειά που χρησιμοποιούσε το ιντερνετ στη δουλειά και το ήθελε και στο σπίτι...τότε δλδ που άρχισε να λειτουργεί και για ψυχαγωγικούς σκοπούς.
Μέχρι ο ΟΤΕ να φέρει τις isdn γραμμές στην Ελλαδίτσα μας, αν έπαιρνες τηλέφωνο σε κανα κολλητό και μίλαγε συνεχώς η γραμμή του μάλλον θα ήταν online. Με τις isdn λοιπόν αρχίσαμε να εξελισσόμαστε. Ακούγαμε βέβαια να γίνεται λόγος για κάποιο μαγικό είδος σύνδεσης στο ιντερνετ το οποίο λεγόταν adsl ή dsl ή όπως το λέει ο καθένας και ΟΧΙ δεν με νοιαζει ποια είναι η διαφορά τους !!!! αν υπάρχει διαφορά δλδ.
Τέλος πάντων το θέμα είναι πως κάποια στιγμή ήρθε το dsl στην Ελλάδα και πάψαμε να είμαστε οι φτωχοί συγγενείς της ευρώπης...η ταχύτητες βέβαια για τα σημερινά δεδομένα αλλά και για τα δεδομένα των εξελιγμένων χωρών ήταν τραγικές αλλά παρ όλα αυτά πολύ καλύτερες από αυτές μιας dial up συνδεσης και σαφώς σε βάθος χρόνου οικονομικότερες.

Έβαλα dsl τον Γενάρη του 2006 μία προσφορά της Otenet πλήρωνες 4 μήνες αν θυμάμαι καλά, είχες 2 δώρο και μέχρι να συμπληρώσεις τον χρόνο, για ένα 6μηνο δλδ πλήρωνες 10 ευρώ τον μήνα. Για σύνδεση βέβαια 768, δεν έβγαινα οικονομικά και υψηλότερη αλλά αυτή για αρχή με κάλυπτε.
Όπως όλοι όσοι βρίσκονταν στη θέση μου εύχονταν για ΈΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΈΝΑ πράγμα...αχ θεούλη μου ας απαλλαγούμε από το πάγιο του ΟΤΕ! Γιατί να μην μπορεί κάποια εταιρία να μας δώσει αυτό που θέλουμε χωρίς να πληρώνουμε και το πάγιο της ΔΕΚΟ? Όλοι ευχόμασταν και παρακαλούσαμε για καλές υπηρεσίες εκτός ΟΤΕ....
Και κάποια στιγμή οι προσευχές μς εισακούστηκαν....ένα κάρο εταιρίες άρχισαν να μας βομβαρδίζουν με πακέτα ίντερνετ και σταθερής τηλεφωνίας έχοντας σαν μότο αυτό που σαν διψασμένοι περιμέναμε να ακούσουμε: " Καταργεί το πάγιο ΟΤΕ"
Οι εκκλησίες γέμισαν πιστούς που ευχαριστούσαν τον Θεό, στην Τήνο νέοι ανεβαίναν στην εκκλησία στα γόνατα...τελος πάντων καταλαβαίνετε τι εννοώ...ό ένας μετά τον άλλο φίλοι και γνωστοί μου, κολλημένοι με το ιντερνετ και τα wow & bf2 κλπ άρχισαν να μου λένε για την μία ή την άλλη εταιρία και να κάνουν σαν τρελοί αιτήσεις και νέες συνδέσεις κλπ κλπ...
Εγώ η έρμη τους έβλεπα και τους ζήλευα όντας κλειδαμπαρωμένη στο συμβόλαιο μου μέχρι την επόμενη χρονιά, βέβαια κάτι περίεργα έβλεπα προσπαθώντας να επικοινωνήσω με φίλους στο msn, κατι συνδέσεις που ανοιγοκλείνανε αλλά δεν γαμιέται λέγαν όλοι...αφού είναι χωρίς πάγιο ΟΤΕ! και γω ζήλευα...
Ώσπου τον Δεκέμβρη του 2006, σαν χθες μου φαίνεται, άκουσα μια διαφήμιση και ένοιωσα την άνοιξη να έρχεται στην καρδιά μου, είδα τον κόσμο , τον υπέροχο κόσμο του ίντερνετ να μου χαμογελά...άκουσα την διαφήμιση της On Telecoms!!!! Μια καινούργια εταιρία στην Ελλάδα με περγαμηνές της εξ Ολλανδίας ορμώμενης μαμάς εταιρίας, μιας από τις πρώτες που ασχολήθηκαν με την dsl γραμμής και είπα αυτό είναι...είμαι ερωτευμένη...
Το πρώτο πράγμα που έκανα είναι να το πω στον Θοδωρή μου ο οποίος είχε πείσει τους γονείς του ότι το να βάλουν ιντερνετ στο σπίτι ήταν πολύ σημαντικό. Υπήρχε βέβαια και το καροτάκι που μας κούναγε η εταιρία μπροστά στο στόμα μας...."Χωρίς πάγιο ΟΤΕ" το ψάξαμε λοιπόν από δω, το ψάξαμε απο κει και κάποια στιγμή τον Φεβρουάριο του '07 αν θυμάμαι καλά ήταν μέσα στους πρώτους 1000 συνδρομητές που κάναν αίτηση για το πακέτο της εταιρίας.
Τους είπαν 20 εργάσιμες και παρότι η αγάπη μου γκρίνιαζε ότι αυτό δεν θα γινόταν ποτέ, στις 19 μέρες ο εξοπλισμός ήταν σπίτι τους και στις 20 μέρες όλα ήταν σε λειτουργία! Και τι ταχύτητα! Περίπου 6mbs από την πρώτη βδομάδα και ανέβαινε...κλονίστηκε ο κόσμος μου...δάκρυα φτάσανε στα μάτια μου απο την συγκίνηση! Γρήγορο ίντερνετ στην Ελλάδα...ήμουν τόσο περήφανη για την σωστή μας κίνηση.
Γιατί βλέπετε είχαμε και τον κολλητό τον Αλέξη που εκεί που φαινόταν ότι αγαπούσε τον παροχό ιντερνετ που είχε ως τότε και τον εκθίαζε στα μάτια μας, ξαφνικά , out of the blue που θα λέγαν και στην Οξφόρδη, άρχισε να τα γυρνάει. Μια το δίκτυο (Vivodi) έπεφτε, μια που δεν τους έβρισκε στο τηλέφωνο μία το ένα μια το άλλο, τα παίρνει στο κρανίο λοιπόν και κόβει την εν λόγω και κάνει αίτηση αλλού (forthnet )...εντωμεταξύ, έχω κάνει και γω την προπαγάνδα μου στο πατρικό μου και αποφασίζουμε να κάνουμε αίτηση στην On. Μας λένε σε 20 εργάσιμες και ωωωω τι χάρα...45-50 εργάσιμες μετά, το ίντερνετ ήταν σπίτι! Με σύνδεση το πολύ 4-6 mbs από τα 10 αλλά είπαμε ήταν χωρίς πάγιο ΟΤΕ! και σαφώς πολύ πολύ φτηνότερη από τις αντίστοιχες ( που δεν υπήρχαν δλδ αντιστοιχες) χρεώσεις του εθνικού μας τηλεπικοινωνιακού φορέα.
Πάμε πίσω στον Αλέξη τώρα ο οποίος μετά από σχεδόν 4 μήνες χωρίς ίντερνετ, καθημερινά βρισίδια ( με το μπαρδόν) με την τελευταία εκ των εταιριών και 2-3 αιτήσεις διακοπής της αίτησης του, μας λέει, παιδιά τελείωσε να πανε να μπιπ όλοι εγώ θα πάω στον ΟΤΕ. Θυμάμαι πως τον κοροϊδεύαμε και του λέγαμε να μην το κάνει, ότι είναι πανάκριβος ότι είναι δημόσιο άρα δυσκίνητο κλπ κλπ. Παρόλες όμως τις παραινέσεις μας να δοκιμάσει την On που ήταν αξιόπιστη ο Αλέξης μας έπεσε στον ΟΤΕ. Με 8 mbs τα οποία παρεπιμπτόντως τα έπιανε. Αααα ο Αλέξης μένει στο κέντρο της Αθήνας δίπλα σχεδόν στον κεντρικό κόμβο των εταριών.
Συνεχίζουμε αφήνοντας τον φίλο μας να σερφάρει χαρούμενος με την σύνδεση του και το πάγιο του και πάμε στα δικά μας.
Τον Σεπτέμβρη του 2007, αποφάσισα να μετακομίσω. Το πατρικό ήταν πια πολύ μικρό για να χωρέσει 3 γομάρια δλδ εμένα και τ αδέλφια μου και επίσης με τον άντρα της ζωής μου ( ναι είμαι και ρομαντική πανάθεμα με) είχαμε αποφασίσει να στεγάσουμε τον έρωτα μας κάτω απο το ίδιο κεραμύδι και για την ακρίβεια κάτω από τους υπόλοιπους 7 ορόφους της πολυκατοικίας μας στο κέντρο της Αθήνας στην Αλεξάνδρας ( προσέξτε το που είναι το σπίτι γιατί είναι σημαντικό ).
Λίγες μέρες πριν τελειώσει κάποιες εργασίες ο ιδιοκτήτης και μας το παραδώσει, συγκεκριμένα στις 12 Σεπτεμβρίου του σωτήριου έτους 2007, σήκωσα χαρούμενη το τηλέφωνο, κάλεσα 13801, περίμενα ...περίμενα...περίμενα (χαρούμενη πάντα ) και έκανα την αίτηση που εγώ και ο Θοδωρής μου θέλαμε τόσο πολύ. Ένα πλήρες τηλεπικοινωνιακό πακέτο της γλυκιάς μας ΟΝ της εταιρίας που τόσο αγαπούσαμε και ας ξέραμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζαν οι γονείς μας στα σπίτια μας, ειδικά οι δικοί μου και με τις διακοπές τις σύνδεσης και με το τηλέφωνο αλλά είπαμε...είχαμε ( προσέξτε ιδιαίτερα το "είχαμε" ) έρωτα.
Ο συμπαθητικός κυριούλης μου είπε ότι σε 25 εργάσιμες θα είμασταν online. Έστειλα τα απαραίτητα έγγραφα, επιβεβαίωσα ότι τα λάβανε σωστά και ασχολήθηκα με την μετακόμιση.
Στις 30 εργάσιμες περίπου τους ξανακάλεσα. Μου είπαν ότι η αίτηση μου είχε ακυρωθεί από τον ΟΤΕ και κάναμε επαναπροώθηση της. Αιτιολογία δεν μου είχαν πει. στις 40 εργάσιμες ξανακάλεσα...μου είπαν ότι η αίτηση μου Η ΑΡΧΙΚΗ είχε ακυρωθεί από τον ΟΤΕ και ότι δεν είχε γίνει επαναπροώθηση της. Ξαναζήτησα να γίνει και ρώτησα επίμονα να μάθω τον λόγο και μου πέσαν τα μαλλιά..." Είστε εκτός αστικού κόμβου" είπε μια κοπελίτσα στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.
" Συγνώμη δεν σας κατάλαβα , είπα, νόμιζα για μια στιγμή ότι μου είπατε ότι είμαι εκτός αστικού κόμβου"
"Ναι, έλαβα την απάντηση, αυτό σας είπα είστε εκτός αστικού κόμβου "
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να πιστέψω αυτό που άκουγα. Δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί ήθελα πολύ να συνδεθώ γιατι δεν είχα καθόλου τηλέφωνο σπίτι, ίσως γιατί είμαι ξανθιά ή ίσως ΕΠΕΙΔΗ ΜΕΝΩ ΣΤΗΝ ΛΕΩΦΟΡΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ!!!!!
Δεν έβρισα...έχω αγωγή εγώ από το σπίτι μου, με τα αγγλικά μου και το ποδόσφαιρο μου ( τι να κάνω, τα γαλλικά και το πιάνο δεν μ αρέσουν) είπα απλά στην κοπελίτσα ότι μάλλον έχει γίνει κάποιο λάθος και να προσπαθήσουν πάλι και αν συμβεί κάτι να με καλέσουν στο κινητό μου για να γνωρίζω πως πάει η αίτηση μου. Μου είπε πως βεβαίως και θα με καλούσαν και να μείνω ήσυχη. Οπότε και γω έκλεισα το τηλέφωνο μετά από 45 λεπτά μαζί με την αναμονή του 30λεπτου. Ήμουν ήσυχη...η ξανθιά...
Πάρα πολλές εργάσιμες μετά
Όσο πήραν εσάς τηλέφωνο, τόσο είχαν βέβαια πάρει και μένα, αισίως ήταν μέσα Νοεμβρίου, η απεργία των σεναριογράφων στην USA είχε ξεκινήσει, το Lost θα ξεκίναγε τέλος γενάρη και όλα τα υπόλοιπα που παρακολουθούσαμε τα έφερνε πακέτο σπίτι ο Θοδωρής από το πατρικό του όπου η καλή μας ON δόξα τον ύψιστο λειτουργούσε. Εγώ έπηζα στη δουλειά και όταν γύρναγα αργάμιση στο σπίτι σκεφτόμουν ότι δεν μπορούσα για άλλη μια φορά να περιμένω κανα μισάωρο με 40λεπτό στην αναμονή για να μου λακαμίες για μια ακόμα φορά και να χρεώσω για μια ακόμα φορά το κινητό μου. Οπότε περίμενα καμμιά μέρα που θα πήγαινα να χρεώσω το τηλέφωνο των γονιών μου ή των γονιών του Θοδωρή. Γουρουνιά ή όχι αλλιώς δεν γινόταν.
Μιά μερα προς τα τέλη Νοέμβρη, είμασταν στους γονείς του Θοδωρή και μου λέει ο πατέρας του να πάρω την ΟΝ τελέφωνο να δω ρε γμτ τι γινεται. Τα νεύρα μου ήταν κρόσια όση ώρα περίμενα να το σηκώσουν, περιέργως όχι πάνω από 15 λεπτά αλλά γίναν χειρότερα όταν μου είπε η κοπελίτσα ότι για μια ακόμη φορά η αίτηση μου είχε ακυρώθει και ναι σαφώς δεν με είχαν ενημερώσει και ότι βρισκόμουν ΕΚΤΟΣ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΒΟΥ. Ανάμεσα στα πολλά που είπα με εμφανώς ειρωνική και εκνευρισμένη φωνή ήταν και η ερώτηση προς την κοπέλα για το αν μένει στην Αθήνα και αν γνωρίζει την Αλεξάνδρας.
Περιέργως, αν και περιοχή εκτος αστικού κόμβου, ήταν αρκετά γνωστή και η κοπέλα την γνώριζε...και εκεί βέβαια έμειναν όλα γιατί κάναμε απλώς για άλλη μια φορά επαναπροώθηση της αίτησης και μου υποσχέθηκαν ότι και βέβαια θα μου τηλεφωνήσουν για να με ενημερώσουν για την πορεία της αίτησης.
Χιλιάδες (όπως μου φάνηκαν) εργάσιμες μέρες μετά και αρκετά τηλέφωνα όχι ιδιαίτερα σε ήρεμο τόνο, πάντα τηλέφωνα που έχω κάνει εγώ και μόνο...
Ημουν στη δουλειά, Παρασκευή βράδυ , μήνας Δεκέμβρης, έχω απομείνει μόνη γύρω στις 21:45. Αποφασίζω να πάρω την εν λόγω να μάθω που βρίσκεται η αίτηση μου, μιας και μπορούσα στη δουλειά να έχω την γραμμή σε ανοικτή ακρόαση και να δουλεύω παράλληλα. Κατά τις 22:20, το σηκώνει ένας κυριούλης αφού έχω αρχίσει πλέον να σιγοτραγουδω βρίζοντας "Come on come on..." Ένας πολυ εξυπηρετικός κύριος 50αρης απ ότι είπε ο οποίος θεώρησε αστείο το να είμαι εκτός αστικού κόμβου εν μέσω λεωφόρου Αλεξάνδρας και με διαβεβαίωσε ότι την ερχόμενη Δευτέρα στις 18:00 θα με καλέσει να με ενημερώσει τι συμβαίνει.
Χάρηκα αλλά ακόμα, σήμερα 01/02 περιμένω να έρθει η εν λόγω Δευτέρα, ίσως εννοούσε την Παρουσία. Παράλληλα με όλα αυτά, να έχω και έναν κατενθουσιασμένο Αλέξη που να πίνει νερό στο όνομα του ΟΤΕ και να έχω αρχίσει να το σκέφτομαι πλέον να τους χέσω όλους και να βάλω ΟΤΕ.
Βεβαίως ο λογαριασμός του κινητού μου και εν όψει εορταστικών ημερών αρχίζει να φουσκώνει επικίνδυνα....
Σαββάτο 05/01/08
Ξεκινάω σαν καλή νοικοκυρά που είναι δούλα και κυρά να πάω στο S/M να πάρω τις απαιτούμενες προμήθειες για το σπίτι. Στον δρόμο μου βλέπω ένα OTESHOP, ανοίγω την πόρτα, πάω στον υπάλληλο και λέω τις μαγικές λέξεις. Μένω πιο πάνω στην Αλεξάνδρας και θέλω τηλέφωνο και συνδεση ιντερνετ για το σπίτι. Συμπληρώνω την αίτηση με όλα τα στοιχεία και η καλή κυριούλα μου δίνει ένα τηλέφωνο να καλέσω την Δευτέρα για να κλείσω ραντεβού με τεχνικό για το τηλέφωνο. Την ίδια μέρα ετοιμάζω την επιστολή προς την ΟΝ για να σταματήσουν τις διαδικασίες για ενεργοποίηση.
Δευτέρα 07/01/08
Φτιάχνω καφέ και προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου για την μεγάλη αναμονή και για την μείωση του χρόνου ομιλίας του κινητού. Παίρνω το νούμερο, ακούω τουτ, τουτ,τουτ ΟΤΕ καλημέρα σας....και μένω κόκκαλο...
Τους λέω τα καθέκαστα βρίσκουν την αίτηση μου και μου δίνουν ραντεβού 01/02 λόγω φόρτου. Με ενημερώνουν για τα απαραίτητα έγγραφα και το κλείνουμε. Συνολική διάρκεια ούτε 10 λεπτα.
16/01/08
Είμαι στη δουλειά και χτυπάει το κινητό μου. Το σηκώνω και ακούω " Καλημέρα είμαστε απο τον ΟΤΕ" μένω ζόμπι να το κοιτάω...ένας πολύ ευγενικός κυριούλης με ενημερώνει ότι υπάρχει η δυνατότητα να έρθουν 22/01 να μου συνδέσουν το τηλέφωνο μεταξυ 08:00-14:00, ζητάω μικρότερο διάστημα και μου λένε ότι θα έρθουν 08:00-11:00. Σαστίζω...
Μια μέρα πριν το ραντεβού ο Θοδωρής μου είναι σίγουρος ότι it is too good to be true...
22/01/08 08:45
Χτυπάει το κουδούνι, ο τεχνικός στη πόρτα μου κοιτάει τα καλώδια κατεβαίνει στο κουτί , ανεβαίνει στο σπίτι, ξανακατεβαίνει κάτω, ξαναέρχεται και μου λέει
ότι είναι έτοιμο το τηλέφωνο. Με καλεί από το σπίτι μου στο κινητό, παίρνω και γω τηλέφωνο και είμαι έτοιμη να κλάψω απο ευτυχία....με τον θοδωρή νιώθουμε σαν πρωτόγονοι...κοιτάμε το σταθερό, το σηκώνουμε και κάνει τουτ και το κλείνουμε έντρομοι φωνάζοντας ο ένας στον άλλο ΟΥΓΚ.
30/01/08
Στον δρόμο για τη δουλειά, χτυπάει το κινητό μου. "Καλημέρα είμαστε από το OTESHOP, είναι έτοιμη η γραμμή σας μπορείτε να έρθετε να πάρετε τον εξοπλισμό σας"
31/01/08 09:45
Παραδίδω στον Θοδωρή τον εξοπλισμό, δλδ το ρούτερ, μέσα σε 2 ώρες είμαστε online. Το πρώτο screenshot που μου έστειλε με downloads έδειχνε ταχύτητα 1,7ΜΒ/sec download .

Συνολικός χρόνος από αίτηση μέχρι ενεργοποίηση : 26 μέρες

Ηθικό Δίδαγμα :

Μετά από 4 μήνες ταλαιπωρίας και χαμένου χρόνου και χρημάτων αποφάσισα ότι η αγάπη μου και πάλι είχε δίκιο όταν έλεγε κράτος και πάλι κράτος δεν πα οι άλλοι να σου τάζουν τον ουρανό με τ άστρα.
Οπότε :

Πιστεύω εις έναν ΟΤΕ,
πατέρα ιντερνετοκράτωρα,
ποιητή τηλεφώνου και δικτύου οπτικών ινών....

Η μοναξιά είναι μέσα μας...

"Η μοναξιά είναι μέσα μας..." Μου κόλλησε στο μυαλό κατά τις 20:00 σήμερα...τώρα είναι 22:50, ο Παναθηναϊκός στη τηλεόραση δίπλα μου, παίζει το τελευταίο φιλικό του για φέτος πριν την πρεμιέρα του Πρωταθλήματος....πρώτη φορά μετά από δυόμιση χρόνια περίπου, ξανά στο κλουβί της Αλεξάνδρας...ήθελα να πάω αλλά από τη μία το εισιτήριο των 20 ευρώ, από την άλλη ο θοδωράκης μου που δεν θα μπορούσε να έρθει και δεν θα ήθελα να τον στενοχωρήσω πηγαίνοντας μόνη μου, τον βλέπω από τη τηλεόραση.

Μου κόλλησε λοιπόν αυτή η φράση από εκείνη τη στιγμή. Δεν θυμάμαι αν την έχω ακούσει ή την έχω διαβάσει κάπου αλλά σήμερα όπως και χθες δεν είμαι στα καλύτερα μου και πάντα σε τέτοιες στιγμές σκέφτομαι διάφορα.

Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Όπως οι πίθηκοι, τα λιοντάρια , τα δελφίνια και τόσα άλλα ζώα, ζει σε αγέλες και ας τους δίνει άλλα ονόματα όπως οικογένεια, κοινωνικός περίγυρος ή χώρα. Το θέμα είναι ότι δεν μπορεί να ζήσει μόνος του. Έχει ανάγκη την επαφή, την επικοινωνία είτε σε φιλικό, οικογενειακό, κοινωνικό είτε ακόμα ( ίσως το πιο σημαντικό ) σε ερωτικό επίπεδο.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν τον εαυτό μας μπορούμε να τον προσδιορίσουμε μόνο μέσω της επαφής μας με τους άλλους. Είμαστε καλοί ή κακοί άνθρωποι μόνο σε σχέση του πως φερόμαστε στους συνανθρώπους μας. Όλοι πρέπει να έχουμε ακούσει να λένε ότι δεν μπορούμε να αγαπήσουμε πραγματικά κάποιον άλλον άνθρωπο αν δεν αγαπήσουμε πρώτα τον εαυτό μας, ότι δεν μπορούμε να αγκαλιάσουμε αληθινά κάποιον αν δεν μπορούμε πρώτα να σκύψουμε βαθιά μέσα μας και να αγκαλιάσουμε εμάς τους ίδιους.

Όμως απορώ, αν κάποιος αγαπά τον εαυτό του και τον αγκαλιάζει πραγματικά πως θα φανεί τι άνθρωπος είναι αν δεν έχει επαφή με άλλους ανθρώπους? Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η λέξη μισάνθρωπος. Αυτή δεν χρησιμοποιούμε για να χαρακτηρίσουμε κάποιον που δεν έχει επαφές και συναναστροφές με τους άλλους? Αυτόματα λοιπόν αυτός ο "μισάνθρωπος" καταλογίζεται στην συνείδηση μας σαν κακός άρα σαν κάποιος που δεν αγαπάει τον εαυτό του ώστε να αγαπήσει τους άλλους? Μα παράλληλα ένας τέτοιος άνθρωπος δεν χαρακτηρίζεται συνήθως και εγωιστής γιατί σκέφτεται μόνο τον εαυτό του? Δηλαδή δεν σκέφτεται και δεν αγαπάει κανέναν άλλον γιατί αγαπάει πολύ τον εαυτό του....οξύμωρο ε? Ναι και μένα έτσι μου φαίνεται...

Αν όντως λοιπόν προσδιοριζόμαστε μέσω των άλλων, γιαυτό έχουμε τη μοναξιά μέσα μας? Δηλαδή όταν δεν μπορούμε να είμαστε με άλλους πεθαίνουμε? Σαν λουλούδια χωρίς νερό? Η επαφή είναι το δικό μας νερό, η δική μας ηλιαχτίδα? Γι αυτό η εποχή μας είναι πλέον γεμάτη δυστυχία? Λόγω της μοναξιάς , υπερβολικής πλέον...." όσο πλησιάζουν οι στέγες των ανθρώπων, τόσο απομακρύνονται οι καρδιές τους..." πόσο αληθινό και πόσο τρομακτικό.

Ο μικρός αδερφός της μαμάς μου, ζει μόνιμα τα τελευταία χρόνια στη Σουηδία, μας έχει πει αμέτρητες φορές για τις καταπληκτικές συνθήκες διαβίωσης εκεί, καλύτεροι μισθοί, παροχές
και σαφώς πολύ πιο ανθρωποκεντρικό κράτος....όμως γιατί έχει σαν χώρα το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονιών στην Ευρώπη? Λόγω της έλλειψης ήλιου που λέμε και εδώ στην Ελλάδα? Δεν διαφωνώ σ' αυτό γιατί βλέπω και από τον εαυτό μου που χωρίς φως και ήλιο νιώθω σαν να μου έχουν ρουφήξει από μέσα μου όλη τη ζωή και τη χαρά. Όμως σίγουρα δεν είναι μόνο αυτό γιατί αλλιώς όλη η Δυτική Ευρώπη θα είχε χάσει τον μισό της πληθυσμό γιατί ας μην γελιόμαστε πουθενά δεν υπάρχουν οι ατμοσφαιρικές συνθήκες που επικρατούν στις μεσογειακές χώρες.

Άρα το πρόβλημα είναι βαθύτερο και κατά τη γνώμη μου αυτό είναι η μοναξιά. Δεν εννοώ αναγκαστικά αυτή που νιώθεις όταν είσαι κάπου μόνος χωρίς κανέναν άνθρωπο αλλά περισσότερο αυτή που νιώθεις μέσα σου στα πιο βαθιά στρώματα της καρδιάς σου, της ύπαρξης σου όταν βρίσκεσαι σε ένα μέρος γεμάτο κόσμο. Σαν αυτή που ένιωθα σήμερα ας πούμε , στο σπίτι κάνοντας διάφορες δουλειές, με τ αδέρφια μου και τα δύο εδώ αλλά εγώ ήμουν μόνη μου ακόμα και όταν συζητούσα μαζί τους η παγωμένη αίσθηση της μοναξιάς μου έσφιγγε τη καρδιά.

Βέβαια η διαφορά της σημερινής ημέρας ήταν ότι εγώ περίμενα με αγωνία να γίνει κάτι το οποίο δεν γινόταν και όσο πέρναγε η ώρα ένιωθα πιο έντονο το τσίμπημα της αγωνίας και κατά συνέπεια όλα μου τα συναισθήματα, ειδικά τα αρνητικά, οξύνονταν. Όμως το αίσθημα της μοναξιάς αυτό το έχω νιώσει πάρα πολλές φορές στη μέχρι τώρα ζωή μου. Το χειρότερο είναι ότι το ένιωθα εντονότερα την περίοδο που υποτίθεται ότι μοιραζόμουν τη ζωή μου με έναν άλλον άνθρωπο. Αυτό μάλλον είναι και το χειρότερο είδος της.

Έχω ακούσει αρκετούς ανθρώπους να λένε ότι δεν έχουν νιώσει μοναξιά ποτέ στη ζωή τους, ότι πάντα είχαν δίπλα τους ανθρώπους που τους αγαπούσαν και τους στήριζαν και ότι θεωρούν πως είναι στο χέρι μας να ξεφύγουμε απο τη μοναξιά. Θεωρώ ότι στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μου είχα πάντα και γω ανθρώπους δίπλα μου που θα κάναν τα πάντα για να με βοηθήσουν να με συντροφεύσουν στις δυσκολίες και να σταθούν δίπλα μου στο δύσκολο δρόμο της ζωής μου. Όμως παρόλα αυτά, μοναξιά έχω νιώσει πάρα πολλές φορές στη ζωή μου.

Είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα που κρύβεται και καραδοκεί πίσω από το μυαλό σου, την καρδιά σου και περιμένει να σε κυριέψει στην πρώτη ευκαρία που θα σε βρει με τις άμυνες σου κατεβασμένες. Είναι σαν την φράση που έλεγα παλιότερα συνεχώς στη ζωή μου και τους τελευταίους μήνες με έχει κάνει ο Θοδωρής μου να σταματήσω να την χρησιμοποιώ, " Είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό"... κάποια εποχή είχε γίνει δυστυχώς το μότο μου. Ήταν ίσως η ανασφάλεια μου που με έκανε να το πω αυτό, η ενστικτώδης αντίδραση της μοναξιάς μέσα μου για να μην μ αφήσει να ξεφύγω τόσο εύκολα? Ειλικρινά δεν ξέρω αλλά φαντάζομαι τη μοναξιά σαν ένα ζωντανό πλάσμα μέσα μας ή μέσα μου αν προτιμάτε, όπως ο Κινγκ θα έβλεπε τον φόβο του. Ίσως βέβαια να μην διαφέρει ιδιαίτερα απο αυτόν, τον φόβο δηλαδή, να είναι ο φόβος του να μην μείνω μόνη μου... το τρελό όμως είναι ότι δεν φοβάμαι να μείνω μόνη μου.

Πάρα πολλές φορές την αποζητώ την μοναξιά μου, την αγαπώ, σκέφτομαι τον εαυτό μου να κάθεται απλά αγκαλιά με ένα βιβλίο και να ταξιδεύει, να κάθομαι ακούγοντας αγαπημένα μου τραγούδια και να τραγουδώ και παράλληλα το μυαλό μου να ταξιδεύει, σε σκέψεις πρακτικές και σε κόσμους εδώ και αλλού. Δικούς μου μόνο, πράγματα τα οποία συνήθως δεν λέω σε κανέναν ούτε στους κολλητούς μου φίλους αλλά ούτε και σε κανέναν άλλο. Ίσως φταίει που είμαι Δίδυμος με ωροσκόπο Ζυγό και σελήνη στον Υδροχόο που " Είσαι μόνο αέρας, δεν έχει καθόλου γη επιτέλους? Γι αυτό πετάς στα σύννεφα και δεν σκέφτεσαι λογικά" αυτή είναι η Βιβή... οταν διαφωνούμε για κάτι συνήθως το λέει... οτι είμαι στον κόσμο μου και δεν βλέπω την πραγματικότητα...
Όμως τι πειράζει ε? Τι κι αν είμαι στο κόσμο μου? Τι κι αν τον τελευταίο καιρό ένα απο τα αγαπημένα μου τραγούδια που με εκφράζει απόλυτα είναι το " Σιγά μην Κλάψω"? Ειδικά το ρεφρέν του...
" Θα πάω να φτιαξω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μονο αν θέλω να γελάσω,
σιγά μην κλάψω, σιγα μην φοβηθώ..."
Αυτό απαντάω και στη Βιβή , θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω... βέβαια είμαι εδώ, στη γη και τώρα είμαι στη δουλειά και δεν έχω όρεξη να δουλέψω...το απόγευμα αν όλα πάνε καλά θα είμαι με τον άντρα μου όμως...με την πρώτη ευκαιρία θα πάω εκεί, ψηλά στον ουρανό στο όμορφο δικό μου μέρος, περικυκλωμένη από την μοναξιά μου την οποία τελικά μάλλον δεν την φοβάμαι γιατί οταν θελήσω ένα χάδι, τη στιγμή που θα "σπάσω" απο τα προβλήματα της καθημερινότητας και θα χρειαστώ να γύρω κάπου και να πω "κουράστηκα" ξέρω ότι έχω ανθρώπους να το κάνω, ανθρώπους σαν την Αγγελική που με ξέρει απέξω και ανακατωτά και συνήθως δεν χρειάζεται καν να της μιλήσω για να καταλάβει τι έχω....

Και τελικά η μοναξιά που έχουμε μέσα μας είναι καλή αν μάθουμε να την χειριζόμαστε σωστά, είναι αυτό που σε βοηθάει να κάνεις μια επαννεκίνηση στον εαυτό σου και να συνεχίσεις, δυνατότερος και πιο σιγουρος για τα θέλω και τα πρέπει σου. Να μπορείς να κοιτάξεις τα καλά αλλά και τα άσχημα που σου έρχονται στη ζωή χωρίς να πανικοβληθείς γιατί η αλήθεια είναι ότι θα τα φοβηθείς....ναι σιγουρα θα τα φοβηθείς αλλιώς δεν θα μπορέσεις να αντιμετωπίσεις τίποτα...είπαμε το σημαντικό είναι να θυμάσαι τη λιτανεία του φόβου και μετά να μπαίνεις στη μάχη...

Το Σαββατοκύριακο αρχικά δεν μου άρεσε η μοναξιά που βίωνα όμως τελικά μου βγήκε σε καλό, όπως τις περισσότερες φορές άλλωστε, μου έδωσε ότι χρειαζόμουν ώστε να με δει χθες η Βιβή και να μου πει ότι χαίρεται που με βλέπει ευτυχισμένη και που λάμπει το πρόσωπο μου...

Ίσως τελικά να ξέρει καλύτερα απο εμάς ο εαυτός μας, αυτός ο άλλος πίσω απο αυτόν που δείχνουμε καθημερινά στον κόσμο και να μας προστατεύει καλύτερα με το να μας κλεινει στον εαυτό μας για λίγο, όσο θα χρειαστεί για ξαναδυναμώσουμε....δεν ξέρω δεν είμαι σιγουρη όμως για άλλη μια φορά, απο αλλού ξεκίνησαν οι σκέψεις μου και αλλού κατέληξαν... δεν έγινε και τίποτα το χω συνηθίσει, ετσι ξεκαθαρίζονται καλύτερα...

Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν όπως έλεγε σε μια σειρά κινουμένων σχεδίων που παρακολουθούσα μαζί με τον μικρό αδερφό μου....
" Goodnight outhere, whatever you are"

Αφιερωμένο !

Αφιερωμένο σ' αυτόν που κάνει τα μάτια μου να λάμπουν όταν τον κοιτώ...

Πριν από αρκετό καιρό, κάπου γύρω στον Σεπτέμβρη πέρσι, άρχισα να αναρωτιέμαι για ένα θέμα. Για τον έρωτα και πιο συγκεκριμένα, προσπαθούσα να θυμηθώ τί ει ναι τελικά αυτό το πράγμα και αν το παθαίνεις Μονό 2-3 φορές σ’ όλη σου τη ζωή και μετά πάπαλα...

Βλέπετε εκείνο το διάστημα είχα γνωρίσει πολύ κόσμο, ως επί το πλείστον σε επίπεδο γνωριμίας ή φιλικό, τουλάχιστον από τη μεριά μου...δεν κρύβω ότι κανά δυό μου άρεσαν άλλα πέρα από αυτό, τίποτα...τζίφος...όλο και κάτι με χάλαγε, μ’ ενοχλούσε...

Ο ένας μου φαινόταν παίδαρος μεν αλλά πολύ ψώνιο και χαζός δε, ο δεύτερος έξυπνος αλλά τρομερά ορθολογιστής, ο επόμενος πολύ σοβαρός, πολύ γελοίος ο άλλος, κλπ κλπ. Πίστευα ότι κανείς δεν με καταλάβαινε, κανείς δεν μπορούσε να ακολουθήσει τους ρυθμούς μου και τον τρόπο σκέψης μου, κανείς δεν είχε αυτό το κάτι...αυτό που θα με έκανε να τον σκέφτομαι και γιατί όχι...να τον ερωτευθώ...

Παρ’ όλα αυτά, σε γενικές γραμμές η έλλειψη “γκόμενου” δεν μ ενοχλούσε ιδιαίτερα. Το είχα πάρει χαλαρά...υπήρχαν φίλοι γύρω μου, παλιοί και νέοι οι οποίοι μου φτιάχναν το κέφι και που η επαφή μαζί τους με έκανε πολύ ευτυχισμένη. Μ’ άρεσε βλέπετε και το να είμαι αυτόνομη, να κάνω αυτό που θέλω κάθε στιγμή χωρίς να χρειάζεται να δώσω λογαριασμό σε κανένα, ειδικά όταν αυτό που ήθελα ήταν να περάσω ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο παρέα με τη στρογγυλή θεά.

Πάντα μου άρεσε το ποδόσφαιρο όπως και το μπάσκετ, το βόλλευ...εεε γενικά μ αρέσει ο αθλητισμός, όπως μ αρέσει και το γήπεδο...μου χε λείψει η επαφή μ αυτό, η ατμόσφαιρα του...ακριβώς όπως μου χε λείψει και η επαφή με τον κόσμο...η οποία πλέον ήταν καθημερινό φαινόμενο είτε μέσω της δουλειά είτε μέσω της παρέας μου...

Οπότε έχουμε και λέμε, εκείνον τον καιρό είχα πάρα πολλές επαγγελματικές υποχρεώσεις λόγω αλλαγής δουλειάς, πολλές “γηπεδικές” υποχρεώσεις, και πάρα πολλούς γνωστούς και φίλους για να ασχοληθώ μαζί τους άρα...που καιροί για έρωτες...βέβαια η απορία του αν τελικά θα ερωτευθώ ξανά, πέρναγε από το μυαλό μου έτσι σαν φλασιά σε διάφορες στιγμές...

Σαφώς η κλασική γυναικεία ανάγκη του να είμαστε “γυναίκα-μαμά" που λίγο πολύ όλες την έχουμε μέσα μας και ας το αρνούμαστε - ελάτε κορίτσια αφού μας έχει περαστεί γενιές και γενιές από τις μαμάδες μας και υπάρχει και μέσα στη φύση μας- σε μένα καλυπτόταν και από τα δύο αδέρφια μου αλλά και από τους δύο “άντρες της ζωής μου” για τους οποίους νοιάζομαι πάρα πολύ. Ο ένας άντρας είναι ο κολλητός μου από το λύκειο με τον οποίο έχουμε ένα απίστευτο δέσιμο και ας βλεπόμαστε αραιά και που....ο άλλος όμως ήταν τότε πάρα πολύ καινούργιος στη ζωή μου, φρεσκότατος αλλά είχε κλέψει ήδη τη καρδιά και τη προσοχή μου...

Πρώτα πρώτα με τον τελευταίο, όπως λένε άτομα που μας ξέρουν, έχουμε το ίδιο χιούμορ, αυτοί βέβαια προσθέτουν και την λέξη “ηλίθιο” σαν συνέχεια της φράσης αλλά δεν βαριέσαι...αυτό μπορούμε να το παραβλέψουμε...

Πέρσι το καλοκαίρι για παράδειγμα, μου είχε κολλήσει ένα τόσο χαζό ανέκδοτο που θα μπορούσες να το αποκαλέσεις και τελείως βλακώδες...μου το χε πει ο μικρός μου αδερφός και από τότε που το άκουσα έγινε το αγαπημένο μου...συν ότι γέλαγα χωρίς να μπορώ να σταματήσω κάθε φορά που το άκουγα ή το σκεφτόμουν.

Είναι αυτό με τη γάτα και το κεμπάπ... “Πως κάνεις μια γάτα κεμπάπ? Την πιάνεις από την ουρά..και μπαπ...” Ακόμα και τώρα που το γράφω, γελάω σαν χαζή μόνη μου μπροστά στον υπολογιστή...και να σκεφτεί κανείς ότι τις γάτες τις λατρεύω...καλά όλα τα ζωάκια τα αγαπώ αλλά τα αιλουροειδή είναι η μεγάλη μου αδυναμία...

Το πρώτο λοιπόν σημάδι ότι με τον καινούργιο κολλητό θα τα πηγαίναμε πολύ καλά, ήταν όταν του είπα το εν λόγω ανέκδοτο και το ξεκαρδίστικε, ήταν πάρα πολύ λίγο μπροστά σε αυτό που έπαθε...για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, κανείς από τους δυο μας δεν μπορούσε να παραγγείλει κεμπάπ χωρίς να ξεσπάσει σε υστερικά γέλια....εντάξει ποτέ δεν έκρυψα ότι είμαι λίγο χαζοχαρούμενη...δεν είναι τυχαίο ότι όταν ο αδερφός μου με συστήνει σε κάποιον λέει πάντα “Η αδερφή μου γελάει όλη την ώρα...ότι και να της πεις όσο και να την πειράξεις γελάει...σου πάει η καρδιά λοιπόν να την αφήσεις ήσυχη?”

Ας ξαναγυρίσω όμως στον κολλητό....το πιο σημαντικό στοιχείο ανάμεσα μας ήταν η απόλυτη αλληλοκατανόηση και η ικανότητα μας να καταλαβαίνουμε ο ένας την διάθεση του άλλου άμεσα. Δεν θα ξεχάσω μια μέρα που ήμουν πολύ χάλια ψυχολογικά, δεν είχα όρεξη για τίποτα και δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν...θυμάμαι ότι μπήκε στον μσν του και μου έγραψε, πριν προλάβω καν να του πω καλημέρα... “Καλημέρα, τι έχεις σήμερα? Δεν είσαι καλά...”

Το να το ρώταγε αυτό αφού θα είχα πει ή γράψει έστω και μία κουβέντα, θα μου φαινόταν απόλυτα φυσιολογικό γιατί και εγώ καταλάβαινα αν είναι καλά με την πρώτη κουβέντα του...όμως δεν είχα καν προλάβει να μιλήσω....απίστευτος βέβαια ήταν και ο τρόπος που φτιάχναμε ο ένας το κέφι του άλλου....εκεί που διάθεση μας ήταν ένα με το πάτωμα, λίγη ώρα συζήτησης και όλα πάλι στον κόσμο ήταν όμορφα...

Μου έκανε πάντα εντύπωση το πως τα κατάφερνε να με αντέχει και να με ανέχεται όταν με πιάναν οι κρίσεις μαλακίας μου...όπως όταν μια ολόκληρη μέρα σχεδόν, έτσι στο άσχετο, τραγούδαγα “Ποιός ζει στη θάλασσα σε ανανά? Ο Μπομπ σφουγγαράκης...Κίτρινος είναι και είναι μπελάς...” και αυτός...αντί να αρχίσει να κοκκινίζει από τα νεύρα και να φωνάξει “ΈΛΕΟΣ”, γέλαγε μαζί μου και έλεγε ότι πρέπει να δει ένα επεισόδιο για να καταλάβει τι είναι αυτό τέλος πάντων...βέβαια όταν είδε ένα επεισόδιο, κατάλαβε ότι μια τόσο χαζοχαρούμενη φάτσα όπως του Μπομπ δεν θα μπορούσε να ‘ναι τίποτε άλλο από αξιαγάπητη...

Η αλήθεια είναι όμως ότι τον άντεχα και γω όταν τον πιάναν οι απίστευτες κρίσεις γκρίνιας του! Ώρες, μέρες, βδομάδες ολόκληρες απο μπίριμπιρι...μίρλα...γκρίνια!

Και ο Μαλεζάνι το ένα...και η ζέστη το άλλο...και το κρύο...και οι μακαρονάδες...και η βαρεμάρα...και ώχου...έχει περπάτημα δηλαδή τώρα? Ασύλληπτη..φοβερή και....απίστευτα γλυκιά γκρίνια...το σήμα κατατεθέν του...

Εγώ δεν την αντέχω τη γκρίνια, όπως φαντάζομαι και κανείς άλλος άνθρωπος, αλλά η δικιά του...κάθε φορά που γκρίνιαζε, γέλαγα, έλεγα “οκ αυτός είναι και είναι στα κλασικά του....γκρινιάζει...” και μετά του έφτιαχνα το κέφι ή ξεκίναγα ένα -και καλά- καυγαδάκι-διαφωνίας μαζί του μέχρι που τράβαγα τη σκέψη του απ αυτό για το οποίο γκρίνιαζε...και ώρα την ώρα...μέρα τη μέρα, δενόμασταν πιο πολύ...ερχόμασταν όλο και πιο κοντά ο ένας στον άλλον....

Συμπλήρωνε ο ένας τη σκέψη του άλλου, μέχρι που αρχίσαμε να φτάνουμε στο σημείο όπου λέγαμε τα ίδια πράγματα, ταυτόχρονα και πολλές φορές, με ακριβώς την ίδια σύνταξη...ήταν πολύ αστείο...τον αγαπούσα πολύ όπως και αυτός εμένα...έτσι απλά, αγνά και φιλικά...

Απο κάποια στιγμή και μετά, ερχόταν στο μυαλό μου συνέχεια και όποτε γινόταν αυτό ένιωθα ένα απίστευτα γλυκό συναίσθημα....εγω βέβαια δεν είχα ή δεν ήθελα να καταλάβω γιατί συνέβαινε αυτό...ακόμα και όταν μονοπωλούσε τη σκέψη μου την ώρα που άκουγα αγαπημένα ερωτικά τραγούδια. Η αλήθεια είναι ότι σε κείνες τις στιγμές που πεταγόταν στο μυαλό μου, ψιλονευρίαζα μαζί του γιατί δεν είχε κανένα δικαίωμα και καμία δουλειά να το κάνει αυτό.

Με ποιό δικαίωμα αγαπητέ μου έρχεσαι στη σκέψη μου σε στιγμές που εκεί θα έπρεπε να είναι ένας εν δυνάμει “γκόμενος” ? Αλλά...φευ...ξεροκέφαλος όπως είναι, συνέχιζε να το κάνει...και γω ακόμα δεν ήθελα να δω τι συμβαίνει, συνέχιζα να αγνοώ τα σημάδια...ώσπου...μια βραδιά...τα καταπιεσμένα αυτά συναισθήματα, αποφάσισαν να πάρουν το πάνω χέρι...

Φοβόμουν πάρα πολύ, αν και ολόκληρη γαϊδούρα, να του πω ότι αυτό που αισθανόμουν γι αυτόν δεν ήταν απλά βαθιά φιλική αγάπη...ήμουν πολύ ερωτευμένη αν και το πόσο ακριβώς δεν το ήξερα ακόμα και ίσως καλύτερα γιατί μπορεί να με τρόμαζε ακόμα περισσότερο...

Θυμάμαι την αγωνία μου όταν του είπα τα συναισθήματα μου, την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα κάνει ένα άλμα θα πεταχτεί απο το στήθος μου...την αναπνοή μου να μην μπορεί να βγει με ευκολία, υπήρχε ένας κόμπος στον λαιμό....θυμάμαι όμως και την ανακούφιση που ένιωσα, την απίστευτη και απρόσμενη χαρά όταν μου είπε ότι ένιωθε ακριβώς τα ίδια πράγματα με μένα αλλά δεν μου τα λεγε...φοβόταν μην με χάσει απ τη ζωή του....

Στην πρώτη μας συνάντηση, μετά τις “αποκαλύψεις”, ήμασταν και οι δυο μουδιασμένοι, αμήχανοι, πως να φερθείς απέναντι σ έναν άνθρωπο που λατρεύεις αλλά μέχρι χθες ήταν απλά φίλος σου? Νομίζω ότι για πάντα θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου η ανάμνηση της πρώτης δειλής αγκαλιάς...του πρώτου γλυκού φιλιού...της πρώτης αναγνώρισης των συναισθημάτων που μας γέμιζαν....

Είμαστε μαζί, λίγους μόνο μήνες σαν ζευγάρι πια, όμως μοιάζει σαν να είναι μια ολόκληρη ζωή...νιώθω σα να τον γνώριζα και σα να τον αγαπούσα πάντα και φαντάζομαι πως κάπως έτσι νιώθει και αυτός...δεν είναι τυχαίο το ότι την μέρα που με γνώρισαν κάποιοι πολύ καλοί φίλοι του, ο ένας απ αυτούς, λίγα λεπτά απ τη στιγμή που είχα φτάσει στη καφετέρια – βλέπετε σχολάω αργά – γύρισε στον άλλο τους κολλητό και τραντάζοντας τον- κάπως όπως κάνει η Μενεγάκη όταν γελάει- είπε: “Δεν το πιστεύω ρε πούστη μου...ίδιοι είναι!”

Το πιο ωραίο όμως είναι ότι νομίζω πως τελικά θυμήθηκα τι είναι έρωτας...είναι το να νιώθεις ολόκληρη, πλήρης, και ειδικά όταν αυτός που αγαπάς είναι μακριά σου, να τον νιώθεις δίπλα σου σε κάθε σου στιγμή. Να λες “πάρε με αγκαλιά να κοιμηθούμε” και όταν ξαπλώνεις μόνη στο άδειο σου κρεβάτι, να αισθάνεσαι τα χέρια του που σε αγκαλιάζουν γλυκά...

Να είσαι στο δρόμο για τη δουλειά με τα ακουστικά στ αυτιά ακούγοντας μουσική και να θες να χορέψεις αδιαφορώντας για τον κόσμο που είναι γύρω σου. Να ξυπνάς το πρωί, κομμάτια απο τη κούραση, να ξέρεις ότι έχεις μπροστά σου δεκάωρο δουλειάς κι όμως να χαμογελάς λες και ετοιμάζεσαι να φύγεις διακοπές.

Αυτόν τον καιρό είναι μακριά μου και μου λείπει τρομακτικά πολύ...παρ ότι όμως “πονάω” που δεν είναι κοντά μου, παρόλο που υπάρχουν στιγμές που στενοχωριέμαι λόγω της έλλειψης του, είμαι απίστευτα ευτυχισμένη... Μου αρκεί το ότι υπάρχει στη ζωή μου για να την γεμίζει χαρά και το ότι σύντομα θα είμαστε πάλι μαζί, βλέπετε τελικά ο έρωτας αυτό ακριβώς κάνει, σου προσφέρει τη πληρότητα και τη δυναμη που χρειάζεσαι για να ανταπεξέλθεις στις δυσκολίες που υψώνονται μπροστά σου.

Σε γεμίζει προσμονή για την ώρα που θα τον δεις, θα τον ακούσεις, για όλα όσα μπορείς να μοιραστείς μ αυτόν, τα μεγάλα αλλά και τα πιο μικρά. Τελικά έχει δίκιο ο Πλούταρχος όταν τραγουδάει:

“...και να, του κόσμου τ απροσδόκητα

που είναι τόσο σπάνια...

Στο προσωπό σου τα βρήκα,

είμαι ευτυχισμένος,

κάτι πιο πάνω από ερωτευμενος,

θέλω για πάντα εμεις να ζησουμε μαζι,

γιατι...

Όλα σε σένα τα βρήκα...

είμαι ευτυχισμένος,

κάτι πιο πάνω από ερωτευμενος,

θέλω σου λέω εμείς να ζήσουμε μαζι,

για πάντα στη ζωή!!!”

Γιατί “έτσι ξαφνικά” όπως λέει ενα άλλο τραγούδι, έτσι μπήκε στη ζωή μου. Και έτσι απροσδόκητο ήταν το να είμαστε μαζί και να τον αγαπάω τόσο...χαίρομαι όμως πολύ που συνέβει αυτό, όπως και για όλα τα όμορφα πράγματα που έβγαλε απο μέσα μου αυτός ο άνθρωπος...πράγματα βαθιά κρυμένα στη ψυχή μου για χρόνια...όπως το ότι είχα δέκα χρόνια να γράψω και πλέον...πλέον γράφω ακόμα και στον δρόμο για τη δουλειά , μέσα σε μετρό και ηλεκτρικό....δηλαδή εκεί που γράφτηκε και μεγάλο μέρος αυτού εδώ...

Δεν ξέρω αν το συγκεκριμένο κείμενο θα το διαβάσει ο άνθρωπος που το ενέπνευσε...δεν το χω αποφασίσει ακόμα, ίσως να μην έχω ακόμα και μεγάλη εμπιστοσύνη σ αυτά που γράφω και να τα θεωρώ χαζά και παιδιάστικα και ίσως να έχω δίκιο σ αυτόν τον χαρακτηρισμό, βέβαια ότι και να γράψω αυτός θα το δει τέλειο...όπως τέλειο είναι και οτιδήποτε έχει να κάνει με μας του δυο. Το σημαντικό για μένα όμως είναι ότι ευχαριστήθηκα πάρα πολύ όταν το έγραφα...και οταν το έγραφα στο τετραδιάκι μου αλλα και όταν άλλαζα μεγάλο κομμάτι του στη μεταφορά του στον υπολογιστη...στο κάτω κάτω το θέμα στη ζωή μας είναι το να κάνουμε, έτσι για αλλαγή, πράγματα τα οποία μας ευχαριστούν...έτσι δεν είναι?

Θα θελα πάντως, άσχετα με το αν το πιο πιθανό είναι να μην το δει ποτέ, να του πω κάτι, αυτό που γεμίζει όλο μου το είναι.

Σ’ αγαπώ πολύ γλυκιέ μου άντρα και μόνο ένα πράγμα θέλω να σου ζητήσω...να προσέχεις για να σ’ έχω...

( Γράφτηκε τον Μάϊο του 2006 )

Αναζητήσεις Μαγιάτικου πρωινού

Δεν ξύπνησα καλά σήμερα, δεν νυστάζω , δεν έξω ξυπνήσει με νεύρα ή κάτι τέτοιο απλά...μια περίεργη διάθεση...δεν πολυ έχω κέφια...ίσως φταίνε τα όνειρα... Περίεργα όνειρα έβλεπα χθες βράδυ...δεν τα θυμάμαι, όμως είχαν κάτι...σαν όλα τα άγχη μου – ισως και οι φοβίες? – να βγήκαν στην επιφάνεια χθες και να πέρασαν στο μυαλό μου μέσω των ονείρων.

Φτιάχνω καφέ για να ξυπνήσω, κοιτάω το κινητο...ωρα για την πρωινή καλημέρα όμορφε, σκεφτομαι την ώρα που γράφω το μήνυμα καλημέρας, όπως κάνω κάθε μέρα λίγο αφού ξυπνήσω...Συνήθως δεν περιμένω απάντηση σ’ αυτη τη καλημέρα μου, είναι η ωρα που κανονικα κοιμάται αλλα κάποιες μέρες τυχαίνει και είναι ξύπνιος, κάπως όπως σήμερα δλδ...

Φεύγω απο το σπίτι με την ιδιόρυθμη διάθεση να επιμένει, ούτε τα γλυκά του μηνύματα, ούτε οι καμμενοι που ακούμε οικογενειακώς κάθε πρωί στο ραδιόφωνο δεν μπόρεσαν να την αλλάξουν τελείως....και ας προσπαθούσαν – οι καμμενοι – να μιμηθούν τη Βέρα Λάμπρου όταν τραγουδάει το μεγάλο της σουξέ...κατεβαίνοντας τις σκάλες της πολυκατοικίας αρχίζει η ιεροτελεστεία...τα ακουστικα του player στ αυτια και σχεδόν με το που βγαίνω απο την είσοδο το βάζω να παίζει....

Κάθε μέρα σχεδόν στέκομαι για λίγα δευτερόλεπτα εκεί, ακούω τ τραγούδι που ξεκινά να παίζει, μου εύχομαι καλημέρα και ξεκινάω. Όπως ακριβώς και σήμερα με την εισαγωγη του “wherever I may roam” να παίζει δυνατά στ αυτιά μου...Γέλασα σιγανα, πάντα πίστευα ότι με εκφράζει αυτο το τραγούδι...”where I lay my head is home” ….ομορφη μέρα σήμερα, ηλιόλουστη...αγάπη, καλοκαιριάζει, η αγαπημένη μου εποχή. Εγώ είμαι καλοκαιρινό παιδί, ίσως φταίει ότι γεννήθηκα τέλος Μαϊου, - πω πω...πλησιάζουν τα γενέθλια μου...- πότε πέρασε κιόλας ένας χρόνος ; Σαν χθες μου φαίνεται....

Ο χρόνος όμως τρέχει, είναι αμείλικτος, δεν σταματάει , δεν φρεναρει και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Δεν μπορείς να τον παρακαλέσεις για πίστωση, ούτε να του τάξεις, εκτός κι αν σαν άλλος Φάουστ κάνεις και συ συμφωνία με τον διάβολο για την νεότητα...

Τρέχω για να πάω στη δουλειά και κοιτάω γύρω μου όλον τον κόσμο να κάνει το ίδιο πράγμα. Φάτσες αγχωμένες, λυπημένες , κουρασμένες, μπαφιασμένες απ όλα αυτα. Κάθε μέρα της μικρής και εννίοτε άχαρης ζωής μας τρέχουμε για να προλάβουμε.

Να προλάβουμε τι? ( Ήθελα αλλα δεν πρόκαμα...κάτι παρόμοιο δεν ήταν κάποια στιγμή ένα – και καλά – σλόγκαν του Συνασπισμού? Για κάποιον έλεγε κάτι αλλα για ποιόν και τι?) Υποχρεώσεις, deadlines, τρέχουμε για να μην μας αφήσουν πίσω οι εξελίξεις...και η ζωή μας? Η ζωή μας που είναι? Είναι αυτό το ψυχοφθόρο πράγμα η ζωή μας? Το τρέξιμο πέρα δώθε χωρίς σταματημό και χωρίς ανάσα? Όλη μέρα δουλειά, οκτώ, δέκα ώρες, ανάλογα με τις υποχρεώσεις και την τυχη του καθενός μας και μόλις τελειώσουν αυτά έχεις και συνέχεια...

Παιδιά, σκυλιά, σπίτι και όλες οι δουλειές που τα συνοδεύουν, κοινωνικές υποχρεώσεις γιατί έτσι πρέπει, γυμναστήριο γιατί πλησιάζει καλοκαίρι και τόσα άλλα πράγματα που πρέπει να χωρέσουμε στο φτωχό μας 24ωρο. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω γιατι και γω τα ίδια κάνω. Πολύ συχνά ακόμα και μετά από δεκάωρο δουλειάς πηγαίνω απευθείας στο γυμναστηριο και καλά για να ξεφορτώσω απ την ένταση αλλά στην ουσία για να ρίξω αυτό το άτιμο το στομαχάκι που μεγαλώνει μόλις πάρω κανα κιλό.

Τουλάχιστον εγώ δεν έχω παιδιά και έχω και μια φοβερή μαμά πίσω μου στο σπίτι η οποία ακούραστα χρόνια τώρα φροντίζει τα τρία της κωλόπαιδα και τον άντρα της.

.... “baby I’m gonna leave you…” δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα, απο την πρώτη φορά που άκουσα αυτό το τραγούδι πριν πολλά χρόνια, βουρκώνω όταν το ακούω ή κρατιέμαι να μην βουρκώσω όπως τωρα που σηκώνω το κεφάλι μου να κοιτάξω έξω απο το παράθυρο του τρένου, αφήνοντας για λίγο το τετράδιο μου, και βλέπω το κτήριο της Columbia να κατεδαφίζεται...κάτι είχα διαβάσει εγώ γι αυτό...α ναι...τις αντιδράσεις των κατοίκων της περιοχής που ζητούν την διατήρηση του....

Κομμάτι της ιστορίας μας...ναι ναι έτσι το ανέφεραν...κομμάτι της ιστορίας μας...δεν έχουν άδικο, αλλα απ ότι βλέπω...το γκρεμίζουν.

Σαφώς και αυτά τα πράγματα δεν μετράνε πουθενά πια, όλα είναι προϊόντα προς αγορά και πώληση, σε λίγο θα πουλάμε και τους εαυτούς μας όχι ότι δεν το κάνουμε ήδη αλλα του δίνουμε το όνομα “πλασάρουμε” αντι για πουλάμε. Στην ουσία βέβαια κάθε μέρα, σχεδόν σε κάθε μας εκδήλωση, πουλάμε τον εαυτό μας.

Στη δουλειά για καμιά προαγωγή ή αύξηση, στις κοινωνικές μας υποχρεώσεις για να μας συμπαθούν, συνεχώς προσπαθούμε να δείξουμε κάτι, να αποδείξουμε ότι αξίζουμε τα περισσότερα χρήματα, την αγάπη των άλλων ...την καταξίωση.

Όλη μας τη ζωή προσπαθούμε και μοχθούμε για να καταφέρουμε κάτι και δεν μιλάω μόνο για πράγματα σημαντικά, αγχωνόμαστε για πράγματα που πολλές φορές δεν αξίζουν...ποσο πιο όμορφη θα ταν άραγε η ζωή μας αν έτσι για αλλαγή σταματαγαμε λίγο για να κοιτάξουμε γύρω μας...πόσο όμορφη είναι η Αθήνα τις τελευταίες μέρες της άνοιξης.

Να κάπως όπως κάθομαι εγώ τώρα, έξω απο τον ηλεκτρικό σταθμό του Ηρακλείου για να τελειώσω αυτό που γράφω πριν πάω για δουλειά και ας αργήσω λίγο, έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν φεύγω στην ώρα μου. Δεν βαρυγκομώ, την αγαπώ τη δουλειά μου, χρόνια σκεφτόμουν ότι θα ταν ωραία να μου καθόταν η μεταγραφή αυτή. Απλά αναρωτιέμαι πόσο διαφορετικοί θα είμασταν ολοι μας , και ποσο καλύτερο το κέφι μας αν δεν αγχωνόμασταν γι αυτά τα λίγα λεπτά αργοπορίας προκειμένου να χαρούμε κάποιες στιγμές κάτι.

Όχι επειδή παρακοιμήθηκες ή δεν έβρισκες ταξί αλλά γιατί αποφάσισες να απολαύσεις κάτι απλό, μικρό, όπως ο πρωινός καφές με τον συντροφο σου ή ακόμα και ...γιατί όχι ο πρωινός γλυκός έρωτας μαζί του, πριν φτιαξεις τον καφέ.....τι ωραία που τα λέω, μόνο που περνάει η ώρα και...θ αργήσω...

Κρίμα ...δάσκαλε που δίδασκες δεν λένε? Όλα είναι εύκολα στη θεωρία αλλα στη πράξη...περιμένω και κεινο το επείγον τηλεφώνημα γυρω στις 10:30...και ακόμα δεν έχω καταλάβει πως θα γινόταν να περπατάω και να γράφω ταυτόχρονα...άρα το τετράδιο πίσω στην τσάντα...καλή μας μέρα, καλή δουλειά...πάμε για ένα χάδι στον ασπρούλη και μετά...τα κεφάλια μέσα....κορόϊδο...

(Γράφτηκε τον Μάϊο του 2006 )

Ο Λοχίας της αλλαγής - Ρένος Αποστολίδης

Φύλαγα σκοπός

Τέσσερες μ έξ

Στη χαράδρα της Ρεκκά..

Θα πρεπε κιολας να χε χαράξει

(Ίσως το ρολόι

Ίσως τα σύννεφα και το βουνό εκείνο...)

Ψιχαλίζει...

Να μπορούσα να γραφα ένα γράμμα

Στη γυναίκα που με γέννησε κάποτε

Χαράματα σαν τώρα...

Να της μιλούσα

Για τον ήχο που κάνουν οι συταλαματιές πάνω στη καουτσουκένια κάπα

Ή για τα σκίνα που τη γρατζουνάνε με τον αέρα.

Για το κρύο το μέταλλο του φακού στη δύσκολη τσέπη της χλαίνης

Ρεκκά! – να της πρόφερα τούτη τη λέξη:

Ρεκκά! – έτσι σκέτα, στεγνά σα ριπή που ηχεί!

Πρέπει όπου να ναι – έπρεπε κιόλας να χε χαράξει...

Εκεί που ασπρίζει θαναι χαμομήλια, μαργαρίτες, αγριοάνηθα...

Τρώγονται...Μα...-

Το χέρι μου ωστόσο φτάνει...

Το πρώτο άσπρο που φεγγίζει:

Μια μαργαρίτα!

Σ ένα γράμμα στη κοπέλα μου έγραφα :

...μια μαργαρίτα αν μου λεγε πως μ αγαπάς,

αν την ξαναρωτούσα θα λεγε

πως κιόλας θα πεθάνω δίχως

να σε ξαναδώ...

Χτες το μεσημέρι στον ήλιο αυτά...

Μετά είχα ψιθυρήσει με έπαρση:

-Ρώτα μια άλλη μαργαρίτα:

Θα ξημερώσει ταχ αύριο ή όχι;

Τη ρώτησα! Θα ξημέρωνε!

Και μι άλλη ακόμα...γέλασα!

Η Τρίτη μαργαρίτα ισχυρίστηκε

Πως όχι, αύριο δεν θα ξημέρωνε!

Τι ιδέα!...αστείες προλήψεις!...

Επειτα συλλογιόμουν ώρα πολλή

Πως λέει; ...Ουκ εκπειράσεις...

( Κύριος ο Θεός μου!..Πούναι τον τώρα,

στη χαράδρα της Ρεκκά, τέσσερες μ έξ,

να κάτσει αυτός στο πόδι μου να γείρω εγώ λιγάκι;)

Ρεκκά...

Κι ούτε να φανεί ο Λοχίας της Αλλαγής!

( περισσότερο φοβάμαι το ..είν ακόμα νωρίς..

παρά που τρέμει το κρύο μέταλλο του φακού...)

...Τα σύννεφα φταίνε

και το βουνό

το νυχτωμένο το βουνό,

κι αυτός ο νυχτωμένος Λοχίας της Αλλαγής!

Αυτός!

Πάλι ψιχαλίζει...

Το αποφάσισα!

( Το ρίγος απο το κρύο πλακέ μέταλλο

έφτασε ώς τη ραχοκοκκαλιά!) :

5 παρά 20’ !

...τα σύννεφα λοιπόν

και το βουνό

κι ο Λοχίας της Αλλαγής –

αυτός προπάντων! –

που θα με σήκωσε νωρίς...

(Κλέφτες...)

Ακόμα φεγγίζει το ίδιο θαμπά το άσπρο εκειπέρα...

(...Ουκ εκπειράσεις...)

...Αργεί.

Το κρύο μέταλλο έδειξε

6 και 20!

(Τα σύννεφα, το βουνό και , προπάντω, ο λοχίας της Αλλαγής)

- Λοχία της Αλλαγής! , φώναξα.

Καμμιά απόκριση

- Λοχία της Αλλαγής! , ξαναφώναξα

Οι ώρες περνούσαν

Το κρύο μέταλλο έδειχνε

Κάθε τόσο μ ένα νέο ρίγος στη ράχη:

...09 και 10!

...10 και 25!

...11 και τέταρτο !

...11 και μισή !

...12 παρά 5 ! – η μαργαρίτα της Ρεκκά! –

...12 παρά 5 !

Κ η Ρεκκά ούρλιαζε τώρα:

-...Λοχία της Αλλαγής!...

-...Λοχία της Αλλαγής!...

-...Λοχία της Αλλαγής!...

Η ώρα είναι Δώδεκα του Μεσημεριού

Λοχία της Αλλαγής!

Δώδεκα του Μεσημεριού

Και δε χάραξε!...

...Μα ο Λοχίας της Αλλαγής δεν έσκυβε πια πάνω

απ τη χαράδρα της Ρεκκά

και δεν είχε χαράξει μήτε κι όταν

τα δεύτερα μεσάνυχτα είχαν φτάσει

στη χαράδρα εκείνη

όπου οι μαργαρίτες είχαν υβρισθή!...

Φύλαγα σκοπός στη χαράδρα της Ρεκκά τέσσερες μ έξι

Πέρα κι απ το πριν κι απ το μετά της Μεσηβρίας,

εις Αιώνα τον Άπαντα,

δίχως Λοχία της Αλλαγής να με αντικαταστήσει,

δίχως Λοχία της Αλλαγής να του προσευχηθώ,

στο όνομα του,

στ όνομα της γυναίκας που με γέννησε κάποια χαράματα,

στ όνομα εκείνης που δε διεύψευδε ποτέ – όσες μαργαρίτες κι αν ρωτούσα

- Λοχία της Αλλαγής

σκύψε απόψε

στη χαράδρα της Ρεκκά,

κ έλα να χαράξεις...

- Λοχία της Αλλαγής

πότε θ αντικαταστήσεις

τον δούλο σου;

Πόσα μεσάνυχτα χωρούν

σ αυτή τη νύχτα;

- Λοχία της Αλλαγής

στ όνομα σου,

στ όνομα εκείνης που με γέννησε,

στ όνομα εκείνων που μ αγαπούν,

σου προσεύχομαι

να μην είναι

με μεσάνυχτα άπειρα

η νύχτα αυτή

που φυλάω σκοπός

τέσσερες μ έξ

στη χαράδρα της Ρεκκά...