Το να είσαι με κάποιον άνθρωπο είναι δύσκολο πράγμα. Όσο περνάνε τα χρόνια και η ρουτίνα και οι υποχρεώσεις αρχίζουν και μπαίνουν στη ζωή, όταν το άγχος αρχίζει και επεμβαίνει συχνότερα στα νεύρα, τότε αρχίζουν οι μικροεντάσεις για χαζά και καθημερινά πράγματα, για πράγματα που "ξεχνιούνται" ή "μένουν στην άκρη" από βαρεμάρα ή κούραση ή απλά έτσι χωρίς λόγο...τότε υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέσαι αν μπορείς να είσαι με τον άλλο ή όχι, αν αυτό που υπάρχει είναι αγάπη ή συνήθεια, αν εσύ είσαι που έχεις μόνο δίκιο και ο άλλος απλά σε εκμεταλλεύεται ή σε κρατάει πίσω ή εσύ τα κάνεις όλα αυτά
Τα μεγάλα και σημαντικά πράγματα , αρχίζουν και θάβονται, μπαίνουν στην άκρη , παρασύρονται από έναν χείμαρρο από μικρές ή και μεγάλες κακίες, εγωισμούς , χαζομάρες...η γκρίνια αρχίζει να μπαίνει σιγά σιγά από την κλειδαρότρυπα και κομμάτι κομμάτι, inch by inch που θα λέγανε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι, αρχίζει και σε κατατρώει.
Αρχίζεις και θυμώνεις συχνότερα μ' αυτά τα γλυκά ελαττώματα του άλλου τα οποία αρχίζουν να φαίνονται ανυπόφορα, ο σύντροφος σου αντιδρά το ίδιο σπασμωδικά στις δικές σου κρίσεις και ο μύλος ξεκινάει...
Το είδα να συμβαίνει γύρω μου αυτόν τον καιρό σε κοντινά μου άτομα, δεν ξέρω σε ποιές περιπτώσεις και ποιος είχε δίκιο, αλλά δεν έχει ποτέ σημασία τελικά το ποιος έχεις δίκιο.
Όταν χώριζα πριν 5 χρόνια σχεδόν, πίστευα ότι ήταν πολύ σημαντικό το ποιος έφταιγε, αυτό που κατάλαβα πραγματικά ( μπορεί να το έλεγα από την πρώτη στιγμή αλλά δεν το πίστευα) είναι ότι πραγματικά δεν φταίει ποτέ ο ένας. Ίσως να φταίει περισσότερο ή λιγότερο αλλά κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών.
Σήμερα είναι στην ουσία η μόνη μέρα που είμαι αρκετές ώρες σπίτι, χωρίς να κάνω κάποια δουλειά, δεν ξέρω αν φταίει αυτό ή το ότι είδα το "Nightmare before Christmas" μια πραγματικά υπέροχη ιστορία αγάπης...μια ιστορία του πως μπορείς να καταστρέψεις κάτι ωραίο επειδή δεν θέλεις ή δεν επιλέγεις να δεις αυτό που έχεις μπροστά σου.
Πριν 4 χρόνια περίπου απέκτησα κάτι όμορφο κοντά μου, μπροστά μου, δίπλα μου...κάτι που με κάνει να νιώθω καλύτερα και με βοηθάει να γεμίσει το κενό που υπήρχε μέσα μου, το κενό που όλοι οι άνθρωποι έχουμε και ψάχνουμε να γεμίσουμε...άλλοι με ουσίες, εφήμερες αγάπες ή ανούσιες εξόδους και βόλτες με ανούσιους φίλους.
Ξαφνικά "είδα" ότι και 'γω αφήνω τον χείμαρρο να πλημμυρίζει και να χαλάει τα φράγματα που όλοι κάνουμε για να αναχαιτίσουν τις "κακές" πλευρές τους εαυτού μας...όπως βέβαια το κάνει και αυτός, όμως "είδα" και κάτι άλλο...
Μας είδα να γελάμε την ώρα που διηγούμαστε ( ο ένας ή ο άλλος )μια αστεία ιστορία που μας συνέβη ή που διαβάσαμε, μας είδα να ξυπνάμε αγκαλιά και να χαμογελάμε ο ένας στον άλλο, μας είδα να σχεδιάζουμε τη ζωή μας και να την αποκαλούμε έτσι ακριβώς "η ζωή μας" και κατάλαβα ότι ακόμα και όταν το ποτάμι μέσα μας ξεχειλίσει, έχουμε φτιάξει λίγο πιο κάτω μια εξέδρα για να πιαστούμε και να βγούμε ξανά στην επιφάνεια...ακόμα και αν ο χείμαρρος είναι πολύ ορμητικός, η βάση μας είναι γερή και σταθερή.
Απλά όπως όλα τα ζευγάρια έχουμε και μεις τις διαφωνίες μας και ναι, η αλήθεια είναι ότι εγώ θα μπορούσα να είμαι ο Βάσκο ντε Γκάμα και να γυρίζω τον κόσμο και να γουστάρω αλλά αυτός είναι σπιτόγατος, so what? Θα βρούμε την λύση και θα είμαστε χαρούμενοι και οι δύο έστω και αν ο ένας από τους δύο αναγκαστεί να κάνει μεγαλύτερο συμβιβασμό την μία φορά, την άλλη θα περάσει το δικό του.
Δεν είναι πολύ εύκολο να βρεις ένα άτομο να μπορεί να συγκινείται αλλά και να γελά μαζί σου, είμαστε 13 άτομα στο ίδιο γραφείο και αμφιβάλλω αν υπάρχει ένας που θα μπορούσε να γελάσει με το "Motherfucking Cthulhu. Holy Fucking Shit." Ακόμα και τώρα που το γράφω γελάω μόνη μου, την ώρα που η τηλεόραση παίζει House MD ένα ακόμα πράγμα που ο καθένας μας παρακολουθούσε πριν γνωριστούμε ακόμα.
Ανυπομονώ να έρθεις αγάπη μου το βράδυ και να περάσουμε ένα υπέροχο 3ήμερο...και μπορεί να μην πήραμε ο ένας στον άλλον κάποιο δωράκι αλλά δεν έγινε και τίποτα για μένα είναι αρκετό δώρο το να είμαστε μαζί.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Σ' αγαπώ πολύ

Λού-κα Βύ-ντρα Οε Οε Οε, Οε Οε Οε

Αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου δεν θα το πίστευα...standing ovation για τον Λουκά Βύντρα από 20 ή 30.000 άτομα, ανάλογα με τον ποιον δημοσιογράφο θα πιστέψεις, είναι κάτι που φαντάζει πλάκα.
Ο Βύντρα ήταν, είναι και δυστυχώς θα συνεχίσει να είναι με την πρώτη ευκαιρία, ο παίκτης που έχει χλευαστεί και αποδοκιμαστεί περισσότερο από οποιονδήποτε παίκτη του Παναθηναϊκού. Περισσότερο ακόμα και από τον Τζιόλη ο οποίος αποθεώθηκε φέτος μετά τα παιχνίδια του CL.
Τον Βύντρα το κορόιδευαν πάντα. Πότε για τις σέντρες του πότε για τα παιδαριώδη λάθη που κάνει στην άμυνα. Είναι και λίγο γκαντέμης ο κακομοίρης, μπορεί να παίζει ολόκληρο παιχνίδι άψογα και το ένα και μοναδικό λάθος που θα κάνει θα καταλήξει γκολ...μεγάλη γκαντεμιά μιλάμε!
Το περίεργο είναι αυτή η τάση των προπονητών να τον έχουν πάντα βασικό και να λένε γι αυτόν τα καλύτερα.
Θυμάμαι το 2007 που τον είχε ζητήσει η Χερτα , τ αδέρφια μου είχαν ενθουσιαστεί...που θα έφευγε ο καρκίνος ο Βύντρα... φάγανε μεγάλη ήττα όταν δεν έκλεισε η μεταγραφή :-)
Ο Βύντρα παρέμεινε και στην ομάδα και βασικός και φυσικά ανανέωσε...φέτος όταν ο Τεν Κατε τον έβαλε πρώτη φορά κεντρικό αμυντικό οκ, η αλήθεια είναι ότι όλοι πάθαμε 5 εγκεφαλικά και 3 εμφράγματα αλλά ο έρμος προσπαθούσε! Όση μπάλα ξέρει, τόση παίζει και αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό. Λογικά και όσοι από τους " 12 anni 24 allenatori" τον προλάβανε και τον είχαν στάνταρ βασικό, κάτι ξέρανε, κάτι βλέπανε βρε παιδί μου!!!! :-)
Δεν είναι ο γαμάω και δέρνω αμυντικός, ναι δεν είναι Σεϊταρίδης ούτε Κυριάκος αλλά ότι μπορεί και ότι ξέρει το κάνει. Έπειτα φέτος πολλά λάθη του έχουν ξεκινήσει από την προσπάθεια του να καλύψει τρύπες άλλων...με έξυπνο ή χαζό τρόπο δεν το εξετάζω τώρα.
Χθες έκανε μια φοβερή κίνηση στο δεύτερο ημίχρονο , μετά τα 2 γκολ και την αυτοπεποίθηση στα ύψη, ο Βαβζίνιακ είχε χάσει τον παίκτη ( ο Μουσλίμοβιτς ήταν? δεν θυμάμαι) και τρέχει πίσω του ο Λουκάς και τον κόβει θεαματικά και χωρίς φάουλ πάνω απ όλα.
Σήμερα μετά από αυτή του την πάρα πάρα πολύ καλή εμφάνιση, σε όλα τα αθλητικά site και τις περισσότερες εφημερίδες υπήρχε το tribute στον "παρεξηγημένο" Βυντρα και όλοι μα όλοι λένε ένα πράγμα, αυτό που λέγανε και παλιότερα, ότι είναι παίκτης ψυχολογίας. Αν η ψυχολογία του είναι καλή, κάνει παιχνίδι...αν όχι...βράστα χαράλαμπε....
Βέβαια θα έλεγε κάποιος (οκ εγώ θα το λεγα) δεν είναι και παράλογο να μην μπορείς εύκολα να παίξεις όταν σε βρίζει ένα γήπεδο χρόνια είτε σε κάθε λάθος που θα κάνεις είτε απλά γιατί υπάρχεις. Είναι ένας τύπος σε κάποια σειρά πίσω μας στα διαρκείας που ειδικά σε έναν αγώνα, όποιος παίκτης πίσω από την σέντρα και να έπιανε την μπάλα αυτός τον Βύντρα έβριζε!!! Είτε είχε την μπάλα ο Σαριέγκι είτε ο Σπυρόπουλος ο Βύντρα άκουγε τα εξ αμάξης!
Είναι ο αγαπημένος μας αποδιοπομπαίος τράγος! Δεν διαφωνώ ότι κάνει λάθη, τραγικά συχνότατα αλλά οκ ρε παιδιά, φτάνει, ας τον αφήσουμε να παίξει λίγο μπάλα...όσο μπορεί, μην κάνουμε λες και έχουμε στην ομάδα τον Ροναλντίνιο ή ξέρω 'γω ποιον και του τρώει τη θέση! Ειδικά φέτος δεν ξέρω αν φταίει ο Τεν Κάτε ή αν του πάει καλύτερα να παίζει στόπερ, αλλά έχει βελτιωθεί πάρα πολύ! Προσπαθεί, τρέχει, κόβει. Εντάξει τον κράζει και η εξέδρα λιγότερο απ' άλλες χρονιές είναι η αλήθεια, ίσως σαν να βαρέθηκαν να τα βάζουν μαζί του ή να αποφάσισαν να του δώσουν μια ευκαιρία...κι αυτός έκανε τα χθεσινά..

Στο πρώτο γκολ, ήταν μουδιασμένος, σαν να μην το είχε πολυπιστέψει...σαν να φοβόταν τις αντιδράσεις δεν ξέρω...αλλά όταν ακούστηκε το πρώτο "Λού-κα Βύ-ντρα Οε Οε Οε, Οε Οε Οε" ίσως να άρχισε λίγο να το πιστεύει, ότι ίσως φέτος να μην του φωνάζουν πολύ, επειδή έχει βελτιωθεί αισθητά...ίσως να αλλάζουν γνώμη γι αυτόν...

Στο δεύτερο γκολ το χαμόγελο του και ο πανηγυρισμός του τα έλεγε όλα...μπορώ κάπως να φανταστώ τα πόσα συναισθήματα θα τον κατέκλυζαν εκείνη τη στιγμή, η χαρά της επιβεβαίωσης, ο κόσμος που τόσο τον είχε ταπεινώσει τα προηγούμενα χρόνια να το αποθεώνει.
Ήταν φοβερό συναίσθημα να βλέπεις όλους αυτούς που τόσα χρόνια γκρίνιαζαν, να σηκώνονται και να φωνάζουν ρυθμικά το όνομα του και να σταματάνε μόνο για το " Σκόρερ για την ομάδα μας...με το νούμερο 24...ο Λουκάς ...ΒΥΝΤΡΑΑΑΑ" :-) Δεν ξέρω αν το βράδυ όταν πήγε σπίτι του πήρε τη μαμά του τηλέφωνο και της είπε " Είδες μαμά? Μια φορά φωνάζαν το όνομα μου για καλό!" ίσως να έκλαιγε κιόλας συγκινημένος...δεν ξέρω, εγώ όμως χάρηκα που ο κόσμος έκανε αυτό το πράγμα για τον Λουκά. Ακόμα και αν ήταν μια τεράστια κωλοτούμπα από τους περισσότερους, τουλάχιστον φαντάζομαι, ότι την επόμενη φορά πριν τον βρίσουν για την λάθος σέντρα ή την άστοχη παρέμβαση να το σκεφτούν λίγο περισσότερο. Να θυμηθούν το χθεσινό του παιχνίδι και να πουν από μέσα τους "δώστου άλλη μια ευκαιρία".
Δεν θυμάμαι αν ήταν στο παιχνίδι με τον Ηρακλή ή τον Εργοτέλη, φέτος στον πρώτο γύρο που η ομάδα έπαιζε αισχρά και έκανε αλλαγή ο Τεν Κάτε και έβαλε τον άλλον κακομοίρη τον Τζιόλη...τι γιουχάρισμα ήταν αυτό παναγίτσα μου !!!! Ένα ολόκληρο γήπεδο τον έκραζε...όχι αναγκαστικά επειδή ήταν αυτός αλλά επειδή
η ομάδα ήταν χάλια και αυτός ήταν ο μόνος ίσως άνθρωπος που δεν αντέχανε να δουν στην ενδεκάδα. Ο άνθρωπος που έπαιζε μπάλα σαν να είχε καταπιεί μπαστούνι.
Ο άνθρωπος που λίγες μέρες μετά, στο γήπεδο της Βρέμης, έκανε την Ευρώπη και εμάς να υποκλιθούμε παίρνοντας την ομάδα στη πλάτη του και πηγαίνοντας την στο θεαματικό 0-3 απέναντι στη Βέρντερ. Ο άνθρωπος που έτρεξαν τόσοι φίλαθλοι στο αεροδρόμιο να τον υποδεχτούν θριαμβευτή μαζί με την υπόλοιπη ομάδα αλλά δεν φαινόταν να το χαίρεται και σε αντίθεση με τους συμπαίκτες του μπήκε γρήγορα στο πούλμαν. Ο παίκτης που όταν έγινε η μεταγραφή του τώρα τον Γενάρη, είπε ότι θα θελε να μείνει στη Γερμανία και να μην ξαναγυρίσει.
Μπορούμε ειλικρινά να τον αδικήσουμε? Δεν ξέρω, δεν μπορώ με σιγουριά να πω πότε έπαψε ένας παίκτης να μας φαίνεται καλός και πότε ή πως τον κάναμε ξανά παικταρά. Ο Βύντρα, ο Τζιόλης ακόμα και ο Λεοντίου (με τα κόκκινα παπούτσια του, το γούρι του από τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα) ποτέ δεν ήρθαν στην ομάδα σαν μεσσίες, ήρθαν για να βοηθήσουν και στον τρόπο που μπορούσαν βοήθησαν και βοηθούν. Ο τελευταίος ήταν άτυχος και σ' αυτό που φαινόταν να είναι η χρονιά του, τραυματίστηκε άσχημα. Όταν επιστρέψει, το ποιο πιθανό είναι το να μην είναι πια ο ίδιος αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
Πρέπει πραγματικά λοιπόν να μας κάνει εντύπωση όταν αυτοί οι παίκτες δεν μας συμπαθούν και πολύ εμάς τους φιλάθλους? Αν αισθάνονται αδικημένοι και πικραμένοι? Μας κάνει πραγματικά πλέον εντύπωση που όταν βγαίνει ο Παναθηναϊκός για ζέσταμα με μπροστάρη τον Λουκά, ο τελευταίος μας γυρνάει την πλάτη πριν χειροκροτήσουν την εξέδρα? Αν το κάνει και στο επόμενο παιχνίδι θα μας φανεί πάλι άσχημο?
Έπειτα εμείς τόσα χρόνια δεν του γυρνούσαμε την πλάτη? Μήπως είναι καιρός να δούμε πως είναι να στο κάνουν αυτό? Τι λέτε? Μήπως?

ΥΓ. Όλοι θυμήθηκαν και το παιχνίδι του Βύντρα το 2005 απέναντι στον Ροναλίντιο , ξέρετε , αυτόν που ήταν στη Μπαρτσελόνα και πήγε στην Μίλαν. Στο Παναθηναϊκός - Μπαρτσελόνα 0-0. Κρίμα που οι επόμενες αγωνιστικές μας αποτυχίες μας κάναν να το ξεχάσουμε.