Και τώρα Τσου-Λου....

  Έφτασε ο Σεπτέμβρης, δεύτερη βδομάδα στη δουλειά μετά την καλοκαιρινή άδεια, η ρουτίνα άρχισε να επιστρέφει στη ζωή όλων μας, τα "βαριέμαι" άρχισαν και πάλι να ακούγονται από όλα τα στόματα σε όποιον όροφο της εταιρίας και αν είσαι...

  Όπως καταλαβαίνει εύκολα κανείς, αν δεν έχεις κάποιο γεγονός στη ζωή σου, πχ να είσαι έγκυος σαν την κουμπάρα μου, ή φρεσκοπαντρεμένος σαν έναν φίλο μου ή να έχεις παιδιά που πάνε σχολείο, δεν έχεις και πολλά πράγματα να κάνεις στις  αρχές Σεπτέμβρη πέρα από τα καθημερινά και εργασιακά...

  Καμία τηλεοπτική σειρά  δεν έχει ξεκινήσει, (καλά εκτός από το Stargate Atlantis αλλά δεν μας έχει πείσει ακόμα ότι θα έχει κάτι ιδιαίτερο ή έστω αμυδρά ενδιαφέρον φέτος ). Η ελληνική τηλεόραση έτσι κι αλλιώς δεν παίζει στον τομέα διασκέδαση εκτός κι αν δεν έχεις πρόβλημα να νιώθεις τα εγκεφαλικά σου κύτταρα να αυτοκτονούν σε κάθε δολοφονική ατάκα των πρωταγωνιστών στα εκάστοτε σήριαλ...Οπότε μένουμε στην καλή διάθεση των αμερικανικών καναλιών για να ξεκινήσουν το δυνατόν συντομότερα το χειμερινό τους πρόγραμμα ... και το lost αργεί ακόμα...

 Τουλάχιστον ξεκίνησε από τέλος Αυγούστου το πρωτάθλημα!!!! Να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε εμείς και οι (13? ) καθημερινές αθλητικές εφημερίδες! Πέρασε και η Πανάθα στο CL και άρχισε να γεμίζει λίγο η τηλεοπτική μας ζωή :-) 

 Εντωμεταξύ, όσο ερωτευμένος και να είσαι, και όσο και να θες να είσαι συνέχεια με τον αγαπημένο σου και να γουτσου-γουτσιάζεις, ε δεν γίνεται κάθε μέρα και όλο το απόγευμα και όλο το ΣΚ να είστε κολλημένοι σαν βδέλλες! Θες λίγο και τον χρόνο σου, να πάρεις λίγο αέρα βρε παιδί μου, σερφάρεις λοιπόν λίγο στο νετ, παίζεις και κανα παιχνίδι αλλά πάλι κάτι δεν πάει καλά...θες να δεις και κάτι, να σχολιάζεις να συγκινηθείς να ασχοληθείς με το πρόβλημα του πρωταγωνιστή επιτέλους, φτάνει όσο ασχολήθηκες με τα δικά σου.

 Και είσαι λοιπόν το ΣΚ και λες να δω κανα αγώνα πρωταθλήματος βρε αδερφέ και πάρτα...προκριματικά μουντιάλ και Εθνική! Έχει δίκιο ο Θοδωρής δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από αγώνα της Εθνικής...και εξηγώ...στον αγώνα με το Λουξεμβούργο, η Εθνική ήταν άθλια! Έβαλε 2 γκολ κανονικά και 1 από πέναλτι χειρότερο από αυτό που έδωσε ο Βασσάρας στην ΑΕΚ και όλος ο αγώνας ήταν άθλιος! 

 Όταν παίζει η δική σου ομάδα , όσο άθλια και αν παίζει, πως να το κάνουμε έχει ένα άλφα ενδιαφέρον, λίγο να βρίσεις κάποιον , να διαφωνήσεις με τις επιλογές του προπονητή ή και  με τις απόψεις όποιου είναι μαζί σου στον αγώνα, αν είσαι και στο γήπεδο κοιτάς τριγύρω σχολιάζεις κάτι άσχετο εεε κάτι γίνεται περνάει η ώρα σου.

 Με την Εθνική ομάδα όμως πω πω πω... τι να πεις?! Να διαφωνήσεις με τις επιλογές του Ρεχάγκελ? Πάνω που ετοιμάζεσαι να πεις " Πάλι τον Χαριστέα ρε πούστη μου?" ακούς μια μικρή μικρή φωνούλα μέσα σου που λέει ψιθυριστά "Αυτός σου έδωσε το euro" και μετά σε πιάνουν και τύψεις...άι στα κομμάτια βαριέμαι να τους βλέπω τους περισσότερους αγώνες της Εθνικής αλλά από την άλλη δεν μπορώ να μην δω γαμώτο...πάει μόνο του το χέρι και ανοίγει την τηλεόραση...κρυφά, μουλωχτά πριν προλάβει το συνειδητό κομμάτι του εγκεφάλου να διαφωνήσει και να μπλοκάρει την ενέργεια....

 Την Τετάρτη το βράδυ, λογικά θα πάω σιγά σιγά στη κρεβατοκάμαρα και την ώρα που ο Θοδωρής θα αναρωτιέται τι κάνω, θα κάθομαι έτσι χαλαρά και θα βλέπω τον αγώνα. Όταν θα καταλάβω τι κάνω θα είναι αργά πια και η υπόθεση χαμένη...όσο ανιαρός κι αν είναι ο αγώνας θα είμαι εκεί...γιατί το καινούργιο όπιο του λαού δεν είναι η εκκλησία αλλά το ποδόσφαιρο και ναι είμαι εθισμένη το παραδέχομαι, όπως παραδέχομαι ότι περιμένω με αγωνία το να πάω γήπεδο το Σάββατο και μετά πάλι την Τρίτη...

 Δεν φταίω εγώ κύριε πρόεδρε, οι γονείς μου φταίνε που μας μύησαν στο ποδόσφαιρο από παιδιά, όταν πηγαίναμε ημερήσιες εκδρομές με την μπάλα μαζί μας και παίζαμε για πλάκα, όταν μας μάθαιναν τι ωραίο που είναι αυτό το "να βλέπεις 22 παίκτες να κυνηγάνε ένα πετσί γεμάτο αέρα" και πόσο πιο ωραίο να είσαι ένας από αυτούς τους 22...πράγμα που ζουν τ αδέρφια μου χρόνια τώρα.

 Πρέπει να βρω κάποιον να κατηγορήσω επειδή μ αρέσει και το μπάσκετ και παθιάζομαι με το βόλεϋ αλλά δεν βρίσκω κάποιον πρόχειρο τώρα γι αυτό απλά θα το αγνοήσω. 

Τώρα εγώ είμαι στη δουλειά....και βαριέμαι...και θέλω να πάω σπίτι μου ή για καφέ ή για μπάνιο ή οπουδήποτε αλλού...σκέφτομαι λοιπόν ότι πρέπει να είναι μέσα στο γονιδιακό μας χάρτη αυτό το "βαριέμαι" γιατί όταν είχα άδεια και μπορούσα να κάνω όλα τα παραπάνω αν ήθελα, ήξερα πως σε κανα δυο μέρες θα έκανα σαν τρελή για να γυρίσω στη δουλειά.

 Άρα ρε συ ψηλέ...με τίποτα δεν είμαστε ευχαριστημένοι...ότι και να κάνουμε θέλουμε κάτι άλλο...άι στο καλό... τουλάχιστον έχουμε το Τσου Λου...

Η βαρεμάρα πριν την άδεια

Όλοι οι εργαζόμενοι, την τελευταία βδομάδα πριν την άδεια τους πάντα δεν αντέχουν άλλο! Έχει να κάνει μάλλον με τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία της γης σε συνδιασμό με κάποια παγκόσμια σταθερά που σίγουρα κάποιος πολύ σημαντικός άνθρωπος θα έχει ορίσει. Μ άλλα λόγια, δεν φταίω εγώ που δεν μπορώ να δουλέψω, η φύση φταίει, ίσως το φεγγάρι, ο ανάδρομος ερμής και η αμφίδρομη επικοινωνία.
Σήμερα ξύπνησα με φοβερή ενέργεια, δλδ σύρθηκα μέχρι το μπάνιο, έφτιαξα κακήν κακώς ένα καφέ και κάθησα να πάρω πρωινό μπροστά στη τηλεόραση με μια φάτσα άστα βράστα...με πολλή κόπο ετοιμάστηκα για τη δουλειά και με μια κλοτσιά στον εαυτό μου κατάφερα να φτάσω στο γραφείο μου...
Με αμείωτη τη διάθεση άρχισα να δουλεύω, αναστενάζοντας κατά διαστήματα και σκεπτόμενη " 4 και σήμερα" και με το μυαλό μου να βρίσκεται στη παραλία. Πριν κανα μισάωρο τελείωσα όλα όσα είχα για σήμερα και τώρα θέλω απλά να τελειώσουν οι μέρες...να σηκωθώ να φύγω και να μην ξανασκεφτώ τη δουλειά μέχρι την 1η Σεπτέμβρη.
Από τα 14 άτομα που είμαστε κανονικά στην αίθουσα, εχουμε απομείνει 6 και όλοι με φοβερή διάθεση και ενέργεια...έχουμε να πούμε μεταξύ μας μια κουβέντα εδώ και μια ώρα, το τελευταίο τηλέφωνο χτύπησε πριν 1 1/2 ώρα...νυστάζω και θέλω να φύγω...
Βαριέμαι να διαβάσω μέχρι και τα αθλητικά, με πολύ προσπάθεια διάβασα τα πρωτοσέλιδα και ούτε να ξεκινήσω ένα παιχνίδι δεν θέλω...omg τι θα κάνω μέχρι την Παρασκευή!!!!!!

Το χειρότερο μου!

Το χειρότερο μου είναι το να καθαρίζω το σπίτι! Δηλαδή το βαριέμαι πάρα πάρα πάρα πολύ, καλύτερα να δουλεύω 12 ώρες παρά να πρέπει να καθαρίσω για 1 ώρα. Γι αυτό φαίνεται οι γονείς μου με κάνανε κοριτσάκι ώστε να αναγκάζομαι να τα κάνω αυτά. Γιατί παράλληλα με την απέχθεια προς το καθάρισμα, έχω και μια τάση να τσαντίζομαι πάρα πολύ αν κάτι είναι βρώμικο. Δεν μπορώ να δω το σπίτι χάλια άρα καταλαβαίνει κανείς σε τι ψυχωτική κατάσταση βρίσκομαι. Είμαι και δίδυμος συνεπώς ψυχωτική απο default και φαντάζεστε τις σκηνές απείρου κάλους που σημειώνονται μέσα μου, η μία κοπελιά φωνάζει "σήκω και καθάρισε" και η άλλη κλαψουρίζει "άααααασε μεεεεεε" (Σχίζοφρένεια λαλαλα λαλα)
Το άλλο που με τρελαίνει, είναι οι κατσαρίδες μπρρρρ ανατρίχιασα! Θυμάμαι ήμουν γύρω στα 21 άρα τα αγόρια ήταν 17 & 9, οι γονείς λείπουν και μας έχουν αφήσει να προσέχουμε τον μικρό, εγώ έχω πάει για καφέ και γυρίζω σπίτι το βράδυ. Τα αγόρια μοιρασμένα στα 2 δωμάτια του σπιτιού, πάω να μπω στο μπάνιο και βλέπω μια κατσαρίδα. Πετάγομαι έξω και λέω στον μεγάλο να πάει να την σκοτώσει. Ο μεγάλος μας ήρωας, ο Ηρακλής (ή μήπως η Ζήνα?) πιάνει μια παντόφλα, ανοίγει την πόρτα του μπάνιου και χωρίς να βλέπει, την εκσφενδονίζει μέσα!
Είχα μείνει και τον κοιτούσα με απορία, εκείνη τη στιγμή νοιώθω τον μικρό να μας σπρώχνει στην άκρη, ανοίγει την πόρτα του μπάνιου, σκοτώνει την κατσαρίδα, την μαζεύει, μας κοιτάει μισό περιφρονητικά μισό κοροϊδευτικά και πάει πίσω στο παιδικό δωμάτιο...
Αυτή είναι η σχέση μου με τις κατσαρίδες. Δεν θέλω να έχω καμία. Δυστυχώς όμως με τα πράγματα που δεν θες να έχεις επαφή, σίγουρα σύμφωνα με κάποιον νόμο του Μέρφυ, αναγκάζεσαι εκ των πραγμάτων να έχεις.
Βλέπετε η γλυκιά μου αγάπη, το φως των ματιών μου, η πρώτη μου αγάπη και μοναδική (όχι αυτό είναι η σοκολάτα ιον) τεσπα καταλάβατε ποιός, δεν μπορεί τις κατσαρίδες σε υπερβολικά μεγαλύτερο βαθμό απ ότι εγώ. Ναι , είναι αλήθεια ότι κρίνοντας κανείς από το ανάστημα του δεν θα το περίμενε αλλά όντως συμβαίνει.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι στο μέχρι πρότινος ασφαλές περιβάλλον του σπιτιού μας είχαμε πριν λίγο καιρό security compromised, intruder alert κλπ κλπ. Μετάφραση, είδαμε κατσαρίδα. Το φως των ματιών μου έκανε την πάπια και μου φώναζε με ήρεμο τόνο "αααααααα σκότωσε τηηηηηην ααααααααα" Με ένα παπούτσι στο χέρι και μετά από ασκήσεις ηρεμίας, γιόγκα και διαλογισμό πλησίασα προς τον εχθρό με τα γρήγορα και σίγουρα βήματα κουτσής χελώνας με σπασμένο καβούκι που πηγαίνει προς τον σίγουρο θάνατο της.
Με μεγάλη αγωνία, συντονισμένες προσπάθειες, δλδ εγώ προσπαθούσα να καταφέρω ένα leathal stike και ο έρωτας μου να φωνάζει "εκεί είναι αααααααα" τα καταφέραμε. Την επόμενη μέρα κάναμε έναν πολύ καλό καθαρισμό και ψεκάσαμε όλο το σπίτι, έξω στο μπαλκόνι και όπου μπορούσαμε να φανταστούμε.
Όλα επι ματαίω...την επόμενη μέρα είδαμε πάλι, και την μεθεπόμενη κλπ κλπ... ο πανικός άρχισε να μας καταλαμβάνει, αρχίσαμε να νιώθουμε σαν αεκτζήδες που τους ρωτάνε τι κάνανε στο μπάσκετ... το σπίτι είχε χάσει τις ασπίδες ασφαλείας του, είχαμε intruder nest μέσα στο σπίτι μας και ο σκότυ δεν ήταν πουθενά για να μας διακτινήσει.
Με την βοήθεια των γονιών παραλάβαμε αυτό που θα μπορούσε να μας σώσει. Το απόλυτο φάρμακο τον slayer των απανταχού κατσαριδομάχων το holy grail στη μάχη με τους μισητούς εχθρούς. Ένα gel φονιά της κατσαρίδας. Μετά από το debate των ημερών είχαμε φτάσει στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα βρισκόταν στο ντουλάπι της κουζίνας όπου και συνήθως συναθροίζονται τέτοια ποταπά υποκείμενα.
Βέβαια, προκειμένου να μπει σε λειτουργια το σχέδιο, βάζω τριγύρω gel και (σατανικό γέλιο εδώ) πεθαίνουν όλα, έπρεπε να γίνει ένας γενικός και καλό καθαρισμός στο σπίτι και άδειασμα των ντουλαπιών από τα πράγματα, καθάρισμα αυτών, ξαναπλύσιμο των πραγμάτων και επανατοποθέτηση....το καλό? Ο έρωτας (μπλα μπλα) δούλευε το Σάββατο. ΧΑ καλό ε?
Οπότε αυτή η διχασμένη προσωπικότητα (εγώ καλέ) έπρεπε και να καθαρίσω όλο το σπίτι διεξοδικά με το άδειασμα ντουλαπιων κλπ και να αντιμετωπίσω τους εχθρούς!!!!! Ερωτώ λοιπόν, Why god? Why me? ( χέρια προς τον ουρανό, περίλυπη φάτσα).
Ξεκίνησα λοιπόν την οδύσσεια μου χθες γύρω στις 10:00 παρά, σκεφτόμουν x-files σενάρια με τις (ξέρετε ποιές) να βγαίνουν γύρω μου από τα πιο απίθανα σημεία και να ζητάν το αίμα μου, σηκώτι, καρδιά, κάτι τέλος πάντων.
Τελικά μέσα στο ντουλάπι από την κόλαση βρήκαν μόνο δύο πτώματα μωρών (κατσαριδών ντε), με αναπτερωμένο (λέμε τώρα) το ηθικό συνέχισα το καθήκον μου προς τις γυναίκες όλου του κόσμου και προς τον άντρα μου και καθάρισα όλο το σπίτι, έπλυνα ντουλάπια, μέσα-έξω, ψέκασα , έβαλα πλυντήρια μπλα μπλα μπλα μου βγήκε η πίστη με λίγα λόγια... αλλά μια αύρα ασφάλειας άρχισε να περιβάλει το σπίτι... ήμουν περήφανη...ένοιωθα σαν τον beowulf με το τέρας...τέλος πάντων το πιάσατε το νόημα. Βέβαια μετά είδα την στοίβα με τα πράγματα προς τακτοποίηση και όλα αυτά έπαψαν να μοιάζουν σημαντικά αλλά τι να το κάνεις δεν μπορείς να τα έχεις όλα σ αυτή τη ζωή...
Πλέον σήμερα το σπίτι είναι καθαρό, τακτοποιημένο, φαντάζει ασφαλές και η janeway θα ήταν περήφανη για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκα την κατάσταση...το φως μου σήμερα μαγείρεψε για να με ξεκουράσει...
Back to bussiness as usual φαντάζομαι...

Πανάθα - Σαρλερουά 5-1

Από που να ξεκινήσω για χθες, ήμασταν και οι δύο κουκλάκια με τις εμφανισούλες μας... όλα, λεωφορεία και ηλεκτρικός συνωμότησαν ώστε να φτάσουμε άνετα και αρκετά νωρίτερα από τους γονείς μου στο ΟΑΚΑ.
Ήταν τυχεροί γιατί τα αγόρια δεν μπορούσαν να έρθουν στο γήπεδο λόγω διακοπών. Περπάτημα από τον ηλεκτρικό μέχρι την 13 έχει αρκετό, μιας και το τρένο είναι προς τη μεριά της Θ1.
Στην είσοδο της Θύρας μου την έσπασε ο μπάτσος που μου πήρε τον αναπτήρα μου αλλά του μπαμπά και του Θοδωρή δεν τους τον πήραν! Δεν ξέρω πόσο χούλιγκαν μπορώ να φαίνομαι με αυτή την αθώα φατσούλα πάνω στο θεόρατο 1,58 μου
αλλά νευρίασα γμτ.
Προχωρούσα προς την θέση μου νοιώθοντας μεγάλη συγκίνηση μιας και αυτή η θέση θα με περιμένει σε κάθε αγώνα μέχρι το τέλος των αγωνιστικών υποχρεώσεων μας. Μου την έσπασε λίγο που νομίζαμε ότι οι θέσεις μας θα είναι καλύτερα προφυλαγμένες από τα φυσικά φαινόμενα ενώ είμαστε στην ουσία 1-2 θέσεις πίσω από το τέλος του υπόστεγου Βέβαια έχουμε πολύ καλή θέα και τι στο καλό....διαρκείας της Πανάθας ωεωεωε (x3)....!!!!
Καλά φαντάζεστε χαμόγελο που είχα....κοιτούσα τριγύρω κατ ευτυχισμένη και ο Θοδωρής χαιρόταν είναι σίγουρο.
Είχαμε πάρει και τη φωτογραφική μηχανή για να τραβήξουμε βιντεάκια και φωτό (Δείτε τα απο rapidshare και youtube.)και περιμέναμε να αρχίσει ο αγώνας σχολιάζοντας τις θέσεις και την προσέλευση του κόσμου.
Μόλις άρχισε να παίζει ο ύμνος και βγήκε και η ομάδα ήταν πολύ ωραία, μπορούσες να αισθανθείς την ενέργεια των ανθρώπων γύρω σου, την προσμονή, την αγωνία για το πως θα είναι η ομάδα, μια ανεπαίσθητη αλλά δυστυχώς πάντα παρούσα τα τελευταία χρόνια, δυσπιστία. Η πίκρα του κόσμου από τα άσχημα τελευταία μας χρόνια, άκουγες γύρω σου άλλους να είναι αισιόδοξοι και να λένε για τους καινούργιους παίκτες που κάνουν το ένα ή το άλλο και άκουγες και τους άλλους που γκρινιάζαν πριν προλάβει να γίνει καν η σέντρα.
Αυτό που μου φάνηκε πολύ αστείο ήταν η αποθέωση που γνώρισε ο Βύντρα, το μεγαλύτερο χειροκρότημα πήρε. Ίσως γιατί τόσα χρόνια έχει ακούσει πολλά ή πιο πιθανό γιατί όλοι μας ξέρουμε πόσο σημαντική είναι η ψυχολογία γι αυτόν τον παίκτη. Βέβαια ακούστηκαν και τα σχόλια του στυλ " καλά αυτός δεν θα φύγει γαμώτο?" Γενικά καταλαβαίνετε μια κλασική ατμόσφαιρα γηπέδου. Απέναντι στα δεξιά μας τα παιδιά του ενιαίου φορέα είχαν ξεκινήσει τα πανηγύρια και τα τραγούδια. Θα μου άρεσε να είμαι εκεί, μέσα στο πλήθος να τραγουδάω μαζί τους, να χοροπηδώ, να φωνάζω...πρέπει να είναι φοβερή εμπειρία. Δεν την έχω περάσει ποτέ εκτός από μια φορά στο μπάσκετ με τους γαύρους αλλά εκεί χοροπήδαγε ολόκληρο το γήπεδο και δεν πιάνεται.
Μέχρι το 7ο λεπτό που έβαλε ο γκούνης το γκολ, μας είχε κρεμάσει το στόμα. Γύρισα στον Θοδωρή και του είπα "τα αγόρια μας έμαθαν μπάλα!" Αλήθεια! ξεκίνησαν δυναμικά, με σωστές αλλαγές, με την μπάλα να φεύγει με την μια από τα πόδια και χωρίς τις παλιές αγαπημένες μας γιόμες. Μέχρι και ο Βύντρα φάνηκε κάπως ε, όχι χάλια τεσπά.
Βέβαια μετά ήρθε η παλιά, γνωστή σε κάθε φίλαθλο μας, πτώση...μόλις φάγαμε και το γκολ άρχισε η γκρίνια, όχι από το σύνολο του κόσμου αλλά από κάποιους. Τα κόκκινα παπούτσια του Γκάμπριελ κάναν μια άλφα εντύπωση αλλά φαινόταν να παίζει καλά. Ο Κλέιτον φαινόταν να παιδεύει λίγο παραπάνω το τόπι αν και έδειχνε να το ξέρει καλά και να είναι μαχητικός.
Ο Μάτζιος καλά τέλος πάντων δεν ξέρω τι να πω, πάνω που πας να τον συμπαθή σεις κάτι κάνει και στη σπάει. Ο Σαριέγκι είναι προσωπική μου αδυναμία και δεν μπορώ να δω την πιθανότητα να κάνει μαλακία οπότε τείνω να κατηγορήσω περισσότερο τον Βύντρα για το γκολ που φάγαμε.
Παρ' όλα αυτά και παρότι ο Λουκάς μας έκανε κάποιες από τις μαλακισμένες του σέντρες κάτι φαινόταν διαφορετικό
Όλα αυτά όμως στο πρώτο ημίχρονο γιατί στο δεύτερο....πω πω ήταν σαν να έβλεπες άλλη ομάδα! Οι μπαλιές ήταν πιο γρήγορες, πιο ακριβείς, αυτός ο Γκάμπριελ...αυτός ο Γκάμπριελ!!! Πολύ καλός τεχνίτης, πολύ γρήγορος, πολύ έξυπνος.
Μόλις μπήκε ο μικρός, ο Νίνης έγινε χαμός στο γήπεδο. Όλοι τον αγαπάνε τον μικρό και αυτός μας έδειξε τι παιχταράς είναι μοιράζοντας μπαλιές και βέβαια με το καταπληκτικό πλασέ του στο γκολ. Αυτό που από το γήπεδο δεν φάνηκε αλλά το είδαμε μετά ήταν το χέρι του που έπιασε το τριφύλλι στο στήθος του μετά το γκολ...
Ο κόσμος δεν το συζητώ, ήταν τρελαμένος Ζητούσε και 6 και 7ο γκολ. Λογικό μας έχουν λείψει αυτά τα παλιά καλά χρόνια του Παναθηναϊκού τότε που η ομάδα μας έκανε περήφανους και όχι γκρινιάρηδες. Αν και το να είσαι φίλαθλος ή στην περίπτωση μου οπαδός του Παναθηναϊκού σημαίνει ότι έχεις απαιτήσεις. Πολλές απαιτήσεις και τα 1-0 τα περσινά και οι αγχωμένες νίκες και οι ηλίθιες ήττες από τιποτένιες ομάδες δεν μας ταιριάζουν. Μας χαλάνε δεν είμαστε γαβροι εμείς να χαιρόμαστε αν ανατρέψουμε ένα παιχνίδι που χάναμε πχ από τη Λάρισα και τελικά κερδίσαμε στο τσακ. Οι άλλοι χαίρονται και μεις βρίζουμε γιατί αυτές οι μαλακίες δεν μας ταιριάζουν πως να το κάνουμε.
Χθες ήταν ωραία γιατί παίζαμε μπάλα, γιατί κερδίζαμε 3-1 και τρέχαμε να βάλουμε κι άλλο, γιατί αλλάζαμε μπαλιές σαν το φοβερό 1-2 του Ρουκάβινα με τον Νίνη και το γκολ.
Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός που θέλουμε να βλέπουμε, νικητής στην ψυχολογία πάνω απ' όλα για να μπορεί να είναι και στο γήπεδο. Δεν ξέρω ποιος φταίει γι αυτήν την αλλαγή, η καινούργια διοίκηση, ο τεν κατε ή οι καινούργιοι και απ ότι φαίνονται ορεξάτοι νέοι παίκτες. Το θέμα είναι πως γίνεται κάτι και αυτό το κάτι είναι καλό κι αν ο τεν κατε ει ναι υπεύθυνος γι αυτό ελπίζω να γίνει ο Ομπράντοβιτς του ποδοσφαίρου και να μείνει εδώ για χρόνια, ανεξάρτητα του τελικού αποτελέσματος τον Μάιο
Δεν βιάζομαι , πολύ τουλάχιστον, να βγάλω τα θετικά συμπεράσματα αλλά είμαι αισιόδοξη εγώ πάντα και την αγαπάω γμτ την ομάδα πάντα...ελπίζω να μην μας απογοητεύσουν πάλι.
Ραντεβού στο πρώτο μας επίσημο αγώνα την Τετάρτη, τότε που θα μαζευτούμε όλοι μας εκεί, ελπίζω από τώρα και για πολλά χρόνια ακόμα. Τουλάχιστον για όσα χρόνια θα μπορούμε να πληρώνουμε το διαρκείας και πιο σημαντικό όσα χρόνια θα καταφέρνω να πείθω τον Θοδωρή να τ αγοράζουμε :-)

Χαράδρα της Ρεκκά

Τόσα χρόνια μου αρέσει αυτό το ποίημα του Αποστολίδη το "Λοχίας της αλλαγής" και δεν ήξερα , η άσχετη, ότι η χαράδρα της Ρεκκά είναι υπαρκτή περιοχή. Όχι μόνο υπάρχει αλλά είναι και στη Φωκίδα, κοντά στην Άμφισσα δλδ κοντά στο οικογενειακό μας εξοχικό!
Το βρήκα τυχαία, χαζεύοντας το site για τα μονοπάτια του Σκάϊ. Θα πρέπει να καταφέρω κάποια στιγμή να πείσω τον Θοδωρή να πάμε, θα θελα να δω την χαράδρα που οι μαργαρίτες δεν μπορούν να αποφασίσουν για το αν θα έρθει το ξημέρωμα για τον φαντάρο. Το μέρος που ήταν γεμάτο αντάρτες, ίσως και ο παππούς να ήταν ανάμεσα τους ποιος να ξέρει, δεν έχει μείνει κανένας από τους παλιούς στο σόι που να το ξέρει. Η γιαγιά πάντα έλεγε πως ο παππούς δεν μιλούσε ποτέ γι αυτά....

Σα να ναι η πρώτη φορά

Είχα μεγάλη αγωνία προς το τέλος Απριλίου...δεν ήξερα τι να κάνω, το ήθελα πάρα πολύ αλλά ο φόβος μήπως δεν ήταν σωστή κίνηση πάντα υπήρχε στο μυαλό μου. Ο Θοδωρής πότε έλεγε ναι και πότε όχι σε σημείο που κάποιες στιγμές δεν ήξερα τι από τα δύο ήταν η αλήθεια.
Μέχρι τα τέλη Μαΐου είχα πλέον αρχίσει να έχω τόση πολύ αγωνία που δεν μπορούσα να περιμένω να φτάσει η 3η Ιουλίου!
Όσο πλησίαζε η ημερομηνία ένιωθα να παλεύουν μέσα μου αισθήματα χαράς και άγχους μήπως κάνω κάτι που δεν χρειάζεται.
Όταν το κράτησα πρώτη φορά στα χέρια μου...πω πω δεν ξέρω πως ένοιωσα. Χαιρόμουν τόσο πολύ, ο Θοδωρής με κορόιδεψε στο σπίτι, θυμάμαι, μου φώναζε συνθήματα για να ξεσηκώνει. Μετά από αυτό ξεκίνησε η επόμενη ανυπομονησία! Πότε επιτέλους θα παίξουμε τον πρώτο αγώνα? Η αγωνία να δω την θέση μου στο γήπεδο, λες και πηγαίνω πρώτη φορά σε ποδοσφαιρικό αγώνα!
Σήμερα επιτέλους παίζουμε το πρώτο εντός έδρας φιλικό, μια ευκαιρία να δούμε αν οι θέσεις που διαλέξαμε στα διαρκείας είναι καλές ή όχι. Να δούμε τους καινούργιους παίκτες και το πως θα είναι μέσα στο γήπεδο. Να δούμε τον κόσμο που σαν και εμάς θα περιμένει κάτι, κάτι καινούργιο, κάτι ν αλλάζει...
Πάντα μου άρεσε το ποδόσφαιρο και πάντα μου άρεσε η ατμόσφαιρα του γηπέδου, ελπίζω φέτος να αποζημιωθώ για όλες αυτές τις φορές που δεν μπορούσα να είμαι εκεί. Μέσα στον παλμό του κόσμου που χαίρεται, αγχώνεται, φωνάζει...
Να νιώσω από κοντά τα αμφιλεγόμενα συναισθήματα που έχω παρατηρήσει ειδικά σε φιλάθλους του Παναθηναϊκού.
Σήμερα λοιπόν, θα γυρίσω σπίτι από τη δουλειά, θα αράξω λίγο και μετά με την επετειακή μου εμφάνιση, την πρώτη εμφάνιση που καταφέρνω να αγοράσω στα 35 μου χρόνια, θα πάω να ζήσω τη χαρά του να ανήκεις σε έναν "σύλλογο μεγάλο".
Ίσως φαίνεται χαζό το να με πιάνει τέτοια "κρίση" για έναν αγώνα ποδοσφαίρου και ειδικά φιλικό αλλά δεν με νοιάζει. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι για κάποιον εκτός να καταλάβει τη μαγεία της στιγμής που η μπάλα μπαίνει στα αντίπαλα δίχτυα και όλοι γίνονται ένα κουβάρι που πανηγυρίζει Ή το να ακούς τον κόσμο να φωνάζει συνθήματα καινούργια που τώρα μαθαίνεις ή παλιά που τα τραγουδούσες στα νιάτα σου.
Ίσως να περίμενε κανείς η πρώτη μου δημοσίευση μετά από τόσους μήνες να μίλαγε για κάτι άλλο, κάτι πιο "σοβαρό". Τι να κάνουμε, το τι εξητάρει τον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικό πάντα.
Και μένα δυο πράγματα αυτόν τον καιρό μου φτιάχνουν το κέφι. Οι αγώνες τις πανάθας και οι πρώτες μου διακοπές με τον άντρα που μου άλλαξε τη ζωή, οι πρώτες διακοπές μόνοι μας για την ακρίβεια.

Ραντεβού λοιπόν μετά τον αγώνα :-)

Πιστεύω εις ένα ΟΤΕ...πατέρα Ιντερνετοκράτωρα...♦

'Η αλλιώς..."Νυν Υπερ Πάντων ΟΤΕ..."

Το ίντερνετ μπήκε στη ζωή των απανταχού ελλήνων πιστών στην πατρίδα μας ( οι υπόλοιποι, βλέπε μετανάστες, το είχαν νωρίτερα) γύρω στις αρχές τις δεκαετίας του '90 αν θυμάμαι καλά....θυμάμαι πως μου φαινόταν τότε όταν πρωτοάνοιξα το pc γυρω στο '95 με '96 και είδα τις πρώτες δυνατότητες....ωραία πράγματα...
Τότε ο γλυκός μας ΟΤΕ όπως και οι υπόλοιπες ΔΕΚΟ της πατρίδας μας ήταν....πως να το πω ευγενικά...εχμμμ λίγος...γτπ....τεσπά όμως...Πολλές ιδιωτικές εταιρίες όπως forthnet, hellas on line, (δεν θυμαμαι άλλη) ξεκίνησαν τις πρώτες προσφορές...πλήρωνες το παγιο του ΟΤΕ για το τηλέφωνο σου και απο αυτές έπαιρνες την dial up σύνδεση για το ιντερνετ.
Λίγοι είχαν στο σπίτι τους ιντερνετ αρχικά αλλά σιγά σιγά αυτό άρχιζε να αλλάζει ως επι το πλείστον από την δική μας γενειά που χρησιμοποιούσε το ιντερνετ στη δουλειά και το ήθελε και στο σπίτι...τότε δλδ που άρχισε να λειτουργεί και για ψυχαγωγικούς σκοπούς.
Μέχρι ο ΟΤΕ να φέρει τις isdn γραμμές στην Ελλαδίτσα μας, αν έπαιρνες τηλέφωνο σε κανα κολλητό και μίλαγε συνεχώς η γραμμή του μάλλον θα ήταν online. Με τις isdn λοιπόν αρχίσαμε να εξελισσόμαστε. Ακούγαμε βέβαια να γίνεται λόγος για κάποιο μαγικό είδος σύνδεσης στο ιντερνετ το οποίο λεγόταν adsl ή dsl ή όπως το λέει ο καθένας και ΟΧΙ δεν με νοιαζει ποια είναι η διαφορά τους !!!! αν υπάρχει διαφορά δλδ.
Τέλος πάντων το θέμα είναι πως κάποια στιγμή ήρθε το dsl στην Ελλάδα και πάψαμε να είμαστε οι φτωχοί συγγενείς της ευρώπης...η ταχύτητες βέβαια για τα σημερινά δεδομένα αλλά και για τα δεδομένα των εξελιγμένων χωρών ήταν τραγικές αλλά παρ όλα αυτά πολύ καλύτερες από αυτές μιας dial up συνδεσης και σαφώς σε βάθος χρόνου οικονομικότερες.

Έβαλα dsl τον Γενάρη του 2006 μία προσφορά της Otenet πλήρωνες 4 μήνες αν θυμάμαι καλά, είχες 2 δώρο και μέχρι να συμπληρώσεις τον χρόνο, για ένα 6μηνο δλδ πλήρωνες 10 ευρώ τον μήνα. Για σύνδεση βέβαια 768, δεν έβγαινα οικονομικά και υψηλότερη αλλά αυτή για αρχή με κάλυπτε.
Όπως όλοι όσοι βρίσκονταν στη θέση μου εύχονταν για ΈΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΈΝΑ πράγμα...αχ θεούλη μου ας απαλλαγούμε από το πάγιο του ΟΤΕ! Γιατί να μην μπορεί κάποια εταιρία να μας δώσει αυτό που θέλουμε χωρίς να πληρώνουμε και το πάγιο της ΔΕΚΟ? Όλοι ευχόμασταν και παρακαλούσαμε για καλές υπηρεσίες εκτός ΟΤΕ....
Και κάποια στιγμή οι προσευχές μς εισακούστηκαν....ένα κάρο εταιρίες άρχισαν να μας βομβαρδίζουν με πακέτα ίντερνετ και σταθερής τηλεφωνίας έχοντας σαν μότο αυτό που σαν διψασμένοι περιμέναμε να ακούσουμε: " Καταργεί το πάγιο ΟΤΕ"
Οι εκκλησίες γέμισαν πιστούς που ευχαριστούσαν τον Θεό, στην Τήνο νέοι ανεβαίναν στην εκκλησία στα γόνατα...τελος πάντων καταλαβαίνετε τι εννοώ...ό ένας μετά τον άλλο φίλοι και γνωστοί μου, κολλημένοι με το ιντερνετ και τα wow & bf2 κλπ άρχισαν να μου λένε για την μία ή την άλλη εταιρία και να κάνουν σαν τρελοί αιτήσεις και νέες συνδέσεις κλπ κλπ...
Εγώ η έρμη τους έβλεπα και τους ζήλευα όντας κλειδαμπαρωμένη στο συμβόλαιο μου μέχρι την επόμενη χρονιά, βέβαια κάτι περίεργα έβλεπα προσπαθώντας να επικοινωνήσω με φίλους στο msn, κατι συνδέσεις που ανοιγοκλείνανε αλλά δεν γαμιέται λέγαν όλοι...αφού είναι χωρίς πάγιο ΟΤΕ! και γω ζήλευα...
Ώσπου τον Δεκέμβρη του 2006, σαν χθες μου φαίνεται, άκουσα μια διαφήμιση και ένοιωσα την άνοιξη να έρχεται στην καρδιά μου, είδα τον κόσμο , τον υπέροχο κόσμο του ίντερνετ να μου χαμογελά...άκουσα την διαφήμιση της On Telecoms!!!! Μια καινούργια εταιρία στην Ελλάδα με περγαμηνές της εξ Ολλανδίας ορμώμενης μαμάς εταιρίας, μιας από τις πρώτες που ασχολήθηκαν με την dsl γραμμής και είπα αυτό είναι...είμαι ερωτευμένη...
Το πρώτο πράγμα που έκανα είναι να το πω στον Θοδωρή μου ο οποίος είχε πείσει τους γονείς του ότι το να βάλουν ιντερνετ στο σπίτι ήταν πολύ σημαντικό. Υπήρχε βέβαια και το καροτάκι που μας κούναγε η εταιρία μπροστά στο στόμα μας...."Χωρίς πάγιο ΟΤΕ" το ψάξαμε λοιπόν από δω, το ψάξαμε απο κει και κάποια στιγμή τον Φεβρουάριο του '07 αν θυμάμαι καλά ήταν μέσα στους πρώτους 1000 συνδρομητές που κάναν αίτηση για το πακέτο της εταιρίας.
Τους είπαν 20 εργάσιμες και παρότι η αγάπη μου γκρίνιαζε ότι αυτό δεν θα γινόταν ποτέ, στις 19 μέρες ο εξοπλισμός ήταν σπίτι τους και στις 20 μέρες όλα ήταν σε λειτουργία! Και τι ταχύτητα! Περίπου 6mbs από την πρώτη βδομάδα και ανέβαινε...κλονίστηκε ο κόσμος μου...δάκρυα φτάσανε στα μάτια μου απο την συγκίνηση! Γρήγορο ίντερνετ στην Ελλάδα...ήμουν τόσο περήφανη για την σωστή μας κίνηση.
Γιατί βλέπετε είχαμε και τον κολλητό τον Αλέξη που εκεί που φαινόταν ότι αγαπούσε τον παροχό ιντερνετ που είχε ως τότε και τον εκθίαζε στα μάτια μας, ξαφνικά , out of the blue που θα λέγαν και στην Οξφόρδη, άρχισε να τα γυρνάει. Μια το δίκτυο (Vivodi) έπεφτε, μια που δεν τους έβρισκε στο τηλέφωνο μία το ένα μια το άλλο, τα παίρνει στο κρανίο λοιπόν και κόβει την εν λόγω και κάνει αίτηση αλλού (forthnet )...εντωμεταξύ, έχω κάνει και γω την προπαγάνδα μου στο πατρικό μου και αποφασίζουμε να κάνουμε αίτηση στην On. Μας λένε σε 20 εργάσιμες και ωωωω τι χάρα...45-50 εργάσιμες μετά, το ίντερνετ ήταν σπίτι! Με σύνδεση το πολύ 4-6 mbs από τα 10 αλλά είπαμε ήταν χωρίς πάγιο ΟΤΕ! και σαφώς πολύ πολύ φτηνότερη από τις αντίστοιχες ( που δεν υπήρχαν δλδ αντιστοιχες) χρεώσεις του εθνικού μας τηλεπικοινωνιακού φορέα.
Πάμε πίσω στον Αλέξη τώρα ο οποίος μετά από σχεδόν 4 μήνες χωρίς ίντερνετ, καθημερινά βρισίδια ( με το μπαρδόν) με την τελευταία εκ των εταιριών και 2-3 αιτήσεις διακοπής της αίτησης του, μας λέει, παιδιά τελείωσε να πανε να μπιπ όλοι εγώ θα πάω στον ΟΤΕ. Θυμάμαι πως τον κοροϊδεύαμε και του λέγαμε να μην το κάνει, ότι είναι πανάκριβος ότι είναι δημόσιο άρα δυσκίνητο κλπ κλπ. Παρόλες όμως τις παραινέσεις μας να δοκιμάσει την On που ήταν αξιόπιστη ο Αλέξης μας έπεσε στον ΟΤΕ. Με 8 mbs τα οποία παρεπιμπτόντως τα έπιανε. Αααα ο Αλέξης μένει στο κέντρο της Αθήνας δίπλα σχεδόν στον κεντρικό κόμβο των εταριών.
Συνεχίζουμε αφήνοντας τον φίλο μας να σερφάρει χαρούμενος με την σύνδεση του και το πάγιο του και πάμε στα δικά μας.
Τον Σεπτέμβρη του 2007, αποφάσισα να μετακομίσω. Το πατρικό ήταν πια πολύ μικρό για να χωρέσει 3 γομάρια δλδ εμένα και τ αδέλφια μου και επίσης με τον άντρα της ζωής μου ( ναι είμαι και ρομαντική πανάθεμα με) είχαμε αποφασίσει να στεγάσουμε τον έρωτα μας κάτω απο το ίδιο κεραμύδι και για την ακρίβεια κάτω από τους υπόλοιπους 7 ορόφους της πολυκατοικίας μας στο κέντρο της Αθήνας στην Αλεξάνδρας ( προσέξτε το που είναι το σπίτι γιατί είναι σημαντικό ).
Λίγες μέρες πριν τελειώσει κάποιες εργασίες ο ιδιοκτήτης και μας το παραδώσει, συγκεκριμένα στις 12 Σεπτεμβρίου του σωτήριου έτους 2007, σήκωσα χαρούμενη το τηλέφωνο, κάλεσα 13801, περίμενα ...περίμενα...περίμενα (χαρούμενη πάντα ) και έκανα την αίτηση που εγώ και ο Θοδωρής μου θέλαμε τόσο πολύ. Ένα πλήρες τηλεπικοινωνιακό πακέτο της γλυκιάς μας ΟΝ της εταιρίας που τόσο αγαπούσαμε και ας ξέραμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζαν οι γονείς μας στα σπίτια μας, ειδικά οι δικοί μου και με τις διακοπές τις σύνδεσης και με το τηλέφωνο αλλά είπαμε...είχαμε ( προσέξτε ιδιαίτερα το "είχαμε" ) έρωτα.
Ο συμπαθητικός κυριούλης μου είπε ότι σε 25 εργάσιμες θα είμασταν online. Έστειλα τα απαραίτητα έγγραφα, επιβεβαίωσα ότι τα λάβανε σωστά και ασχολήθηκα με την μετακόμιση.
Στις 30 εργάσιμες περίπου τους ξανακάλεσα. Μου είπαν ότι η αίτηση μου είχε ακυρωθεί από τον ΟΤΕ και κάναμε επαναπροώθηση της. Αιτιολογία δεν μου είχαν πει. στις 40 εργάσιμες ξανακάλεσα...μου είπαν ότι η αίτηση μου Η ΑΡΧΙΚΗ είχε ακυρωθεί από τον ΟΤΕ και ότι δεν είχε γίνει επαναπροώθηση της. Ξαναζήτησα να γίνει και ρώτησα επίμονα να μάθω τον λόγο και μου πέσαν τα μαλλιά..." Είστε εκτός αστικού κόμβου" είπε μια κοπελίτσα στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.
" Συγνώμη δεν σας κατάλαβα , είπα, νόμιζα για μια στιγμή ότι μου είπατε ότι είμαι εκτός αστικού κόμβου"
"Ναι, έλαβα την απάντηση, αυτό σας είπα είστε εκτός αστικού κόμβου "
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να πιστέψω αυτό που άκουγα. Δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί ήθελα πολύ να συνδεθώ γιατι δεν είχα καθόλου τηλέφωνο σπίτι, ίσως γιατί είμαι ξανθιά ή ίσως ΕΠΕΙΔΗ ΜΕΝΩ ΣΤΗΝ ΛΕΩΦΟΡΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ!!!!!
Δεν έβρισα...έχω αγωγή εγώ από το σπίτι μου, με τα αγγλικά μου και το ποδόσφαιρο μου ( τι να κάνω, τα γαλλικά και το πιάνο δεν μ αρέσουν) είπα απλά στην κοπελίτσα ότι μάλλον έχει γίνει κάποιο λάθος και να προσπαθήσουν πάλι και αν συμβεί κάτι να με καλέσουν στο κινητό μου για να γνωρίζω πως πάει η αίτηση μου. Μου είπε πως βεβαίως και θα με καλούσαν και να μείνω ήσυχη. Οπότε και γω έκλεισα το τηλέφωνο μετά από 45 λεπτά μαζί με την αναμονή του 30λεπτου. Ήμουν ήσυχη...η ξανθιά...
Πάρα πολλές εργάσιμες μετά
Όσο πήραν εσάς τηλέφωνο, τόσο είχαν βέβαια πάρει και μένα, αισίως ήταν μέσα Νοεμβρίου, η απεργία των σεναριογράφων στην USA είχε ξεκινήσει, το Lost θα ξεκίναγε τέλος γενάρη και όλα τα υπόλοιπα που παρακολουθούσαμε τα έφερνε πακέτο σπίτι ο Θοδωρής από το πατρικό του όπου η καλή μας ON δόξα τον ύψιστο λειτουργούσε. Εγώ έπηζα στη δουλειά και όταν γύρναγα αργάμιση στο σπίτι σκεφτόμουν ότι δεν μπορούσα για άλλη μια φορά να περιμένω κανα μισάωρο με 40λεπτό στην αναμονή για να μου λακαμίες για μια ακόμα φορά και να χρεώσω για μια ακόμα φορά το κινητό μου. Οπότε περίμενα καμμιά μέρα που θα πήγαινα να χρεώσω το τηλέφωνο των γονιών μου ή των γονιών του Θοδωρή. Γουρουνιά ή όχι αλλιώς δεν γινόταν.
Μιά μερα προς τα τέλη Νοέμβρη, είμασταν στους γονείς του Θοδωρή και μου λέει ο πατέρας του να πάρω την ΟΝ τελέφωνο να δω ρε γμτ τι γινεται. Τα νεύρα μου ήταν κρόσια όση ώρα περίμενα να το σηκώσουν, περιέργως όχι πάνω από 15 λεπτά αλλά γίναν χειρότερα όταν μου είπε η κοπελίτσα ότι για μια ακόμη φορά η αίτηση μου είχε ακυρώθει και ναι σαφώς δεν με είχαν ενημερώσει και ότι βρισκόμουν ΕΚΤΟΣ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΒΟΥ. Ανάμεσα στα πολλά που είπα με εμφανώς ειρωνική και εκνευρισμένη φωνή ήταν και η ερώτηση προς την κοπέλα για το αν μένει στην Αθήνα και αν γνωρίζει την Αλεξάνδρας.
Περιέργως, αν και περιοχή εκτος αστικού κόμβου, ήταν αρκετά γνωστή και η κοπέλα την γνώριζε...και εκεί βέβαια έμειναν όλα γιατί κάναμε απλώς για άλλη μια φορά επαναπροώθηση της αίτησης και μου υποσχέθηκαν ότι και βέβαια θα μου τηλεφωνήσουν για να με ενημερώσουν για την πορεία της αίτησης.
Χιλιάδες (όπως μου φάνηκαν) εργάσιμες μέρες μετά και αρκετά τηλέφωνα όχι ιδιαίτερα σε ήρεμο τόνο, πάντα τηλέφωνα που έχω κάνει εγώ και μόνο...
Ημουν στη δουλειά, Παρασκευή βράδυ , μήνας Δεκέμβρης, έχω απομείνει μόνη γύρω στις 21:45. Αποφασίζω να πάρω την εν λόγω να μάθω που βρίσκεται η αίτηση μου, μιας και μπορούσα στη δουλειά να έχω την γραμμή σε ανοικτή ακρόαση και να δουλεύω παράλληλα. Κατά τις 22:20, το σηκώνει ένας κυριούλης αφού έχω αρχίσει πλέον να σιγοτραγουδω βρίζοντας "Come on come on..." Ένας πολυ εξυπηρετικός κύριος 50αρης απ ότι είπε ο οποίος θεώρησε αστείο το να είμαι εκτός αστικού κόμβου εν μέσω λεωφόρου Αλεξάνδρας και με διαβεβαίωσε ότι την ερχόμενη Δευτέρα στις 18:00 θα με καλέσει να με ενημερώσει τι συμβαίνει.
Χάρηκα αλλά ακόμα, σήμερα 01/02 περιμένω να έρθει η εν λόγω Δευτέρα, ίσως εννοούσε την Παρουσία. Παράλληλα με όλα αυτά, να έχω και έναν κατενθουσιασμένο Αλέξη που να πίνει νερό στο όνομα του ΟΤΕ και να έχω αρχίσει να το σκέφτομαι πλέον να τους χέσω όλους και να βάλω ΟΤΕ.
Βεβαίως ο λογαριασμός του κινητού μου και εν όψει εορταστικών ημερών αρχίζει να φουσκώνει επικίνδυνα....
Σαββάτο 05/01/08
Ξεκινάω σαν καλή νοικοκυρά που είναι δούλα και κυρά να πάω στο S/M να πάρω τις απαιτούμενες προμήθειες για το σπίτι. Στον δρόμο μου βλέπω ένα OTESHOP, ανοίγω την πόρτα, πάω στον υπάλληλο και λέω τις μαγικές λέξεις. Μένω πιο πάνω στην Αλεξάνδρας και θέλω τηλέφωνο και συνδεση ιντερνετ για το σπίτι. Συμπληρώνω την αίτηση με όλα τα στοιχεία και η καλή κυριούλα μου δίνει ένα τηλέφωνο να καλέσω την Δευτέρα για να κλείσω ραντεβού με τεχνικό για το τηλέφωνο. Την ίδια μέρα ετοιμάζω την επιστολή προς την ΟΝ για να σταματήσουν τις διαδικασίες για ενεργοποίηση.
Δευτέρα 07/01/08
Φτιάχνω καφέ και προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου για την μεγάλη αναμονή και για την μείωση του χρόνου ομιλίας του κινητού. Παίρνω το νούμερο, ακούω τουτ, τουτ,τουτ ΟΤΕ καλημέρα σας....και μένω κόκκαλο...
Τους λέω τα καθέκαστα βρίσκουν την αίτηση μου και μου δίνουν ραντεβού 01/02 λόγω φόρτου. Με ενημερώνουν για τα απαραίτητα έγγραφα και το κλείνουμε. Συνολική διάρκεια ούτε 10 λεπτα.
16/01/08
Είμαι στη δουλειά και χτυπάει το κινητό μου. Το σηκώνω και ακούω " Καλημέρα είμαστε απο τον ΟΤΕ" μένω ζόμπι να το κοιτάω...ένας πολύ ευγενικός κυριούλης με ενημερώνει ότι υπάρχει η δυνατότητα να έρθουν 22/01 να μου συνδέσουν το τηλέφωνο μεταξυ 08:00-14:00, ζητάω μικρότερο διάστημα και μου λένε ότι θα έρθουν 08:00-11:00. Σαστίζω...
Μια μέρα πριν το ραντεβού ο Θοδωρής μου είναι σίγουρος ότι it is too good to be true...
22/01/08 08:45
Χτυπάει το κουδούνι, ο τεχνικός στη πόρτα μου κοιτάει τα καλώδια κατεβαίνει στο κουτί , ανεβαίνει στο σπίτι, ξανακατεβαίνει κάτω, ξαναέρχεται και μου λέει
ότι είναι έτοιμο το τηλέφωνο. Με καλεί από το σπίτι μου στο κινητό, παίρνω και γω τηλέφωνο και είμαι έτοιμη να κλάψω απο ευτυχία....με τον θοδωρή νιώθουμε σαν πρωτόγονοι...κοιτάμε το σταθερό, το σηκώνουμε και κάνει τουτ και το κλείνουμε έντρομοι φωνάζοντας ο ένας στον άλλο ΟΥΓΚ.
30/01/08
Στον δρόμο για τη δουλειά, χτυπάει το κινητό μου. "Καλημέρα είμαστε από το OTESHOP, είναι έτοιμη η γραμμή σας μπορείτε να έρθετε να πάρετε τον εξοπλισμό σας"
31/01/08 09:45
Παραδίδω στον Θοδωρή τον εξοπλισμό, δλδ το ρούτερ, μέσα σε 2 ώρες είμαστε online. Το πρώτο screenshot που μου έστειλε με downloads έδειχνε ταχύτητα 1,7ΜΒ/sec download .

Συνολικός χρόνος από αίτηση μέχρι ενεργοποίηση : 26 μέρες

Ηθικό Δίδαγμα :

Μετά από 4 μήνες ταλαιπωρίας και χαμένου χρόνου και χρημάτων αποφάσισα ότι η αγάπη μου και πάλι είχε δίκιο όταν έλεγε κράτος και πάλι κράτος δεν πα οι άλλοι να σου τάζουν τον ουρανό με τ άστρα.
Οπότε :

Πιστεύω εις έναν ΟΤΕ,
πατέρα ιντερνετοκράτωρα,
ποιητή τηλεφώνου και δικτύου οπτικών ινών....