Ήταν τυχεροί γιατί τα αγόρια δεν μπορούσαν να έρθουν στο γήπεδο λόγω διακοπών. Περπάτημα από τον ηλεκτρικό μέχρι την 13 έχει αρκετό, μιας και το τρένο είναι προς τη μεριά της Θ1.
Στην είσοδο της Θύρας μου την έσπασε ο μπάτσος που μου πήρε τον αναπτήρα μου αλλά του μπαμπά και του Θοδωρή δεν τους τον πήραν! Δεν ξέρω πόσο χούλιγκαν μπορώ να φαίνομαι με αυτή την αθώα φατσούλα πάνω στο θεόρατο 1,58 μου
αλλά νευρίασα γμτ.
Προχωρούσα προς την θέση μου νοιώθοντας μεγάλη συγκίνηση μιας και αυτή η θέση θα με περιμένει σε κάθε αγώνα μέχρι το τέλος των αγωνιστικών υποχρεώσεων μας. Μου την έσπασε λίγο που νομίζαμε ότι οι θέσεις μας θα είναι καλύτερα προφυλαγμένες από τα φυσικά φαινόμενα ενώ είμαστε στην ουσία 1-2 θέσεις πίσω από το τέλος του υπόστεγου Βέβαια έχουμε πολύ καλή θέα και τι στο καλό....διαρκείας της Πανάθας ωεωεωε (x3)....!!!!
Καλά φαντάζεστε χαμόγελο που είχα....κοιτούσα τριγύρω κατ ευτυχισμένη και ο Θοδωρής χαιρόταν είναι σίγουρο.
Είχαμε πάρει και τη φωτογραφική μηχανή για να τραβήξουμε βιντεάκια και φωτό (Δείτε τα απο rapidshare και youtube.)και περιμέναμε να αρχίσει ο αγώνας σχολιάζοντας τις θέσεις και την προσέλευση του κόσμου.
Μόλις άρχισε να παίζει ο ύμνος και βγήκε και η ομάδα ήταν πολύ ωραία, μπορούσες να αισθανθείς την ενέργεια των ανθρώπων γύρω σου, την προσμονή, την αγωνία για το πως θα είναι η ομάδα, μια ανεπαίσθητη αλλά δυστυχώς πάντα παρούσα τα τελευταία χρόνια, δυσπιστία. Η πίκρα του κόσμου από τα άσχημα τελευταία μας χρόνια, άκουγες γύρω σου άλλους να είναι αισιόδοξοι και να λένε για τους καινούργιους παίκτες που κάνουν το ένα ή το άλλο και άκουγες και τους άλλους που γκρινιάζαν πριν προλάβει να γίνει καν η σέντρα.
Αυτό που μου φάνηκε πολύ αστείο ήταν η αποθέωση που γνώρισε ο Βύντρα, το μεγαλύτερο χειροκρότημα πήρε. Ίσως γιατί τόσα χρόνια έχει ακούσει πολλά ή πιο πιθανό γιατί όλοι μας ξέρουμε πόσο σημαντική είναι η ψυχολογία γι αυτόν τον παίκτη. Βέβαια ακούστηκαν και τα σχόλια του στυλ " καλά αυτός δεν θα φύγει γαμώτο?" Γενικά καταλαβαίνετε μια κλασική ατμόσφαιρα γηπέδου. Απέναντι στα δεξιά μας τα παιδιά του ενιαίου φορέα είχαν ξεκινήσει τα πανηγύρια και τα τραγούδια. Θα μου άρεσε να είμαι εκεί, μέσα στο πλήθος να τραγουδάω μαζί τους, να χοροπηδώ, να φωνάζω...πρέπει να είναι φοβερή εμπειρία. Δεν την έχω περάσει ποτέ εκτός από μια φορά στο μπάσκετ με τους γαύρους αλλά εκεί χοροπήδαγε ολόκληρο το γήπεδο και δεν πιάνεται.
Μέχρι το 7ο λεπτό που έβαλε ο γκούνης το γκολ, μας είχε κρεμάσει το στόμα. Γύρισα στον Θοδωρή και του είπα "τα αγόρια μας έμαθαν μπάλα!" Αλήθεια! ξεκίνησαν δυναμικά, με σωστές αλλαγές, με την μπάλα να φεύγει με την μια από τα πόδια και χωρίς τις παλιές αγαπημένες μας γιόμες. Μέχρι και ο Βύντρα φάνηκε κάπως ε, όχι χάλια τεσπά.
Βέβαια μετά ήρθε η παλιά, γνωστή σε κάθε φίλαθλο μας, πτώση...μόλις φάγαμε και το γκολ άρχισε η γκρίνια, όχι από το σύνολο του κόσμου αλλά από κάποιους. Τα κόκκινα παπούτσια του Γκάμπριελ κάναν μια άλφα εντύπωση αλλά φαινόταν να παίζει καλά. Ο Κλέιτον φαινόταν να παιδεύει λίγο παραπάνω το τόπι αν και έδειχνε να το ξέρει καλά και να είναι μαχητικός.
Ο Μάτζιος καλά τέλος πάντων δεν ξέρω τι να πω, πάνω που πας να τον συμπαθή σεις κάτι κάνει και στη σπάει. Ο Σαριέγκι είναι προσωπική μου αδυναμία και δεν μπορώ να δω την πιθανότητα να κάνει μαλακία οπότε τείνω να κατηγορήσω περισσότερο τον Βύντρα για το γκολ που φάγαμε.
Παρ' όλα αυτά και παρότι ο Λουκάς μας έκανε κάποιες από τις μαλακισμένες του σέντρες κάτι φαινόταν διαφορετικό
Όλα αυτά όμως στο πρώτο ημίχρονο γιατί στο δεύτερο....πω πω ήταν σαν να έβλεπες άλλη ομάδα! Οι μπαλιές ήταν πιο γρήγορες, πιο ακριβείς, αυτός ο Γκάμπριελ...αυτός ο Γκάμπριελ!!! Πολύ καλός τεχνίτης, πολύ γρήγορος, πολύ έξυπνος.
Μόλις μπήκε ο
μικρός, ο Νίνης έγινε χαμός στο γήπεδο. Όλοι τον αγαπάνε τον μικρό και αυτός μας έδειξε τι παιχταράς είναι μοιράζοντας μπαλιές και βέβαια με το καταπληκτικό πλασέ του στο γκολ. Αυτό που από το γήπεδο δεν φάνηκε αλλά το είδαμε μετά ήταν το χέρι του που έπιασε το τριφύλλι στο στήθος του μετά το γκολ...Ο κόσμος δεν το συζητώ, ήταν τρελαμένος Ζητούσε και 6 και 7ο γκολ. Λογικό μας έχουν λείψει αυτά τα παλιά καλά χρόνια του Παναθηναϊκού τότε που η ομάδα μας έκανε περήφανους και όχι γκρινιάρηδες. Αν και το να είσαι φίλαθλος ή στην περίπτωση μου οπαδός του Παναθηναϊκού σημαίνει ότι έχεις απαιτήσεις. Πολλές απαιτήσεις και τα 1-0 τα περσινά και οι αγχωμένες νίκες και οι ηλίθιες ήττες από τιποτένιες ομάδες δεν μας ταιριάζουν. Μας χαλάνε δεν είμαστε γαβροι εμείς να χαιρόμαστε αν ανατρέψουμε ένα παιχνίδι που χάναμε πχ από τη Λάρισα και τελικά κερδίσαμε στο τσακ. Οι άλλοι χαίρονται και μεις βρίζουμε γιατί αυτές οι μαλακίες δεν μας ταιριάζουν πως να το κάνουμε.
Χθες ήταν ωραία γιατί παίζαμε μπάλα, γιατί κερδίζαμε 3-1 και τρέχαμε να βάλουμε κι άλλο, γιατί αλλάζαμε μπαλιές σαν το φοβερό 1-2 του Ρουκάβινα με τον Νίνη και το γκολ.
Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός που θέλουμε να βλέπουμε, νικητής στην ψυχολογία πάνω απ' όλα για να μπορεί να είναι και στο γήπεδο. Δεν ξέρω ποιος φταίει γι αυτήν την αλλαγή, η καινούργια διοίκηση, ο τεν κατε ή οι καινούργιοι και απ ότι φαίνονται ορεξάτοι νέοι παίκτες. Το θέμα είναι πως γίνεται κάτι και αυτό το κάτι είναι καλό κι αν ο τεν κατε ει ναι υπεύθυνος γι αυτό ελπίζω να γίνει ο Ομπράντοβιτς του ποδοσφαίρου και να μείνει εδώ για χρόνια, ανεξάρτητα του τελικού αποτελέσματος τον Μάιο
Δεν βιάζομαι , πολύ τουλάχιστον, να βγάλω τα θετικά συμπεράσματα αλλά είμαι αισιόδοξη εγώ πάντα και την αγαπάω γμτ την ομάδα πάντα...ελπίζω να μην μας απογοητεύσουν πάλι.
Ραντεβού στο πρώτο μας επίσημο αγώνα την Τετάρτη, τότε που θα μαζευτούμε όλοι μας εκεί, ελπίζω από τώρα και για πολλά χρόνια ακόμα. Τουλάχιστον για όσα χρόνια θα μπορούμε να πληρώνουμε το διαρκείας και πιο σημαντικό όσα χρόνια θα καταφέρνω να πείθω τον Θοδωρή να τ αγοράζουμε :-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου