Τέλος...

Όταν ξεκινάει η πρώτη καθυστέρηση της περιόδου, όταν παίρνεις την πρώτη επιβεβαίωση της εγκυμοσύνης, θεωρείς ότι το "τέλος" θα έρθει σε 8-9 μήνες με κάτι που πλαντάζει στο κλάμα να βγαίνει από μέσα σου...
Δυστυχώς , μερικές φορές η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική και μπορεί το τέλος να έρθει εβδομάδες νωρίτερα απ' ότι θέλεις, μπορεί το σώμα σου να αποφασίσει να σφυρίξει την λήξη στις 6 εβδομάδες και ότι και να κάνεις εσύ, το σώμα σου δεν θα αλλάξει γνώμη... ότι σταματάει δεν ξαναρχίζει...
Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο, για την ακρίβεια η "παλίνδρομος κύηση" όπως λέγεται, είναι ένα πολύ σύνηθες φαινόμενο, συμβαίνει σε πάνω από το 70% των εγκύων... απίστευτο ε? Το ότι είναι σύνηθες όμως ένα γεγονός δεν πάει να πει και ότι μπορείς να το αντέξεις χαλαρά. Το ξέρουμε σχεδόν από την περασμένη Πέμπτη... ήταν η πιο δύσκολη μέρα, έκλαιγα, κοιμόμουν, ξυπνούσα και έκλαιγα πάλι λίγο...
Στην πορεία των ημερών και ειδικά το ΣΚ που ο Θοδωρής δεν δούλευε ήταν καλύτερα κάπως, χθες και προχθές σχεδόν οκ αλλά σήμερα... δεν ήθελα να πάω στον γιατρό για την τελική επιβεβαίωση... δεν ήθελα να το ακούσω...απλά δεν ήθελα και ας το ήξερα κατά βάθος...
Τρεις βδομάδες με την τρέχουσα τις έχω περάσει κλεισμένη μες το σπίτι για το καλό ενός μωρού που είχε ήδη αποφασίσει ότι δεν θα 'ρθει...τρεις βδομάδες άγχους και προσοχής ενώ το σώμα μου είχε ήδη δει ότι η κύηση έπρεπε να σταματήσει...
Κάποια πράγματα, ξέρετε, σου πέφτουνε βαριά... οτι και να πεις, σου πέφτουν βαριά...το Σάββατο θα πάω να με καθαρίσουν και ελπίζω την Δευτέρα να πάω για δουλειά κανονικά...
Τουλάχιστον την Κυριακή μετακομίζουμε στο καινούργιο, μεγάλο σπίτι... θα χουμε δουλειές με φούντες για να το φτιάξουμε σιγά σιγά όπως θέλουμε...

Το άγχος και ο φόβος

Από φίλες και γνωστές κατά καιρούς, ήξερα ότι το χειρότερο πράγμα για μια έγκυο είναι το να δει ξαφνικά αίμα...
Είδα μικρές σταγόνες "παλιού" αίματος σχεδόν από την πρώτη στιγμή που μάθαμε για την εγκυμοσύνη...σήμερα , Τετάρτη, περνάω τη δεύτερη εβδομάδα ξάπλας στο σπίτι με άδεια από τη γιατρό...οι εντολές είναι να μην κάνω καμία δουλειά, να μην κουράζομαι καθόλου και να είμαι ξαπλωμένη όσο περισσότερο μπορώ...εννοείται ότι τα νεύρα μου έχουν αρχίσει και σπάνε από την πρώτη εβδομάδα...
Το χειρότερο είναι το ότι ενώ την προηγούμενη εβδομάδα που κανονίσαμε τον υπέρηχο έπρεπε να είμαι 7μιση εβδομάδων, τελικά ήμουν 6μιση και η καρδιά του μωρού δεν ακουγόταν ακόμα... υπομονή μέχρι αύριο το πρωί που θα κάνουμε τον δεύτερο υπέρηχο... για σιγουριά η γιατρός μου έδωσε να κάνω 2 επιπλέον χορειακές για να δούμε ότι ανεβαίνουν η τιμές της ορμόνης η οποίες ανεβαίνουν οκ...
Όλοι λένε να μην αγχώνομαι και τέτοια και προσπαθώ αλλά είναι και δύσκολο... δεν έχω συνηθίσει κιόλας να κάθομαι χωρίς να κάνω απολύτως τπτ... και ο καημένος ο Θοδωρής όλο λέει μην αγχώνεσαι και όλα είναι καλά θα δεις και τέτοια και προσπαθεί να με κάνει να χαλαρώνω και ξέρω πως μόλις βγει απο το σπίτι τον τυλίγει το άγχος...
Και σαν να μην έφτανε το άγχος του μωρού, ετοιμάζουμε και μετακόμιση την επόμενη εβδομάδα, πρέπει όλα πάλι να τα κάνουν άλλοι και γω εκνευρίζομαι γι αυτό αλλά οκ...
αρκεί να είναι όλα εντάξει με το μωρό...

Mood swings

Έτσι λένε τις εναλλαγές συναισθημάτων. Αυτές που έχεις στην διάρκεια της εγκυμοσύνης...που μπαίνεις να δεις το status της παραγγελίας βιβλίου που έχεις κάνει και σε πιάνουν τα κλάματα επειδή έχει αποσταλεί από την Δευτέρα και θα το έχεις αύριο-μεθαύριο λογικά... ή επειδή ο Cezar προσπαθεί να εκπαιδεύσει ένα λευκό λαμπραντόρ που δεν τα πάει καλά με τ αφεντικά του...
Νόμιζα ότι αυτά συμβαίνουν αργότερα που έχει προχωρήσει η εγκυμοσύνη, έχει περάσει το δύσκολο πρώτο τρίμηνο και οκ, ας θέλεις μια να σκοτώσεις τον κόσμο και την άλλη να κλαις no problemo...αλλά όοοοχι. Σου λέει τώρα που είναι η αρχή και είσαι και λίγο ψαρωμένη και λίγο δεν ξέρεις τι σου γίνεται τώρα πάρτα όλα αρχικά και μετά προς το τέλος που τα νεύρα σου θα είναι λίιιγο κρόσια και θα έχεις βαρύνει και τέτοια, σου ρίχνω άλλη μια δόση ορμονών κ' έγινες.
Οπότε...πρέπει να συνηθίσω να είμαι στη δουλειά, να διαβάζω ότι ο Ζοτς είπε πως είμαστε κλάσεις ανώτεροι από τους γαύρους γιατί τους ρίχνουμε 18 πρωταθλήματα στ αυτιά και να προσπαθώ να κρατήσω το βούρκωμα...
Δλδ έλεος...

Ένα νέο κεφάλαιο

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή όλων μας που σκεφτόμαστε πως κάτι πρέπει ν αλλάξουμε. Έχουμε κάνει κάποια πράγματα μεγάλα ή μικρά δεν έχει σημασία, αλλά θέλουμε να κάνουμε και κάτι παραπάνω. Στην περίπτωση μας αυτό το κάτι παραπάνω ήταν ένα παιδί. Το συζητήσαμε, το σκεφτήκαμε ο καθένας από μόνος του και είπαμε ότι ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε τις προσπάθειες.
Εγώ, παρότι συνήθως είμαι ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος από τους δυο μας, στο θέμα του παιδιού, ήμουν πολύ απαισιόδοξη.
Θεωρούσα ότι θα παιδευτούμε πάρα πολύ, λόγω και μιας εξέτασης που είχα κάνει πριν χρόνια και έδειχνε μια βουλωμένη σάλπιγγα. Ο Θοδωρής από την άλλη, ο κύριος μισοάδειο ποτήρι, σ αυτή τη φάση ήταν πολύ αισιόδοξος. Δεν ξέρω γιατί! Είχε εκπαιδεύσει τόσο καλά τα σπερματοζωάρια του ώστε να κάνουν το σωστό πράγμα τη σωστή στιγμή? Δεν ξέρω.
Το θέμα είναι ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα, ήρθε η καθυστέρηση στον κύκλο μου. Συνέχιζα να θεωρώ ότι δεν είμαι έγκυος αλλά αγχωμένη και αυτό έχει επηρεάσει την περίοδο μου. Μια βδομάδα μετά (26/01), με το τεστ εγκυμοσύνης στο χέρι να δίνει καραμπάμ θετικό αποτέλεσμα, συνέχιζα να μην μπορώ να το πιστέψω. Το απόγευμα της επόμενης μέρας με την Β' Χοριακή στο χέρι να δείχνει 6093 τέτοια που σε κάνουν έγκυο, άρχισα να το συνειδητοποιώ κάπως.
Πάλι όμως, τι σου είναι αυτό το ξεροκέφαλο, κάπου μέσα μου έλεγα "ρε συ μήπως κάνουμε λάθος?". Τελικά άρχισα να το πιστεύω. Φταίει το ότι με είδε η γιατρός και είπε ότι είμαι 5,5 εβδομάδων (πως το μετράει αυτό δεν μπορώ να καταλάβω, πρέπει να την ρωτήσω) , φταίει το ότι ξυπνάω το πρωί και θέλω να αφαιρέσω από μέσα μου όλα όσα δεν έχω φάει ακόμα ( πράγμα που είναι καλό λέει η γιατρός γιατί δείχνει υψηλή συγκέντρωση, τέτοιας, ορμόνης), έεεε μ' αυτά και με τ' άλλα το πήρα απόφαση ότι ναι είμαι έγκυος.
Πιστεύω ότι θα σιγουρευτώ όταν στις 10/02 κάνουμε το πρώτο υπέρηχο και μας δείξει η γιατρός το σποράκι που μεγαλώνει μέσα μου. Αν καταφέρω να το δω. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το βλέπουν. Ο Θοδωρής μου έκανε μια ανάλυση του πως δουλεύει ο υπέρηχος ώστε να καταλάβω τι θα βλέπω αλλά νομίζω ότι όταν μου το δείξουν δεν θα το δω...γμτ...
Κατά τ' άλλα τώρα λέει πρέπει να προσέχω πολύ γιατί το πρώτο τρίμηνο είναι και το πιο επικίνδυνο λόγω της μεγάλης πιθανότητας να αποβάλει η έγκυος. Προσέχω και γω, ίσως λίγο περισσότερο απ' ότι πρέπει (ή ίσως όχι αρκετά πολύ?) αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαι λίγο τρομοκρατημένη με το θέμα. Λίγο μεν, αλλά τρομοκρατημένη δε. Είναι και η πρώτη φορά, είμαι και σχεδόν 38 χρονών, ξέρω γω? Κι αν πρέπει να προσέχω περισσότερο απ' ότι προσέχω? Κι αν το να κάνω το ένα ή το άλλο πράγμα είναι κακό? Κι αν απλά υπερβάλλω και δεν είναι τόσο φοβερά τα πράγματα?
Φταίνε και όλοι αυτοί οι φίλοι και γνωστοί που μου λένε συνέχεια, πρόσεχε κ έτσι κι αλλιώς και τέτοια και πόσο δύσκολη περίοδος είναι και να μην κουράζομαι και τέτοια...και γω νοιώθω τόσο κουρασμένη κάποιες στιγμές και νομίζω ότι γίνομαι υπερβολική...όμως απο τις 23:30 το βράδυ αρχίζουν να κλείνουν τα μάτια μου.
Βλέπουμε με τον Θοδωρή καμιά σειρά, (ότι έχει το αμερικάνικο πρόγραμμα ή Castle αν δεν έχει κάτι άλλο) και κατά τις 23:30 αρχίζω και ξαπλώνω πάνω του στον καναπέ και ψιλοπαίρνω έναν υπνάκο. Μετά πάω στο κρεβάτι και τέλος...με την μία σχεδόν κοιμάμαι...βέβαια το πρωί ξυπνάω 07:45 περίπου...ανοίγω τα μάτια πριν το ξυπνητήρι...ίσως και από το άγχος για να πιώ το φάρμακο μου.
Θα προσπαθήσω να κρατήσω ένα ημερολόγιο αυτής της περιόδου για να το δει ο μικρός ή η μικρή που μεγαλώνει μέσα μου.
Κάπως έτσι είσαι τώρα