Το χειρότερο μου!

Το χειρότερο μου είναι το να καθαρίζω το σπίτι! Δηλαδή το βαριέμαι πάρα πάρα πάρα πολύ, καλύτερα να δουλεύω 12 ώρες παρά να πρέπει να καθαρίσω για 1 ώρα. Γι αυτό φαίνεται οι γονείς μου με κάνανε κοριτσάκι ώστε να αναγκάζομαι να τα κάνω αυτά. Γιατί παράλληλα με την απέχθεια προς το καθάρισμα, έχω και μια τάση να τσαντίζομαι πάρα πολύ αν κάτι είναι βρώμικο. Δεν μπορώ να δω το σπίτι χάλια άρα καταλαβαίνει κανείς σε τι ψυχωτική κατάσταση βρίσκομαι. Είμαι και δίδυμος συνεπώς ψυχωτική απο default και φαντάζεστε τις σκηνές απείρου κάλους που σημειώνονται μέσα μου, η μία κοπελιά φωνάζει "σήκω και καθάρισε" και η άλλη κλαψουρίζει "άααααασε μεεεεεε" (Σχίζοφρένεια λαλαλα λαλα)
Το άλλο που με τρελαίνει, είναι οι κατσαρίδες μπρρρρ ανατρίχιασα! Θυμάμαι ήμουν γύρω στα 21 άρα τα αγόρια ήταν 17 & 9, οι γονείς λείπουν και μας έχουν αφήσει να προσέχουμε τον μικρό, εγώ έχω πάει για καφέ και γυρίζω σπίτι το βράδυ. Τα αγόρια μοιρασμένα στα 2 δωμάτια του σπιτιού, πάω να μπω στο μπάνιο και βλέπω μια κατσαρίδα. Πετάγομαι έξω και λέω στον μεγάλο να πάει να την σκοτώσει. Ο μεγάλος μας ήρωας, ο Ηρακλής (ή μήπως η Ζήνα?) πιάνει μια παντόφλα, ανοίγει την πόρτα του μπάνιου και χωρίς να βλέπει, την εκσφενδονίζει μέσα!
Είχα μείνει και τον κοιτούσα με απορία, εκείνη τη στιγμή νοιώθω τον μικρό να μας σπρώχνει στην άκρη, ανοίγει την πόρτα του μπάνιου, σκοτώνει την κατσαρίδα, την μαζεύει, μας κοιτάει μισό περιφρονητικά μισό κοροϊδευτικά και πάει πίσω στο παιδικό δωμάτιο...
Αυτή είναι η σχέση μου με τις κατσαρίδες. Δεν θέλω να έχω καμία. Δυστυχώς όμως με τα πράγματα που δεν θες να έχεις επαφή, σίγουρα σύμφωνα με κάποιον νόμο του Μέρφυ, αναγκάζεσαι εκ των πραγμάτων να έχεις.
Βλέπετε η γλυκιά μου αγάπη, το φως των ματιών μου, η πρώτη μου αγάπη και μοναδική (όχι αυτό είναι η σοκολάτα ιον) τεσπα καταλάβατε ποιός, δεν μπορεί τις κατσαρίδες σε υπερβολικά μεγαλύτερο βαθμό απ ότι εγώ. Ναι , είναι αλήθεια ότι κρίνοντας κανείς από το ανάστημα του δεν θα το περίμενε αλλά όντως συμβαίνει.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι στο μέχρι πρότινος ασφαλές περιβάλλον του σπιτιού μας είχαμε πριν λίγο καιρό security compromised, intruder alert κλπ κλπ. Μετάφραση, είδαμε κατσαρίδα. Το φως των ματιών μου έκανε την πάπια και μου φώναζε με ήρεμο τόνο "αααααααα σκότωσε τηηηηηην ααααααααα" Με ένα παπούτσι στο χέρι και μετά από ασκήσεις ηρεμίας, γιόγκα και διαλογισμό πλησίασα προς τον εχθρό με τα γρήγορα και σίγουρα βήματα κουτσής χελώνας με σπασμένο καβούκι που πηγαίνει προς τον σίγουρο θάνατο της.
Με μεγάλη αγωνία, συντονισμένες προσπάθειες, δλδ εγώ προσπαθούσα να καταφέρω ένα leathal stike και ο έρωτας μου να φωνάζει "εκεί είναι αααααααα" τα καταφέραμε. Την επόμενη μέρα κάναμε έναν πολύ καλό καθαρισμό και ψεκάσαμε όλο το σπίτι, έξω στο μπαλκόνι και όπου μπορούσαμε να φανταστούμε.
Όλα επι ματαίω...την επόμενη μέρα είδαμε πάλι, και την μεθεπόμενη κλπ κλπ... ο πανικός άρχισε να μας καταλαμβάνει, αρχίσαμε να νιώθουμε σαν αεκτζήδες που τους ρωτάνε τι κάνανε στο μπάσκετ... το σπίτι είχε χάσει τις ασπίδες ασφαλείας του, είχαμε intruder nest μέσα στο σπίτι μας και ο σκότυ δεν ήταν πουθενά για να μας διακτινήσει.
Με την βοήθεια των γονιών παραλάβαμε αυτό που θα μπορούσε να μας σώσει. Το απόλυτο φάρμακο τον slayer των απανταχού κατσαριδομάχων το holy grail στη μάχη με τους μισητούς εχθρούς. Ένα gel φονιά της κατσαρίδας. Μετά από το debate των ημερών είχαμε φτάσει στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα βρισκόταν στο ντουλάπι της κουζίνας όπου και συνήθως συναθροίζονται τέτοια ποταπά υποκείμενα.
Βέβαια, προκειμένου να μπει σε λειτουργια το σχέδιο, βάζω τριγύρω gel και (σατανικό γέλιο εδώ) πεθαίνουν όλα, έπρεπε να γίνει ένας γενικός και καλό καθαρισμός στο σπίτι και άδειασμα των ντουλαπιών από τα πράγματα, καθάρισμα αυτών, ξαναπλύσιμο των πραγμάτων και επανατοποθέτηση....το καλό? Ο έρωτας (μπλα μπλα) δούλευε το Σάββατο. ΧΑ καλό ε?
Οπότε αυτή η διχασμένη προσωπικότητα (εγώ καλέ) έπρεπε και να καθαρίσω όλο το σπίτι διεξοδικά με το άδειασμα ντουλαπιων κλπ και να αντιμετωπίσω τους εχθρούς!!!!! Ερωτώ λοιπόν, Why god? Why me? ( χέρια προς τον ουρανό, περίλυπη φάτσα).
Ξεκίνησα λοιπόν την οδύσσεια μου χθες γύρω στις 10:00 παρά, σκεφτόμουν x-files σενάρια με τις (ξέρετε ποιές) να βγαίνουν γύρω μου από τα πιο απίθανα σημεία και να ζητάν το αίμα μου, σηκώτι, καρδιά, κάτι τέλος πάντων.
Τελικά μέσα στο ντουλάπι από την κόλαση βρήκαν μόνο δύο πτώματα μωρών (κατσαριδών ντε), με αναπτερωμένο (λέμε τώρα) το ηθικό συνέχισα το καθήκον μου προς τις γυναίκες όλου του κόσμου και προς τον άντρα μου και καθάρισα όλο το σπίτι, έπλυνα ντουλάπια, μέσα-έξω, ψέκασα , έβαλα πλυντήρια μπλα μπλα μπλα μου βγήκε η πίστη με λίγα λόγια... αλλά μια αύρα ασφάλειας άρχισε να περιβάλει το σπίτι... ήμουν περήφανη...ένοιωθα σαν τον beowulf με το τέρας...τέλος πάντων το πιάσατε το νόημα. Βέβαια μετά είδα την στοίβα με τα πράγματα προς τακτοποίηση και όλα αυτά έπαψαν να μοιάζουν σημαντικά αλλά τι να το κάνεις δεν μπορείς να τα έχεις όλα σ αυτή τη ζωή...
Πλέον σήμερα το σπίτι είναι καθαρό, τακτοποιημένο, φαντάζει ασφαλές και η janeway θα ήταν περήφανη για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκα την κατάσταση...το φως μου σήμερα μαγείρεψε για να με ξεκουράσει...
Back to bussiness as usual φαντάζομαι...

Πανάθα - Σαρλερουά 5-1

Από που να ξεκινήσω για χθες, ήμασταν και οι δύο κουκλάκια με τις εμφανισούλες μας... όλα, λεωφορεία και ηλεκτρικός συνωμότησαν ώστε να φτάσουμε άνετα και αρκετά νωρίτερα από τους γονείς μου στο ΟΑΚΑ.
Ήταν τυχεροί γιατί τα αγόρια δεν μπορούσαν να έρθουν στο γήπεδο λόγω διακοπών. Περπάτημα από τον ηλεκτρικό μέχρι την 13 έχει αρκετό, μιας και το τρένο είναι προς τη μεριά της Θ1.
Στην είσοδο της Θύρας μου την έσπασε ο μπάτσος που μου πήρε τον αναπτήρα μου αλλά του μπαμπά και του Θοδωρή δεν τους τον πήραν! Δεν ξέρω πόσο χούλιγκαν μπορώ να φαίνομαι με αυτή την αθώα φατσούλα πάνω στο θεόρατο 1,58 μου
αλλά νευρίασα γμτ.
Προχωρούσα προς την θέση μου νοιώθοντας μεγάλη συγκίνηση μιας και αυτή η θέση θα με περιμένει σε κάθε αγώνα μέχρι το τέλος των αγωνιστικών υποχρεώσεων μας. Μου την έσπασε λίγο που νομίζαμε ότι οι θέσεις μας θα είναι καλύτερα προφυλαγμένες από τα φυσικά φαινόμενα ενώ είμαστε στην ουσία 1-2 θέσεις πίσω από το τέλος του υπόστεγου Βέβαια έχουμε πολύ καλή θέα και τι στο καλό....διαρκείας της Πανάθας ωεωεωε (x3)....!!!!
Καλά φαντάζεστε χαμόγελο που είχα....κοιτούσα τριγύρω κατ ευτυχισμένη και ο Θοδωρής χαιρόταν είναι σίγουρο.
Είχαμε πάρει και τη φωτογραφική μηχανή για να τραβήξουμε βιντεάκια και φωτό (Δείτε τα απο rapidshare και youtube.)και περιμέναμε να αρχίσει ο αγώνας σχολιάζοντας τις θέσεις και την προσέλευση του κόσμου.
Μόλις άρχισε να παίζει ο ύμνος και βγήκε και η ομάδα ήταν πολύ ωραία, μπορούσες να αισθανθείς την ενέργεια των ανθρώπων γύρω σου, την προσμονή, την αγωνία για το πως θα είναι η ομάδα, μια ανεπαίσθητη αλλά δυστυχώς πάντα παρούσα τα τελευταία χρόνια, δυσπιστία. Η πίκρα του κόσμου από τα άσχημα τελευταία μας χρόνια, άκουγες γύρω σου άλλους να είναι αισιόδοξοι και να λένε για τους καινούργιους παίκτες που κάνουν το ένα ή το άλλο και άκουγες και τους άλλους που γκρινιάζαν πριν προλάβει να γίνει καν η σέντρα.
Αυτό που μου φάνηκε πολύ αστείο ήταν η αποθέωση που γνώρισε ο Βύντρα, το μεγαλύτερο χειροκρότημα πήρε. Ίσως γιατί τόσα χρόνια έχει ακούσει πολλά ή πιο πιθανό γιατί όλοι μας ξέρουμε πόσο σημαντική είναι η ψυχολογία γι αυτόν τον παίκτη. Βέβαια ακούστηκαν και τα σχόλια του στυλ " καλά αυτός δεν θα φύγει γαμώτο?" Γενικά καταλαβαίνετε μια κλασική ατμόσφαιρα γηπέδου. Απέναντι στα δεξιά μας τα παιδιά του ενιαίου φορέα είχαν ξεκινήσει τα πανηγύρια και τα τραγούδια. Θα μου άρεσε να είμαι εκεί, μέσα στο πλήθος να τραγουδάω μαζί τους, να χοροπηδώ, να φωνάζω...πρέπει να είναι φοβερή εμπειρία. Δεν την έχω περάσει ποτέ εκτός από μια φορά στο μπάσκετ με τους γαύρους αλλά εκεί χοροπήδαγε ολόκληρο το γήπεδο και δεν πιάνεται.
Μέχρι το 7ο λεπτό που έβαλε ο γκούνης το γκολ, μας είχε κρεμάσει το στόμα. Γύρισα στον Θοδωρή και του είπα "τα αγόρια μας έμαθαν μπάλα!" Αλήθεια! ξεκίνησαν δυναμικά, με σωστές αλλαγές, με την μπάλα να φεύγει με την μια από τα πόδια και χωρίς τις παλιές αγαπημένες μας γιόμες. Μέχρι και ο Βύντρα φάνηκε κάπως ε, όχι χάλια τεσπά.
Βέβαια μετά ήρθε η παλιά, γνωστή σε κάθε φίλαθλο μας, πτώση...μόλις φάγαμε και το γκολ άρχισε η γκρίνια, όχι από το σύνολο του κόσμου αλλά από κάποιους. Τα κόκκινα παπούτσια του Γκάμπριελ κάναν μια άλφα εντύπωση αλλά φαινόταν να παίζει καλά. Ο Κλέιτον φαινόταν να παιδεύει λίγο παραπάνω το τόπι αν και έδειχνε να το ξέρει καλά και να είναι μαχητικός.
Ο Μάτζιος καλά τέλος πάντων δεν ξέρω τι να πω, πάνω που πας να τον συμπαθή σεις κάτι κάνει και στη σπάει. Ο Σαριέγκι είναι προσωπική μου αδυναμία και δεν μπορώ να δω την πιθανότητα να κάνει μαλακία οπότε τείνω να κατηγορήσω περισσότερο τον Βύντρα για το γκολ που φάγαμε.
Παρ' όλα αυτά και παρότι ο Λουκάς μας έκανε κάποιες από τις μαλακισμένες του σέντρες κάτι φαινόταν διαφορετικό
Όλα αυτά όμως στο πρώτο ημίχρονο γιατί στο δεύτερο....πω πω ήταν σαν να έβλεπες άλλη ομάδα! Οι μπαλιές ήταν πιο γρήγορες, πιο ακριβείς, αυτός ο Γκάμπριελ...αυτός ο Γκάμπριελ!!! Πολύ καλός τεχνίτης, πολύ γρήγορος, πολύ έξυπνος.
Μόλις μπήκε ο μικρός, ο Νίνης έγινε χαμός στο γήπεδο. Όλοι τον αγαπάνε τον μικρό και αυτός μας έδειξε τι παιχταράς είναι μοιράζοντας μπαλιές και βέβαια με το καταπληκτικό πλασέ του στο γκολ. Αυτό που από το γήπεδο δεν φάνηκε αλλά το είδαμε μετά ήταν το χέρι του που έπιασε το τριφύλλι στο στήθος του μετά το γκολ...
Ο κόσμος δεν το συζητώ, ήταν τρελαμένος Ζητούσε και 6 και 7ο γκολ. Λογικό μας έχουν λείψει αυτά τα παλιά καλά χρόνια του Παναθηναϊκού τότε που η ομάδα μας έκανε περήφανους και όχι γκρινιάρηδες. Αν και το να είσαι φίλαθλος ή στην περίπτωση μου οπαδός του Παναθηναϊκού σημαίνει ότι έχεις απαιτήσεις. Πολλές απαιτήσεις και τα 1-0 τα περσινά και οι αγχωμένες νίκες και οι ηλίθιες ήττες από τιποτένιες ομάδες δεν μας ταιριάζουν. Μας χαλάνε δεν είμαστε γαβροι εμείς να χαιρόμαστε αν ανατρέψουμε ένα παιχνίδι που χάναμε πχ από τη Λάρισα και τελικά κερδίσαμε στο τσακ. Οι άλλοι χαίρονται και μεις βρίζουμε γιατί αυτές οι μαλακίες δεν μας ταιριάζουν πως να το κάνουμε.
Χθες ήταν ωραία γιατί παίζαμε μπάλα, γιατί κερδίζαμε 3-1 και τρέχαμε να βάλουμε κι άλλο, γιατί αλλάζαμε μπαλιές σαν το φοβερό 1-2 του Ρουκάβινα με τον Νίνη και το γκολ.
Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός που θέλουμε να βλέπουμε, νικητής στην ψυχολογία πάνω απ' όλα για να μπορεί να είναι και στο γήπεδο. Δεν ξέρω ποιος φταίει γι αυτήν την αλλαγή, η καινούργια διοίκηση, ο τεν κατε ή οι καινούργιοι και απ ότι φαίνονται ορεξάτοι νέοι παίκτες. Το θέμα είναι πως γίνεται κάτι και αυτό το κάτι είναι καλό κι αν ο τεν κατε ει ναι υπεύθυνος γι αυτό ελπίζω να γίνει ο Ομπράντοβιτς του ποδοσφαίρου και να μείνει εδώ για χρόνια, ανεξάρτητα του τελικού αποτελέσματος τον Μάιο
Δεν βιάζομαι , πολύ τουλάχιστον, να βγάλω τα θετικά συμπεράσματα αλλά είμαι αισιόδοξη εγώ πάντα και την αγαπάω γμτ την ομάδα πάντα...ελπίζω να μην μας απογοητεύσουν πάλι.
Ραντεβού στο πρώτο μας επίσημο αγώνα την Τετάρτη, τότε που θα μαζευτούμε όλοι μας εκεί, ελπίζω από τώρα και για πολλά χρόνια ακόμα. Τουλάχιστον για όσα χρόνια θα μπορούμε να πληρώνουμε το διαρκείας και πιο σημαντικό όσα χρόνια θα καταφέρνω να πείθω τον Θοδωρή να τ αγοράζουμε :-)

Χαράδρα της Ρεκκά

Τόσα χρόνια μου αρέσει αυτό το ποίημα του Αποστολίδη το "Λοχίας της αλλαγής" και δεν ήξερα , η άσχετη, ότι η χαράδρα της Ρεκκά είναι υπαρκτή περιοχή. Όχι μόνο υπάρχει αλλά είναι και στη Φωκίδα, κοντά στην Άμφισσα δλδ κοντά στο οικογενειακό μας εξοχικό!
Το βρήκα τυχαία, χαζεύοντας το site για τα μονοπάτια του Σκάϊ. Θα πρέπει να καταφέρω κάποια στιγμή να πείσω τον Θοδωρή να πάμε, θα θελα να δω την χαράδρα που οι μαργαρίτες δεν μπορούν να αποφασίσουν για το αν θα έρθει το ξημέρωμα για τον φαντάρο. Το μέρος που ήταν γεμάτο αντάρτες, ίσως και ο παππούς να ήταν ανάμεσα τους ποιος να ξέρει, δεν έχει μείνει κανένας από τους παλιούς στο σόι που να το ξέρει. Η γιαγιά πάντα έλεγε πως ο παππούς δεν μιλούσε ποτέ γι αυτά....

Σα να ναι η πρώτη φορά

Είχα μεγάλη αγωνία προς το τέλος Απριλίου...δεν ήξερα τι να κάνω, το ήθελα πάρα πολύ αλλά ο φόβος μήπως δεν ήταν σωστή κίνηση πάντα υπήρχε στο μυαλό μου. Ο Θοδωρής πότε έλεγε ναι και πότε όχι σε σημείο που κάποιες στιγμές δεν ήξερα τι από τα δύο ήταν η αλήθεια.
Μέχρι τα τέλη Μαΐου είχα πλέον αρχίσει να έχω τόση πολύ αγωνία που δεν μπορούσα να περιμένω να φτάσει η 3η Ιουλίου!
Όσο πλησίαζε η ημερομηνία ένιωθα να παλεύουν μέσα μου αισθήματα χαράς και άγχους μήπως κάνω κάτι που δεν χρειάζεται.
Όταν το κράτησα πρώτη φορά στα χέρια μου...πω πω δεν ξέρω πως ένοιωσα. Χαιρόμουν τόσο πολύ, ο Θοδωρής με κορόιδεψε στο σπίτι, θυμάμαι, μου φώναζε συνθήματα για να ξεσηκώνει. Μετά από αυτό ξεκίνησε η επόμενη ανυπομονησία! Πότε επιτέλους θα παίξουμε τον πρώτο αγώνα? Η αγωνία να δω την θέση μου στο γήπεδο, λες και πηγαίνω πρώτη φορά σε ποδοσφαιρικό αγώνα!
Σήμερα επιτέλους παίζουμε το πρώτο εντός έδρας φιλικό, μια ευκαιρία να δούμε αν οι θέσεις που διαλέξαμε στα διαρκείας είναι καλές ή όχι. Να δούμε τους καινούργιους παίκτες και το πως θα είναι μέσα στο γήπεδο. Να δούμε τον κόσμο που σαν και εμάς θα περιμένει κάτι, κάτι καινούργιο, κάτι ν αλλάζει...
Πάντα μου άρεσε το ποδόσφαιρο και πάντα μου άρεσε η ατμόσφαιρα του γηπέδου, ελπίζω φέτος να αποζημιωθώ για όλες αυτές τις φορές που δεν μπορούσα να είμαι εκεί. Μέσα στον παλμό του κόσμου που χαίρεται, αγχώνεται, φωνάζει...
Να νιώσω από κοντά τα αμφιλεγόμενα συναισθήματα που έχω παρατηρήσει ειδικά σε φιλάθλους του Παναθηναϊκού.
Σήμερα λοιπόν, θα γυρίσω σπίτι από τη δουλειά, θα αράξω λίγο και μετά με την επετειακή μου εμφάνιση, την πρώτη εμφάνιση που καταφέρνω να αγοράσω στα 35 μου χρόνια, θα πάω να ζήσω τη χαρά του να ανήκεις σε έναν "σύλλογο μεγάλο".
Ίσως φαίνεται χαζό το να με πιάνει τέτοια "κρίση" για έναν αγώνα ποδοσφαίρου και ειδικά φιλικό αλλά δεν με νοιάζει. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι για κάποιον εκτός να καταλάβει τη μαγεία της στιγμής που η μπάλα μπαίνει στα αντίπαλα δίχτυα και όλοι γίνονται ένα κουβάρι που πανηγυρίζει Ή το να ακούς τον κόσμο να φωνάζει συνθήματα καινούργια που τώρα μαθαίνεις ή παλιά που τα τραγουδούσες στα νιάτα σου.
Ίσως να περίμενε κανείς η πρώτη μου δημοσίευση μετά από τόσους μήνες να μίλαγε για κάτι άλλο, κάτι πιο "σοβαρό". Τι να κάνουμε, το τι εξητάρει τον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικό πάντα.
Και μένα δυο πράγματα αυτόν τον καιρό μου φτιάχνουν το κέφι. Οι αγώνες τις πανάθας και οι πρώτες μου διακοπές με τον άντρα που μου άλλαξε τη ζωή, οι πρώτες διακοπές μόνοι μας για την ακρίβεια.

Ραντεβού λοιπόν μετά τον αγώνα :-)