Το χειρότερο μου!

Το χειρότερο μου είναι το να καθαρίζω το σπίτι! Δηλαδή το βαριέμαι πάρα πάρα πάρα πολύ, καλύτερα να δουλεύω 12 ώρες παρά να πρέπει να καθαρίσω για 1 ώρα. Γι αυτό φαίνεται οι γονείς μου με κάνανε κοριτσάκι ώστε να αναγκάζομαι να τα κάνω αυτά. Γιατί παράλληλα με την απέχθεια προς το καθάρισμα, έχω και μια τάση να τσαντίζομαι πάρα πολύ αν κάτι είναι βρώμικο. Δεν μπορώ να δω το σπίτι χάλια άρα καταλαβαίνει κανείς σε τι ψυχωτική κατάσταση βρίσκομαι. Είμαι και δίδυμος συνεπώς ψυχωτική απο default και φαντάζεστε τις σκηνές απείρου κάλους που σημειώνονται μέσα μου, η μία κοπελιά φωνάζει "σήκω και καθάρισε" και η άλλη κλαψουρίζει "άααααασε μεεεεεε" (Σχίζοφρένεια λαλαλα λαλα)
Το άλλο που με τρελαίνει, είναι οι κατσαρίδες μπρρρρ ανατρίχιασα! Θυμάμαι ήμουν γύρω στα 21 άρα τα αγόρια ήταν 17 & 9, οι γονείς λείπουν και μας έχουν αφήσει να προσέχουμε τον μικρό, εγώ έχω πάει για καφέ και γυρίζω σπίτι το βράδυ. Τα αγόρια μοιρασμένα στα 2 δωμάτια του σπιτιού, πάω να μπω στο μπάνιο και βλέπω μια κατσαρίδα. Πετάγομαι έξω και λέω στον μεγάλο να πάει να την σκοτώσει. Ο μεγάλος μας ήρωας, ο Ηρακλής (ή μήπως η Ζήνα?) πιάνει μια παντόφλα, ανοίγει την πόρτα του μπάνιου και χωρίς να βλέπει, την εκσφενδονίζει μέσα!
Είχα μείνει και τον κοιτούσα με απορία, εκείνη τη στιγμή νοιώθω τον μικρό να μας σπρώχνει στην άκρη, ανοίγει την πόρτα του μπάνιου, σκοτώνει την κατσαρίδα, την μαζεύει, μας κοιτάει μισό περιφρονητικά μισό κοροϊδευτικά και πάει πίσω στο παιδικό δωμάτιο...
Αυτή είναι η σχέση μου με τις κατσαρίδες. Δεν θέλω να έχω καμία. Δυστυχώς όμως με τα πράγματα που δεν θες να έχεις επαφή, σίγουρα σύμφωνα με κάποιον νόμο του Μέρφυ, αναγκάζεσαι εκ των πραγμάτων να έχεις.
Βλέπετε η γλυκιά μου αγάπη, το φως των ματιών μου, η πρώτη μου αγάπη και μοναδική (όχι αυτό είναι η σοκολάτα ιον) τεσπα καταλάβατε ποιός, δεν μπορεί τις κατσαρίδες σε υπερβολικά μεγαλύτερο βαθμό απ ότι εγώ. Ναι , είναι αλήθεια ότι κρίνοντας κανείς από το ανάστημα του δεν θα το περίμενε αλλά όντως συμβαίνει.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι στο μέχρι πρότινος ασφαλές περιβάλλον του σπιτιού μας είχαμε πριν λίγο καιρό security compromised, intruder alert κλπ κλπ. Μετάφραση, είδαμε κατσαρίδα. Το φως των ματιών μου έκανε την πάπια και μου φώναζε με ήρεμο τόνο "αααααααα σκότωσε τηηηηηην ααααααααα" Με ένα παπούτσι στο χέρι και μετά από ασκήσεις ηρεμίας, γιόγκα και διαλογισμό πλησίασα προς τον εχθρό με τα γρήγορα και σίγουρα βήματα κουτσής χελώνας με σπασμένο καβούκι που πηγαίνει προς τον σίγουρο θάνατο της.
Με μεγάλη αγωνία, συντονισμένες προσπάθειες, δλδ εγώ προσπαθούσα να καταφέρω ένα leathal stike και ο έρωτας μου να φωνάζει "εκεί είναι αααααααα" τα καταφέραμε. Την επόμενη μέρα κάναμε έναν πολύ καλό καθαρισμό και ψεκάσαμε όλο το σπίτι, έξω στο μπαλκόνι και όπου μπορούσαμε να φανταστούμε.
Όλα επι ματαίω...την επόμενη μέρα είδαμε πάλι, και την μεθεπόμενη κλπ κλπ... ο πανικός άρχισε να μας καταλαμβάνει, αρχίσαμε να νιώθουμε σαν αεκτζήδες που τους ρωτάνε τι κάνανε στο μπάσκετ... το σπίτι είχε χάσει τις ασπίδες ασφαλείας του, είχαμε intruder nest μέσα στο σπίτι μας και ο σκότυ δεν ήταν πουθενά για να μας διακτινήσει.
Με την βοήθεια των γονιών παραλάβαμε αυτό που θα μπορούσε να μας σώσει. Το απόλυτο φάρμακο τον slayer των απανταχού κατσαριδομάχων το holy grail στη μάχη με τους μισητούς εχθρούς. Ένα gel φονιά της κατσαρίδας. Μετά από το debate των ημερών είχαμε φτάσει στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα βρισκόταν στο ντουλάπι της κουζίνας όπου και συνήθως συναθροίζονται τέτοια ποταπά υποκείμενα.
Βέβαια, προκειμένου να μπει σε λειτουργια το σχέδιο, βάζω τριγύρω gel και (σατανικό γέλιο εδώ) πεθαίνουν όλα, έπρεπε να γίνει ένας γενικός και καλό καθαρισμός στο σπίτι και άδειασμα των ντουλαπιών από τα πράγματα, καθάρισμα αυτών, ξαναπλύσιμο των πραγμάτων και επανατοποθέτηση....το καλό? Ο έρωτας (μπλα μπλα) δούλευε το Σάββατο. ΧΑ καλό ε?
Οπότε αυτή η διχασμένη προσωπικότητα (εγώ καλέ) έπρεπε και να καθαρίσω όλο το σπίτι διεξοδικά με το άδειασμα ντουλαπιων κλπ και να αντιμετωπίσω τους εχθρούς!!!!! Ερωτώ λοιπόν, Why god? Why me? ( χέρια προς τον ουρανό, περίλυπη φάτσα).
Ξεκίνησα λοιπόν την οδύσσεια μου χθες γύρω στις 10:00 παρά, σκεφτόμουν x-files σενάρια με τις (ξέρετε ποιές) να βγαίνουν γύρω μου από τα πιο απίθανα σημεία και να ζητάν το αίμα μου, σηκώτι, καρδιά, κάτι τέλος πάντων.
Τελικά μέσα στο ντουλάπι από την κόλαση βρήκαν μόνο δύο πτώματα μωρών (κατσαριδών ντε), με αναπτερωμένο (λέμε τώρα) το ηθικό συνέχισα το καθήκον μου προς τις γυναίκες όλου του κόσμου και προς τον άντρα μου και καθάρισα όλο το σπίτι, έπλυνα ντουλάπια, μέσα-έξω, ψέκασα , έβαλα πλυντήρια μπλα μπλα μπλα μου βγήκε η πίστη με λίγα λόγια... αλλά μια αύρα ασφάλειας άρχισε να περιβάλει το σπίτι... ήμουν περήφανη...ένοιωθα σαν τον beowulf με το τέρας...τέλος πάντων το πιάσατε το νόημα. Βέβαια μετά είδα την στοίβα με τα πράγματα προς τακτοποίηση και όλα αυτά έπαψαν να μοιάζουν σημαντικά αλλά τι να το κάνεις δεν μπορείς να τα έχεις όλα σ αυτή τη ζωή...
Πλέον σήμερα το σπίτι είναι καθαρό, τακτοποιημένο, φαντάζει ασφαλές και η janeway θα ήταν περήφανη για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκα την κατάσταση...το φως μου σήμερα μαγείρεψε για να με ξεκουράσει...
Back to bussiness as usual φαντάζομαι...