Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

Σα να ναι η πρώτη φορά


Είχα μεγάλη αγωνία προς το τέλος Απριλίου...δεν ήξερα τι να κάνω, το ήθελα πάρα πολύ αλλά ο φόβος μήπως δεν ήταν σωστή κίνηση πάντα υπήρχε στο μυαλό μου. Ο Θοδωρής πότε έλεγε ναι και πότε όχι σε σημείο που κάποιες στιγμές δεν ήξερα τι από τα δύο ήταν η αλήθεια.
Μέχρι τα τέλη Μαΐου είχα πλέον αρχίσει να έχω τόση πολύ αγωνία που δεν μπορούσα να περιμένω να φτάσει η 3η Ιουλίου!
Όσο πλησίαζε η ημερομηνία ένιωθα να παλεύουν μέσα μου αισθήματα χαράς και άγχους μήπως κάνω κάτι που δεν χρειάζεται.
Όταν το κράτησα πρώτη φορά στα χέρια μου...πω πω δεν ξέρω πως ένοιωσα. Χαιρόμουν τόσο πολύ, ο Θοδωρής με κορόιδεψε στο σπίτι, θυμάμαι, μου φώναζε συνθήματα για να ξεσηκώνει. Μετά από αυτό ξεκίνησε η επόμενη ανυπομονησία! Πότε επιτέλους θα παίξουμε τον πρώτο αγώνα? Η αγωνία να δω την θέση μου στο γήπεδο, λες και πηγαίνω πρώτη φορά σε ποδοσφαιρικό αγώνα!
Σήμερα επιτέλους παίζουμε το πρώτο εντός έδρας φιλικό, μια ευκαιρία να δούμε αν οι θέσεις που διαλέξαμε στα διαρκείας είναι καλές ή όχι. Να δούμε τους καινούργιους παίκτες και το πως θα είναι μέσα στο γήπεδο. Να δούμε τον κόσμο που σαν και εμάς θα περιμένει κάτι, κάτι καινούργιο, κάτι ν αλλάζει...
Πάντα μου άρεσε το ποδόσφαιρο και πάντα μου άρεσε η ατμόσφαιρα του γηπέδου, ελπίζω φέτος να αποζημιωθώ για όλες αυτές τις φορές που δεν μπορούσα να είμαι εκεί. Μέσα στον παλμό του κόσμου που χαίρεται, αγχώνεται, φωνάζει...
Να νιώσω από κοντά τα αμφιλεγόμενα συναισθήματα που έχω παρατηρήσει ειδικά σε φιλάθλους του Παναθηναϊκού.
Σήμερα λοιπόν, θα γυρίσω σπίτι από τη δουλειά, θα αράξω λίγο και μετά με την επετειακή μου εμφάνιση, την πρώτη εμφάνιση που καταφέρνω να αγοράσω στα 35 μου χρόνια, θα πάω να ζήσω τη χαρά του να ανήκεις σε έναν "σύλλογο μεγάλο".
Ίσως φαίνεται χαζό το να με πιάνει τέτοια "κρίση" για έναν αγώνα ποδοσφαίρου και ειδικά φιλικό αλλά δεν με νοιάζει. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι για κάποιον εκτός να καταλάβει τη μαγεία της στιγμής που η μπάλα μπαίνει στα αντίπαλα δίχτυα και όλοι γίνονται ένα κουβάρι που πανηγυρίζει Ή το να ακούς τον κόσμο να φωνάζει συνθήματα καινούργια που τώρα μαθαίνεις ή παλιά που τα τραγουδούσες στα νιάτα σου.
Ίσως να περίμενε κανείς η πρώτη μου δημοσίευση μετά από τόσους μήνες να μίλαγε για κάτι άλλο, κάτι πιο "σοβαρό". Τι να κάνουμε, το τι εξητάρει τον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικό πάντα.
Και μένα δυο πράγματα αυτόν τον καιρό μου φτιάχνουν το κέφι. Οι αγώνες τις πανάθας και οι πρώτες μου διακοπές με τον άντρα που μου άλλαξε τη ζωή, οι πρώτες διακοπές μόνοι μας για την ακρίβεια.

Ραντεβού λοιπόν μετά τον αγώνα :-)

Δεν υπάρχουν σχόλια: