Ένα νέο κεφάλαιο

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή όλων μας που σκεφτόμαστε πως κάτι πρέπει ν αλλάξουμε. Έχουμε κάνει κάποια πράγματα μεγάλα ή μικρά δεν έχει σημασία, αλλά θέλουμε να κάνουμε και κάτι παραπάνω. Στην περίπτωση μας αυτό το κάτι παραπάνω ήταν ένα παιδί. Το συζητήσαμε, το σκεφτήκαμε ο καθένας από μόνος του και είπαμε ότι ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε τις προσπάθειες.
Εγώ, παρότι συνήθως είμαι ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος από τους δυο μας, στο θέμα του παιδιού, ήμουν πολύ απαισιόδοξη.
Θεωρούσα ότι θα παιδευτούμε πάρα πολύ, λόγω και μιας εξέτασης που είχα κάνει πριν χρόνια και έδειχνε μια βουλωμένη σάλπιγγα. Ο Θοδωρής από την άλλη, ο κύριος μισοάδειο ποτήρι, σ αυτή τη φάση ήταν πολύ αισιόδοξος. Δεν ξέρω γιατί! Είχε εκπαιδεύσει τόσο καλά τα σπερματοζωάρια του ώστε να κάνουν το σωστό πράγμα τη σωστή στιγμή? Δεν ξέρω.
Το θέμα είναι ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα, ήρθε η καθυστέρηση στον κύκλο μου. Συνέχιζα να θεωρώ ότι δεν είμαι έγκυος αλλά αγχωμένη και αυτό έχει επηρεάσει την περίοδο μου. Μια βδομάδα μετά (26/01), με το τεστ εγκυμοσύνης στο χέρι να δίνει καραμπάμ θετικό αποτέλεσμα, συνέχιζα να μην μπορώ να το πιστέψω. Το απόγευμα της επόμενης μέρας με την Β' Χοριακή στο χέρι να δείχνει 6093 τέτοια που σε κάνουν έγκυο, άρχισα να το συνειδητοποιώ κάπως.
Πάλι όμως, τι σου είναι αυτό το ξεροκέφαλο, κάπου μέσα μου έλεγα "ρε συ μήπως κάνουμε λάθος?". Τελικά άρχισα να το πιστεύω. Φταίει το ότι με είδε η γιατρός και είπε ότι είμαι 5,5 εβδομάδων (πως το μετράει αυτό δεν μπορώ να καταλάβω, πρέπει να την ρωτήσω) , φταίει το ότι ξυπνάω το πρωί και θέλω να αφαιρέσω από μέσα μου όλα όσα δεν έχω φάει ακόμα ( πράγμα που είναι καλό λέει η γιατρός γιατί δείχνει υψηλή συγκέντρωση, τέτοιας, ορμόνης), έεεε μ' αυτά και με τ' άλλα το πήρα απόφαση ότι ναι είμαι έγκυος.
Πιστεύω ότι θα σιγουρευτώ όταν στις 10/02 κάνουμε το πρώτο υπέρηχο και μας δείξει η γιατρός το σποράκι που μεγαλώνει μέσα μου. Αν καταφέρω να το δω. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το βλέπουν. Ο Θοδωρής μου έκανε μια ανάλυση του πως δουλεύει ο υπέρηχος ώστε να καταλάβω τι θα βλέπω αλλά νομίζω ότι όταν μου το δείξουν δεν θα το δω...γμτ...
Κατά τ' άλλα τώρα λέει πρέπει να προσέχω πολύ γιατί το πρώτο τρίμηνο είναι και το πιο επικίνδυνο λόγω της μεγάλης πιθανότητας να αποβάλει η έγκυος. Προσέχω και γω, ίσως λίγο περισσότερο απ' ότι πρέπει (ή ίσως όχι αρκετά πολύ?) αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαι λίγο τρομοκρατημένη με το θέμα. Λίγο μεν, αλλά τρομοκρατημένη δε. Είναι και η πρώτη φορά, είμαι και σχεδόν 38 χρονών, ξέρω γω? Κι αν πρέπει να προσέχω περισσότερο απ' ότι προσέχω? Κι αν το να κάνω το ένα ή το άλλο πράγμα είναι κακό? Κι αν απλά υπερβάλλω και δεν είναι τόσο φοβερά τα πράγματα?
Φταίνε και όλοι αυτοί οι φίλοι και γνωστοί που μου λένε συνέχεια, πρόσεχε κ έτσι κι αλλιώς και τέτοια και πόσο δύσκολη περίοδος είναι και να μην κουράζομαι και τέτοια...και γω νοιώθω τόσο κουρασμένη κάποιες στιγμές και νομίζω ότι γίνομαι υπερβολική...όμως απο τις 23:30 το βράδυ αρχίζουν να κλείνουν τα μάτια μου.
Βλέπουμε με τον Θοδωρή καμιά σειρά, (ότι έχει το αμερικάνικο πρόγραμμα ή Castle αν δεν έχει κάτι άλλο) και κατά τις 23:30 αρχίζω και ξαπλώνω πάνω του στον καναπέ και ψιλοπαίρνω έναν υπνάκο. Μετά πάω στο κρεβάτι και τέλος...με την μία σχεδόν κοιμάμαι...βέβαια το πρωί ξυπνάω 07:45 περίπου...ανοίγω τα μάτια πριν το ξυπνητήρι...ίσως και από το άγχος για να πιώ το φάρμακο μου.
Θα προσπαθήσω να κρατήσω ένα ημερολόγιο αυτής της περιόδου για να το δει ο μικρός ή η μικρή που μεγαλώνει μέσα μου.
Κάπως έτσι είσαι τώρα