Το να είσαι με κάποιον άνθρωπο είναι δύσκολο πράγμα. Όσο περνάνε τα χρόνια και η ρουτίνα και οι υποχρεώσεις αρχίζουν και μπαίνουν στη ζωή, όταν το άγχος αρχίζει και επεμβαίνει συχνότερα στα νεύρα, τότε αρχίζουν οι μικροεντάσεις για χαζά και καθημερινά πράγματα, για πράγματα που "ξεχνιούνται" ή "μένουν στην άκρη" από βαρεμάρα ή κούραση ή απλά έτσι χωρίς λόγο...τότε υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέσαι αν μπορείς να είσαι με τον άλλο ή όχι, αν αυτό που υπάρχει είναι αγάπη ή συνήθεια, αν εσύ είσαι που έχεις μόνο δίκιο και ο άλλος απλά σε εκμεταλλεύεται ή σε κρατάει πίσω ή εσύ τα κάνεις όλα αυτά
Τα μεγάλα και σημαντικά πράγματα , αρχίζουν και θάβονται, μπαίνουν στην άκρη , παρασύρονται από έναν χείμαρρο από μικρές ή και μεγάλες κακίες, εγωισμούς , χαζομάρες...η γκρίνια αρχίζει να μπαίνει σιγά σιγά από την κλειδαρότρυπα και κομμάτι κομμάτι, inch by inch που θα λέγανε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι, αρχίζει και σε κατατρώει.
Αρχίζεις και θυμώνεις συχνότερα μ' αυτά τα γλυκά ελαττώματα του άλλου τα οποία αρχίζουν να φαίνονται ανυπόφορα, ο σύντροφος σου αντιδρά το ίδιο σπασμωδικά στις δικές σου κρίσεις και ο μύλος ξεκινάει...
Το είδα να συμβαίνει γύρω μου αυτόν τον καιρό σε κοντινά μου άτομα, δεν ξέρω σε ποιές περιπτώσεις και ποιος είχε δίκιο, αλλά δεν έχει ποτέ σημασία τελικά το ποιος έχεις δίκιο.
Όταν χώριζα πριν 5 χρόνια σχεδόν, πίστευα ότι ήταν πολύ σημαντικό το ποιος έφταιγε, αυτό που κατάλαβα πραγματικά ( μπορεί να το έλεγα από την πρώτη στιγμή αλλά δεν το πίστευα) είναι ότι πραγματικά δεν φταίει ποτέ ο ένας. Ίσως να φταίει περισσότερο ή λιγότερο αλλά κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών.
Σήμερα είναι στην ουσία η μόνη μέρα που είμαι αρκετές ώρες σπίτι, χωρίς να κάνω κάποια δουλειά, δεν ξέρω αν φταίει αυτό ή το ότι είδα το "Nightmare before Christmas" μια πραγματικά υπέροχη ιστορία αγάπης...μια ιστορία του πως μπορείς να καταστρέψεις κάτι ωραίο επειδή δεν θέλεις ή δεν επιλέγεις να δεις αυτό που έχεις μπροστά σου.
Πριν 4 χρόνια περίπου απέκτησα κάτι όμορφο κοντά μου, μπροστά μου, δίπλα μου...κάτι που με κάνει να νιώθω καλύτερα και με βοηθάει να γεμίσει το κενό που υπήρχε μέσα μου, το κενό που όλοι οι άνθρωποι έχουμε και ψάχνουμε να γεμίσουμε...άλλοι με ουσίες, εφήμερες αγάπες ή ανούσιες εξόδους και βόλτες με ανούσιους φίλους.
Ξαφνικά "είδα" ότι και 'γω αφήνω τον χείμαρρο να πλημμυρίζει και να χαλάει τα φράγματα που όλοι κάνουμε για να αναχαιτίσουν τις "κακές" πλευρές τους εαυτού μας...όπως βέβαια το κάνει και αυτός, όμως "είδα" και κάτι άλλο...
Μας είδα να γελάμε την ώρα που διηγούμαστε ( ο ένας ή ο άλλος )μια αστεία ιστορία που μας συνέβη ή που διαβάσαμε, μας είδα να ξυπνάμε αγκαλιά και να χαμογελάμε ο ένας στον άλλο, μας είδα να σχεδιάζουμε τη ζωή μας και να την αποκαλούμε έτσι ακριβώς "η ζωή μας" και κατάλαβα ότι ακόμα και όταν το ποτάμι μέσα μας ξεχειλίσει, έχουμε φτιάξει λίγο πιο κάτω μια εξέδρα για να πιαστούμε και να βγούμε ξανά στην επιφάνεια...ακόμα και αν ο χείμαρρος είναι πολύ ορμητικός, η βάση μας είναι γερή και σταθερή.
Απλά όπως όλα τα ζευγάρια έχουμε και μεις τις διαφωνίες μας και ναι, η αλήθεια είναι ότι εγώ θα μπορούσα να είμαι ο Βάσκο ντε Γκάμα και να γυρίζω τον κόσμο και να γουστάρω αλλά αυτός είναι σπιτόγατος, so what? Θα βρούμε την λύση και θα είμαστε χαρούμενοι και οι δύο έστω και αν ο ένας από τους δύο αναγκαστεί να κάνει μεγαλύτερο συμβιβασμό την μία φορά, την άλλη θα περάσει το δικό του.
Δεν είναι πολύ εύκολο να βρεις ένα άτομο να μπορεί να συγκινείται αλλά και να γελά μαζί σου, είμαστε 13 άτομα στο ίδιο γραφείο και αμφιβάλλω αν υπάρχει ένας που θα μπορούσε να γελάσει με το "Motherfucking Cthulhu. Holy Fucking Shit." Ακόμα και τώρα που το γράφω γελάω μόνη μου, την ώρα που η τηλεόραση παίζει House MD ένα ακόμα πράγμα που ο καθένας μας παρακολουθούσε πριν γνωριστούμε ακόμα.
Ανυπομονώ να έρθεις αγάπη μου το βράδυ και να περάσουμε ένα υπέροχο 3ήμερο...και μπορεί να μην πήραμε ο ένας στον άλλον κάποιο δωράκι αλλά δεν έγινε και τίποτα για μένα είναι αρκετό δώρο το να είμαστε μαζί.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Σ' αγαπώ πολύ