Η μοναξιά είναι μέσα μας...

"Η μοναξιά είναι μέσα μας..." Μου κόλλησε στο μυαλό κατά τις 20:00 σήμερα...τώρα είναι 22:50, ο Παναθηναϊκός στη τηλεόραση δίπλα μου, παίζει το τελευταίο φιλικό του για φέτος πριν την πρεμιέρα του Πρωταθλήματος....πρώτη φορά μετά από δυόμιση χρόνια περίπου, ξανά στο κλουβί της Αλεξάνδρας...ήθελα να πάω αλλά από τη μία το εισιτήριο των 20 ευρώ, από την άλλη ο θοδωράκης μου που δεν θα μπορούσε να έρθει και δεν θα ήθελα να τον στενοχωρήσω πηγαίνοντας μόνη μου, τον βλέπω από τη τηλεόραση.

Μου κόλλησε λοιπόν αυτή η φράση από εκείνη τη στιγμή. Δεν θυμάμαι αν την έχω ακούσει ή την έχω διαβάσει κάπου αλλά σήμερα όπως και χθες δεν είμαι στα καλύτερα μου και πάντα σε τέτοιες στιγμές σκέφτομαι διάφορα.

Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Όπως οι πίθηκοι, τα λιοντάρια , τα δελφίνια και τόσα άλλα ζώα, ζει σε αγέλες και ας τους δίνει άλλα ονόματα όπως οικογένεια, κοινωνικός περίγυρος ή χώρα. Το θέμα είναι ότι δεν μπορεί να ζήσει μόνος του. Έχει ανάγκη την επαφή, την επικοινωνία είτε σε φιλικό, οικογενειακό, κοινωνικό είτε ακόμα ( ίσως το πιο σημαντικό ) σε ερωτικό επίπεδο.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν τον εαυτό μας μπορούμε να τον προσδιορίσουμε μόνο μέσω της επαφής μας με τους άλλους. Είμαστε καλοί ή κακοί άνθρωποι μόνο σε σχέση του πως φερόμαστε στους συνανθρώπους μας. Όλοι πρέπει να έχουμε ακούσει να λένε ότι δεν μπορούμε να αγαπήσουμε πραγματικά κάποιον άλλον άνθρωπο αν δεν αγαπήσουμε πρώτα τον εαυτό μας, ότι δεν μπορούμε να αγκαλιάσουμε αληθινά κάποιον αν δεν μπορούμε πρώτα να σκύψουμε βαθιά μέσα μας και να αγκαλιάσουμε εμάς τους ίδιους.

Όμως απορώ, αν κάποιος αγαπά τον εαυτό του και τον αγκαλιάζει πραγματικά πως θα φανεί τι άνθρωπος είναι αν δεν έχει επαφή με άλλους ανθρώπους? Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η λέξη μισάνθρωπος. Αυτή δεν χρησιμοποιούμε για να χαρακτηρίσουμε κάποιον που δεν έχει επαφές και συναναστροφές με τους άλλους? Αυτόματα λοιπόν αυτός ο "μισάνθρωπος" καταλογίζεται στην συνείδηση μας σαν κακός άρα σαν κάποιος που δεν αγαπάει τον εαυτό του ώστε να αγαπήσει τους άλλους? Μα παράλληλα ένας τέτοιος άνθρωπος δεν χαρακτηρίζεται συνήθως και εγωιστής γιατί σκέφτεται μόνο τον εαυτό του? Δηλαδή δεν σκέφτεται και δεν αγαπάει κανέναν άλλον γιατί αγαπάει πολύ τον εαυτό του....οξύμωρο ε? Ναι και μένα έτσι μου φαίνεται...

Αν όντως λοιπόν προσδιοριζόμαστε μέσω των άλλων, γιαυτό έχουμε τη μοναξιά μέσα μας? Δηλαδή όταν δεν μπορούμε να είμαστε με άλλους πεθαίνουμε? Σαν λουλούδια χωρίς νερό? Η επαφή είναι το δικό μας νερό, η δική μας ηλιαχτίδα? Γι αυτό η εποχή μας είναι πλέον γεμάτη δυστυχία? Λόγω της μοναξιάς , υπερβολικής πλέον...." όσο πλησιάζουν οι στέγες των ανθρώπων, τόσο απομακρύνονται οι καρδιές τους..." πόσο αληθινό και πόσο τρομακτικό.

Ο μικρός αδερφός της μαμάς μου, ζει μόνιμα τα τελευταία χρόνια στη Σουηδία, μας έχει πει αμέτρητες φορές για τις καταπληκτικές συνθήκες διαβίωσης εκεί, καλύτεροι μισθοί, παροχές
και σαφώς πολύ πιο ανθρωποκεντρικό κράτος....όμως γιατί έχει σαν χώρα το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονιών στην Ευρώπη? Λόγω της έλλειψης ήλιου που λέμε και εδώ στην Ελλάδα? Δεν διαφωνώ σ' αυτό γιατί βλέπω και από τον εαυτό μου που χωρίς φως και ήλιο νιώθω σαν να μου έχουν ρουφήξει από μέσα μου όλη τη ζωή και τη χαρά. Όμως σίγουρα δεν είναι μόνο αυτό γιατί αλλιώς όλη η Δυτική Ευρώπη θα είχε χάσει τον μισό της πληθυσμό γιατί ας μην γελιόμαστε πουθενά δεν υπάρχουν οι ατμοσφαιρικές συνθήκες που επικρατούν στις μεσογειακές χώρες.

Άρα το πρόβλημα είναι βαθύτερο και κατά τη γνώμη μου αυτό είναι η μοναξιά. Δεν εννοώ αναγκαστικά αυτή που νιώθεις όταν είσαι κάπου μόνος χωρίς κανέναν άνθρωπο αλλά περισσότερο αυτή που νιώθεις μέσα σου στα πιο βαθιά στρώματα της καρδιάς σου, της ύπαρξης σου όταν βρίσκεσαι σε ένα μέρος γεμάτο κόσμο. Σαν αυτή που ένιωθα σήμερα ας πούμε , στο σπίτι κάνοντας διάφορες δουλειές, με τ αδέρφια μου και τα δύο εδώ αλλά εγώ ήμουν μόνη μου ακόμα και όταν συζητούσα μαζί τους η παγωμένη αίσθηση της μοναξιάς μου έσφιγγε τη καρδιά.

Βέβαια η διαφορά της σημερινής ημέρας ήταν ότι εγώ περίμενα με αγωνία να γίνει κάτι το οποίο δεν γινόταν και όσο πέρναγε η ώρα ένιωθα πιο έντονο το τσίμπημα της αγωνίας και κατά συνέπεια όλα μου τα συναισθήματα, ειδικά τα αρνητικά, οξύνονταν. Όμως το αίσθημα της μοναξιάς αυτό το έχω νιώσει πάρα πολλές φορές στη μέχρι τώρα ζωή μου. Το χειρότερο είναι ότι το ένιωθα εντονότερα την περίοδο που υποτίθεται ότι μοιραζόμουν τη ζωή μου με έναν άλλον άνθρωπο. Αυτό μάλλον είναι και το χειρότερο είδος της.

Έχω ακούσει αρκετούς ανθρώπους να λένε ότι δεν έχουν νιώσει μοναξιά ποτέ στη ζωή τους, ότι πάντα είχαν δίπλα τους ανθρώπους που τους αγαπούσαν και τους στήριζαν και ότι θεωρούν πως είναι στο χέρι μας να ξεφύγουμε απο τη μοναξιά. Θεωρώ ότι στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μου είχα πάντα και γω ανθρώπους δίπλα μου που θα κάναν τα πάντα για να με βοηθήσουν να με συντροφεύσουν στις δυσκολίες και να σταθούν δίπλα μου στο δύσκολο δρόμο της ζωής μου. Όμως παρόλα αυτά, μοναξιά έχω νιώσει πάρα πολλές φορές στη ζωή μου.

Είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα που κρύβεται και καραδοκεί πίσω από το μυαλό σου, την καρδιά σου και περιμένει να σε κυριέψει στην πρώτη ευκαρία που θα σε βρει με τις άμυνες σου κατεβασμένες. Είναι σαν την φράση που έλεγα παλιότερα συνεχώς στη ζωή μου και τους τελευταίους μήνες με έχει κάνει ο Θοδωρής μου να σταματήσω να την χρησιμοποιώ, " Είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό"... κάποια εποχή είχε γίνει δυστυχώς το μότο μου. Ήταν ίσως η ανασφάλεια μου που με έκανε να το πω αυτό, η ενστικτώδης αντίδραση της μοναξιάς μέσα μου για να μην μ αφήσει να ξεφύγω τόσο εύκολα? Ειλικρινά δεν ξέρω αλλά φαντάζομαι τη μοναξιά σαν ένα ζωντανό πλάσμα μέσα μας ή μέσα μου αν προτιμάτε, όπως ο Κινγκ θα έβλεπε τον φόβο του. Ίσως βέβαια να μην διαφέρει ιδιαίτερα απο αυτόν, τον φόβο δηλαδή, να είναι ο φόβος του να μην μείνω μόνη μου... το τρελό όμως είναι ότι δεν φοβάμαι να μείνω μόνη μου.

Πάρα πολλές φορές την αποζητώ την μοναξιά μου, την αγαπώ, σκέφτομαι τον εαυτό μου να κάθεται απλά αγκαλιά με ένα βιβλίο και να ταξιδεύει, να κάθομαι ακούγοντας αγαπημένα μου τραγούδια και να τραγουδώ και παράλληλα το μυαλό μου να ταξιδεύει, σε σκέψεις πρακτικές και σε κόσμους εδώ και αλλού. Δικούς μου μόνο, πράγματα τα οποία συνήθως δεν λέω σε κανέναν ούτε στους κολλητούς μου φίλους αλλά ούτε και σε κανέναν άλλο. Ίσως φταίει που είμαι Δίδυμος με ωροσκόπο Ζυγό και σελήνη στον Υδροχόο που " Είσαι μόνο αέρας, δεν έχει καθόλου γη επιτέλους? Γι αυτό πετάς στα σύννεφα και δεν σκέφτεσαι λογικά" αυτή είναι η Βιβή... οταν διαφωνούμε για κάτι συνήθως το λέει... οτι είμαι στον κόσμο μου και δεν βλέπω την πραγματικότητα...
Όμως τι πειράζει ε? Τι κι αν είμαι στο κόσμο μου? Τι κι αν τον τελευταίο καιρό ένα απο τα αγαπημένα μου τραγούδια που με εκφράζει απόλυτα είναι το " Σιγά μην Κλάψω"? Ειδικά το ρεφρέν του...
" Θα πάω να φτιαξω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μονο αν θέλω να γελάσω,
σιγά μην κλάψω, σιγα μην φοβηθώ..."
Αυτό απαντάω και στη Βιβή , θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω... βέβαια είμαι εδώ, στη γη και τώρα είμαι στη δουλειά και δεν έχω όρεξη να δουλέψω...το απόγευμα αν όλα πάνε καλά θα είμαι με τον άντρα μου όμως...με την πρώτη ευκαιρία θα πάω εκεί, ψηλά στον ουρανό στο όμορφο δικό μου μέρος, περικυκλωμένη από την μοναξιά μου την οποία τελικά μάλλον δεν την φοβάμαι γιατί οταν θελήσω ένα χάδι, τη στιγμή που θα "σπάσω" απο τα προβλήματα της καθημερινότητας και θα χρειαστώ να γύρω κάπου και να πω "κουράστηκα" ξέρω ότι έχω ανθρώπους να το κάνω, ανθρώπους σαν την Αγγελική που με ξέρει απέξω και ανακατωτά και συνήθως δεν χρειάζεται καν να της μιλήσω για να καταλάβει τι έχω....

Και τελικά η μοναξιά που έχουμε μέσα μας είναι καλή αν μάθουμε να την χειριζόμαστε σωστά, είναι αυτό που σε βοηθάει να κάνεις μια επαννεκίνηση στον εαυτό σου και να συνεχίσεις, δυνατότερος και πιο σιγουρος για τα θέλω και τα πρέπει σου. Να μπορείς να κοιτάξεις τα καλά αλλά και τα άσχημα που σου έρχονται στη ζωή χωρίς να πανικοβληθείς γιατί η αλήθεια είναι ότι θα τα φοβηθείς....ναι σιγουρα θα τα φοβηθείς αλλιώς δεν θα μπορέσεις να αντιμετωπίσεις τίποτα...είπαμε το σημαντικό είναι να θυμάσαι τη λιτανεία του φόβου και μετά να μπαίνεις στη μάχη...

Το Σαββατοκύριακο αρχικά δεν μου άρεσε η μοναξιά που βίωνα όμως τελικά μου βγήκε σε καλό, όπως τις περισσότερες φορές άλλωστε, μου έδωσε ότι χρειαζόμουν ώστε να με δει χθες η Βιβή και να μου πει ότι χαίρεται που με βλέπει ευτυχισμένη και που λάμπει το πρόσωπο μου...

Ίσως τελικά να ξέρει καλύτερα απο εμάς ο εαυτός μας, αυτός ο άλλος πίσω απο αυτόν που δείχνουμε καθημερινά στον κόσμο και να μας προστατεύει καλύτερα με το να μας κλεινει στον εαυτό μας για λίγο, όσο θα χρειαστεί για ξαναδυναμώσουμε....δεν ξέρω δεν είμαι σιγουρη όμως για άλλη μια φορά, απο αλλού ξεκίνησαν οι σκέψεις μου και αλλού κατέληξαν... δεν έγινε και τίποτα το χω συνηθίσει, ετσι ξεκαθαρίζονται καλύτερα...

Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν όπως έλεγε σε μια σειρά κινουμένων σχεδίων που παρακολουθούσα μαζί με τον μικρό αδερφό μου....
" Goodnight outhere, whatever you are"

Αφιερωμένο !

Αφιερωμένο σ' αυτόν που κάνει τα μάτια μου να λάμπουν όταν τον κοιτώ...

Πριν από αρκετό καιρό, κάπου γύρω στον Σεπτέμβρη πέρσι, άρχισα να αναρωτιέμαι για ένα θέμα. Για τον έρωτα και πιο συγκεκριμένα, προσπαθούσα να θυμηθώ τί ει ναι τελικά αυτό το πράγμα και αν το παθαίνεις Μονό 2-3 φορές σ’ όλη σου τη ζωή και μετά πάπαλα...

Βλέπετε εκείνο το διάστημα είχα γνωρίσει πολύ κόσμο, ως επί το πλείστον σε επίπεδο γνωριμίας ή φιλικό, τουλάχιστον από τη μεριά μου...δεν κρύβω ότι κανά δυό μου άρεσαν άλλα πέρα από αυτό, τίποτα...τζίφος...όλο και κάτι με χάλαγε, μ’ ενοχλούσε...

Ο ένας μου φαινόταν παίδαρος μεν αλλά πολύ ψώνιο και χαζός δε, ο δεύτερος έξυπνος αλλά τρομερά ορθολογιστής, ο επόμενος πολύ σοβαρός, πολύ γελοίος ο άλλος, κλπ κλπ. Πίστευα ότι κανείς δεν με καταλάβαινε, κανείς δεν μπορούσε να ακολουθήσει τους ρυθμούς μου και τον τρόπο σκέψης μου, κανείς δεν είχε αυτό το κάτι...αυτό που θα με έκανε να τον σκέφτομαι και γιατί όχι...να τον ερωτευθώ...

Παρ’ όλα αυτά, σε γενικές γραμμές η έλλειψη “γκόμενου” δεν μ ενοχλούσε ιδιαίτερα. Το είχα πάρει χαλαρά...υπήρχαν φίλοι γύρω μου, παλιοί και νέοι οι οποίοι μου φτιάχναν το κέφι και που η επαφή μαζί τους με έκανε πολύ ευτυχισμένη. Μ’ άρεσε βλέπετε και το να είμαι αυτόνομη, να κάνω αυτό που θέλω κάθε στιγμή χωρίς να χρειάζεται να δώσω λογαριασμό σε κανένα, ειδικά όταν αυτό που ήθελα ήταν να περάσω ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο παρέα με τη στρογγυλή θεά.

Πάντα μου άρεσε το ποδόσφαιρο όπως και το μπάσκετ, το βόλλευ...εεε γενικά μ αρέσει ο αθλητισμός, όπως μ αρέσει και το γήπεδο...μου χε λείψει η επαφή μ αυτό, η ατμόσφαιρα του...ακριβώς όπως μου χε λείψει και η επαφή με τον κόσμο...η οποία πλέον ήταν καθημερινό φαινόμενο είτε μέσω της δουλειά είτε μέσω της παρέας μου...

Οπότε έχουμε και λέμε, εκείνον τον καιρό είχα πάρα πολλές επαγγελματικές υποχρεώσεις λόγω αλλαγής δουλειάς, πολλές “γηπεδικές” υποχρεώσεις, και πάρα πολλούς γνωστούς και φίλους για να ασχοληθώ μαζί τους άρα...που καιροί για έρωτες...βέβαια η απορία του αν τελικά θα ερωτευθώ ξανά, πέρναγε από το μυαλό μου έτσι σαν φλασιά σε διάφορες στιγμές...

Σαφώς η κλασική γυναικεία ανάγκη του να είμαστε “γυναίκα-μαμά" που λίγο πολύ όλες την έχουμε μέσα μας και ας το αρνούμαστε - ελάτε κορίτσια αφού μας έχει περαστεί γενιές και γενιές από τις μαμάδες μας και υπάρχει και μέσα στη φύση μας- σε μένα καλυπτόταν και από τα δύο αδέρφια μου αλλά και από τους δύο “άντρες της ζωής μου” για τους οποίους νοιάζομαι πάρα πολύ. Ο ένας άντρας είναι ο κολλητός μου από το λύκειο με τον οποίο έχουμε ένα απίστευτο δέσιμο και ας βλεπόμαστε αραιά και που....ο άλλος όμως ήταν τότε πάρα πολύ καινούργιος στη ζωή μου, φρεσκότατος αλλά είχε κλέψει ήδη τη καρδιά και τη προσοχή μου...

Πρώτα πρώτα με τον τελευταίο, όπως λένε άτομα που μας ξέρουν, έχουμε το ίδιο χιούμορ, αυτοί βέβαια προσθέτουν και την λέξη “ηλίθιο” σαν συνέχεια της φράσης αλλά δεν βαριέσαι...αυτό μπορούμε να το παραβλέψουμε...

Πέρσι το καλοκαίρι για παράδειγμα, μου είχε κολλήσει ένα τόσο χαζό ανέκδοτο που θα μπορούσες να το αποκαλέσεις και τελείως βλακώδες...μου το χε πει ο μικρός μου αδερφός και από τότε που το άκουσα έγινε το αγαπημένο μου...συν ότι γέλαγα χωρίς να μπορώ να σταματήσω κάθε φορά που το άκουγα ή το σκεφτόμουν.

Είναι αυτό με τη γάτα και το κεμπάπ... “Πως κάνεις μια γάτα κεμπάπ? Την πιάνεις από την ουρά..και μπαπ...” Ακόμα και τώρα που το γράφω, γελάω σαν χαζή μόνη μου μπροστά στον υπολογιστή...και να σκεφτεί κανείς ότι τις γάτες τις λατρεύω...καλά όλα τα ζωάκια τα αγαπώ αλλά τα αιλουροειδή είναι η μεγάλη μου αδυναμία...

Το πρώτο λοιπόν σημάδι ότι με τον καινούργιο κολλητό θα τα πηγαίναμε πολύ καλά, ήταν όταν του είπα το εν λόγω ανέκδοτο και το ξεκαρδίστικε, ήταν πάρα πολύ λίγο μπροστά σε αυτό που έπαθε...για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, κανείς από τους δυο μας δεν μπορούσε να παραγγείλει κεμπάπ χωρίς να ξεσπάσει σε υστερικά γέλια....εντάξει ποτέ δεν έκρυψα ότι είμαι λίγο χαζοχαρούμενη...δεν είναι τυχαίο ότι όταν ο αδερφός μου με συστήνει σε κάποιον λέει πάντα “Η αδερφή μου γελάει όλη την ώρα...ότι και να της πεις όσο και να την πειράξεις γελάει...σου πάει η καρδιά λοιπόν να την αφήσεις ήσυχη?”

Ας ξαναγυρίσω όμως στον κολλητό....το πιο σημαντικό στοιχείο ανάμεσα μας ήταν η απόλυτη αλληλοκατανόηση και η ικανότητα μας να καταλαβαίνουμε ο ένας την διάθεση του άλλου άμεσα. Δεν θα ξεχάσω μια μέρα που ήμουν πολύ χάλια ψυχολογικά, δεν είχα όρεξη για τίποτα και δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν...θυμάμαι ότι μπήκε στον μσν του και μου έγραψε, πριν προλάβω καν να του πω καλημέρα... “Καλημέρα, τι έχεις σήμερα? Δεν είσαι καλά...”

Το να το ρώταγε αυτό αφού θα είχα πει ή γράψει έστω και μία κουβέντα, θα μου φαινόταν απόλυτα φυσιολογικό γιατί και εγώ καταλάβαινα αν είναι καλά με την πρώτη κουβέντα του...όμως δεν είχα καν προλάβει να μιλήσω....απίστευτος βέβαια ήταν και ο τρόπος που φτιάχναμε ο ένας το κέφι του άλλου....εκεί που διάθεση μας ήταν ένα με το πάτωμα, λίγη ώρα συζήτησης και όλα πάλι στον κόσμο ήταν όμορφα...

Μου έκανε πάντα εντύπωση το πως τα κατάφερνε να με αντέχει και να με ανέχεται όταν με πιάναν οι κρίσεις μαλακίας μου...όπως όταν μια ολόκληρη μέρα σχεδόν, έτσι στο άσχετο, τραγούδαγα “Ποιός ζει στη θάλασσα σε ανανά? Ο Μπομπ σφουγγαράκης...Κίτρινος είναι και είναι μπελάς...” και αυτός...αντί να αρχίσει να κοκκινίζει από τα νεύρα και να φωνάξει “ΈΛΕΟΣ”, γέλαγε μαζί μου και έλεγε ότι πρέπει να δει ένα επεισόδιο για να καταλάβει τι είναι αυτό τέλος πάντων...βέβαια όταν είδε ένα επεισόδιο, κατάλαβε ότι μια τόσο χαζοχαρούμενη φάτσα όπως του Μπομπ δεν θα μπορούσε να ‘ναι τίποτε άλλο από αξιαγάπητη...

Η αλήθεια είναι όμως ότι τον άντεχα και γω όταν τον πιάναν οι απίστευτες κρίσεις γκρίνιας του! Ώρες, μέρες, βδομάδες ολόκληρες απο μπίριμπιρι...μίρλα...γκρίνια!

Και ο Μαλεζάνι το ένα...και η ζέστη το άλλο...και το κρύο...και οι μακαρονάδες...και η βαρεμάρα...και ώχου...έχει περπάτημα δηλαδή τώρα? Ασύλληπτη..φοβερή και....απίστευτα γλυκιά γκρίνια...το σήμα κατατεθέν του...

Εγώ δεν την αντέχω τη γκρίνια, όπως φαντάζομαι και κανείς άλλος άνθρωπος, αλλά η δικιά του...κάθε φορά που γκρίνιαζε, γέλαγα, έλεγα “οκ αυτός είναι και είναι στα κλασικά του....γκρινιάζει...” και μετά του έφτιαχνα το κέφι ή ξεκίναγα ένα -και καλά- καυγαδάκι-διαφωνίας μαζί του μέχρι που τράβαγα τη σκέψη του απ αυτό για το οποίο γκρίνιαζε...και ώρα την ώρα...μέρα τη μέρα, δενόμασταν πιο πολύ...ερχόμασταν όλο και πιο κοντά ο ένας στον άλλον....

Συμπλήρωνε ο ένας τη σκέψη του άλλου, μέχρι που αρχίσαμε να φτάνουμε στο σημείο όπου λέγαμε τα ίδια πράγματα, ταυτόχρονα και πολλές φορές, με ακριβώς την ίδια σύνταξη...ήταν πολύ αστείο...τον αγαπούσα πολύ όπως και αυτός εμένα...έτσι απλά, αγνά και φιλικά...

Απο κάποια στιγμή και μετά, ερχόταν στο μυαλό μου συνέχεια και όποτε γινόταν αυτό ένιωθα ένα απίστευτα γλυκό συναίσθημα....εγω βέβαια δεν είχα ή δεν ήθελα να καταλάβω γιατί συνέβαινε αυτό...ακόμα και όταν μονοπωλούσε τη σκέψη μου την ώρα που άκουγα αγαπημένα ερωτικά τραγούδια. Η αλήθεια είναι ότι σε κείνες τις στιγμές που πεταγόταν στο μυαλό μου, ψιλονευρίαζα μαζί του γιατί δεν είχε κανένα δικαίωμα και καμία δουλειά να το κάνει αυτό.

Με ποιό δικαίωμα αγαπητέ μου έρχεσαι στη σκέψη μου σε στιγμές που εκεί θα έπρεπε να είναι ένας εν δυνάμει “γκόμενος” ? Αλλά...φευ...ξεροκέφαλος όπως είναι, συνέχιζε να το κάνει...και γω ακόμα δεν ήθελα να δω τι συμβαίνει, συνέχιζα να αγνοώ τα σημάδια...ώσπου...μια βραδιά...τα καταπιεσμένα αυτά συναισθήματα, αποφάσισαν να πάρουν το πάνω χέρι...

Φοβόμουν πάρα πολύ, αν και ολόκληρη γαϊδούρα, να του πω ότι αυτό που αισθανόμουν γι αυτόν δεν ήταν απλά βαθιά φιλική αγάπη...ήμουν πολύ ερωτευμένη αν και το πόσο ακριβώς δεν το ήξερα ακόμα και ίσως καλύτερα γιατί μπορεί να με τρόμαζε ακόμα περισσότερο...

Θυμάμαι την αγωνία μου όταν του είπα τα συναισθήματα μου, την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα κάνει ένα άλμα θα πεταχτεί απο το στήθος μου...την αναπνοή μου να μην μπορεί να βγει με ευκολία, υπήρχε ένας κόμπος στον λαιμό....θυμάμαι όμως και την ανακούφιση που ένιωσα, την απίστευτη και απρόσμενη χαρά όταν μου είπε ότι ένιωθε ακριβώς τα ίδια πράγματα με μένα αλλά δεν μου τα λεγε...φοβόταν μην με χάσει απ τη ζωή του....

Στην πρώτη μας συνάντηση, μετά τις “αποκαλύψεις”, ήμασταν και οι δυο μουδιασμένοι, αμήχανοι, πως να φερθείς απέναντι σ έναν άνθρωπο που λατρεύεις αλλά μέχρι χθες ήταν απλά φίλος σου? Νομίζω ότι για πάντα θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου η ανάμνηση της πρώτης δειλής αγκαλιάς...του πρώτου γλυκού φιλιού...της πρώτης αναγνώρισης των συναισθημάτων που μας γέμιζαν....

Είμαστε μαζί, λίγους μόνο μήνες σαν ζευγάρι πια, όμως μοιάζει σαν να είναι μια ολόκληρη ζωή...νιώθω σα να τον γνώριζα και σα να τον αγαπούσα πάντα και φαντάζομαι πως κάπως έτσι νιώθει και αυτός...δεν είναι τυχαίο το ότι την μέρα που με γνώρισαν κάποιοι πολύ καλοί φίλοι του, ο ένας απ αυτούς, λίγα λεπτά απ τη στιγμή που είχα φτάσει στη καφετέρια – βλέπετε σχολάω αργά – γύρισε στον άλλο τους κολλητό και τραντάζοντας τον- κάπως όπως κάνει η Μενεγάκη όταν γελάει- είπε: “Δεν το πιστεύω ρε πούστη μου...ίδιοι είναι!”

Το πιο ωραίο όμως είναι ότι νομίζω πως τελικά θυμήθηκα τι είναι έρωτας...είναι το να νιώθεις ολόκληρη, πλήρης, και ειδικά όταν αυτός που αγαπάς είναι μακριά σου, να τον νιώθεις δίπλα σου σε κάθε σου στιγμή. Να λες “πάρε με αγκαλιά να κοιμηθούμε” και όταν ξαπλώνεις μόνη στο άδειο σου κρεβάτι, να αισθάνεσαι τα χέρια του που σε αγκαλιάζουν γλυκά...

Να είσαι στο δρόμο για τη δουλειά με τα ακουστικά στ αυτιά ακούγοντας μουσική και να θες να χορέψεις αδιαφορώντας για τον κόσμο που είναι γύρω σου. Να ξυπνάς το πρωί, κομμάτια απο τη κούραση, να ξέρεις ότι έχεις μπροστά σου δεκάωρο δουλειάς κι όμως να χαμογελάς λες και ετοιμάζεσαι να φύγεις διακοπές.

Αυτόν τον καιρό είναι μακριά μου και μου λείπει τρομακτικά πολύ...παρ ότι όμως “πονάω” που δεν είναι κοντά μου, παρόλο που υπάρχουν στιγμές που στενοχωριέμαι λόγω της έλλειψης του, είμαι απίστευτα ευτυχισμένη... Μου αρκεί το ότι υπάρχει στη ζωή μου για να την γεμίζει χαρά και το ότι σύντομα θα είμαστε πάλι μαζί, βλέπετε τελικά ο έρωτας αυτό ακριβώς κάνει, σου προσφέρει τη πληρότητα και τη δυναμη που χρειάζεσαι για να ανταπεξέλθεις στις δυσκολίες που υψώνονται μπροστά σου.

Σε γεμίζει προσμονή για την ώρα που θα τον δεις, θα τον ακούσεις, για όλα όσα μπορείς να μοιραστείς μ αυτόν, τα μεγάλα αλλά και τα πιο μικρά. Τελικά έχει δίκιο ο Πλούταρχος όταν τραγουδάει:

“...και να, του κόσμου τ απροσδόκητα

που είναι τόσο σπάνια...

Στο προσωπό σου τα βρήκα,

είμαι ευτυχισμένος,

κάτι πιο πάνω από ερωτευμενος,

θέλω για πάντα εμεις να ζησουμε μαζι,

γιατι...

Όλα σε σένα τα βρήκα...

είμαι ευτυχισμένος,

κάτι πιο πάνω από ερωτευμενος,

θέλω σου λέω εμείς να ζήσουμε μαζι,

για πάντα στη ζωή!!!”

Γιατί “έτσι ξαφνικά” όπως λέει ενα άλλο τραγούδι, έτσι μπήκε στη ζωή μου. Και έτσι απροσδόκητο ήταν το να είμαστε μαζί και να τον αγαπάω τόσο...χαίρομαι όμως πολύ που συνέβει αυτό, όπως και για όλα τα όμορφα πράγματα που έβγαλε απο μέσα μου αυτός ο άνθρωπος...πράγματα βαθιά κρυμένα στη ψυχή μου για χρόνια...όπως το ότι είχα δέκα χρόνια να γράψω και πλέον...πλέον γράφω ακόμα και στον δρόμο για τη δουλειά , μέσα σε μετρό και ηλεκτρικό....δηλαδή εκεί που γράφτηκε και μεγάλο μέρος αυτού εδώ...

Δεν ξέρω αν το συγκεκριμένο κείμενο θα το διαβάσει ο άνθρωπος που το ενέπνευσε...δεν το χω αποφασίσει ακόμα, ίσως να μην έχω ακόμα και μεγάλη εμπιστοσύνη σ αυτά που γράφω και να τα θεωρώ χαζά και παιδιάστικα και ίσως να έχω δίκιο σ αυτόν τον χαρακτηρισμό, βέβαια ότι και να γράψω αυτός θα το δει τέλειο...όπως τέλειο είναι και οτιδήποτε έχει να κάνει με μας του δυο. Το σημαντικό για μένα όμως είναι ότι ευχαριστήθηκα πάρα πολύ όταν το έγραφα...και οταν το έγραφα στο τετραδιάκι μου αλλα και όταν άλλαζα μεγάλο κομμάτι του στη μεταφορά του στον υπολογιστη...στο κάτω κάτω το θέμα στη ζωή μας είναι το να κάνουμε, έτσι για αλλαγή, πράγματα τα οποία μας ευχαριστούν...έτσι δεν είναι?

Θα θελα πάντως, άσχετα με το αν το πιο πιθανό είναι να μην το δει ποτέ, να του πω κάτι, αυτό που γεμίζει όλο μου το είναι.

Σ’ αγαπώ πολύ γλυκιέ μου άντρα και μόνο ένα πράγμα θέλω να σου ζητήσω...να προσέχεις για να σ’ έχω...

( Γράφτηκε τον Μάϊο του 2006 )

Αναζητήσεις Μαγιάτικου πρωινού

Δεν ξύπνησα καλά σήμερα, δεν νυστάζω , δεν έξω ξυπνήσει με νεύρα ή κάτι τέτοιο απλά...μια περίεργη διάθεση...δεν πολυ έχω κέφια...ίσως φταίνε τα όνειρα... Περίεργα όνειρα έβλεπα χθες βράδυ...δεν τα θυμάμαι, όμως είχαν κάτι...σαν όλα τα άγχη μου – ισως και οι φοβίες? – να βγήκαν στην επιφάνεια χθες και να πέρασαν στο μυαλό μου μέσω των ονείρων.

Φτιάχνω καφέ για να ξυπνήσω, κοιτάω το κινητο...ωρα για την πρωινή καλημέρα όμορφε, σκεφτομαι την ώρα που γράφω το μήνυμα καλημέρας, όπως κάνω κάθε μέρα λίγο αφού ξυπνήσω...Συνήθως δεν περιμένω απάντηση σ’ αυτη τη καλημέρα μου, είναι η ωρα που κανονικα κοιμάται αλλα κάποιες μέρες τυχαίνει και είναι ξύπνιος, κάπως όπως σήμερα δλδ...

Φεύγω απο το σπίτι με την ιδιόρυθμη διάθεση να επιμένει, ούτε τα γλυκά του μηνύματα, ούτε οι καμμενοι που ακούμε οικογενειακώς κάθε πρωί στο ραδιόφωνο δεν μπόρεσαν να την αλλάξουν τελείως....και ας προσπαθούσαν – οι καμμενοι – να μιμηθούν τη Βέρα Λάμπρου όταν τραγουδάει το μεγάλο της σουξέ...κατεβαίνοντας τις σκάλες της πολυκατοικίας αρχίζει η ιεροτελεστεία...τα ακουστικα του player στ αυτια και σχεδόν με το που βγαίνω απο την είσοδο το βάζω να παίζει....

Κάθε μέρα σχεδόν στέκομαι για λίγα δευτερόλεπτα εκεί, ακούω τ τραγούδι που ξεκινά να παίζει, μου εύχομαι καλημέρα και ξεκινάω. Όπως ακριβώς και σήμερα με την εισαγωγη του “wherever I may roam” να παίζει δυνατά στ αυτιά μου...Γέλασα σιγανα, πάντα πίστευα ότι με εκφράζει αυτο το τραγούδι...”where I lay my head is home” ….ομορφη μέρα σήμερα, ηλιόλουστη...αγάπη, καλοκαιριάζει, η αγαπημένη μου εποχή. Εγώ είμαι καλοκαιρινό παιδί, ίσως φταίει ότι γεννήθηκα τέλος Μαϊου, - πω πω...πλησιάζουν τα γενέθλια μου...- πότε πέρασε κιόλας ένας χρόνος ; Σαν χθες μου φαίνεται....

Ο χρόνος όμως τρέχει, είναι αμείλικτος, δεν σταματάει , δεν φρεναρει και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Δεν μπορείς να τον παρακαλέσεις για πίστωση, ούτε να του τάξεις, εκτός κι αν σαν άλλος Φάουστ κάνεις και συ συμφωνία με τον διάβολο για την νεότητα...

Τρέχω για να πάω στη δουλειά και κοιτάω γύρω μου όλον τον κόσμο να κάνει το ίδιο πράγμα. Φάτσες αγχωμένες, λυπημένες , κουρασμένες, μπαφιασμένες απ όλα αυτα. Κάθε μέρα της μικρής και εννίοτε άχαρης ζωής μας τρέχουμε για να προλάβουμε.

Να προλάβουμε τι? ( Ήθελα αλλα δεν πρόκαμα...κάτι παρόμοιο δεν ήταν κάποια στιγμή ένα – και καλά – σλόγκαν του Συνασπισμού? Για κάποιον έλεγε κάτι αλλα για ποιόν και τι?) Υποχρεώσεις, deadlines, τρέχουμε για να μην μας αφήσουν πίσω οι εξελίξεις...και η ζωή μας? Η ζωή μας που είναι? Είναι αυτό το ψυχοφθόρο πράγμα η ζωή μας? Το τρέξιμο πέρα δώθε χωρίς σταματημό και χωρίς ανάσα? Όλη μέρα δουλειά, οκτώ, δέκα ώρες, ανάλογα με τις υποχρεώσεις και την τυχη του καθενός μας και μόλις τελειώσουν αυτά έχεις και συνέχεια...

Παιδιά, σκυλιά, σπίτι και όλες οι δουλειές που τα συνοδεύουν, κοινωνικές υποχρεώσεις γιατί έτσι πρέπει, γυμναστήριο γιατί πλησιάζει καλοκαίρι και τόσα άλλα πράγματα που πρέπει να χωρέσουμε στο φτωχό μας 24ωρο. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω γιατι και γω τα ίδια κάνω. Πολύ συχνά ακόμα και μετά από δεκάωρο δουλειάς πηγαίνω απευθείας στο γυμναστηριο και καλά για να ξεφορτώσω απ την ένταση αλλά στην ουσία για να ρίξω αυτό το άτιμο το στομαχάκι που μεγαλώνει μόλις πάρω κανα κιλό.

Τουλάχιστον εγώ δεν έχω παιδιά και έχω και μια φοβερή μαμά πίσω μου στο σπίτι η οποία ακούραστα χρόνια τώρα φροντίζει τα τρία της κωλόπαιδα και τον άντρα της.

.... “baby I’m gonna leave you…” δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα, απο την πρώτη φορά που άκουσα αυτό το τραγούδι πριν πολλά χρόνια, βουρκώνω όταν το ακούω ή κρατιέμαι να μην βουρκώσω όπως τωρα που σηκώνω το κεφάλι μου να κοιτάξω έξω απο το παράθυρο του τρένου, αφήνοντας για λίγο το τετράδιο μου, και βλέπω το κτήριο της Columbia να κατεδαφίζεται...κάτι είχα διαβάσει εγώ γι αυτό...α ναι...τις αντιδράσεις των κατοίκων της περιοχής που ζητούν την διατήρηση του....

Κομμάτι της ιστορίας μας...ναι ναι έτσι το ανέφεραν...κομμάτι της ιστορίας μας...δεν έχουν άδικο, αλλα απ ότι βλέπω...το γκρεμίζουν.

Σαφώς και αυτά τα πράγματα δεν μετράνε πουθενά πια, όλα είναι προϊόντα προς αγορά και πώληση, σε λίγο θα πουλάμε και τους εαυτούς μας όχι ότι δεν το κάνουμε ήδη αλλα του δίνουμε το όνομα “πλασάρουμε” αντι για πουλάμε. Στην ουσία βέβαια κάθε μέρα, σχεδόν σε κάθε μας εκδήλωση, πουλάμε τον εαυτό μας.

Στη δουλειά για καμιά προαγωγή ή αύξηση, στις κοινωνικές μας υποχρεώσεις για να μας συμπαθούν, συνεχώς προσπαθούμε να δείξουμε κάτι, να αποδείξουμε ότι αξίζουμε τα περισσότερα χρήματα, την αγάπη των άλλων ...την καταξίωση.

Όλη μας τη ζωή προσπαθούμε και μοχθούμε για να καταφέρουμε κάτι και δεν μιλάω μόνο για πράγματα σημαντικά, αγχωνόμαστε για πράγματα που πολλές φορές δεν αξίζουν...ποσο πιο όμορφη θα ταν άραγε η ζωή μας αν έτσι για αλλαγή σταματαγαμε λίγο για να κοιτάξουμε γύρω μας...πόσο όμορφη είναι η Αθήνα τις τελευταίες μέρες της άνοιξης.

Να κάπως όπως κάθομαι εγώ τώρα, έξω απο τον ηλεκτρικό σταθμό του Ηρακλείου για να τελειώσω αυτό που γράφω πριν πάω για δουλειά και ας αργήσω λίγο, έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν φεύγω στην ώρα μου. Δεν βαρυγκομώ, την αγαπώ τη δουλειά μου, χρόνια σκεφτόμουν ότι θα ταν ωραία να μου καθόταν η μεταγραφή αυτή. Απλά αναρωτιέμαι πόσο διαφορετικοί θα είμασταν ολοι μας , και ποσο καλύτερο το κέφι μας αν δεν αγχωνόμασταν γι αυτά τα λίγα λεπτά αργοπορίας προκειμένου να χαρούμε κάποιες στιγμές κάτι.

Όχι επειδή παρακοιμήθηκες ή δεν έβρισκες ταξί αλλά γιατί αποφάσισες να απολαύσεις κάτι απλό, μικρό, όπως ο πρωινός καφές με τον συντροφο σου ή ακόμα και ...γιατί όχι ο πρωινός γλυκός έρωτας μαζί του, πριν φτιαξεις τον καφέ.....τι ωραία που τα λέω, μόνο που περνάει η ώρα και...θ αργήσω...

Κρίμα ...δάσκαλε που δίδασκες δεν λένε? Όλα είναι εύκολα στη θεωρία αλλα στη πράξη...περιμένω και κεινο το επείγον τηλεφώνημα γυρω στις 10:30...και ακόμα δεν έχω καταλάβει πως θα γινόταν να περπατάω και να γράφω ταυτόχρονα...άρα το τετράδιο πίσω στην τσάντα...καλή μας μέρα, καλή δουλειά...πάμε για ένα χάδι στον ασπρούλη και μετά...τα κεφάλια μέσα....κορόϊδο...

(Γράφτηκε τον Μάϊο του 2006 )

Ο Λοχίας της αλλαγής - Ρένος Αποστολίδης

Φύλαγα σκοπός

Τέσσερες μ έξ

Στη χαράδρα της Ρεκκά..

Θα πρεπε κιολας να χε χαράξει

(Ίσως το ρολόι

Ίσως τα σύννεφα και το βουνό εκείνο...)

Ψιχαλίζει...

Να μπορούσα να γραφα ένα γράμμα

Στη γυναίκα που με γέννησε κάποτε

Χαράματα σαν τώρα...

Να της μιλούσα

Για τον ήχο που κάνουν οι συταλαματιές πάνω στη καουτσουκένια κάπα

Ή για τα σκίνα που τη γρατζουνάνε με τον αέρα.

Για το κρύο το μέταλλο του φακού στη δύσκολη τσέπη της χλαίνης

Ρεκκά! – να της πρόφερα τούτη τη λέξη:

Ρεκκά! – έτσι σκέτα, στεγνά σα ριπή που ηχεί!

Πρέπει όπου να ναι – έπρεπε κιόλας να χε χαράξει...

Εκεί που ασπρίζει θαναι χαμομήλια, μαργαρίτες, αγριοάνηθα...

Τρώγονται...Μα...-

Το χέρι μου ωστόσο φτάνει...

Το πρώτο άσπρο που φεγγίζει:

Μια μαργαρίτα!

Σ ένα γράμμα στη κοπέλα μου έγραφα :

...μια μαργαρίτα αν μου λεγε πως μ αγαπάς,

αν την ξαναρωτούσα θα λεγε

πως κιόλας θα πεθάνω δίχως

να σε ξαναδώ...

Χτες το μεσημέρι στον ήλιο αυτά...

Μετά είχα ψιθυρήσει με έπαρση:

-Ρώτα μια άλλη μαργαρίτα:

Θα ξημερώσει ταχ αύριο ή όχι;

Τη ρώτησα! Θα ξημέρωνε!

Και μι άλλη ακόμα...γέλασα!

Η Τρίτη μαργαρίτα ισχυρίστηκε

Πως όχι, αύριο δεν θα ξημέρωνε!

Τι ιδέα!...αστείες προλήψεις!...

Επειτα συλλογιόμουν ώρα πολλή

Πως λέει; ...Ουκ εκπειράσεις...

( Κύριος ο Θεός μου!..Πούναι τον τώρα,

στη χαράδρα της Ρεκκά, τέσσερες μ έξ,

να κάτσει αυτός στο πόδι μου να γείρω εγώ λιγάκι;)

Ρεκκά...

Κι ούτε να φανεί ο Λοχίας της Αλλαγής!

( περισσότερο φοβάμαι το ..είν ακόμα νωρίς..

παρά που τρέμει το κρύο μέταλλο του φακού...)

...Τα σύννεφα φταίνε

και το βουνό

το νυχτωμένο το βουνό,

κι αυτός ο νυχτωμένος Λοχίας της Αλλαγής!

Αυτός!

Πάλι ψιχαλίζει...

Το αποφάσισα!

( Το ρίγος απο το κρύο πλακέ μέταλλο

έφτασε ώς τη ραχοκοκκαλιά!) :

5 παρά 20’ !

...τα σύννεφα λοιπόν

και το βουνό

κι ο Λοχίας της Αλλαγής –

αυτός προπάντων! –

που θα με σήκωσε νωρίς...

(Κλέφτες...)

Ακόμα φεγγίζει το ίδιο θαμπά το άσπρο εκειπέρα...

(...Ουκ εκπειράσεις...)

...Αργεί.

Το κρύο μέταλλο έδειξε

6 και 20!

(Τα σύννεφα, το βουνό και , προπάντω, ο λοχίας της Αλλαγής)

- Λοχία της Αλλαγής! , φώναξα.

Καμμιά απόκριση

- Λοχία της Αλλαγής! , ξαναφώναξα

Οι ώρες περνούσαν

Το κρύο μέταλλο έδειχνε

Κάθε τόσο μ ένα νέο ρίγος στη ράχη:

...09 και 10!

...10 και 25!

...11 και τέταρτο !

...11 και μισή !

...12 παρά 5 ! – η μαργαρίτα της Ρεκκά! –

...12 παρά 5 !

Κ η Ρεκκά ούρλιαζε τώρα:

-...Λοχία της Αλλαγής!...

-...Λοχία της Αλλαγής!...

-...Λοχία της Αλλαγής!...

Η ώρα είναι Δώδεκα του Μεσημεριού

Λοχία της Αλλαγής!

Δώδεκα του Μεσημεριού

Και δε χάραξε!...

...Μα ο Λοχίας της Αλλαγής δεν έσκυβε πια πάνω

απ τη χαράδρα της Ρεκκά

και δεν είχε χαράξει μήτε κι όταν

τα δεύτερα μεσάνυχτα είχαν φτάσει

στη χαράδρα εκείνη

όπου οι μαργαρίτες είχαν υβρισθή!...

Φύλαγα σκοπός στη χαράδρα της Ρεκκά τέσσερες μ έξι

Πέρα κι απ το πριν κι απ το μετά της Μεσηβρίας,

εις Αιώνα τον Άπαντα,

δίχως Λοχία της Αλλαγής να με αντικαταστήσει,

δίχως Λοχία της Αλλαγής να του προσευχηθώ,

στο όνομα του,

στ όνομα της γυναίκας που με γέννησε κάποια χαράματα,

στ όνομα εκείνης που δε διεύψευδε ποτέ – όσες μαργαρίτες κι αν ρωτούσα

- Λοχία της Αλλαγής

σκύψε απόψε

στη χαράδρα της Ρεκκά,

κ έλα να χαράξεις...

- Λοχία της Αλλαγής

πότε θ αντικαταστήσεις

τον δούλο σου;

Πόσα μεσάνυχτα χωρούν

σ αυτή τη νύχτα;

- Λοχία της Αλλαγής

στ όνομα σου,

στ όνομα εκείνης που με γέννησε,

στ όνομα εκείνων που μ αγαπούν,

σου προσεύχομαι

να μην είναι

με μεσάνυχτα άπειρα

η νύχτα αυτή

που φυλάω σκοπός

τέσσερες μ έξ

στη χαράδρα της Ρεκκά...

Νύχτες Ραδιο-φόνων

I will not fear, fear is the mind killer…

Έτσι ξεκινάει η λιτανεία κατά του φόβου του Frank Herbert. Υπέροχο το Dune, όταν το πρωτο έπιασα στα χέρια μου πριν από πολλά χρόνια, εντυπωσιάστηκα.

Ειδικά με τη λιτανεία του φόβου. Γιατί μ’ αυτήν θα μου πείτε. Γιατί όλοι οι άνθρωποι φοβούνται, ότι και να λένε, απο τα πολύ παλιά χρόνια ο άνθρωπος φοβάταν.Όντας κοινωνικό ον, ένας από τους μεγαλύτερους φόβους ο οποίος συνεχίζεται αναλείωτος μέχρι τις μέρες μας, είναι ο φόβος του μείνει μόνος. Ο φόβος της μοναξιάς.

Είδα λίγες μέρες πριν ένα θεατρικό, το « Νύχτες Ραδιο-φόνων» , ήταν σατυρικό ίσως, μαύρη κωμωδία πιθανόν, δεν ξέρω σε ποια κατηγορία να το εντάξω αλλα ήταν σίγουρα συγκλονιστικό. Τουλάχιστον για μένα.

Είχαμε πάει όλες μαζί απο τη δουλειά, ακόλουθούμενες η καθεμιά μας και απο μία φίλης της ή από ολόκληρη παρέα. 5 κοπέλες οι οποίες τον τελευταίο καιρό έχουμε δεθεί πάρα πολύ. 5 άτομα το καθένα με την δική του ιστορία, τις δικές του εμπειρίες και σαφώς τα δικά του απωθυμένα. Γιατί ας μην κρυβόμαστε, όλοι έχουμε απωθυμένα, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, αλλα όλοι έχουμε. Πράγματα που θέλαμε αλλά δεν καταφέραμε να κάνουμε, καταστάσεις που μας μπλόκαραν, μας φόβισαν. Όλοι έχουμε τα δικά μας σκουπίδια στη ζωή μας.

Αυτό ακριβώς πραγματευόταν το εργο. Μίλαγε για τα σκουπίδια που ο καθένας μας μαζεύει στη ζωή του είτε αυτά είναι άνθρωποι , είτε καταστάσεις και πως τα καθαρίζει. Αν τα καθαρίσει ποτέ.

Η καθεμία μας την παράσταση την είδε διαφορετικά. Η κουμπάρα μου, την χάρηκε πολύ, ενθουσιάστηκε από τις αλήθειες που έβγαιναν μπροστά μας στη σκηνή. Έπειτα η κουμπάρα αυτή είναι ένα φοβερό «είδος» ατόμου, πάντα πρώτη να διαμαρτυρηθεί για τα κοινωνικά προβλήματα και για το που πάει αυτός ο κόσμος επιτέλους. Οτιδήποτε με κοινωνικούς προβληματισμούς και προεκτάσεις θα της άρεσε, πόσο μάλλον μια τόσο όμορφη παράσταση.

Στην «εμπορικιά» μου όπως τη λέω για να την πειράξω, άρεσε μεν αλλά επειδή εκείνη τη μέρα δεν πολυ ήταν «σε φάση» και περίμενε πιο πολύ να δει μια κωμωδία, ίσως να την «χάλασε» σχετικά ο προβληματισμός. Η «μικρή» ενθουσιάστηκε. Όπως και γω, πήγε στη παράσταση χωρίς να περιμένει κάτι. Οπότε ήταν ανοιχτή και στα μηνύματα που πέρναγαν αλλά και στο αστείο του θέματος.

Η «μάνα» και το «may day» το καταχάρηκαν το θεατρικό. Ειδικά η τελευταία ευχαριστήθηκε λίγο παραπάνω αν θυμάμαι τα σχόλια που πέσαν στο γραφείο την επόμενη μέρα το πρωί με τις πρώτες γουλιές καφέ.

Την ώρα της παράστασης πρέπει να παραδεχθώ ότι βούρκωσα πολλές φορές. Κάποια πράγματα έννοιωθα σαν να τα είχα ζήσει και γω, ίσως όχι με τον ίδιο τρόπο αλλά παρόμοιες καταστάσεις που σε οδηγούν όμως σε παρόμοια ή ταυτόσημα συναισθήματα.

Ο άνθρωπος, έλεγε στη παράσταση, χρειάζεται 4 αγκαλιές την ημέρα για να διατηρήσει την συναισθηματική του ισσοροπία ή κάτι τέτοιο. Αν δεν τις πάρει, την επόμενη μέρα χρειάζεται 8 και ούτω καθεξής. Αν μείνει μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς αυτές τις αγκαλιές, τότε υπάρχει πρόβλημα...

Η μοναξιά δηλαδή και το πως μας επηρεάζει. Και τα πράγματα και τα λάθη που κάνουμε προκειμένου να μην είμαστε μόνοι μας. Καταστάσεις και άνθρωποι που υπομένουμε απο φόβο μην τα χάσουμε και αναγκαστούμε να μείνουμε στη μοναξιά μας. Ακόμα και άτομα στη ζωή μας που μπορεί να παίρνουμε σαν δεδομένα και πιθανόν να μην τα εκτιμάμε, ίσως και άθελα μας ή ηθελημένα να τα εκμεταλευόμαστε κιόλας.... βγήκα απο το θέατρο με αυτές και άλλες πολλές σκέψεις στο μυαλό μου.

Έβρεχε πολύ, φυσούσε κιόλας αρκετά και η ομπρέλλα μου δεν έλεγε να μου κάνει το χατήρι και να με προστατεύσει πάνω από 1 λεπτό συνεχόμενα. Πηγαίνοντας προς το Σύνταγμα για να βρω ταξί σκεφτόμουν...

Πόσες καταστάσεις περνάει ο καθένας μας στη ζωή του, πόσα «σκουπίδια» μαζεύει

πριν βρει τη δύναμη να πει τέλος και να καθαρίσει. Μπορεί κάποιου να είναι μικρά σκουπιδάκια πχ κομματάκια χαρτί ενώ κάποιου άλλου να είναι μεγάλα και ογκώδη, άοσμα ή μη. Το θέμα είναι πότε τα καθαρίζουμε? Όταν μαζεύονται πολλά και πλέον δεν χωράνε? Όταν μας πνίξουν ή εξαρτάται και αυτό όπως τόσα άλλα απο τον χαρακτήρα μας και τις αντοχές μας? Κατέληξα στο τελευταίο και θυμήθηκα ότι το ξεκαθάρισμα σε άνα συρτάρι και ένα ράφι της ντουλάπας μου όπου φυλλάω διάφορα πράγματα και όχι ρούχα, το έκανα μόλις πλέον δεν μπορούσα να βρω άκρη τι γίνεται εκει μέσα.

Η μαμά μου απ την άλλη μεριά θα είχε κάνει το ξεκαθάρισμα σίγουρα νωρίτερα. Ίσως με τον ίδιο τρόπο να λειτουργούμε και στις ζωές μας. Άλλοι να αφήνουμε τις καταστάσεις να μας φτάσουν στα όρια μας και άλλοι να τις ξεκαθαρίζουμε αμέσως μόλις χαλάσουν.

Σκέφτηκα το μωρό μου...πόσο συχνά μπλέκω τη λογική μου με το συναίσθημα. Βλέπω και αντικειμενικά αλλά και συναισθηματικά πόσα πράγματα μας ενώνουν. Πόσο μοιάζουν κάποια πράγματα που θέλουμε ή αγαπάμε και μοιραζόμαστε. Πόσο πολύ μοιάζουμε και όχι σαν χαρακτήρες μόνο. Και μετά μπαίνει συχνά η λογική για να μου δείξει με τα δικά της, κλειστά στο συναίσθημα , μάτια πόσα πιθανά προβλήματα θα βρούμε στο δρόμο μας. Και γω πότε τα βλέπω έτσι και πότε αλλιώς τα πράγματα.

Ευτυχώς βέβαια, εγώ έχω κατανόηση απο τη μεριά του άντρα μου. Ξέρει τι εννοώ όταν με πιάνει η κρίση και αμφιβάλλω και αμφισβητώ τα πάντα. Ξέρει και πως να με κάνει να το ξεπεράσω όλο αυτό το θέμα.

Βλέπω όμως πολύ κόσμο γύρω μου, φίλους και γνωστούς, να ταλανίζονται από τα ίδια ή παρόμοια διλλήματα στις σχέσεις τους. Και δεν έχουν πάντα την κατανόηση απο τον σύντροφο τους. Ίσως να φταίει η έλλειψη επικοινωνίας ίσως και όλοι μας πλέον να απαιτούμε πολλά και να μην κάνουμε υποχωρήσεις, να είμαστε υπερβολικά πλέον εγωιστές και «παρτάκιδες» για να νοιαστούμε για τον άλλον.

Δεν ξέρω τι φταίει απ όλα αυτά, ίσως να είναι και χιλιάδες άλλοι λόγοι που δεν μου έρχονται αυτή τη στιγμή. Ξέρω όμως πλέον ότι σε κάποια πράγματα είμαι πάρα πολύ τυχερή. Όχι ότι με τον σύντροφο μου δεν διαφωνούμε ή ότι δεν υπάρχουν στιγμές ή και μέρες εννιότε που δεν μπορούμε όχι να συζητήσουμε αλλά ούτε και να συννενοηθούμε τι θα φάμε, παρόλα αυτά, καταφέρνουμε να βρίσκουμε τον τρόπο να μην γίνουμε μπίλιες.

Αντικειμενικά είμαστε και οι δύο πολύ νευρικοί άνθρωποι. Και ας επιμένει οτι εγώ δεν είμαι, αναγκάζοντας με κάθε φορά να δίνω την απάντηση καρμπόν «Αγάπη μου δεν με έχεις δει ακόμα να νευριάζω πραγματικα». Αλλά όμως όποτε τύχει κάτι, ένας από τους δυο θα υποχωρήσει, θα ρίξει τους τόνους ώστε να ηρεμήσουμε και να το δούμε αλλιώς το θέμα. Και ως επί το πλείστον συζητάμε. Καλά συνήθως, ξεκινάω τους «φημισμένους μου μονόλογους» όπως με κοροιδεύει η κολλητή μου, αλλά το βασικό είναι ότι άκρη βγαίνει.

Αυτό είναι ένα απο αυτά τα συστατικά που στις μέρες μας λείπει από τα περισσότερα ζευγάρια. Η επικοινωνία και η αλληλοκατανόηση. Και όταν το έχεις αυτό, θα πρέπει να νιώθεις πάρα πολύ χαρούμενος και τυχερός γιατί έχει καταντήσει να είναι σπάνιο είδος.

Εκείνο το βράδυ, τον τρέλανα να του λέω πόσο τον αγαπώ και άλλα τέτοια πράγματα. Τον εξέπληξα χαρούμενα γιατί την προηγούμενη ακριβώς νύχτα ήμουν τελειώς άκεφη.

Ίσως αν όλοι μας κάναμε κάτι τέτοιο, σκέφτηκα την ώρα που ξάπλωνα, να ήταν πιο όμορφη η ζωή μας. Λιγότερο μουντή και μίζερη. Απλά να λέγαμε σ’ αυτούς που αγαπάμε το τι σημαίνουν για μας και το γιατί. Το πόσο σημαντκοί είναι και το πόσο τους αγαπάμε. Και να κάνουμε και αυτό το απλό πράγμα που λέγαν στη παράσταση.

Να τους δίναμε τουλάχιστον 4 αγκαλιές την ημέρα, να ζήσουμε αυτή τη γλυκιά επαφή. Να νιώσουμε την καρδιά του συντρόφου μας να χτυπάει στο σώμα μας επάνω. Να νιώσουμε τη ζεστασιά του κορμιού τους.

Αν το σκεφτούμε δεν είναι δα και τίποτα δύσκολο. Απλά αφήνουμε στην άκρη τον εγωισμό μας και όλα τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες μας που μας μπλοκάρουν.

4 αγκαλιές την ημέρα! Ίσως μετά ο κόσμος μας να γίνει πιο όμορφος, πιο υγιής, πιο ζεστός και πιο ανθρώπινος.

“ I’ld love to change the world,

but I don’t know what to do…” , λέει το τραγούδι. Ας ξεκινήσουμε έτσι, με τις 4 αγκαλιές την ημέρα και ίσως σιγά σιγά με τον καιρό, χωρίς να το καταλάβουμε και οι ίδιοι, η αλλαγή που ζητάμε να γίνει...

(Γράφτηκε τον Νοέμβριο του 2006 )

Παναγιώτα

Την Παναγιώτα, την αγαπώ πάρα πολύ, υπερβολικά πολύ ίσως. Για την ακρίβεια την αγαπούσα, πριν ακόμα γεννηθεί...απ όταν έμαθα ότι η μαμά της ήταν έγκυος.
Αυτό το παιδί το ήθελα κορίτσι...εγώ και ο πατέρας της παρακαλάγαμε να είναι κορίτσι, δεν ξέρω πως μου είχε κολλήσει αυτο, ήθελα να είναι κορίτσι όπως και ήθελα απο την πρώτη στιγμή να τη βαφτίσω...
Όταν γεννήθηκε, έκανα σαν παλαβή...πήγα να τη δω στο νοσοκομείο και ήταν...κούκλα! Τι όμορφο μωρό...δεν ξερω αν έχω ξαναδει ομορφότερο μωρό απ τη γλυκια μου Παναγιώτα..."Αυτό το μωρό δεν μοιάζει με ποντίκι, όπως τα υπόλοιπα!" είχε πει τότε ο Νίκος...τι αστείο που μου χε φανεί...
Ο Νίκος...τη λάτρευε την Παναγιώτα...το μόνο μωρό που δεν του έβγαζε την επιθυμία να το κλοτσήσει...τι θυμήθηκα τώρα...
Η Παναγιώτα λοιπόν είναι αστέρι...όχι επειδή είναι δικό μου βαφτιστήρι, ή ίσως και ακριβώς γι αυτόν τον λόγο...αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει λέει ο σοφός λαός...
Κλείνει σε λίγο καιρό τα 12 χρόνια...πως περάσαν έτσι...σαν χθες τη θυμάμαι μωρό να έρχεται να ανεβαίνει στην αγκαλιά μου και να μου κάνει ένα κάρο ερωτήσεις που δεν ήξερα πως να απαντήσω.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που - γυρω στα 5 της - απαίτησε να την φωνάζουμε με το κανονικό της όνομα, δλδ Παναγιώτα και όχι Γιώτα..."Νονά όταν με βάφτισες, με είπες Παναγιώτα και όχι Γιώτα. Αυτό είναι το όνομα μου και έτσι θέλω να με φωνάζετε"...πως σε κάνουν να νοιώθεις τελείως χαζή τα παιδιά...
"Πως να κρυφτείς απ τα παιδιά, έτσι κι αλλιως τα ξέρουν όλα..." που λέει και ο Νιόνιος, και είναι αλήθεια, κι αν δεν τα ξέρουν όλα, ξέρουν τον τρόπο για να τα μάθουν...και ξέρουν πως να σε φέρουν σε δύσκολη θέση...το χω πάθει πολλές φορές, και έχω και την Αγγελική που σε κάποιες περιπτώσεις μου πετάει το μπαλάκι..."Για να σε δω τώρα τι θα της πεις!" λέει γελώντας...
Η πιο δύσκολη συζήτηση που έχω κάνει μαζί της ήταν για να της εξηγήσω με όσο πιο ανώδυνο τρόπο γι αυτην ένα προσωπικο μου θέμα...και με εξέπληξε και πάλι με τον τρόπο που το χειρίστηκε...στενοχωρήθηκε αλλά δεν μου το δειξε εμένα...δεν ήθελε να με λυπήσει...
Φέτος κατάφερα να πραγματοποιήσω κάτι που της είχα τάξει χρόνια...την πήγα στο γήπεδο, ναι ξέρω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί που διαφωνούν μ αυτο αλλά είναι αλήθεια, την μικρή την έχω κάνει άνθρωπο σε αυτο το θέμα και κατάφερα να την τραβήξω απο την άσχημη επιρροή των αλλόθρησκων γονιών της.
Ναι με καμάρι δηλώνω ότι έχω μια περήφανη Παναθηναικό βαφτιστήρα.
Της είχα τάξει να την πάω σε έναν τουλάχιστον αγώνα, των 3 κυριοτέρων αθλητικών τμημάτων της ομάδας. Πήγαμε ποδόσφαιρο και βόλλευ, της χρωστάω μπάσκετ....
Η χαρά της δεν μπορεί να περιγραφεί, όχι τόσο επειδή είδε αυτούς τους αγώνες αν και ειδκά το βόλλευ είναι η μεγάλη της αδυναμία και περιμένει με αγωνία του χρόνου να την γράψουμε στο γυναικείο τμήμα του Παναθηναϊκού, αλλά γιατί τήρησα μια υπόσχεση και γιατι την πήρα μαζί μου...χάρηκε πολύ περισσότερο όταν γνώρισε τους φίλους με τους οποίους πάω γήπεδο, γιατι την δέχτηκαν όμορφα και της απαντούσαν στις απορίες της, δεν την σνόμπαραν σαν μικρή...
Δεν μπορώ να προσφέρω σ αυτο το παιδί όλα όσα θα θελα, δεν έχω δυστυχώς τη δυνατότητα, και ξέρω πως αν τελικά δεν αξιωθώ να κάνω ένα δικό μου παιδί, όλη μου η λατρεία θα πέσει επάνω της...αλλά ξέρω ακόμα, πως αυτο το παιδί αξίζει κάθε τελευταία ρανίδα αγάπης που έχω μέσα μου...

Χρόνια πολλά κοπελάρα μου για τα γενέθλια σου στο τέλος του μήνα...σ αγαπω πάρα πολύ...

(Γράφτηκε τον Μάρτιο του 2006 )

Ψέμα

Ψέμα. Μία λέξη, τόσο κακό. Ή τόσο καλό; Πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι δεν είναι κακό το να λες κανα ψεματάκι. Αν δηλαδή το πεις για να μην πληγώσεις κάποιον ή απλά για να μην τον στενοχωρήσεις.

Ίσως απο μία άποψη να έχουν δίκιο. Αν όμως αυτό ο κάποιος μάθει κάποτε την αλήθεια δεν θα πληγωθεί περισσότερο; Δεν θα λυπηθεί; Δεν θα ζητήσει εξηγήσεις; Δεν θα έχει στην τελική δίκιο να νευριάσει;

Και πως κρίνεις αν ένα ψέμα είναι καλό ή κακό; Υπάρχει κάποιος γενικός κανόνας; Υπάρχει σετ απο κανονισμούς που διέπουν την κατηγορία ψέμα; Ή μήπως πέφτουμε πάλι στη κατηγορία «αυτό είναι υποκειμενικό» αλλιώς γνωστή και σαν «η εύκολη λύση» για να αποφύγουμε ερωτήσεις και συζητήσεις τέτοιου είδους.

Εψαξα λίγο, το γκούγκλισα κιόλας αλλά δεν βρήκα πουθενά οδηγίες ως προς τα ποιά ψέματα είναι καλά... έστω ότι είναι αυτά που λες για να μην στενοχωρήσεις κάποιον και να του δώσεις ελπίδα.

Όταν το ακούς αυτό λες σχεδόν με σιγουριά πως ναι, έτσι πιστεύω, ένα τέτοιο ψέμα θα ήταν επιτρεπτό. Όπως θα έλεγες δηλαδή, σε κάποιον που πεθαίνει, ότι όλα θα πάνε καλά ώστε να του δωσεις λίγο κουράγιο και να μην περάσει τον χρόνο που του απομένει μέσα στη πίκρα και τη κατάθλιψη....

Όμως την στιγμή που θα έβγαινε απο μέσα του η ζωή πως ξέρουμε ότι δεν θα γύριζε να μας κοιτάξει με ένα «γιατι;» ζωγραφισμένο στα μάτια; Με έναν πόνο και μια θλίψη γιατί μπορεί να του είχαμε στερήσει με το ψέμα μας αυτό, την δυνατότητα να κάνει κάτι τελευταίο...να δει κάποιον που είχε χρόνια να δει, να ζητήσει ίσως μια συγχώρεση απο κάποιον που κάποτε πλήγωσε...

Δεν είμαστε και πολύ σίγουροι πια για την ορθότητα της απόφασης μας να πούμε ψεματα ε; Η ηθική της πράξης μας , πλέον μπερδεύεται. Αυτό που μεχρι πριν λίγο ήταν «για καλό» τώρα πλέον γυρίζει μπούμεραγκ... Αυτό μπορεί να συμβαίνει γιατί ίσως δεν υπάρχουν καλά και κακά ψέματα αλλά απλά ανώδυνα και επώδυνα με ενδιάμεσες διαβαθμίσεις ανάλογα με τις συνέπειες τους σε κάθε διαφορετική φάση της ζωής.

Το ψεμα του παραδείγματος στην ουσία το μόνο που προσφέρει είναι να βγάλει απο τη δύσκολη θέση αυτόν που το λέει και αυτό γιατί δεν αναγκάζεται να πεί το άσχημο νέο. Δεν χρειάζεται να δει τον πόνο στα μάτια του αρρώστου, τη θλίψη και την απογοήτευση για το επερχόμενο τέλος. Με όποιον τρόπο και αν παρουσιαστεί, παραμένει η εύκολη λύση.

Δεν βγάζω την ουρά μου απέξω απο την κατηγορία «λέω ψέματα». Και γω το κάνω ενίοτε συνήθως όταν δεν έχω όρεξη να ακούσω την γκρίνια του πατέρα μου για το που θα πάω. Κάτι δηλαδή που συνέβαινε συχνά μέχρι και τα πρώτα χρόνια μετά το τέλος του σχολείου.

Τώρα πλέον θα πω ψέματα , πολλές φορές ολόκληρη ιστορία, όταν δεν θέλω να εξηγήσω ή να δώσω αναφορά για κάτι που κάνω ή μου συμβαίνει. Και πάντα αυτό γίνεται σε άτομα που δεν εμπιστεύομαι και δεν εχω διάθεση να τους ανοίξω την καρδιά μου.

Μου έχουν πει σαφώς ψέματα πολλές φορές στην μέχρι τώρα ζωή μου, όπως και στους περισσότερους ανθρώπους και φαντάζομαι ότι μέχρι να πεθάνω θα ακούσω πολλά ακόμα. Κάποια απο αυτά τα ψέματα τα αγνόησα, άλλα με πλήγωσαν και άλλα με θυμωσαν.

Κάθησα και σκέφτηκα κάποια στιγμή, τι επιπτώσεις είχαν διάφορα ψέματα σε μένα. Ποια με ενόχλησαν περισσότερο, ποια με πλήγωσαν και ποια ενώ με θύμωσαν εκείνη τη στιγμή μετά τα διέγραψα απο το μυαλό μου. Αυτό που παρατήρησα ήταν ότι τις μεγαλύτερες επιπτώσεις κάποιες στιγμές τις είχαν κάποια μικρά, ανώδυνα ψεματάκια...μπορεί να φαίνεται περίεργο αυτό αλλά ο λόγος είναι απλός. Αν κάποιος άνθρωπος σου πει ψέματα για ένα μικρό, χαζό ίσως πράγμα, τότε για κάποιον σοβαρό λογο τι θα κάνει; Δεν θα μιλήσει καθόλου ή θα πει ένα ακόμα μεγαλύτερο ψέμα;

Μπορώ να πω ότι μου τη σπάνε οι άνθρωποι που δεν μιλάνε καθόλου. Που κατεβάζουν τη μούρη, κλείνουν διακόπτες και δεν λένε κουβέντα. Ούτε ψέμα, ούτε αλήθεια. Τους μιλάς και σιωπούν. Τους παρακαλάς για μια κουβέντα και σε γράφουν. Απλά κατεβάζουν το κεφάλι, εμφανίζουν τα «μούτρα» και ενίοτε γκρινιάζουν. Και συ τι μπορείς να κάνεις εσύ; Αν είσαι σαν τους περισσότερους ανθρώπους, δεν κάνεις τίποτα απλά τους αφήνεις να βράσουν στο ζουμί τους και περιμένεις...

Αν είσαι σαν εμένα, ανώμαλος δηλαδή, προσπαθείς να καταλάβεις, φτιάχνεις σενάρια. Φαντάζεσαι πως μπορεί να έχει η κατάσταση. Ζεις την όλη ιστορία σαν να την περνάς εσύ, με λίγα λόγια συμπάσχεις. Όπως λέει για να με κοροϊδέψει η κουμπάρα μου, μην δω άνθρωπο δικό μου να «πονάει», εγώ θα πεθάνω για να τον κάνω να νιώσει καλύτερα. Ειδικά αν αυτό το άτομο είναι το «έτερον ήμιση» μπορώ να οικειοποιηθώ όλα του τα προβλήματα προκειμένου να μην τον δω να πονάει.

Έτσι βέβαια λέει η κουμπάρα. Εγώ δεν το πιστεύω. Όχι γιατί με παρουσιάζει μουρλή για δέσιμο αλλά γιατί αυτό που μου καταλογίζει είναι πολύ αλτρουϊστικό και γω δεν είμαι έτσι. Δεν εννοώ μουρλή, απο αυτό είμαι σίγουρα, χαλαράααα δεν διαφωνώ καθόλου. Ενίοτε είμαι και ψυχάκιας.

Αλτρουίστια απο την άλλη δεν νομίζω ότι είμαι. Όταν συμπάσχω με τον άλλο το κάνω πάνω απ όλα για τους καθαρά δικούς μου εγωιστικούς λόγους. Όχι μόνο γιατί αν νιώσει αυτός καλύτερα θα χαρώ, αλλά γιατί αν νιωσει καλύτερα θα είναι καλύτερα και με μένα. Δεν θα γκρινιάζει, δεν θα μιζεριάζει και θα μπορώ και γω να λειτουργώ σωστά. Όλα θα χουν μπει στη θέση τους, οι συζητήσεις θα χουν επιστρεψει και όλα θα βαίνουν πλέον καλώς.

Πως μου ήρθαν πάλι όλα αυτά; Έλα ντε...ίσως κάτι που άκουσα στη δουλειά ή στις διαπροσωπικές μου σχέσεις πυροδότησε τις σκέψεις μου. Δεν είμαι σίγουρη, απλά μια μέρα ξύπνησα με τη λέξη ψέμα να αναβοσβήσει σαν πινακίδα νέον μέσα στο μυαλό μου. Το έπιασα το θέμα πριν λίγες μέρες, το τελειώνω σήμερα. Μέσα στον προθάλαμο ενός ιατρείου, περιμένοντας τον γιατρό ήδη μισή ώρα μετά την έναρξη του ωραρίου του...

Γύρω μου οι κλασικοί παππούδες και γιαγιάδες που οφείλουν να υπάρχουν σε κάθε ιατρείο που σέβεται τον εαυτό του. Μιλάνε για τα κλασικά θέματα, αρρώστιες φάρμακα και το all time classic που είναι το κράτος...

Έγινα και γω λίγο το θέμα τους, λόγω αυτού εδώ του τετραδίου που γράφω τις σκέψεις μου, είναι και ο Ευαγγελάτος της μόδας σε αυτές τις ηλικίες...βαρέθηκα να τους λέω γελώντας πως « όχι δεν είμαι δημοσιογράφος...ναι εργάζομαι...όχι κάτι δικά μου είναι αυτά που γράφω...όχι δεν καταγράφω τις συζητήσεις σας...μα όχι σας λέω...δεν είμαι δημοσιογράφος...»

Τώρα με άφησαν για λίγο πάλι στην ησυχία μου. Στιγμές – στιγμές με θυμούνται και και με ρωτάνε διάφορα. Πόσο χρονών είμαι, παντρεμένη ή ανύπαντρη, αν έχω παιδιά ή όχι, αν έχω αδέρφια....κλασικές ερωτήσεις ηλικιωμένων ανθρώπων....

Σ όλες αυτές λοιπόν τις συζητήσεις ιατρείων ακούγονται πάντα αλήθειες αλλά και ψέματα. Τα τελευταία είναι σίγουρα ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος των ανώδυνων ψεμάτων, ή αλλιώς των ψεματων εντυπωσιασμού μεταξύ ανθρώπων που βρεθήκανε τυχαία και δεν πρόκειται να συναντηθούν ξανά ποτέ. Εκτός ίσως απο κάποια άλλη ουρά σε κάποιο άλλο ιατρείου ή ισως και σε κάποια τράπεζα. Μπορεί ακόμα να ξανασυναντηθούν εδώ, στον ίδιο προθάλαμο, τον επόμενο μήνυμα για την καινούργια συνταγή φαρμάκων.

Εχουν περάσει τρία τέταρτα απο την ώρα που θα έπρεπε να είχε ανοίξει το ιατρείο...ελπίζω να έρθει ο γιατρός σύντομα και να τελειώνω γρηγορα γιατι πρέπει να πάω για δουλεια...πνίγομαι στις εκκρεμότητες και θέλω να δω και τα χανουμάκια το βράδυ...

Χμμμ τους βλέπω να με κοιτάνε πάλι, σε λίγο θ’ αρχίσουν να μου την πέφτουν παλι με καινούργιο σερί ερωτήσεων. Πιάσανε θέμα που επιβάλλει την συμμετοχή μου...νέα ζευγάρια και παιδιά...είμαι μάλλον το μονο νεαρό άτομο εδώ....σβήστε το μάλλον... είμαι το μονο νεαρό άτομο εδω....

Κοίτα να δεις τελικά, βρίσκομαι τόση ώρα σε ένα live forum. Υπάρχουν όλα εδω μέσα, οι ερωτήσεις απλά για να γνωριστούμε και οι κοινωνικοπολιτικές συζητήσεις....κρίμα που δεν έχουν και αθλητικά, θα είχε πλάκα να δω τι θα λέγαν οι γιαγιάδες...

Ωχ...με πιάσανε...πάω να «ποστάρω» την άποψη μας περι του ότι δεν σου φτάνουν τα «μισθά» για να ζεις αξιοπρεπώς πόσο μάλλον για να συντηρείς και παιδί κλπ κλπ κλπ...καλή σας μέρα...

(Γράφτηκε τον Οκτώβριο του 2006 )

Ανησυχία

Οχι, δεν εχω πάρει το λεξικο και το ψάχνω λέξη λέξη, ψάχνωντας τι να αναλύσω σήμερα. Απλά έτσι μου ρχονται φλασιές ξαφνικά μέσα σ’ αυτό το περίεργο και ανεξερεύνητο πράγμα που γεμίζει , λέμε τώρα, το κρανίο μου. Τον εγκέφαλο εννοώ καλέ...φαντάζομαι ότι έχω δηλαδή. Μπορεί να μην δουλεύει καλά, δεν είμαι η αρμόδια για να το κρίνω αυτό αλλά απο τη στιγμή που αναπνέω και μπορώ αυτή τη στιγμή να χτυπάω σωστά τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο του πισιού κοιτόντας παράλληλα την οθόνη του, φαντάζομαι ότι κάποιες υποτυπώδεις έστω εργασίες τις κάνει. Σήμερα μου κόλλησε λοιπόν η λέξη ανησυχία. Ίσως γιατί και σήμερα ανησύχησα με κάτι. Για την ακρίβεια με το πως να είναι κάποιος....

Εντάξει η αλήθεια είναι ότι συνηθίζω να ανησυχώ για τους ανθρώπους για τους οποίους ενδιαφέρομαι. Δεν είναι κάτι περίεργο βέβαια αυτό, όλοι οι άνθρωποι ανησυχούν για τους δικούς τους αγαπημένους. Έτσι και γω λοιπόν. Όταν κάποιον απο τους καλούς μου φίλους ή γνωστούς έχω καιρό να τους ακούσω, ανησυχώ. Είναι καλά; Γιατί χάθηκαν; Μήπως κάτι έχει συμβεί; Μήπως έχω κάνει και γω κάτι χωρίς να το κατάλαβα;

Ειδικά αυτό το τελευταίο...πω πω...ώρες ώρες με στοιχειώνει. Ίσως φταίει το ότι ξέρω πως όταν είμαι αυθόρμητη, μπορεί να πω μαλακία. Παράδειγμα, με ρωτάει κάποιος φίλος, θέλω να κάνω κάτι το οποίο μπορεί να ξέρει και αυτός ότι είναι μαλακία, ότι είναι πιθανόν λάθος του...δεν μπορώ να κρατηθώ, αν νιωθω ότι είναι λάθος θα το πω. Θα πω βέβαια ότι αυτή είναι η άποψη μου, δεν πάει να πει οτι είναι σωστή, θα το παραδεχθώ αυτό...αλλά αυτό που σκέφτομαι θα το πω...ο κόσμος να χαλάσει.

Κακώς, θα σκεφτεί κάποιος αλλα δεν μπορώ να πω ψέματα σε δικούς μου ανθρώπους σε θέματα που με ρωτάνε τη γνώμη μου. Οπότε όταν κάποια στιγμή το έχω κάνει αυτό και μετά ο άλλος χαθεί, ακόμα και για 1 μέρα το μυαλό μου δεν θα πάει πάντα στο προφανές...δηλάδή ότι πήζει όπως και γω άλλωστε...

Χειρότερο γίνεται όταν ο άλλος είναι το έτερον ήμιση. Είμαι άνθρωπος της συνηθειας σε κάποια πράγματα...δηλαδή μαθαίνω σε κάποιο ρυθμό και μετά κάθε αλλαγη με τρελαίνει. Αν δεν επικοινωνήσουμε για ενα πχ 10ωρο, έστω με ένα μηνυμα του στυλ, καλά είμαι μωρό μου, έχω πήξει σ αγαπω, εγω φρικάρω.

Τι έχει γίνει? Κάτι έπαθε...πω πω και τώρα; Και δεν απαντάει στο μηνυμα άρα κάτι συμβαίνει...αυτός δεν τα συνηθίζει αυτά και τέτοια. Βέβαια, το ότι και γω όταν πήζω και βαράνε τα τηλέφωνα και γίνεται χαμός και βλέπω ότι το ρολόι δείχνει 19:00 και ακόμα δεν λέω να τελειώσω τη δουλεια, ξεχνάω την ύπαρξη του και την πιθανή του ανησυχία για το τι κάνω...εεεε ...εχμμμμ....δεν το πολυ βλέπω....

Υστερική θα με πείτε; Αααα σαφώς δεν θα διαφωνήσω. Θέλω να με προσέχουν όλοι; Να είμαι το κέντρο του σύμπαντος; Εεεεμμμ καλά μπορεί να μην μ αρέσει να το λέω αλλά μάλλον και αυτό θα είναι σωστό....απλά ρε γαμώτο...αφού πάντα....μα πάντα....τον βλέπω σαν μικρή ευαίσθητη ψυχούλα που θέλει φροντίδα, προσοχή και proderm…

Και νομίζω ότι έχω γίνει η ΜΑΜΑ μου!!!! Αυτή και αν είναι μια ανησυχητική σκέψη! Όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλα γιατι η μάνα μου τρέχει κάθε μέρα για να καλύψει τις ανάγκες ολονών μας εδώ στο σπίτι και μόνο που το σκέφτηκα τώρα κουράστηκα....

Πω πω...η λέξη ανησυχια δλδ κολλάει με πάρα πολλές καταστάσεις. Ανησυχώ για τον άντρα μου, για τον αν είναι καλά, αν χρειάζεται τίποτα, το ίδιο και για τους φίλους μου....παράλληλα ανησυχώ για πράγματα που δεν θέλω να γίνουν αλλα και για το πως θα χειριστώ πράγματα που μπορεί να γίνουν....ανησυχώ επειδή πρέπει να κάνω μια εγχείρηση ρουτίνας αλλά όχι καθ΄αυτού για την εγχείρηση αλλά για ένα κάρο άλλα χαζά πράγματα...

Δηλαδή, αγχώνομαι γιατί η εγχείρηση θα γίνει Πέμπτη αλλά θα μπω στο νοσοκομείο Τετάρτη για να κάνω εξετάσεις. Όμως Τετάρτη και Πέμπτη έχει αγώνες...ευτυχώς αυτέ τις μέρες δεν τους δείχνει το συνδρομητικό. Και εντάξει της Τετάρτης είναι ο γαυρος και δεν με καίει, εκτός κι αν κάνει καμια μαλακία και χάσει απο τη Ρόμα οπότε θα έχει γέλιο. Αλλά...την Πέμπτη παίζει η πανάθα κεκλεισμένων και όλα τα ρεμάλια η παρέα, μάλλον θα μαζευτούν σε μια συγκεκριμένη καφετέρια να δούνε τον αγώνα και δεν μπορω να πάω!! Το τρελό είναι βέβαια ότι η καφετέρια είναι απέναντι απο την είσοδο του νοσοκομείου....αλλά χλωμό να παίρνω τον ορό, φρεσκο-εγχειρισμένη και να πηγαίνω....

Θα μου πείτε...εντάξει βρε gio, θα νοικιάσεις τηλεόραση και θα τους δεις τους αγώνες! Και αν δίπλα στο δωμάτιο έχω καμια γριά και με πρήξει; Και πως θα βλέπω ρε γαμώτο τον αγώνα!!!! Στο mute και χωρίς να φωνάζω; Είναι και το άλλο!!! Έχω αναγκαστεί να μειώσω το τσιγάρο προ της εγχείρησης...και απο το ένα πακέτο την ημέρα εχω πέσει στα 3-4 τσιγάρα την ημέρα....και σας ερωτώ...πως την βλέπεις την Πανάθα με τα 1002 της προβλήματα φέτος πάλι χωρίς ένα πακέτο αγκαλιά;

Και τι να πω στη νοσοκόμα; Ένα τσιγάρο ή σε έσφαξα; Μάλλον θα με δείρει...στην καλύτερη δηλαδή...γι αυτό σας λέω...ανησυχία....η μάλλον έπρεπε να το ονομάσω άγχος...αχχχχ βρε αγαπούλα...τι τραβάς και συ...

Τελικά άγχος είναι όλα...φταίει και το γαμωτσίγαρο να πάρει που προσπαθώ να κρατηθώ...και γι αυτό σ έχω πρήξει...με όλα αγχώνομαι αυτές τις μέρες...με τη δουλειά ...με το τι να κάνει το μωρό μου τώρα, να ναι καλά; Να είναι κουρασμενος; Και γω δεν είμαι κοντά να τον ανακουφίσω...

Και τι θα κάνω με την τιμολόγηση αν πρέπει να μείνω μέρες εκτός δουλειας...ωχ παναγιά μου...θα σκάσω....να το κάνω το τέταρτο τσιγάρο για σήμερα ή να κάνω τη πάπια; Και θα σκάσω αν δεν το κάνω ή είναι η ιδέα μου...λείπει και η μάνα άρα δεν θα φωνάζει που θα καπνισω αλλά δεν έχω διάθεση να κινδυνέψω την εγχείρηση...

Γμτ τόσες επιλογές, τόσες αποφάσεις...και πόσο βαριέμαι σήμερα...βαριέμαι μέχρι και να διαβάσω...περίεργο ε; Ναι το ξέρω αλλα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα...μηπως να πάρω το «μια σειρά απο ατυχή γεγονότα» απο το βαφτιστήρι μου για να διαβάζω στο νοσοκομείο; Η πρόταση της μαμάς μου να βάλω χαρούμενα τραγούδια στο mp3 player όπως το «ο χάρος βγήκε παγανιά» και να πάρω ανάλαφρα βιβλία όπως το «ο χειρούργος από τη κόλαση» ή το «νοσοκομείο του διαβόλου» δεν θα είναι μάλλον επιτυχημένες επιλογές, θα ειναι βέβαια αν μη τη άλλο αστείες....

Να το το μωρό μου...με ανησυχησε σήμερα στα αλήθεια αλλα τώρα που τον βλέπω δεν μπορώ να του πω τπτ. Μονο πόσο τον αγαπάω και πόσο μου έλειψε....καληνύχτα σας.

(Γράφτηκε τον Οκτώβριο του 2006 )

Ομίχλη & Χιόνι

Την προηγούμενη νύχτα είχα πάλι κοιμηθεί λίγες ώρες, όπως συνηθίζω τον τελευταίο καιρό, 5-6 ώρες ύπνο για ένα μεγάλο διάστημα και λίγο πριν το κλατάρισμα, ένα σερί 8-10 ώρες για να φορτίσει καλά η μπαταρία και πάλι απ την αρχή...
Ξύπνησα και έννοιωθα ψιλοκομμάτια...πήγα στον παράθυρο της κουζίνας να δω τι καιρό έχει, όπως πάντα...έξω μια θολούρα, πρώτη σκέψη " Ωωω ρε πούστη μου κομμάτια είμαι όλα θολά τα βλέπω..." Η μάνα μου πρέπει να είδε το περίεργο βλέμμα μου και μου είπε στα γρήγορα " Χάλια είναι έξω είδες ομίχλη?" Ναι ρε συ...τι χαζή που είμαι...ομίχλη είναι...ωραία σε καλό δρόμο είμαστε και σήμερα άντε πάμε για το 8-10ωρο δουλειάς.

Κατέβασα σε σφηνάκι το καφεδάκι-ανοιχτήρι ματιού και την έκανα στα γρήγορα για τη δουλειά...με το που βγήκα απ την είσοδο της πολυκατοικίας, έμεινα να κοιτάω γύρω μου έκπληκτη, τι ομίχλη είναι αυτή!

Στη διαδρομή μέχρι το μετρό παρατηρούσα τον ουρανό...στην διαδρομή με τον ηλεκτρικό το ίδιο...από Νότια μέχρι Βόρεια Προάστεια το ίδιο θέαμα...μια πόλη μες την ομίχλη ή για την ακρίβεια στη σκόνη, άμμο τι πράμα ήταν αυτο τελικά....

Άσχημο πράγμα η ομίχλη, δεν έχει τη χάρη του χιονιού...το χιόνι πέφτει πάνω απ τη πόλη και την ομορφαίνει. Μην με παρεξηγήσετε, την αγαπάω την Αθήνα εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα είναι η πόλη μου καλώς η κακώς και για μένα έχει την ομορφιά της, αρκεί να ψάξεις να την βρεις, αντικειμενικά όμως είναι μια τσιμεντούπολη.

Έρχεται όμως το άτιμο το χίονι και την αλλάζει, σε κάνει να την ερωτευθείς ίσως, σαν το μαθητούδι που βλέπει πρώτη φορά τους συμμαθητές του με άλλο μάτι...όμορφη πόλη η Αθήνα, το χιόνι πέφτει απο πάνω της και καλύπτει όλες τις ατέλειες.
Πέφτει απο πάνω και καλύπτει επίσης όλες τις δικές μας ατέλειες, τα λάθη, τους εγωισμούς ...τη φωτίζει και μαζί με την πόλη, φωτίζει και εμάς...μας κάνει να χαμογελάμε...και μην μου πείτε για τα προβλήματα που δημιουργεί το χιόνι...δεν είναι τίποτα μπροστά σ αυτη την αγνότητα, αυτη την ηρεμία που χαρίζει στην Αθήνα, λες και ξαφνικά ζεις αλλού!
Σε μια πόλη ανθρώπινη, που δεν σε πονά που δεν σε θλίβει...μακαρι να χιόνιζε συχνότερα...
Η ομίχλη όμως...άσχημο πράγμα, η ήδη μουντή και απρόσωπη πόλη μας, γκριζάρει κι άλλο...τα πάντα φαίνονται καταθλιπτικά, οι δρόμοι, τα σπίτια ακόμα και τα δέντρα...περπατάς στον δρόμο και βλέπεις γύρω σου κεφάλια σκυμμένα, φοβισμένα να πεις...λόγω αυτής, της περίεργης ομίχλης...
Η ομίχλη βγάζει στην επιφάνεια όλα τα άσχημα της πόλης, τη μιζέρια, τη κατίφεια...σαν μια ταινία, δεν θυμάμαι τον τίτλο ίσως ήταν "The Fog" όπου μια περίεργη ομίχλη πέφτει πάνω απ τη πόλη και βγάζει στην επιφάνεια όλα τα καταπιεσμένα πάθη του κόσμου, ειδικά τα ερωτικά, έπειτα απο κει δεν ξεκινάν τα πιο πολλά εγκλήματα;
Περπάταγα στο δρόμο και έννοιωθα σαν να έπαιζα λες σε ταινία του Ρομέρο, με τα ζόμπι έτοιμα να πεταχτούν στο κατόπι μου...γέλασα...τι σκέφτεσαι πάλι βρε τζιο...κόψε τα ξενύχτια σε χαλάνε...
Όμως ακόμα και ανάμεσα σε δρόμους που περπατάω κάθε μέρα, όλα φαίνονταν διαφορετικά...μήπως τελικά είμαι όντως σε ταινία του Ρομέρο; Μήπως οι άνθρωποι γύρω μου αρχίσουν να τρελαίνονται απ την επήρεια αυτής της ομίχλης;

Και πόσο λες να κρατήσει; Μα είναι ήδη 10:30! Κρατάει η ομίχλη ποτέ τόσο πολύ;
Και γω λοιπόν γιατι σκέφτομαι τρέλες; Ρε μπας και; Κι αν είναι κανας βιοχημικός πόλεμος; Θα προλάβουν οι Ε να μας σώσουν ή προλάβαν και τους διέλυσαν οι σιωνιστές...ε ρε Λιακόπουλος που μου χρειάζεται...μάλλον πρέπει να τον δω, έχω απ το καλοκαίρι να τον παρακολουθήσω και να ...άρχισαν τα σύνδρομα στέρησης.

Κοίτα να δεις τελικά, να ο Ασπρούλης...άρα όλα είναι όπως πρέπει στον κόσμο...άντε Καλή σου Μέρα Τζιο...και με προσοχή τα ληγμένα...

(Γράφτηκε τον Μάρτιο του 2006 )

Ο Ασπρούλης

Τον γνώρισα, στις 10/10/2005, περπάταγα γρήγορα, όπως συνήθως αλλά με λίγο περισσότερο άγχος γιατί ήταν και η πρώτη μερα στη καινούργια δουλειά και δεν ήθελα να αργήσω...
Τον είδα απο μακριά, ενώ πλησίαζα κοντά του, μου τράβηξε την προσοχή, έτσι κάτασπρος που ήταν.
Πλησιάζοντας δεν μπόρεσα παρ όλη τη βιασύνη μου να προσέξω το βλέμμα του...το πρόσωπο του...θλιμένο, φοβισμένο...σαν να ήθελε να είναι κοντά σε ανθρώπους και σαν να προσπαθούσε παράλληλα να τους αποφύγει.
Με κοίταξε έτσι όπως περνούσα δίπλα του βιαστική, έκανε λίγο στην άκρη, σαν για να φύγει απο τον δρόμο μου αλλά με παρατηρούσε...και μετά κατέβασε πάλι λυπημένα το κεφάλι του...
Κάθε μέρα τον παρατηρούσα, πάντα έξω απο το ψιλικατζίδικο που έχουν αυτοί που τον προσέχουν, πάντα το ίδιο μελαγχολικό βλέμμα, πάντα η ίδια λυπημένη-φοβισμένη έκφραση, πάντα να με παρατηρεί, να πηγαίνει να με πλησιάσει αλλά και να φεύγει στην άκρη - σαν απο συνήθεια - για να περάσω...
Πρέπει να έκανα αυτη τη διαδρομή 2-3 βδομάδες όταν τον είδα χτυπημένο, όλη η πλάτη του, όλη η κάτασπρη γούνα του ήταν γεμάτη πληγές και ιώδιο...και η φατσούλα του πιο θλιμένη...τότε πρωτοάρχισα να ελλατώνω την ταχύτητα μου όταν πέρναγα απο δίπλα του...
Την πρώτη βδομάδα με πλησίαζε αργά, τον άφηνα να με μυρίσει αλλά δεν επιχειρούσα να τον χαιδέψω...σιγά σιγά, άρχισα να τον χαιδεύω...κάθε πρωί...η πρώτη μου καλημέρα...
Άρχισε σιγά σιγά και αυτός να έρχεται κοντά μου μόλις με έβλεπε για το πρωινό του χάδι...κάποια μέρα πέτυχα την ιδιοκτήτρια του έξω απ το μαγαζί και την ρώτησα αν θα μπορούσα να του φέρω μια "λιχουδια" να τον κεράσω κάτι, και αυτη σαφώς δεν είχε πρόβλημα " Όλοι τον αγαπάνε τον Ασπρούλη", μου είπε γελώντας, "Δεν έχουν άδικο" αποκρίθηκα, "Είναι κούκλος"
Την επόμενη μέρα πήρα μια απο αυτές τις λιχουδιές που έδινα παλιά στο δικό μου σκυλί, και πήρα χαρούμενη τον δρόμο που πηγαίνει στη δουλειά...ήρθε δίπλα μου για το χάδι του, του δωσα τη λιχουδια και με κοίταξε...περίεργα...σαν ...μα είναι δυνατο να ήταν χαρά αυτο στο θλιμένο προσωπάκι του?
Του δωσα τα μισά κομμάτια εκείνη τη μέρα και τα μισά την επόμενη...πάλι δεν το περιμενε...αλλα το χάρηκε παρ όλα αυτά...

Τώρα είμαστε φιλαράκια με τον Ασπρούλη, κι ας έχω καιρό να του πάω κάτι...ξεχνιέμαι με τη δουλειά και θυμάμαι ότι ήθελα να του πάρω κάτι όταν τον βλέπω...παρ όλα αυτά, κάθε πρωί έχουμε τα χάδια, κι αν τυχει να περάσω και να μην με προσέξει εκείνη τη στιγμή, ακούω τα βήματα του πίσω μου που έρχεται τρέχοντας να με καλημερίσει και να με πάει μέχρι την γωνία, πριν με χτυπήσει με τη μουσουδιτσα του στο πόδι για να με χαιρετίσει και να πάει ο καθένας μας στη δουλειά του...

(Γράφτηκε τον Μάρτιο του 2006 )

Έτσι για αρχή

Είναι καιρός που το σκεφτόμουν να φτιάξω ένα δικό μου blog.
Όχι για άλλο λόγο απλά έχω συνηθίσει να γράφω σε έναν υπολογιστή και έχω κάπως ξεχάσει, ντροπή ε?, να γράφω στο χαρτί και το στυλό μου φαίνεται πλέον βαρύ. Ακόμα βέβαια κουβαλάω στη τσάντα μου το τετραδιάκι μου, ειδικά μικρό για το τσαντάκι που έχω αυτόν τον καιρό γιατί υπάρχει και το άλλο που χωράει στη μεγάλη τσάντα...μπλα μπλα μπλα που θα λεγε και ο Θοδωρής.
Συνήθως με κοροϊδεύει για τον ρυθμό που μιλάω ειδικά όταν ενθουσιάζομαι με κάτι, κάνει έναν περίεργο "υπερηχητικό" τον αποκαλεί τρόπο ομιλίας μου. Μην μπερδευτούμε, μιλάω για τον Θοδωρή τον άντρα μου, όχι τον αδερφό μου που με κοροϊδεύει ούτως ή άλλως κάνω δεν κάνω κάτι. Για να μην τους μπερδεύουμε λοιπόν ο αδερφός μου θα είναι ο Τεό...( ίσως να τον νευριάζει λίγο αυτό αλλά δεν με νοιάζει )
Κάπου ήθελα να καταλήξω όμως εγώ με αυτό....όσο γρήγορα μιλάω λοιπόν, τόσες χιλιάδες φορές ταχύτερα σκέφτομαι! Το αστείο είναι ότι με την κοπελιά στο κεφάλι μου συνήθως συζητάμε σαν να ανταλλάσουμε γράμματα, σκέφτομαι σαν να γράφω τις περισσότερες φορές, ίσως έτσι να γίνεται σε όλους τους ανθρώπους δεν ξέρω αλλά αν είχα μια μηχανή που να περνάει τις σκέψεις μου σε χαρτί θα έγραφα πάρα πολλές σελίδες σε ελάχιστα λεπτά, οι περισσότερες βέβαια ασυνάρτητες αλλα τι να το κάνεις...γίνεται χαμός εκεί μέσα.
Σήμερα λοιπόν πήγα στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο, την Πρωτοπορία, ( γκρίζα διαφήμιση για να βγει κανα φράγκο) και μετά από πολλά χρόνια που έλεγα ότι θέλω να το διαβάσω αλλά ποτέ δεν το αγόραζα, πήρα το "1984".
Γιατί δεν το αγόραζα δεν ξέρω, ίσως πάντα κάτι άλλο να μου τράβαγε τη προσοχή, κάτι πιο "ανάλαφρο" αλλά σήμερα τα κατάφερα και το πήρα! Βέβαια ήδη κράταγα τα 3 βιβλία του King που είχα επιλέξει να αγοράσω.
Τεσπά, όταν γύρισα σπίτι ξεκίνησα να το διαβάζω, δεν ήμουν και στα καλύτερα μου κέφια αλλα αυτό είναι άλλο θέμα για άλλη στιγμή. Το θέμα είναι οτι έφτιαξα μια φραπεδιά, βγήκα στο υποτιπώδες μπαλκόνι μας, με τσιγάρα και τασάκι και βυθίστικα στον κόσμο του Όργουελ. Τον εφιαλτικό κόσμο του Όργουελ για να είμαστε πιο ακριβείς.
Δεν ήμουν τελείως απερίσπαστη στο διάβασμα μου για να είμαι ειλικρινής και δεν ήταν λίγες οι φορές που ξαναγύρναγα σε μία σελίδα γιατί δεν θυμόμουν τι είχα μόλις διαβάσει μιας και η κοπελία, αυτή καλέ μες το κεφάλι μου, μου θύμιζε συνεχώς ότι ο Θοδωράκης μου δεν ήταν καλά και γω δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να τον ηρεμήσω.
Παρόλα αυτά διάβασα περίπου τις πρώτες 120 σελίδες σαν σε μιά ανάσα και μετά με πήρε η κάτω βόλτα...σκέψεις που συνέδεαν το βιβλίο με πολλές παρόμιες για να μην πω ίδιες καταστάσεις και πρακτικές της σύγχρονης ιστορίας και μετά πάλι το μυαλό στον άντρα μου...
Είδα το φως ενός αερόπλανου στον νυχτερινό ουρανό, ξέρετε αυτό το φως που είναι απο κάτω στην ουρά νομίζω και αναβοσβήνει σαν φάρος σαν να σε καλεί να το κοιτάξεις και εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα τα ακόλουθα :
[ Κοίτα, κοίτα ένα "ούφατο" είπε η Γεωργία και γέλασε, ή μάλλον έτσι θα έλεγα αν ήταν κάποιος κοντά μου να μ' ακούσει, ειδικά αν ήταν ο Θοδωρής που μετά θα γέλαγε και θα μου έλεγε με κοροϊδευτική φωνή, Δεν είναι ούφατο είναι αερόπλανο..]
Ίσως ήταν η στιγμή η συγκεκριμένη, ίσως φταίει που από παιδί είμαι ξανθιά αλλά τότε πραγματικά συνειδητοποίησα πόσο συχνά σκέφτομαι μ αυτόν τον τρόπο...σαν να γράφω σε ένα τετράδιο ή σαν να γράφω τις σκέψεις μου στο μυαλό μου.
Μπήκα στο δωμάτιο που μοιράζομαι με τ αδέρφια μου, με το βιβλίο στο χέρι και 2 σκέψεις παράλληλες...η μία ήταν να στείλω ένα μήνυμα στον άντρα μου και να του δώσω , αν μπορέσω, λίγο κουράγιο και η άλλη αν θα έπρεπε τελικά όλα αυτά που σκέφτομαι να τα κάνω ένα blog και να τα γράφω εκεί για να τα βγάζω απο μέσα μου.
Το μήνυμα στον άντρα μου ήταν τελικά 5 ενωμένα μηνύματα οι 160 χαρακτήρες ενός μηνύματος ποτέ δεν μου είναι αρκετοί, το ξέρουν όλοι οι φίλοι μου και η Αγγελική ειδικά το σχολιάζει γελώντας...
Όπως λοιπόν το μήνυμα ήταν μεγάλο, έτσι και αυτή η εισαγωγή δεν θα μπορούσε να είναι μικρή, έπειτα 2 από τους αγαπημένους μου συγγραφείς ο Stephen King και J.R.Tolkin ποτέ δεν γράψανε κάτι χωρίς να το αναλύσουν διεξοδικά.
Έχω κάποια κείμενα μου παλιά, έτσι σκέψεις πάνω σε σκέψεις που τα περισσότερα τα έχω δημοσιεύσει κατά καιρούς σε ένα ιντερνετικό φόρουμ, λέω να τα μαζέψω εδώ ώστε να τα βρίσκω και εύκολα...
Τέλος πάντων...όπως θα έλεγε και ο Stephen δια στόματος Ρόλαντ της Γαλαάδ

" Εύχομαι να είναι πολλές οι μέρες σας και ευχάριστες οι νύχτες σας"