Ο Ασπρούλης

Τον γνώρισα, στις 10/10/2005, περπάταγα γρήγορα, όπως συνήθως αλλά με λίγο περισσότερο άγχος γιατί ήταν και η πρώτη μερα στη καινούργια δουλειά και δεν ήθελα να αργήσω...
Τον είδα απο μακριά, ενώ πλησίαζα κοντά του, μου τράβηξε την προσοχή, έτσι κάτασπρος που ήταν.
Πλησιάζοντας δεν μπόρεσα παρ όλη τη βιασύνη μου να προσέξω το βλέμμα του...το πρόσωπο του...θλιμένο, φοβισμένο...σαν να ήθελε να είναι κοντά σε ανθρώπους και σαν να προσπαθούσε παράλληλα να τους αποφύγει.
Με κοίταξε έτσι όπως περνούσα δίπλα του βιαστική, έκανε λίγο στην άκρη, σαν για να φύγει απο τον δρόμο μου αλλά με παρατηρούσε...και μετά κατέβασε πάλι λυπημένα το κεφάλι του...
Κάθε μέρα τον παρατηρούσα, πάντα έξω απο το ψιλικατζίδικο που έχουν αυτοί που τον προσέχουν, πάντα το ίδιο μελαγχολικό βλέμμα, πάντα η ίδια λυπημένη-φοβισμένη έκφραση, πάντα να με παρατηρεί, να πηγαίνει να με πλησιάσει αλλά και να φεύγει στην άκρη - σαν απο συνήθεια - για να περάσω...
Πρέπει να έκανα αυτη τη διαδρομή 2-3 βδομάδες όταν τον είδα χτυπημένο, όλη η πλάτη του, όλη η κάτασπρη γούνα του ήταν γεμάτη πληγές και ιώδιο...και η φατσούλα του πιο θλιμένη...τότε πρωτοάρχισα να ελλατώνω την ταχύτητα μου όταν πέρναγα απο δίπλα του...
Την πρώτη βδομάδα με πλησίαζε αργά, τον άφηνα να με μυρίσει αλλά δεν επιχειρούσα να τον χαιδέψω...σιγά σιγά, άρχισα να τον χαιδεύω...κάθε πρωί...η πρώτη μου καλημέρα...
Άρχισε σιγά σιγά και αυτός να έρχεται κοντά μου μόλις με έβλεπε για το πρωινό του χάδι...κάποια μέρα πέτυχα την ιδιοκτήτρια του έξω απ το μαγαζί και την ρώτησα αν θα μπορούσα να του φέρω μια "λιχουδια" να τον κεράσω κάτι, και αυτη σαφώς δεν είχε πρόβλημα " Όλοι τον αγαπάνε τον Ασπρούλη", μου είπε γελώντας, "Δεν έχουν άδικο" αποκρίθηκα, "Είναι κούκλος"
Την επόμενη μέρα πήρα μια απο αυτές τις λιχουδιές που έδινα παλιά στο δικό μου σκυλί, και πήρα χαρούμενη τον δρόμο που πηγαίνει στη δουλειά...ήρθε δίπλα μου για το χάδι του, του δωσα τη λιχουδια και με κοίταξε...περίεργα...σαν ...μα είναι δυνατο να ήταν χαρά αυτο στο θλιμένο προσωπάκι του?
Του δωσα τα μισά κομμάτια εκείνη τη μέρα και τα μισά την επόμενη...πάλι δεν το περιμενε...αλλα το χάρηκε παρ όλα αυτά...

Τώρα είμαστε φιλαράκια με τον Ασπρούλη, κι ας έχω καιρό να του πάω κάτι...ξεχνιέμαι με τη δουλειά και θυμάμαι ότι ήθελα να του πάρω κάτι όταν τον βλέπω...παρ όλα αυτά, κάθε πρωί έχουμε τα χάδια, κι αν τυχει να περάσω και να μην με προσέξει εκείνη τη στιγμή, ακούω τα βήματα του πίσω μου που έρχεται τρέχοντας να με καλημερίσει και να με πάει μέχρι την γωνία, πριν με χτυπήσει με τη μουσουδιτσα του στο πόδι για να με χαιρετίσει και να πάει ο καθένας μας στη δουλειά του...

(Γράφτηκε τον Μάρτιο του 2006 )