Δεν ξύπνησα καλά σήμερα, δεν νυστάζω , δεν έξω ξυπνήσει με νεύρα ή κάτι τέτοιο απλά...μια περίεργη διάθεση...δεν πολυ έχω κέφια...ίσως φταίνε τα όνειρα... Περίεργα όνειρα έβλεπα χθες βράδυ...δεν τα θυμάμαι, όμως είχαν κάτι...σαν όλα τα άγχη μου – ισως και οι φοβίες? – να βγήκαν στην επιφάνεια χθες και να πέρασαν στο μυαλό μου μέσω των ονείρων.
Φτιάχνω καφέ για να ξυπνήσω, κοιτάω το κινητο...ωρα για την πρωινή καλημέρα όμορφε, σκεφτομαι την ώρα που γράφω το μήνυμα καλημέρας, όπως κάνω κάθε μέρα λίγο αφού ξυπνήσω...Συνήθως δεν περιμένω απάντηση σ’ αυτη τη καλημέρα μου, είναι η ωρα που κανονικα κοιμάται αλλα κάποιες μέρες τυχαίνει και είναι ξύπνιος, κάπως όπως σήμερα δλδ...
Φεύγω απο το σπίτι με την ιδιόρυθμη διάθεση να επιμένει, ούτε τα γλυκά του μηνύματα, ούτε οι καμμενοι που ακούμε οικογενειακώς κάθε πρωί στο ραδιόφωνο δεν μπόρεσαν να την αλλάξουν τελείως....και ας προσπαθούσαν – οι καμμενοι – να μιμηθούν τη Βέρα Λάμπρου όταν τραγουδάει το μεγάλο της σουξέ...κατεβαίνοντας τις σκάλες της πολυκατοικίας αρχίζει η ιεροτελεστεία...τα ακουστικα του player στ αυτια και σχεδόν με το που βγαίνω απο την είσοδο το βάζω να παίζει....
Κάθε μέρα σχεδόν στέκομαι για λίγα δευτερόλεπτα εκεί, ακούω τ τραγούδι που ξεκινά να παίζει, μου εύχομαι καλημέρα και ξεκινάω. Όπως ακριβώς και σήμερα με την εισαγωγη του “wherever I may roam” να παίζει δυνατά στ αυτιά μου...Γέλασα σιγανα, πάντα πίστευα ότι με εκφράζει αυτο το τραγούδι...”where I lay my head is home” ….ομορφη μέρα σήμερα, ηλιόλουστη...αγάπη, καλοκαιριάζει, η αγαπημένη μου εποχή. Εγώ είμαι καλοκαιρινό παιδί, ίσως φταίει ότι γεννήθηκα τέλος Μαϊου, - πω πω...πλησιάζουν τα γενέθλια μου...- πότε πέρασε κιόλας ένας χρόνος ; Σαν χθες μου φαίνεται....
Ο χρόνος όμως τρέχει, είναι αμείλικτος, δεν σταματάει , δεν φρεναρει και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Δεν μπορείς να τον παρακαλέσεις για πίστωση, ούτε να του τάξεις, εκτός κι αν σαν άλλος Φάουστ κάνεις και συ συμφωνία με τον διάβολο για την νεότητα...
Τρέχω για να πάω στη δουλειά και κοιτάω γύρω μου όλον τον κόσμο να κάνει το ίδιο πράγμα. Φάτσες αγχωμένες, λυπημένες , κουρασμένες, μπαφιασμένες απ όλα αυτα. Κάθε μέρα της μικρής και εννίοτε άχαρης ζωής μας τρέχουμε για να προλάβουμε.
Να προλάβουμε τι? ( Ήθελα αλλα δεν πρόκαμα...κάτι παρόμοιο δεν ήταν κάποια στιγμή ένα – και καλά – σλόγκαν του Συνασπισμού? Για κάποιον έλεγε κάτι αλλα για ποιόν και τι?) Υποχρεώσεις, deadlines, τρέχουμε για να μην μας αφήσουν πίσω οι εξελίξεις...και η ζωή μας? Η ζωή μας που είναι? Είναι αυτό το ψυχοφθόρο πράγμα η ζωή μας? Το τρέξιμο πέρα δώθε χωρίς σταματημό και χωρίς ανάσα? Όλη μέρα δουλειά, οκτώ, δέκα ώρες, ανάλογα με τις υποχρεώσεις και την τυχη του καθενός μας και μόλις τελειώσουν αυτά έχεις και συνέχεια...
Παιδιά, σκυλιά, σπίτι και όλες οι δουλειές που τα συνοδεύουν, κοινωνικές υποχρεώσεις γιατί έτσι πρέπει, γυμναστήριο γιατί πλησιάζει καλοκαίρι και τόσα άλλα πράγματα που πρέπει να χωρέσουμε στο φτωχό μας 24ωρο. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω γιατι και γω τα ίδια κάνω. Πολύ συχνά ακόμα και μετά από δεκάωρο δουλειάς πηγαίνω απευθείας στο γυμναστηριο και καλά για να ξεφορτώσω απ την ένταση αλλά στην ουσία για να ρίξω αυτό το άτιμο το στομαχάκι που μεγαλώνει μόλις πάρω κανα κιλό.
Τουλάχιστον εγώ δεν έχω παιδιά και έχω και μια φοβερή μαμά πίσω μου στο σπίτι η οποία ακούραστα χρόνια τώρα φροντίζει τα τρία της κωλόπαιδα και τον άντρα της.
.... “baby I’m gonna leave you…” δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα, απο την πρώτη φορά που άκουσα αυτό το τραγούδι πριν πολλά χρόνια, βουρκώνω όταν το ακούω ή κρατιέμαι να μην βουρκώσω όπως τωρα που σηκώνω το κεφάλι μου να κοιτάξω έξω απο το παράθυρο του τρένου, αφήνοντας για λίγο το τετράδιο μου, και βλέπω το κτήριο της Columbia να κατεδαφίζεται...κάτι είχα διαβάσει εγώ γι αυτό...α ναι...τις αντιδράσεις των κατοίκων της περιοχής που ζητούν την διατήρηση του....
Κομμάτι της ιστορίας μας...ναι ναι έτσι το ανέφεραν...κομμάτι της ιστορίας μας...δεν έχουν άδικο, αλλα απ ότι βλέπω...το γκρεμίζουν.
Σαφώς και αυτά τα πράγματα δεν μετράνε πουθενά πια, όλα είναι προϊόντα προς αγορά και πώληση, σε λίγο θα πουλάμε και τους εαυτούς μας όχι ότι δεν το κάνουμε ήδη αλλα του δίνουμε το όνομα “πλασάρουμε” αντι για πουλάμε. Στην ουσία βέβαια κάθε μέρα, σχεδόν σε κάθε μας εκδήλωση, πουλάμε τον εαυτό μας.
Στη δουλειά για καμιά προαγωγή ή αύξηση, στις κοινωνικές μας υποχρεώσεις για να μας συμπαθούν, συνεχώς προσπαθούμε να δείξουμε κάτι, να αποδείξουμε ότι αξίζουμε τα περισσότερα χρήματα, την αγάπη των άλλων ...την καταξίωση.
Όλη μας τη ζωή προσπαθούμε και μοχθούμε για να καταφέρουμε κάτι και δεν μιλάω μόνο για πράγματα σημαντικά, αγχωνόμαστε για πράγματα που πολλές φορές δεν αξίζουν...ποσο πιο όμορφη θα ταν άραγε η ζωή μας αν έτσι για αλλαγή σταματαγαμε λίγο για να κοιτάξουμε γύρω μας...πόσο όμορφη είναι η Αθήνα τις τελευταίες μέρες της άνοιξης.
Να κάπως όπως κάθομαι εγώ τώρα, έξω απο τον ηλεκτρικό σταθμό του Ηρακλείου για να τελειώσω αυτό που γράφω πριν πάω για δουλειά και ας αργήσω λίγο, έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν φεύγω στην ώρα μου. Δεν βαρυγκομώ, την αγαπώ τη δουλειά μου, χρόνια σκεφτόμουν ότι θα ταν ωραία να μου καθόταν η μεταγραφή αυτή. Απλά αναρωτιέμαι πόσο διαφορετικοί θα είμασταν ολοι μας , και ποσο καλύτερο το κέφι μας αν δεν αγχωνόμασταν γι αυτά τα λίγα λεπτά αργοπορίας προκειμένου να χαρούμε κάποιες στιγμές κάτι.
Όχι επειδή παρακοιμήθηκες ή δεν έβρισκες ταξί αλλά γιατί αποφάσισες να απολαύσεις κάτι απλό, μικρό, όπως ο πρωινός καφές με τον συντροφο σου ή ακόμα και ...γιατί όχι ο πρωινός γλυκός έρωτας μαζί του, πριν φτιαξεις τον καφέ.....τι ωραία που τα λέω, μόνο που περνάει η ώρα και...θ αργήσω...
Κρίμα ...δάσκαλε που δίδασκες δεν λένε? Όλα είναι εύκολα στη θεωρία αλλα στη πράξη...περιμένω και κεινο το επείγον τηλεφώνημα γυρω στις 10:30...και ακόμα δεν έχω καταλάβει πως θα γινόταν να περπατάω και να γράφω ταυτόχρονα...άρα το τετράδιο πίσω στην τσάντα...καλή μας μέρα, καλή δουλειά...πάμε για ένα χάδι στον ασπρούλη και μετά...τα κεφάλια μέσα....κορόϊδο...
(Γράφτηκε τον Μάϊο του 2006 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου