Έτσι για αρχή

Είναι καιρός που το σκεφτόμουν να φτιάξω ένα δικό μου blog.
Όχι για άλλο λόγο απλά έχω συνηθίσει να γράφω σε έναν υπολογιστή και έχω κάπως ξεχάσει, ντροπή ε?, να γράφω στο χαρτί και το στυλό μου φαίνεται πλέον βαρύ. Ακόμα βέβαια κουβαλάω στη τσάντα μου το τετραδιάκι μου, ειδικά μικρό για το τσαντάκι που έχω αυτόν τον καιρό γιατί υπάρχει και το άλλο που χωράει στη μεγάλη τσάντα...μπλα μπλα μπλα που θα λεγε και ο Θοδωρής.
Συνήθως με κοροϊδεύει για τον ρυθμό που μιλάω ειδικά όταν ενθουσιάζομαι με κάτι, κάνει έναν περίεργο "υπερηχητικό" τον αποκαλεί τρόπο ομιλίας μου. Μην μπερδευτούμε, μιλάω για τον Θοδωρή τον άντρα μου, όχι τον αδερφό μου που με κοροϊδεύει ούτως ή άλλως κάνω δεν κάνω κάτι. Για να μην τους μπερδεύουμε λοιπόν ο αδερφός μου θα είναι ο Τεό...( ίσως να τον νευριάζει λίγο αυτό αλλά δεν με νοιάζει )
Κάπου ήθελα να καταλήξω όμως εγώ με αυτό....όσο γρήγορα μιλάω λοιπόν, τόσες χιλιάδες φορές ταχύτερα σκέφτομαι! Το αστείο είναι ότι με την κοπελιά στο κεφάλι μου συνήθως συζητάμε σαν να ανταλλάσουμε γράμματα, σκέφτομαι σαν να γράφω τις περισσότερες φορές, ίσως έτσι να γίνεται σε όλους τους ανθρώπους δεν ξέρω αλλά αν είχα μια μηχανή που να περνάει τις σκέψεις μου σε χαρτί θα έγραφα πάρα πολλές σελίδες σε ελάχιστα λεπτά, οι περισσότερες βέβαια ασυνάρτητες αλλα τι να το κάνεις...γίνεται χαμός εκεί μέσα.
Σήμερα λοιπόν πήγα στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο, την Πρωτοπορία, ( γκρίζα διαφήμιση για να βγει κανα φράγκο) και μετά από πολλά χρόνια που έλεγα ότι θέλω να το διαβάσω αλλά ποτέ δεν το αγόραζα, πήρα το "1984".
Γιατί δεν το αγόραζα δεν ξέρω, ίσως πάντα κάτι άλλο να μου τράβαγε τη προσοχή, κάτι πιο "ανάλαφρο" αλλά σήμερα τα κατάφερα και το πήρα! Βέβαια ήδη κράταγα τα 3 βιβλία του King που είχα επιλέξει να αγοράσω.
Τεσπά, όταν γύρισα σπίτι ξεκίνησα να το διαβάζω, δεν ήμουν και στα καλύτερα μου κέφια αλλα αυτό είναι άλλο θέμα για άλλη στιγμή. Το θέμα είναι οτι έφτιαξα μια φραπεδιά, βγήκα στο υποτιπώδες μπαλκόνι μας, με τσιγάρα και τασάκι και βυθίστικα στον κόσμο του Όργουελ. Τον εφιαλτικό κόσμο του Όργουελ για να είμαστε πιο ακριβείς.
Δεν ήμουν τελείως απερίσπαστη στο διάβασμα μου για να είμαι ειλικρινής και δεν ήταν λίγες οι φορές που ξαναγύρναγα σε μία σελίδα γιατί δεν θυμόμουν τι είχα μόλις διαβάσει μιας και η κοπελία, αυτή καλέ μες το κεφάλι μου, μου θύμιζε συνεχώς ότι ο Θοδωράκης μου δεν ήταν καλά και γω δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να τον ηρεμήσω.
Παρόλα αυτά διάβασα περίπου τις πρώτες 120 σελίδες σαν σε μιά ανάσα και μετά με πήρε η κάτω βόλτα...σκέψεις που συνέδεαν το βιβλίο με πολλές παρόμιες για να μην πω ίδιες καταστάσεις και πρακτικές της σύγχρονης ιστορίας και μετά πάλι το μυαλό στον άντρα μου...
Είδα το φως ενός αερόπλανου στον νυχτερινό ουρανό, ξέρετε αυτό το φως που είναι απο κάτω στην ουρά νομίζω και αναβοσβήνει σαν φάρος σαν να σε καλεί να το κοιτάξεις και εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα τα ακόλουθα :
[ Κοίτα, κοίτα ένα "ούφατο" είπε η Γεωργία και γέλασε, ή μάλλον έτσι θα έλεγα αν ήταν κάποιος κοντά μου να μ' ακούσει, ειδικά αν ήταν ο Θοδωρής που μετά θα γέλαγε και θα μου έλεγε με κοροϊδευτική φωνή, Δεν είναι ούφατο είναι αερόπλανο..]
Ίσως ήταν η στιγμή η συγκεκριμένη, ίσως φταίει που από παιδί είμαι ξανθιά αλλά τότε πραγματικά συνειδητοποίησα πόσο συχνά σκέφτομαι μ αυτόν τον τρόπο...σαν να γράφω σε ένα τετράδιο ή σαν να γράφω τις σκέψεις μου στο μυαλό μου.
Μπήκα στο δωμάτιο που μοιράζομαι με τ αδέρφια μου, με το βιβλίο στο χέρι και 2 σκέψεις παράλληλες...η μία ήταν να στείλω ένα μήνυμα στον άντρα μου και να του δώσω , αν μπορέσω, λίγο κουράγιο και η άλλη αν θα έπρεπε τελικά όλα αυτά που σκέφτομαι να τα κάνω ένα blog και να τα γράφω εκεί για να τα βγάζω απο μέσα μου.
Το μήνυμα στον άντρα μου ήταν τελικά 5 ενωμένα μηνύματα οι 160 χαρακτήρες ενός μηνύματος ποτέ δεν μου είναι αρκετοί, το ξέρουν όλοι οι φίλοι μου και η Αγγελική ειδικά το σχολιάζει γελώντας...
Όπως λοιπόν το μήνυμα ήταν μεγάλο, έτσι και αυτή η εισαγωγή δεν θα μπορούσε να είναι μικρή, έπειτα 2 από τους αγαπημένους μου συγγραφείς ο Stephen King και J.R.Tolkin ποτέ δεν γράψανε κάτι χωρίς να το αναλύσουν διεξοδικά.
Έχω κάποια κείμενα μου παλιά, έτσι σκέψεις πάνω σε σκέψεις που τα περισσότερα τα έχω δημοσιεύσει κατά καιρούς σε ένα ιντερνετικό φόρουμ, λέω να τα μαζέψω εδώ ώστε να τα βρίσκω και εύκολα...
Τέλος πάντων...όπως θα έλεγε και ο Stephen δια στόματος Ρόλαντ της Γαλαάδ

" Εύχομαι να είναι πολλές οι μέρες σας και ευχάριστες οι νύχτες σας"