Ο Λοχίας της αλλαγής - Ρένος Αποστολίδης

Φύλαγα σκοπός

Τέσσερες μ έξ

Στη χαράδρα της Ρεκκά..

Θα πρεπε κιολας να χε χαράξει

(Ίσως το ρολόι

Ίσως τα σύννεφα και το βουνό εκείνο...)

Ψιχαλίζει...

Να μπορούσα να γραφα ένα γράμμα

Στη γυναίκα που με γέννησε κάποτε

Χαράματα σαν τώρα...

Να της μιλούσα

Για τον ήχο που κάνουν οι συταλαματιές πάνω στη καουτσουκένια κάπα

Ή για τα σκίνα που τη γρατζουνάνε με τον αέρα.

Για το κρύο το μέταλλο του φακού στη δύσκολη τσέπη της χλαίνης

Ρεκκά! – να της πρόφερα τούτη τη λέξη:

Ρεκκά! – έτσι σκέτα, στεγνά σα ριπή που ηχεί!

Πρέπει όπου να ναι – έπρεπε κιόλας να χε χαράξει...

Εκεί που ασπρίζει θαναι χαμομήλια, μαργαρίτες, αγριοάνηθα...

Τρώγονται...Μα...-

Το χέρι μου ωστόσο φτάνει...

Το πρώτο άσπρο που φεγγίζει:

Μια μαργαρίτα!

Σ ένα γράμμα στη κοπέλα μου έγραφα :

...μια μαργαρίτα αν μου λεγε πως μ αγαπάς,

αν την ξαναρωτούσα θα λεγε

πως κιόλας θα πεθάνω δίχως

να σε ξαναδώ...

Χτες το μεσημέρι στον ήλιο αυτά...

Μετά είχα ψιθυρήσει με έπαρση:

-Ρώτα μια άλλη μαργαρίτα:

Θα ξημερώσει ταχ αύριο ή όχι;

Τη ρώτησα! Θα ξημέρωνε!

Και μι άλλη ακόμα...γέλασα!

Η Τρίτη μαργαρίτα ισχυρίστηκε

Πως όχι, αύριο δεν θα ξημέρωνε!

Τι ιδέα!...αστείες προλήψεις!...

Επειτα συλλογιόμουν ώρα πολλή

Πως λέει; ...Ουκ εκπειράσεις...

( Κύριος ο Θεός μου!..Πούναι τον τώρα,

στη χαράδρα της Ρεκκά, τέσσερες μ έξ,

να κάτσει αυτός στο πόδι μου να γείρω εγώ λιγάκι;)

Ρεκκά...

Κι ούτε να φανεί ο Λοχίας της Αλλαγής!

( περισσότερο φοβάμαι το ..είν ακόμα νωρίς..

παρά που τρέμει το κρύο μέταλλο του φακού...)

...Τα σύννεφα φταίνε

και το βουνό

το νυχτωμένο το βουνό,

κι αυτός ο νυχτωμένος Λοχίας της Αλλαγής!

Αυτός!

Πάλι ψιχαλίζει...

Το αποφάσισα!

( Το ρίγος απο το κρύο πλακέ μέταλλο

έφτασε ώς τη ραχοκοκκαλιά!) :

5 παρά 20’ !

...τα σύννεφα λοιπόν

και το βουνό

κι ο Λοχίας της Αλλαγής –

αυτός προπάντων! –

που θα με σήκωσε νωρίς...

(Κλέφτες...)

Ακόμα φεγγίζει το ίδιο θαμπά το άσπρο εκειπέρα...

(...Ουκ εκπειράσεις...)

...Αργεί.

Το κρύο μέταλλο έδειξε

6 και 20!

(Τα σύννεφα, το βουνό και , προπάντω, ο λοχίας της Αλλαγής)

- Λοχία της Αλλαγής! , φώναξα.

Καμμιά απόκριση

- Λοχία της Αλλαγής! , ξαναφώναξα

Οι ώρες περνούσαν

Το κρύο μέταλλο έδειχνε

Κάθε τόσο μ ένα νέο ρίγος στη ράχη:

...09 και 10!

...10 και 25!

...11 και τέταρτο !

...11 και μισή !

...12 παρά 5 ! – η μαργαρίτα της Ρεκκά! –

...12 παρά 5 !

Κ η Ρεκκά ούρλιαζε τώρα:

-...Λοχία της Αλλαγής!...

-...Λοχία της Αλλαγής!...

-...Λοχία της Αλλαγής!...

Η ώρα είναι Δώδεκα του Μεσημεριού

Λοχία της Αλλαγής!

Δώδεκα του Μεσημεριού

Και δε χάραξε!...

...Μα ο Λοχίας της Αλλαγής δεν έσκυβε πια πάνω

απ τη χαράδρα της Ρεκκά

και δεν είχε χαράξει μήτε κι όταν

τα δεύτερα μεσάνυχτα είχαν φτάσει

στη χαράδρα εκείνη

όπου οι μαργαρίτες είχαν υβρισθή!...

Φύλαγα σκοπός στη χαράδρα της Ρεκκά τέσσερες μ έξι

Πέρα κι απ το πριν κι απ το μετά της Μεσηβρίας,

εις Αιώνα τον Άπαντα,

δίχως Λοχία της Αλλαγής να με αντικαταστήσει,

δίχως Λοχία της Αλλαγής να του προσευχηθώ,

στο όνομα του,

στ όνομα της γυναίκας που με γέννησε κάποια χαράματα,

στ όνομα εκείνης που δε διεύψευδε ποτέ – όσες μαργαρίτες κι αν ρωτούσα

- Λοχία της Αλλαγής

σκύψε απόψε

στη χαράδρα της Ρεκκά,

κ έλα να χαράξεις...

- Λοχία της Αλλαγής

πότε θ αντικαταστήσεις

τον δούλο σου;

Πόσα μεσάνυχτα χωρούν

σ αυτή τη νύχτα;

- Λοχία της Αλλαγής

στ όνομα σου,

στ όνομα εκείνης που με γέννησε,

στ όνομα εκείνων που μ αγαπούν,

σου προσεύχομαι

να μην είναι

με μεσάνυχτα άπειρα

η νύχτα αυτή

που φυλάω σκοπός

τέσσερες μ έξ

στη χαράδρα της Ρεκκά...