Ομίχλη & Χιόνι

Την προηγούμενη νύχτα είχα πάλι κοιμηθεί λίγες ώρες, όπως συνηθίζω τον τελευταίο καιρό, 5-6 ώρες ύπνο για ένα μεγάλο διάστημα και λίγο πριν το κλατάρισμα, ένα σερί 8-10 ώρες για να φορτίσει καλά η μπαταρία και πάλι απ την αρχή...
Ξύπνησα και έννοιωθα ψιλοκομμάτια...πήγα στον παράθυρο της κουζίνας να δω τι καιρό έχει, όπως πάντα...έξω μια θολούρα, πρώτη σκέψη " Ωωω ρε πούστη μου κομμάτια είμαι όλα θολά τα βλέπω..." Η μάνα μου πρέπει να είδε το περίεργο βλέμμα μου και μου είπε στα γρήγορα " Χάλια είναι έξω είδες ομίχλη?" Ναι ρε συ...τι χαζή που είμαι...ομίχλη είναι...ωραία σε καλό δρόμο είμαστε και σήμερα άντε πάμε για το 8-10ωρο δουλειάς.

Κατέβασα σε σφηνάκι το καφεδάκι-ανοιχτήρι ματιού και την έκανα στα γρήγορα για τη δουλειά...με το που βγήκα απ την είσοδο της πολυκατοικίας, έμεινα να κοιτάω γύρω μου έκπληκτη, τι ομίχλη είναι αυτή!

Στη διαδρομή μέχρι το μετρό παρατηρούσα τον ουρανό...στην διαδρομή με τον ηλεκτρικό το ίδιο...από Νότια μέχρι Βόρεια Προάστεια το ίδιο θέαμα...μια πόλη μες την ομίχλη ή για την ακρίβεια στη σκόνη, άμμο τι πράμα ήταν αυτο τελικά....

Άσχημο πράγμα η ομίχλη, δεν έχει τη χάρη του χιονιού...το χιόνι πέφτει πάνω απ τη πόλη και την ομορφαίνει. Μην με παρεξηγήσετε, την αγαπάω την Αθήνα εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα είναι η πόλη μου καλώς η κακώς και για μένα έχει την ομορφιά της, αρκεί να ψάξεις να την βρεις, αντικειμενικά όμως είναι μια τσιμεντούπολη.

Έρχεται όμως το άτιμο το χίονι και την αλλάζει, σε κάνει να την ερωτευθείς ίσως, σαν το μαθητούδι που βλέπει πρώτη φορά τους συμμαθητές του με άλλο μάτι...όμορφη πόλη η Αθήνα, το χιόνι πέφτει απο πάνω της και καλύπτει όλες τις ατέλειες.
Πέφτει απο πάνω και καλύπτει επίσης όλες τις δικές μας ατέλειες, τα λάθη, τους εγωισμούς ...τη φωτίζει και μαζί με την πόλη, φωτίζει και εμάς...μας κάνει να χαμογελάμε...και μην μου πείτε για τα προβλήματα που δημιουργεί το χιόνι...δεν είναι τίποτα μπροστά σ αυτη την αγνότητα, αυτη την ηρεμία που χαρίζει στην Αθήνα, λες και ξαφνικά ζεις αλλού!
Σε μια πόλη ανθρώπινη, που δεν σε πονά που δεν σε θλίβει...μακαρι να χιόνιζε συχνότερα...
Η ομίχλη όμως...άσχημο πράγμα, η ήδη μουντή και απρόσωπη πόλη μας, γκριζάρει κι άλλο...τα πάντα φαίνονται καταθλιπτικά, οι δρόμοι, τα σπίτια ακόμα και τα δέντρα...περπατάς στον δρόμο και βλέπεις γύρω σου κεφάλια σκυμμένα, φοβισμένα να πεις...λόγω αυτής, της περίεργης ομίχλης...
Η ομίχλη βγάζει στην επιφάνεια όλα τα άσχημα της πόλης, τη μιζέρια, τη κατίφεια...σαν μια ταινία, δεν θυμάμαι τον τίτλο ίσως ήταν "The Fog" όπου μια περίεργη ομίχλη πέφτει πάνω απ τη πόλη και βγάζει στην επιφάνεια όλα τα καταπιεσμένα πάθη του κόσμου, ειδικά τα ερωτικά, έπειτα απο κει δεν ξεκινάν τα πιο πολλά εγκλήματα;
Περπάταγα στο δρόμο και έννοιωθα σαν να έπαιζα λες σε ταινία του Ρομέρο, με τα ζόμπι έτοιμα να πεταχτούν στο κατόπι μου...γέλασα...τι σκέφτεσαι πάλι βρε τζιο...κόψε τα ξενύχτια σε χαλάνε...
Όμως ακόμα και ανάμεσα σε δρόμους που περπατάω κάθε μέρα, όλα φαίνονταν διαφορετικά...μήπως τελικά είμαι όντως σε ταινία του Ρομέρο; Μήπως οι άνθρωποι γύρω μου αρχίσουν να τρελαίνονται απ την επήρεια αυτής της ομίχλης;

Και πόσο λες να κρατήσει; Μα είναι ήδη 10:30! Κρατάει η ομίχλη ποτέ τόσο πολύ;
Και γω λοιπόν γιατι σκέφτομαι τρέλες; Ρε μπας και; Κι αν είναι κανας βιοχημικός πόλεμος; Θα προλάβουν οι Ε να μας σώσουν ή προλάβαν και τους διέλυσαν οι σιωνιστές...ε ρε Λιακόπουλος που μου χρειάζεται...μάλλον πρέπει να τον δω, έχω απ το καλοκαίρι να τον παρακολουθήσω και να ...άρχισαν τα σύνδρομα στέρησης.

Κοίτα να δεις τελικά, να ο Ασπρούλης...άρα όλα είναι όπως πρέπει στον κόσμο...άντε Καλή σου Μέρα Τζιο...και με προσοχή τα ληγμένα...

(Γράφτηκε τον Μάρτιο του 2006 )