Ανησυχία

Οχι, δεν εχω πάρει το λεξικο και το ψάχνω λέξη λέξη, ψάχνωντας τι να αναλύσω σήμερα. Απλά έτσι μου ρχονται φλασιές ξαφνικά μέσα σ’ αυτό το περίεργο και ανεξερεύνητο πράγμα που γεμίζει , λέμε τώρα, το κρανίο μου. Τον εγκέφαλο εννοώ καλέ...φαντάζομαι ότι έχω δηλαδή. Μπορεί να μην δουλεύει καλά, δεν είμαι η αρμόδια για να το κρίνω αυτό αλλά απο τη στιγμή που αναπνέω και μπορώ αυτή τη στιγμή να χτυπάω σωστά τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο του πισιού κοιτόντας παράλληλα την οθόνη του, φαντάζομαι ότι κάποιες υποτυπώδεις έστω εργασίες τις κάνει. Σήμερα μου κόλλησε λοιπόν η λέξη ανησυχία. Ίσως γιατί και σήμερα ανησύχησα με κάτι. Για την ακρίβεια με το πως να είναι κάποιος....

Εντάξει η αλήθεια είναι ότι συνηθίζω να ανησυχώ για τους ανθρώπους για τους οποίους ενδιαφέρομαι. Δεν είναι κάτι περίεργο βέβαια αυτό, όλοι οι άνθρωποι ανησυχούν για τους δικούς τους αγαπημένους. Έτσι και γω λοιπόν. Όταν κάποιον απο τους καλούς μου φίλους ή γνωστούς έχω καιρό να τους ακούσω, ανησυχώ. Είναι καλά; Γιατί χάθηκαν; Μήπως κάτι έχει συμβεί; Μήπως έχω κάνει και γω κάτι χωρίς να το κατάλαβα;

Ειδικά αυτό το τελευταίο...πω πω...ώρες ώρες με στοιχειώνει. Ίσως φταίει το ότι ξέρω πως όταν είμαι αυθόρμητη, μπορεί να πω μαλακία. Παράδειγμα, με ρωτάει κάποιος φίλος, θέλω να κάνω κάτι το οποίο μπορεί να ξέρει και αυτός ότι είναι μαλακία, ότι είναι πιθανόν λάθος του...δεν μπορώ να κρατηθώ, αν νιωθω ότι είναι λάθος θα το πω. Θα πω βέβαια ότι αυτή είναι η άποψη μου, δεν πάει να πει οτι είναι σωστή, θα το παραδεχθώ αυτό...αλλά αυτό που σκέφτομαι θα το πω...ο κόσμος να χαλάσει.

Κακώς, θα σκεφτεί κάποιος αλλα δεν μπορώ να πω ψέματα σε δικούς μου ανθρώπους σε θέματα που με ρωτάνε τη γνώμη μου. Οπότε όταν κάποια στιγμή το έχω κάνει αυτό και μετά ο άλλος χαθεί, ακόμα και για 1 μέρα το μυαλό μου δεν θα πάει πάντα στο προφανές...δηλάδή ότι πήζει όπως και γω άλλωστε...

Χειρότερο γίνεται όταν ο άλλος είναι το έτερον ήμιση. Είμαι άνθρωπος της συνηθειας σε κάποια πράγματα...δηλαδή μαθαίνω σε κάποιο ρυθμό και μετά κάθε αλλαγη με τρελαίνει. Αν δεν επικοινωνήσουμε για ενα πχ 10ωρο, έστω με ένα μηνυμα του στυλ, καλά είμαι μωρό μου, έχω πήξει σ αγαπω, εγω φρικάρω.

Τι έχει γίνει? Κάτι έπαθε...πω πω και τώρα; Και δεν απαντάει στο μηνυμα άρα κάτι συμβαίνει...αυτός δεν τα συνηθίζει αυτά και τέτοια. Βέβαια, το ότι και γω όταν πήζω και βαράνε τα τηλέφωνα και γίνεται χαμός και βλέπω ότι το ρολόι δείχνει 19:00 και ακόμα δεν λέω να τελειώσω τη δουλεια, ξεχνάω την ύπαρξη του και την πιθανή του ανησυχία για το τι κάνω...εεεε ...εχμμμμ....δεν το πολυ βλέπω....

Υστερική θα με πείτε; Αααα σαφώς δεν θα διαφωνήσω. Θέλω να με προσέχουν όλοι; Να είμαι το κέντρο του σύμπαντος; Εεεεμμμ καλά μπορεί να μην μ αρέσει να το λέω αλλά μάλλον και αυτό θα είναι σωστό....απλά ρε γαμώτο...αφού πάντα....μα πάντα....τον βλέπω σαν μικρή ευαίσθητη ψυχούλα που θέλει φροντίδα, προσοχή και proderm…

Και νομίζω ότι έχω γίνει η ΜΑΜΑ μου!!!! Αυτή και αν είναι μια ανησυχητική σκέψη! Όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλα γιατι η μάνα μου τρέχει κάθε μέρα για να καλύψει τις ανάγκες ολονών μας εδώ στο σπίτι και μόνο που το σκέφτηκα τώρα κουράστηκα....

Πω πω...η λέξη ανησυχια δλδ κολλάει με πάρα πολλές καταστάσεις. Ανησυχώ για τον άντρα μου, για τον αν είναι καλά, αν χρειάζεται τίποτα, το ίδιο και για τους φίλους μου....παράλληλα ανησυχώ για πράγματα που δεν θέλω να γίνουν αλλα και για το πως θα χειριστώ πράγματα που μπορεί να γίνουν....ανησυχώ επειδή πρέπει να κάνω μια εγχείρηση ρουτίνας αλλά όχι καθ΄αυτού για την εγχείρηση αλλά για ένα κάρο άλλα χαζά πράγματα...

Δηλαδή, αγχώνομαι γιατί η εγχείρηση θα γίνει Πέμπτη αλλά θα μπω στο νοσοκομείο Τετάρτη για να κάνω εξετάσεις. Όμως Τετάρτη και Πέμπτη έχει αγώνες...ευτυχώς αυτέ τις μέρες δεν τους δείχνει το συνδρομητικό. Και εντάξει της Τετάρτης είναι ο γαυρος και δεν με καίει, εκτός κι αν κάνει καμια μαλακία και χάσει απο τη Ρόμα οπότε θα έχει γέλιο. Αλλά...την Πέμπτη παίζει η πανάθα κεκλεισμένων και όλα τα ρεμάλια η παρέα, μάλλον θα μαζευτούν σε μια συγκεκριμένη καφετέρια να δούνε τον αγώνα και δεν μπορω να πάω!! Το τρελό είναι βέβαια ότι η καφετέρια είναι απέναντι απο την είσοδο του νοσοκομείου....αλλά χλωμό να παίρνω τον ορό, φρεσκο-εγχειρισμένη και να πηγαίνω....

Θα μου πείτε...εντάξει βρε gio, θα νοικιάσεις τηλεόραση και θα τους δεις τους αγώνες! Και αν δίπλα στο δωμάτιο έχω καμια γριά και με πρήξει; Και πως θα βλέπω ρε γαμώτο τον αγώνα!!!! Στο mute και χωρίς να φωνάζω; Είναι και το άλλο!!! Έχω αναγκαστεί να μειώσω το τσιγάρο προ της εγχείρησης...και απο το ένα πακέτο την ημέρα εχω πέσει στα 3-4 τσιγάρα την ημέρα....και σας ερωτώ...πως την βλέπεις την Πανάθα με τα 1002 της προβλήματα φέτος πάλι χωρίς ένα πακέτο αγκαλιά;

Και τι να πω στη νοσοκόμα; Ένα τσιγάρο ή σε έσφαξα; Μάλλον θα με δείρει...στην καλύτερη δηλαδή...γι αυτό σας λέω...ανησυχία....η μάλλον έπρεπε να το ονομάσω άγχος...αχχχχ βρε αγαπούλα...τι τραβάς και συ...

Τελικά άγχος είναι όλα...φταίει και το γαμωτσίγαρο να πάρει που προσπαθώ να κρατηθώ...και γι αυτό σ έχω πρήξει...με όλα αγχώνομαι αυτές τις μέρες...με τη δουλειά ...με το τι να κάνει το μωρό μου τώρα, να ναι καλά; Να είναι κουρασμενος; Και γω δεν είμαι κοντά να τον ανακουφίσω...

Και τι θα κάνω με την τιμολόγηση αν πρέπει να μείνω μέρες εκτός δουλειας...ωχ παναγιά μου...θα σκάσω....να το κάνω το τέταρτο τσιγάρο για σήμερα ή να κάνω τη πάπια; Και θα σκάσω αν δεν το κάνω ή είναι η ιδέα μου...λείπει και η μάνα άρα δεν θα φωνάζει που θα καπνισω αλλά δεν έχω διάθεση να κινδυνέψω την εγχείρηση...

Γμτ τόσες επιλογές, τόσες αποφάσεις...και πόσο βαριέμαι σήμερα...βαριέμαι μέχρι και να διαβάσω...περίεργο ε; Ναι το ξέρω αλλα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα...μηπως να πάρω το «μια σειρά απο ατυχή γεγονότα» απο το βαφτιστήρι μου για να διαβάζω στο νοσοκομείο; Η πρόταση της μαμάς μου να βάλω χαρούμενα τραγούδια στο mp3 player όπως το «ο χάρος βγήκε παγανιά» και να πάρω ανάλαφρα βιβλία όπως το «ο χειρούργος από τη κόλαση» ή το «νοσοκομείο του διαβόλου» δεν θα είναι μάλλον επιτυχημένες επιλογές, θα ειναι βέβαια αν μη τη άλλο αστείες....

Να το το μωρό μου...με ανησυχησε σήμερα στα αλήθεια αλλα τώρα που τον βλέπω δεν μπορώ να του πω τπτ. Μονο πόσο τον αγαπάω και πόσο μου έλειψε....καληνύχτα σας.

(Γράφτηκε τον Οκτώβριο του 2006 )