Παναγιώτα

Την Παναγιώτα, την αγαπώ πάρα πολύ, υπερβολικά πολύ ίσως. Για την ακρίβεια την αγαπούσα, πριν ακόμα γεννηθεί...απ όταν έμαθα ότι η μαμά της ήταν έγκυος.
Αυτό το παιδί το ήθελα κορίτσι...εγώ και ο πατέρας της παρακαλάγαμε να είναι κορίτσι, δεν ξέρω πως μου είχε κολλήσει αυτο, ήθελα να είναι κορίτσι όπως και ήθελα απο την πρώτη στιγμή να τη βαφτίσω...
Όταν γεννήθηκε, έκανα σαν παλαβή...πήγα να τη δω στο νοσοκομείο και ήταν...κούκλα! Τι όμορφο μωρό...δεν ξερω αν έχω ξαναδει ομορφότερο μωρό απ τη γλυκια μου Παναγιώτα..."Αυτό το μωρό δεν μοιάζει με ποντίκι, όπως τα υπόλοιπα!" είχε πει τότε ο Νίκος...τι αστείο που μου χε φανεί...
Ο Νίκος...τη λάτρευε την Παναγιώτα...το μόνο μωρό που δεν του έβγαζε την επιθυμία να το κλοτσήσει...τι θυμήθηκα τώρα...
Η Παναγιώτα λοιπόν είναι αστέρι...όχι επειδή είναι δικό μου βαφτιστήρι, ή ίσως και ακριβώς γι αυτόν τον λόγο...αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει λέει ο σοφός λαός...
Κλείνει σε λίγο καιρό τα 12 χρόνια...πως περάσαν έτσι...σαν χθες τη θυμάμαι μωρό να έρχεται να ανεβαίνει στην αγκαλιά μου και να μου κάνει ένα κάρο ερωτήσεις που δεν ήξερα πως να απαντήσω.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που - γυρω στα 5 της - απαίτησε να την φωνάζουμε με το κανονικό της όνομα, δλδ Παναγιώτα και όχι Γιώτα..."Νονά όταν με βάφτισες, με είπες Παναγιώτα και όχι Γιώτα. Αυτό είναι το όνομα μου και έτσι θέλω να με φωνάζετε"...πως σε κάνουν να νοιώθεις τελείως χαζή τα παιδιά...
"Πως να κρυφτείς απ τα παιδιά, έτσι κι αλλιως τα ξέρουν όλα..." που λέει και ο Νιόνιος, και είναι αλήθεια, κι αν δεν τα ξέρουν όλα, ξέρουν τον τρόπο για να τα μάθουν...και ξέρουν πως να σε φέρουν σε δύσκολη θέση...το χω πάθει πολλές φορές, και έχω και την Αγγελική που σε κάποιες περιπτώσεις μου πετάει το μπαλάκι..."Για να σε δω τώρα τι θα της πεις!" λέει γελώντας...
Η πιο δύσκολη συζήτηση που έχω κάνει μαζί της ήταν για να της εξηγήσω με όσο πιο ανώδυνο τρόπο γι αυτην ένα προσωπικο μου θέμα...και με εξέπληξε και πάλι με τον τρόπο που το χειρίστηκε...στενοχωρήθηκε αλλά δεν μου το δειξε εμένα...δεν ήθελε να με λυπήσει...
Φέτος κατάφερα να πραγματοποιήσω κάτι που της είχα τάξει χρόνια...την πήγα στο γήπεδο, ναι ξέρω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί που διαφωνούν μ αυτο αλλά είναι αλήθεια, την μικρή την έχω κάνει άνθρωπο σε αυτο το θέμα και κατάφερα να την τραβήξω απο την άσχημη επιρροή των αλλόθρησκων γονιών της.
Ναι με καμάρι δηλώνω ότι έχω μια περήφανη Παναθηναικό βαφτιστήρα.
Της είχα τάξει να την πάω σε έναν τουλάχιστον αγώνα, των 3 κυριοτέρων αθλητικών τμημάτων της ομάδας. Πήγαμε ποδόσφαιρο και βόλλευ, της χρωστάω μπάσκετ....
Η χαρά της δεν μπορεί να περιγραφεί, όχι τόσο επειδή είδε αυτούς τους αγώνες αν και ειδκά το βόλλευ είναι η μεγάλη της αδυναμία και περιμένει με αγωνία του χρόνου να την γράψουμε στο γυναικείο τμήμα του Παναθηναϊκού, αλλά γιατί τήρησα μια υπόσχεση και γιατι την πήρα μαζί μου...χάρηκε πολύ περισσότερο όταν γνώρισε τους φίλους με τους οποίους πάω γήπεδο, γιατι την δέχτηκαν όμορφα και της απαντούσαν στις απορίες της, δεν την σνόμπαραν σαν μικρή...
Δεν μπορώ να προσφέρω σ αυτο το παιδί όλα όσα θα θελα, δεν έχω δυστυχώς τη δυνατότητα, και ξέρω πως αν τελικά δεν αξιωθώ να κάνω ένα δικό μου παιδί, όλη μου η λατρεία θα πέσει επάνω της...αλλά ξέρω ακόμα, πως αυτο το παιδί αξίζει κάθε τελευταία ρανίδα αγάπης που έχω μέσα μου...

Χρόνια πολλά κοπελάρα μου για τα γενέθλια σου στο τέλος του μήνα...σ αγαπω πάρα πολύ...

(Γράφτηκε τον Μάρτιο του 2006 )