Νύχτες Ραδιο-φόνων

I will not fear, fear is the mind killer…

Έτσι ξεκινάει η λιτανεία κατά του φόβου του Frank Herbert. Υπέροχο το Dune, όταν το πρωτο έπιασα στα χέρια μου πριν από πολλά χρόνια, εντυπωσιάστηκα.

Ειδικά με τη λιτανεία του φόβου. Γιατί μ’ αυτήν θα μου πείτε. Γιατί όλοι οι άνθρωποι φοβούνται, ότι και να λένε, απο τα πολύ παλιά χρόνια ο άνθρωπος φοβάταν.Όντας κοινωνικό ον, ένας από τους μεγαλύτερους φόβους ο οποίος συνεχίζεται αναλείωτος μέχρι τις μέρες μας, είναι ο φόβος του μείνει μόνος. Ο φόβος της μοναξιάς.

Είδα λίγες μέρες πριν ένα θεατρικό, το « Νύχτες Ραδιο-φόνων» , ήταν σατυρικό ίσως, μαύρη κωμωδία πιθανόν, δεν ξέρω σε ποια κατηγορία να το εντάξω αλλα ήταν σίγουρα συγκλονιστικό. Τουλάχιστον για μένα.

Είχαμε πάει όλες μαζί απο τη δουλειά, ακόλουθούμενες η καθεμιά μας και απο μία φίλης της ή από ολόκληρη παρέα. 5 κοπέλες οι οποίες τον τελευταίο καιρό έχουμε δεθεί πάρα πολύ. 5 άτομα το καθένα με την δική του ιστορία, τις δικές του εμπειρίες και σαφώς τα δικά του απωθυμένα. Γιατί ας μην κρυβόμαστε, όλοι έχουμε απωθυμένα, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, αλλα όλοι έχουμε. Πράγματα που θέλαμε αλλά δεν καταφέραμε να κάνουμε, καταστάσεις που μας μπλόκαραν, μας φόβισαν. Όλοι έχουμε τα δικά μας σκουπίδια στη ζωή μας.

Αυτό ακριβώς πραγματευόταν το εργο. Μίλαγε για τα σκουπίδια που ο καθένας μας μαζεύει στη ζωή του είτε αυτά είναι άνθρωποι , είτε καταστάσεις και πως τα καθαρίζει. Αν τα καθαρίσει ποτέ.

Η καθεμία μας την παράσταση την είδε διαφορετικά. Η κουμπάρα μου, την χάρηκε πολύ, ενθουσιάστηκε από τις αλήθειες που έβγαιναν μπροστά μας στη σκηνή. Έπειτα η κουμπάρα αυτή είναι ένα φοβερό «είδος» ατόμου, πάντα πρώτη να διαμαρτυρηθεί για τα κοινωνικά προβλήματα και για το που πάει αυτός ο κόσμος επιτέλους. Οτιδήποτε με κοινωνικούς προβληματισμούς και προεκτάσεις θα της άρεσε, πόσο μάλλον μια τόσο όμορφη παράσταση.

Στην «εμπορικιά» μου όπως τη λέω για να την πειράξω, άρεσε μεν αλλά επειδή εκείνη τη μέρα δεν πολυ ήταν «σε φάση» και περίμενε πιο πολύ να δει μια κωμωδία, ίσως να την «χάλασε» σχετικά ο προβληματισμός. Η «μικρή» ενθουσιάστηκε. Όπως και γω, πήγε στη παράσταση χωρίς να περιμένει κάτι. Οπότε ήταν ανοιχτή και στα μηνύματα που πέρναγαν αλλά και στο αστείο του θέματος.

Η «μάνα» και το «may day» το καταχάρηκαν το θεατρικό. Ειδικά η τελευταία ευχαριστήθηκε λίγο παραπάνω αν θυμάμαι τα σχόλια που πέσαν στο γραφείο την επόμενη μέρα το πρωί με τις πρώτες γουλιές καφέ.

Την ώρα της παράστασης πρέπει να παραδεχθώ ότι βούρκωσα πολλές φορές. Κάποια πράγματα έννοιωθα σαν να τα είχα ζήσει και γω, ίσως όχι με τον ίδιο τρόπο αλλά παρόμοιες καταστάσεις που σε οδηγούν όμως σε παρόμοια ή ταυτόσημα συναισθήματα.

Ο άνθρωπος, έλεγε στη παράσταση, χρειάζεται 4 αγκαλιές την ημέρα για να διατηρήσει την συναισθηματική του ισσοροπία ή κάτι τέτοιο. Αν δεν τις πάρει, την επόμενη μέρα χρειάζεται 8 και ούτω καθεξής. Αν μείνει μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς αυτές τις αγκαλιές, τότε υπάρχει πρόβλημα...

Η μοναξιά δηλαδή και το πως μας επηρεάζει. Και τα πράγματα και τα λάθη που κάνουμε προκειμένου να μην είμαστε μόνοι μας. Καταστάσεις και άνθρωποι που υπομένουμε απο φόβο μην τα χάσουμε και αναγκαστούμε να μείνουμε στη μοναξιά μας. Ακόμα και άτομα στη ζωή μας που μπορεί να παίρνουμε σαν δεδομένα και πιθανόν να μην τα εκτιμάμε, ίσως και άθελα μας ή ηθελημένα να τα εκμεταλευόμαστε κιόλας.... βγήκα απο το θέατρο με αυτές και άλλες πολλές σκέψεις στο μυαλό μου.

Έβρεχε πολύ, φυσούσε κιόλας αρκετά και η ομπρέλλα μου δεν έλεγε να μου κάνει το χατήρι και να με προστατεύσει πάνω από 1 λεπτό συνεχόμενα. Πηγαίνοντας προς το Σύνταγμα για να βρω ταξί σκεφτόμουν...

Πόσες καταστάσεις περνάει ο καθένας μας στη ζωή του, πόσα «σκουπίδια» μαζεύει

πριν βρει τη δύναμη να πει τέλος και να καθαρίσει. Μπορεί κάποιου να είναι μικρά σκουπιδάκια πχ κομματάκια χαρτί ενώ κάποιου άλλου να είναι μεγάλα και ογκώδη, άοσμα ή μη. Το θέμα είναι πότε τα καθαρίζουμε? Όταν μαζεύονται πολλά και πλέον δεν χωράνε? Όταν μας πνίξουν ή εξαρτάται και αυτό όπως τόσα άλλα απο τον χαρακτήρα μας και τις αντοχές μας? Κατέληξα στο τελευταίο και θυμήθηκα ότι το ξεκαθάρισμα σε άνα συρτάρι και ένα ράφι της ντουλάπας μου όπου φυλλάω διάφορα πράγματα και όχι ρούχα, το έκανα μόλις πλέον δεν μπορούσα να βρω άκρη τι γίνεται εκει μέσα.

Η μαμά μου απ την άλλη μεριά θα είχε κάνει το ξεκαθάρισμα σίγουρα νωρίτερα. Ίσως με τον ίδιο τρόπο να λειτουργούμε και στις ζωές μας. Άλλοι να αφήνουμε τις καταστάσεις να μας φτάσουν στα όρια μας και άλλοι να τις ξεκαθαρίζουμε αμέσως μόλις χαλάσουν.

Σκέφτηκα το μωρό μου...πόσο συχνά μπλέκω τη λογική μου με το συναίσθημα. Βλέπω και αντικειμενικά αλλά και συναισθηματικά πόσα πράγματα μας ενώνουν. Πόσο μοιάζουν κάποια πράγματα που θέλουμε ή αγαπάμε και μοιραζόμαστε. Πόσο πολύ μοιάζουμε και όχι σαν χαρακτήρες μόνο. Και μετά μπαίνει συχνά η λογική για να μου δείξει με τα δικά της, κλειστά στο συναίσθημα , μάτια πόσα πιθανά προβλήματα θα βρούμε στο δρόμο μας. Και γω πότε τα βλέπω έτσι και πότε αλλιώς τα πράγματα.

Ευτυχώς βέβαια, εγώ έχω κατανόηση απο τη μεριά του άντρα μου. Ξέρει τι εννοώ όταν με πιάνει η κρίση και αμφιβάλλω και αμφισβητώ τα πάντα. Ξέρει και πως να με κάνει να το ξεπεράσω όλο αυτό το θέμα.

Βλέπω όμως πολύ κόσμο γύρω μου, φίλους και γνωστούς, να ταλανίζονται από τα ίδια ή παρόμοια διλλήματα στις σχέσεις τους. Και δεν έχουν πάντα την κατανόηση απο τον σύντροφο τους. Ίσως να φταίει η έλλειψη επικοινωνίας ίσως και όλοι μας πλέον να απαιτούμε πολλά και να μην κάνουμε υποχωρήσεις, να είμαστε υπερβολικά πλέον εγωιστές και «παρτάκιδες» για να νοιαστούμε για τον άλλον.

Δεν ξέρω τι φταίει απ όλα αυτά, ίσως να είναι και χιλιάδες άλλοι λόγοι που δεν μου έρχονται αυτή τη στιγμή. Ξέρω όμως πλέον ότι σε κάποια πράγματα είμαι πάρα πολύ τυχερή. Όχι ότι με τον σύντροφο μου δεν διαφωνούμε ή ότι δεν υπάρχουν στιγμές ή και μέρες εννιότε που δεν μπορούμε όχι να συζητήσουμε αλλά ούτε και να συννενοηθούμε τι θα φάμε, παρόλα αυτά, καταφέρνουμε να βρίσκουμε τον τρόπο να μην γίνουμε μπίλιες.

Αντικειμενικά είμαστε και οι δύο πολύ νευρικοί άνθρωποι. Και ας επιμένει οτι εγώ δεν είμαι, αναγκάζοντας με κάθε φορά να δίνω την απάντηση καρμπόν «Αγάπη μου δεν με έχεις δει ακόμα να νευριάζω πραγματικα». Αλλά όμως όποτε τύχει κάτι, ένας από τους δυο θα υποχωρήσει, θα ρίξει τους τόνους ώστε να ηρεμήσουμε και να το δούμε αλλιώς το θέμα. Και ως επί το πλείστον συζητάμε. Καλά συνήθως, ξεκινάω τους «φημισμένους μου μονόλογους» όπως με κοροιδεύει η κολλητή μου, αλλά το βασικό είναι ότι άκρη βγαίνει.

Αυτό είναι ένα απο αυτά τα συστατικά που στις μέρες μας λείπει από τα περισσότερα ζευγάρια. Η επικοινωνία και η αλληλοκατανόηση. Και όταν το έχεις αυτό, θα πρέπει να νιώθεις πάρα πολύ χαρούμενος και τυχερός γιατί έχει καταντήσει να είναι σπάνιο είδος.

Εκείνο το βράδυ, τον τρέλανα να του λέω πόσο τον αγαπώ και άλλα τέτοια πράγματα. Τον εξέπληξα χαρούμενα γιατί την προηγούμενη ακριβώς νύχτα ήμουν τελειώς άκεφη.

Ίσως αν όλοι μας κάναμε κάτι τέτοιο, σκέφτηκα την ώρα που ξάπλωνα, να ήταν πιο όμορφη η ζωή μας. Λιγότερο μουντή και μίζερη. Απλά να λέγαμε σ’ αυτούς που αγαπάμε το τι σημαίνουν για μας και το γιατί. Το πόσο σημαντκοί είναι και το πόσο τους αγαπάμε. Και να κάνουμε και αυτό το απλό πράγμα που λέγαν στη παράσταση.

Να τους δίναμε τουλάχιστον 4 αγκαλιές την ημέρα, να ζήσουμε αυτή τη γλυκιά επαφή. Να νιώσουμε την καρδιά του συντρόφου μας να χτυπάει στο σώμα μας επάνω. Να νιώσουμε τη ζεστασιά του κορμιού τους.

Αν το σκεφτούμε δεν είναι δα και τίποτα δύσκολο. Απλά αφήνουμε στην άκρη τον εγωισμό μας και όλα τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες μας που μας μπλοκάρουν.

4 αγκαλιές την ημέρα! Ίσως μετά ο κόσμος μας να γίνει πιο όμορφος, πιο υγιής, πιο ζεστός και πιο ανθρώπινος.

“ I’ld love to change the world,

but I don’t know what to do…” , λέει το τραγούδι. Ας ξεκινήσουμε έτσι, με τις 4 αγκαλιές την ημέρα και ίσως σιγά σιγά με τον καιρό, χωρίς να το καταλάβουμε και οι ίδιοι, η αλλαγή που ζητάμε να γίνει...

(Γράφτηκε τον Νοέμβριο του 2006 )