Η μοναξιά είναι μέσα μας...

"Η μοναξιά είναι μέσα μας..." Μου κόλλησε στο μυαλό κατά τις 20:00 σήμερα...τώρα είναι 22:50, ο Παναθηναϊκός στη τηλεόραση δίπλα μου, παίζει το τελευταίο φιλικό του για φέτος πριν την πρεμιέρα του Πρωταθλήματος....πρώτη φορά μετά από δυόμιση χρόνια περίπου, ξανά στο κλουβί της Αλεξάνδρας...ήθελα να πάω αλλά από τη μία το εισιτήριο των 20 ευρώ, από την άλλη ο θοδωράκης μου που δεν θα μπορούσε να έρθει και δεν θα ήθελα να τον στενοχωρήσω πηγαίνοντας μόνη μου, τον βλέπω από τη τηλεόραση.

Μου κόλλησε λοιπόν αυτή η φράση από εκείνη τη στιγμή. Δεν θυμάμαι αν την έχω ακούσει ή την έχω διαβάσει κάπου αλλά σήμερα όπως και χθες δεν είμαι στα καλύτερα μου και πάντα σε τέτοιες στιγμές σκέφτομαι διάφορα.

Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Όπως οι πίθηκοι, τα λιοντάρια , τα δελφίνια και τόσα άλλα ζώα, ζει σε αγέλες και ας τους δίνει άλλα ονόματα όπως οικογένεια, κοινωνικός περίγυρος ή χώρα. Το θέμα είναι ότι δεν μπορεί να ζήσει μόνος του. Έχει ανάγκη την επαφή, την επικοινωνία είτε σε φιλικό, οικογενειακό, κοινωνικό είτε ακόμα ( ίσως το πιο σημαντικό ) σε ερωτικό επίπεδο.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν τον εαυτό μας μπορούμε να τον προσδιορίσουμε μόνο μέσω της επαφής μας με τους άλλους. Είμαστε καλοί ή κακοί άνθρωποι μόνο σε σχέση του πως φερόμαστε στους συνανθρώπους μας. Όλοι πρέπει να έχουμε ακούσει να λένε ότι δεν μπορούμε να αγαπήσουμε πραγματικά κάποιον άλλον άνθρωπο αν δεν αγαπήσουμε πρώτα τον εαυτό μας, ότι δεν μπορούμε να αγκαλιάσουμε αληθινά κάποιον αν δεν μπορούμε πρώτα να σκύψουμε βαθιά μέσα μας και να αγκαλιάσουμε εμάς τους ίδιους.

Όμως απορώ, αν κάποιος αγαπά τον εαυτό του και τον αγκαλιάζει πραγματικά πως θα φανεί τι άνθρωπος είναι αν δεν έχει επαφή με άλλους ανθρώπους? Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η λέξη μισάνθρωπος. Αυτή δεν χρησιμοποιούμε για να χαρακτηρίσουμε κάποιον που δεν έχει επαφές και συναναστροφές με τους άλλους? Αυτόματα λοιπόν αυτός ο "μισάνθρωπος" καταλογίζεται στην συνείδηση μας σαν κακός άρα σαν κάποιος που δεν αγαπάει τον εαυτό του ώστε να αγαπήσει τους άλλους? Μα παράλληλα ένας τέτοιος άνθρωπος δεν χαρακτηρίζεται συνήθως και εγωιστής γιατί σκέφτεται μόνο τον εαυτό του? Δηλαδή δεν σκέφτεται και δεν αγαπάει κανέναν άλλον γιατί αγαπάει πολύ τον εαυτό του....οξύμωρο ε? Ναι και μένα έτσι μου φαίνεται...

Αν όντως λοιπόν προσδιοριζόμαστε μέσω των άλλων, γιαυτό έχουμε τη μοναξιά μέσα μας? Δηλαδή όταν δεν μπορούμε να είμαστε με άλλους πεθαίνουμε? Σαν λουλούδια χωρίς νερό? Η επαφή είναι το δικό μας νερό, η δική μας ηλιαχτίδα? Γι αυτό η εποχή μας είναι πλέον γεμάτη δυστυχία? Λόγω της μοναξιάς , υπερβολικής πλέον...." όσο πλησιάζουν οι στέγες των ανθρώπων, τόσο απομακρύνονται οι καρδιές τους..." πόσο αληθινό και πόσο τρομακτικό.

Ο μικρός αδερφός της μαμάς μου, ζει μόνιμα τα τελευταία χρόνια στη Σουηδία, μας έχει πει αμέτρητες φορές για τις καταπληκτικές συνθήκες διαβίωσης εκεί, καλύτεροι μισθοί, παροχές
και σαφώς πολύ πιο ανθρωποκεντρικό κράτος....όμως γιατί έχει σαν χώρα το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονιών στην Ευρώπη? Λόγω της έλλειψης ήλιου που λέμε και εδώ στην Ελλάδα? Δεν διαφωνώ σ' αυτό γιατί βλέπω και από τον εαυτό μου που χωρίς φως και ήλιο νιώθω σαν να μου έχουν ρουφήξει από μέσα μου όλη τη ζωή και τη χαρά. Όμως σίγουρα δεν είναι μόνο αυτό γιατί αλλιώς όλη η Δυτική Ευρώπη θα είχε χάσει τον μισό της πληθυσμό γιατί ας μην γελιόμαστε πουθενά δεν υπάρχουν οι ατμοσφαιρικές συνθήκες που επικρατούν στις μεσογειακές χώρες.

Άρα το πρόβλημα είναι βαθύτερο και κατά τη γνώμη μου αυτό είναι η μοναξιά. Δεν εννοώ αναγκαστικά αυτή που νιώθεις όταν είσαι κάπου μόνος χωρίς κανέναν άνθρωπο αλλά περισσότερο αυτή που νιώθεις μέσα σου στα πιο βαθιά στρώματα της καρδιάς σου, της ύπαρξης σου όταν βρίσκεσαι σε ένα μέρος γεμάτο κόσμο. Σαν αυτή που ένιωθα σήμερα ας πούμε , στο σπίτι κάνοντας διάφορες δουλειές, με τ αδέρφια μου και τα δύο εδώ αλλά εγώ ήμουν μόνη μου ακόμα και όταν συζητούσα μαζί τους η παγωμένη αίσθηση της μοναξιάς μου έσφιγγε τη καρδιά.

Βέβαια η διαφορά της σημερινής ημέρας ήταν ότι εγώ περίμενα με αγωνία να γίνει κάτι το οποίο δεν γινόταν και όσο πέρναγε η ώρα ένιωθα πιο έντονο το τσίμπημα της αγωνίας και κατά συνέπεια όλα μου τα συναισθήματα, ειδικά τα αρνητικά, οξύνονταν. Όμως το αίσθημα της μοναξιάς αυτό το έχω νιώσει πάρα πολλές φορές στη μέχρι τώρα ζωή μου. Το χειρότερο είναι ότι το ένιωθα εντονότερα την περίοδο που υποτίθεται ότι μοιραζόμουν τη ζωή μου με έναν άλλον άνθρωπο. Αυτό μάλλον είναι και το χειρότερο είδος της.

Έχω ακούσει αρκετούς ανθρώπους να λένε ότι δεν έχουν νιώσει μοναξιά ποτέ στη ζωή τους, ότι πάντα είχαν δίπλα τους ανθρώπους που τους αγαπούσαν και τους στήριζαν και ότι θεωρούν πως είναι στο χέρι μας να ξεφύγουμε απο τη μοναξιά. Θεωρώ ότι στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μου είχα πάντα και γω ανθρώπους δίπλα μου που θα κάναν τα πάντα για να με βοηθήσουν να με συντροφεύσουν στις δυσκολίες και να σταθούν δίπλα μου στο δύσκολο δρόμο της ζωής μου. Όμως παρόλα αυτά, μοναξιά έχω νιώσει πάρα πολλές φορές στη ζωή μου.

Είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα που κρύβεται και καραδοκεί πίσω από το μυαλό σου, την καρδιά σου και περιμένει να σε κυριέψει στην πρώτη ευκαρία που θα σε βρει με τις άμυνες σου κατεβασμένες. Είναι σαν την φράση που έλεγα παλιότερα συνεχώς στη ζωή μου και τους τελευταίους μήνες με έχει κάνει ο Θοδωρής μου να σταματήσω να την χρησιμοποιώ, " Είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό"... κάποια εποχή είχε γίνει δυστυχώς το μότο μου. Ήταν ίσως η ανασφάλεια μου που με έκανε να το πω αυτό, η ενστικτώδης αντίδραση της μοναξιάς μέσα μου για να μην μ αφήσει να ξεφύγω τόσο εύκολα? Ειλικρινά δεν ξέρω αλλά φαντάζομαι τη μοναξιά σαν ένα ζωντανό πλάσμα μέσα μας ή μέσα μου αν προτιμάτε, όπως ο Κινγκ θα έβλεπε τον φόβο του. Ίσως βέβαια να μην διαφέρει ιδιαίτερα απο αυτόν, τον φόβο δηλαδή, να είναι ο φόβος του να μην μείνω μόνη μου... το τρελό όμως είναι ότι δεν φοβάμαι να μείνω μόνη μου.

Πάρα πολλές φορές την αποζητώ την μοναξιά μου, την αγαπώ, σκέφτομαι τον εαυτό μου να κάθεται απλά αγκαλιά με ένα βιβλίο και να ταξιδεύει, να κάθομαι ακούγοντας αγαπημένα μου τραγούδια και να τραγουδώ και παράλληλα το μυαλό μου να ταξιδεύει, σε σκέψεις πρακτικές και σε κόσμους εδώ και αλλού. Δικούς μου μόνο, πράγματα τα οποία συνήθως δεν λέω σε κανέναν ούτε στους κολλητούς μου φίλους αλλά ούτε και σε κανέναν άλλο. Ίσως φταίει που είμαι Δίδυμος με ωροσκόπο Ζυγό και σελήνη στον Υδροχόο που " Είσαι μόνο αέρας, δεν έχει καθόλου γη επιτέλους? Γι αυτό πετάς στα σύννεφα και δεν σκέφτεσαι λογικά" αυτή είναι η Βιβή... οταν διαφωνούμε για κάτι συνήθως το λέει... οτι είμαι στον κόσμο μου και δεν βλέπω την πραγματικότητα...
Όμως τι πειράζει ε? Τι κι αν είμαι στο κόσμο μου? Τι κι αν τον τελευταίο καιρό ένα απο τα αγαπημένα μου τραγούδια που με εκφράζει απόλυτα είναι το " Σιγά μην Κλάψω"? Ειδικά το ρεφρέν του...
" Θα πάω να φτιαξω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μονο αν θέλω να γελάσω,
σιγά μην κλάψω, σιγα μην φοβηθώ..."
Αυτό απαντάω και στη Βιβή , θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω... βέβαια είμαι εδώ, στη γη και τώρα είμαι στη δουλειά και δεν έχω όρεξη να δουλέψω...το απόγευμα αν όλα πάνε καλά θα είμαι με τον άντρα μου όμως...με την πρώτη ευκαιρία θα πάω εκεί, ψηλά στον ουρανό στο όμορφο δικό μου μέρος, περικυκλωμένη από την μοναξιά μου την οποία τελικά μάλλον δεν την φοβάμαι γιατί οταν θελήσω ένα χάδι, τη στιγμή που θα "σπάσω" απο τα προβλήματα της καθημερινότητας και θα χρειαστώ να γύρω κάπου και να πω "κουράστηκα" ξέρω ότι έχω ανθρώπους να το κάνω, ανθρώπους σαν την Αγγελική που με ξέρει απέξω και ανακατωτά και συνήθως δεν χρειάζεται καν να της μιλήσω για να καταλάβει τι έχω....

Και τελικά η μοναξιά που έχουμε μέσα μας είναι καλή αν μάθουμε να την χειριζόμαστε σωστά, είναι αυτό που σε βοηθάει να κάνεις μια επαννεκίνηση στον εαυτό σου και να συνεχίσεις, δυνατότερος και πιο σιγουρος για τα θέλω και τα πρέπει σου. Να μπορείς να κοιτάξεις τα καλά αλλά και τα άσχημα που σου έρχονται στη ζωή χωρίς να πανικοβληθείς γιατί η αλήθεια είναι ότι θα τα φοβηθείς....ναι σιγουρα θα τα φοβηθείς αλλιώς δεν θα μπορέσεις να αντιμετωπίσεις τίποτα...είπαμε το σημαντικό είναι να θυμάσαι τη λιτανεία του φόβου και μετά να μπαίνεις στη μάχη...

Το Σαββατοκύριακο αρχικά δεν μου άρεσε η μοναξιά που βίωνα όμως τελικά μου βγήκε σε καλό, όπως τις περισσότερες φορές άλλωστε, μου έδωσε ότι χρειαζόμουν ώστε να με δει χθες η Βιβή και να μου πει ότι χαίρεται που με βλέπει ευτυχισμένη και που λάμπει το πρόσωπο μου...

Ίσως τελικά να ξέρει καλύτερα απο εμάς ο εαυτός μας, αυτός ο άλλος πίσω απο αυτόν που δείχνουμε καθημερινά στον κόσμο και να μας προστατεύει καλύτερα με το να μας κλεινει στον εαυτό μας για λίγο, όσο θα χρειαστεί για ξαναδυναμώσουμε....δεν ξέρω δεν είμαι σιγουρη όμως για άλλη μια φορά, απο αλλού ξεκίνησαν οι σκέψεις μου και αλλού κατέληξαν... δεν έγινε και τίποτα το χω συνηθίσει, ετσι ξεκαθαρίζονται καλύτερα...

Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν όπως έλεγε σε μια σειρά κινουμένων σχεδίων που παρακολουθούσα μαζί με τον μικρό αδερφό μου....
" Goodnight outhere, whatever you are"