Πριν από αρκετό καιρό, κάπου γύρω στον Σεπτέμβρη πέρσι, άρχισα να αναρωτιέμαι για ένα θέμα. Για τον έρωτα και πιο συγκεκριμένα, προσπαθούσα να θυμηθώ τί ει ναι τελικά αυτό το πράγμα και αν το παθαίνεις Μονό 2-3 φορές σ’ όλη σου τη ζωή και μετά πάπαλα...
Βλέπετε εκείνο το διάστημα είχα γνωρίσει πολύ κόσμο, ως επί το πλείστον σε επίπεδο γνωριμίας ή φιλικό, τουλάχιστον από τη μεριά μου...δεν κρύβω ότι κανά δυό μου άρεσαν άλλα πέρα από αυτό, τίποτα...τζίφος...όλο και κάτι με χάλαγε, μ’ ενοχλούσε...
Ο ένας μου φαινόταν παίδαρος μεν αλλά πολύ ψώνιο και χαζός δε, ο δεύτερος έξυπνος αλλά τρομερά ορθολογιστής, ο επόμενος πολύ σοβαρός, πολύ γελοίος ο άλλος, κλπ κλπ. Πίστευα ότι κανείς δεν με καταλάβαινε, κανείς δεν μπορούσε να ακολουθήσει τους ρυθμούς μου και τον τρόπο σκέψης μου, κανείς δεν είχε αυτό το κάτι...αυτό που θα με έκανε να τον σκέφτομαι και γιατί όχι...να τον ερωτευθώ...
Παρ’ όλα αυτά, σε γενικές γραμμές η έλλειψη “γκόμενου” δεν μ ενοχλούσε ιδιαίτερα. Το είχα πάρει χαλαρά...υπήρχαν φίλοι γύρω μου, παλιοί και νέοι οι οποίοι μου φτιάχναν το κέφι και που η επαφή μαζί τους με έκανε πολύ ευτυχισμένη. Μ’ άρεσε βλέπετε και το να είμαι αυτόνομη, να κάνω αυτό που θέλω κάθε στιγμή χωρίς να χρειάζεται να δώσω λογαριασμό σε κανένα, ειδικά όταν αυτό που ήθελα ήταν να περάσω ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο παρέα με τη στρογγυλή θεά.
Πάντα μου άρεσε το ποδόσφαιρο όπως και το μπάσκετ, το βόλλευ...εεε γενικά μ αρέσει ο αθλητισμός, όπως μ αρέσει και το γήπεδο...μου χε λείψει η επαφή μ αυτό, η ατμόσφαιρα του...ακριβώς όπως μου χε λείψει και η επαφή με τον κόσμο...η οποία πλέον ήταν καθημερινό φαινόμενο είτε μέσω της δουλειά είτε μέσω της παρέας μου...
Οπότε έχουμε και λέμε, εκείνον τον καιρό είχα πάρα πολλές επαγγελματικές υποχρεώσεις λόγω αλλαγής δουλειάς, πολλές “γηπεδικές” υποχρεώσεις, και πάρα πολλούς γνωστούς και φίλους για να ασχοληθώ μαζί τους άρα...που καιροί για έρωτες...βέβαια η απορία του αν τελικά θα ερωτευθώ ξανά, πέρναγε από το μυαλό μου έτσι σαν φλασιά σε διάφορες στιγμές...
Σαφώς η κλασική γυναικεία ανάγκη του να είμαστε “γυναίκα-μαμά" που λίγο πολύ όλες την έχουμε μέσα μας και ας το αρνούμαστε - ελάτε κορίτσια αφού μας έχει περαστεί γενιές και γενιές από τις μαμάδες μας και υπάρχει και μέσα στη φύση μας- σε μένα καλυπτόταν και από τα δύο αδέρφια μου αλλά και από τους δύο “άντρες της ζωής μου” για τους οποίους νοιάζομαι πάρα πολύ. Ο ένας άντρας είναι ο κολλητός μου από το λύκειο με τον οποίο έχουμε ένα απίστευτο δέσιμο και ας βλεπόμαστε αραιά και που....ο άλλος όμως ήταν τότε πάρα πολύ καινούργιος στη ζωή μου, φρεσκότατος αλλά είχε κλέψει ήδη τη καρδιά και τη προσοχή μου...
Πρώτα πρώτα με τον τελευταίο, όπως λένε άτομα που μας ξέρουν, έχουμε το ίδιο χιούμορ, αυτοί βέβαια προσθέτουν και την λέξη “ηλίθιο” σαν συνέχεια της φράσης αλλά δεν βαριέσαι...αυτό μπορούμε να το παραβλέψουμε...
Πέρσι το καλοκαίρι για παράδειγμα, μου είχε κολλήσει ένα τόσο χαζό ανέκδοτο που θα μπορούσες να το αποκαλέσεις και τελείως βλακώδες...μου το χε πει ο μικρός μου αδερφός και από τότε που το άκουσα έγινε το αγαπημένο μου...συν ότι γέλαγα χωρίς να μπορώ να σταματήσω κάθε φορά που το άκουγα ή το σκεφτόμουν.
Είναι αυτό με τη γάτα και το κεμπάπ... “Πως κάνεις μια γάτα κεμπάπ? Την πιάνεις από την ουρά..και μπαπ...” Ακόμα και τώρα που το γράφω, γελάω σαν χαζή μόνη μου μπροστά στον υπολογιστή...και να σκεφτεί κανείς ότι τις γάτες τις λατρεύω...καλά όλα τα ζωάκια τα αγαπώ αλλά τα αιλουροειδή είναι η μεγάλη μου αδυναμία...
Το πρώτο λοιπόν σημάδι ότι με τον καινούργιο κολλητό θα τα πηγαίναμε πολύ καλά, ήταν όταν του είπα το εν λόγω ανέκδοτο και το ξεκαρδίστικε, ήταν πάρα πολύ λίγο μπροστά σε αυτό που έπαθε...για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, κανείς από τους δυο μας δεν μπορούσε να παραγγείλει κεμπάπ χωρίς να ξεσπάσει σε υστερικά γέλια....εντάξει ποτέ δεν έκρυψα ότι είμαι λίγο χαζοχαρούμενη...δεν είναι τυχαίο ότι όταν ο αδερφός μου με συστήνει σε κάποιον λέει πάντα “Η αδερφή μου γελάει όλη την ώρα...ότι και να της πεις όσο και να την πειράξεις γελάει...σου πάει η καρδιά λοιπόν να την αφήσεις ήσυχη?”
Ας ξαναγυρίσω όμως στον κολλητό....το πιο σημαντικό στοιχείο ανάμεσα μας ήταν η απόλυτη αλληλοκατανόηση και η ικανότητα μας να καταλαβαίνουμε ο ένας την διάθεση του άλλου άμεσα. Δεν θα ξεχάσω μια μέρα που ήμουν πολύ χάλια ψυχολογικά, δεν είχα όρεξη για τίποτα και δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν...θυμάμαι ότι μπήκε στον μσν του και μου έγραψε, πριν προλάβω καν να του πω καλημέρα... “Καλημέρα, τι έχεις σήμερα? Δεν είσαι καλά...”
Το να το ρώταγε αυτό αφού θα είχα πει ή γράψει έστω και μία κουβέντα, θα μου φαινόταν απόλυτα φυσιολογικό γιατί και εγώ καταλάβαινα αν είναι καλά με την πρώτη κουβέντα του...όμως δεν είχα καν προλάβει να μιλήσω....απίστευτος βέβαια ήταν και ο τρόπος που φτιάχναμε ο ένας το κέφι του άλλου....εκεί που διάθεση μας ήταν ένα με το πάτωμα, λίγη ώρα συζήτησης και όλα πάλι στον κόσμο ήταν όμορφα...
Μου έκανε πάντα εντύπωση το πως τα κατάφερνε να με αντέχει και να με ανέχεται όταν με πιάναν οι κρίσεις μαλακίας μου...όπως όταν μια ολόκληρη μέρα σχεδόν, έτσι στο άσχετο, τραγούδαγα “Ποιός ζει στη θάλασσα σε ανανά? Ο Μπομπ σφουγγαράκης...Κίτρινος είναι και είναι μπελάς...” και αυτός...αντί να αρχίσει να κοκκινίζει από τα νεύρα και να φωνάξει “ΈΛΕΟΣ”, γέλαγε μαζί μου και έλεγε ότι πρέπει να δει ένα επεισόδιο για να καταλάβει τι είναι αυτό τέλος πάντων...βέβαια όταν είδε ένα επεισόδιο, κατάλαβε ότι μια τόσο χαζοχαρούμενη φάτσα όπως του Μπομπ δεν θα μπορούσε να ‘ναι τίποτε άλλο από αξιαγάπητη...
Η αλήθεια είναι όμως ότι τον άντεχα και γω όταν τον πιάναν οι απίστευτες κρίσεις γκρίνιας του! Ώρες, μέρες, βδομάδες ολόκληρες απο μπίριμπιρι...μίρλα...γκρίνια!
Και ο Μαλεζάνι το ένα...και η ζέστη το άλλο...και το κρύο...και οι μακαρονάδες...και η βαρεμάρα...και ώχου...έχει περπάτημα δηλαδή τώρα? Ασύλληπτη..φοβερή και....απίστευτα γλυκιά γκρίνια...το σήμα κατατεθέν του...
Εγώ δεν την αντέχω τη γκρίνια, όπως φαντάζομαι και κανείς άλλος άνθρωπος, αλλά η δικιά του...κάθε φορά που γκρίνιαζε, γέλαγα, έλεγα “οκ αυτός είναι και είναι στα κλασικά του....γκρινιάζει...” και μετά του έφτιαχνα το κέφι ή ξεκίναγα ένα -και καλά- καυγαδάκι-διαφωνίας μαζί του μέχρι που τράβαγα τη σκέψη του απ αυτό για το οποίο γκρίνιαζε...και ώρα την ώρα...μέρα τη μέρα, δενόμασταν πιο πολύ...ερχόμασταν όλο και πιο κοντά ο ένας στον άλλον....
Συμπλήρωνε ο ένας τη σκέψη του άλλου, μέχρι που αρχίσαμε να φτάνουμε στο σημείο όπου λέγαμε τα ίδια πράγματα, ταυτόχρονα και πολλές φορές, με ακριβώς την ίδια σύνταξη...ήταν πολύ αστείο...τον αγαπούσα πολύ όπως και αυτός εμένα...έτσι απλά, αγνά και φιλικά...
Απο κάποια στιγμή και μετά, ερχόταν στο μυαλό μου συνέχεια και όποτε γινόταν αυτό ένιωθα ένα απίστευτα γλυκό συναίσθημα....εγω βέβαια δεν είχα ή δεν ήθελα να καταλάβω γιατί συνέβαινε αυτό...ακόμα και όταν μονοπωλούσε τη σκέψη μου την ώρα που άκουγα αγαπημένα ερωτικά τραγούδια. Η αλήθεια είναι ότι σε κείνες τις στιγμές που πεταγόταν στο μυαλό μου, ψιλονευρίαζα μαζί του γιατί δεν είχε κανένα δικαίωμα και καμία δουλειά να το κάνει αυτό.
Με ποιό δικαίωμα αγαπητέ μου έρχεσαι στη σκέψη μου σε στιγμές που εκεί θα έπρεπε να είναι ένας εν δυνάμει “γκόμενος” ? Αλλά...φευ...ξεροκέφαλος όπως είναι, συνέχιζε να το κάνει...και γω ακόμα δεν ήθελα να δω τι συμβαίνει, συνέχιζα να αγνοώ τα σημάδια...ώσπου...μια βραδιά...τα καταπιεσμένα αυτά συναισθήματα, αποφάσισαν να πάρουν το πάνω χέρι...
Φοβόμουν πάρα πολύ, αν και ολόκληρη γαϊδούρα, να του πω ότι αυτό που αισθανόμουν γι αυτόν δεν ήταν απλά βαθιά φιλική αγάπη...ήμουν πολύ ερωτευμένη αν και το πόσο ακριβώς δεν το ήξερα ακόμα και ίσως καλύτερα γιατί μπορεί να με τρόμαζε ακόμα περισσότερο...
Θυμάμαι την αγωνία μου όταν του είπα τα συναισθήματα μου, την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα κάνει ένα άλμα θα πεταχτεί απο το στήθος μου...την αναπνοή μου να μην μπορεί να βγει με ευκολία, υπήρχε ένας κόμπος στον λαιμό....θυμάμαι όμως και την ανακούφιση που ένιωσα, την απίστευτη και απρόσμενη χαρά όταν μου είπε ότι ένιωθε ακριβώς τα ίδια πράγματα με μένα αλλά δεν μου τα λεγε...φοβόταν μην με χάσει απ τη ζωή του....
Στην πρώτη μας συνάντηση, μετά τις “αποκαλύψεις”, ήμασταν και οι δυο μουδιασμένοι, αμήχανοι, πως να φερθείς απέναντι σ έναν άνθρωπο που λατρεύεις αλλά μέχρι χθες ήταν απλά φίλος σου? Νομίζω ότι για πάντα θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου η ανάμνηση της πρώτης δειλής αγκαλιάς...του πρώτου γλυκού φιλιού...της πρώτης αναγνώρισης των συναισθημάτων που μας γέμιζαν....
Είμαστε μαζί, λίγους μόνο μήνες σαν ζευγάρι πια, όμως μοιάζει σαν να είναι μια ολόκληρη ζωή...νιώθω σα να τον γνώριζα και σα να τον αγαπούσα πάντα και φαντάζομαι πως κάπως έτσι νιώθει και αυτός...δεν είναι τυχαίο το ότι την μέρα που με γνώρισαν κάποιοι πολύ καλοί φίλοι του, ο ένας απ αυτούς, λίγα λεπτά απ τη στιγμή που είχα φτάσει στη καφετέρια – βλέπετε σχολάω αργά – γύρισε στον άλλο τους κολλητό και τραντάζοντας τον- κάπως όπως κάνει η Μενεγάκη όταν γελάει- είπε: “Δεν το πιστεύω ρε πούστη μου...ίδιοι είναι!”
Το πιο ωραίο όμως είναι ότι νομίζω πως τελικά θυμήθηκα τι είναι έρωτας...είναι το να νιώθεις ολόκληρη, πλήρης, και ειδικά όταν αυτός που αγαπάς είναι μακριά σου, να τον νιώθεις δίπλα σου σε κάθε σου στιγμή. Να λες “πάρε με αγκαλιά να κοιμηθούμε” και όταν ξαπλώνεις μόνη στο άδειο σου κρεβάτι, να αισθάνεσαι τα χέρια του που σε αγκαλιάζουν γλυκά...
Να είσαι στο δρόμο για τη δουλειά με τα ακουστικά στ αυτιά ακούγοντας μουσική και να θες να χορέψεις αδιαφορώντας για τον κόσμο που είναι γύρω σου. Να ξυπνάς το πρωί, κομμάτια απο τη κούραση, να ξέρεις ότι έχεις μπροστά σου δεκάωρο δουλειάς κι όμως να χαμογελάς λες και ετοιμάζεσαι να φύγεις διακοπές.
Αυτόν τον καιρό είναι μακριά μου και μου λείπει τρομακτικά πολύ...παρ ότι όμως “πονάω” που δεν είναι κοντά μου, παρόλο που υπάρχουν στιγμές που στενοχωριέμαι λόγω της έλλειψης του, είμαι απίστευτα ευτυχισμένη... Μου αρκεί το ότι υπάρχει στη ζωή μου για να την γεμίζει χαρά και το ότι σύντομα θα είμαστε πάλι μαζί, βλέπετε τελικά ο έρωτας αυτό ακριβώς κάνει, σου προσφέρει τη πληρότητα και τη δυναμη που χρειάζεσαι για να ανταπεξέλθεις στις δυσκολίες που υψώνονται μπροστά σου.
Σε γεμίζει προσμονή για την ώρα που θα τον δεις, θα τον ακούσεις, για όλα όσα μπορείς να μοιραστείς μ αυτόν, τα μεγάλα αλλά και τα πιο μικρά. Τελικά έχει δίκιο ο Πλούταρχος όταν τραγουδάει:
“...και να, του κόσμου τ απροσδόκητα
που είναι τόσο σπάνια...
Στο προσωπό σου τα βρήκα,
είμαι ευτυχισμένος,
κάτι πιο πάνω από ερωτευμενος,
θέλω για πάντα εμεις να ζησουμε μαζι,
γιατι...
Όλα σε σένα τα βρήκα...
είμαι ευτυχισμένος,
κάτι πιο πάνω από ερωτευμενος,
θέλω σου λέω εμείς να ζήσουμε μαζι,
για πάντα στη ζωή!!!”
Γιατί “έτσι ξαφνικά” όπως λέει ενα άλλο τραγούδι, έτσι μπήκε στη ζωή μου. Και έτσι απροσδόκητο ήταν το να είμαστε μαζί και να τον αγαπάω τόσο...χαίρομαι όμως πολύ που συνέβει αυτό, όπως και για όλα τα όμορφα πράγματα που έβγαλε απο μέσα μου αυτός ο άνθρωπος...πράγματα βαθιά κρυμένα στη ψυχή μου για χρόνια...όπως το ότι είχα δέκα χρόνια να γράψω και πλέον...πλέον γράφω ακόμα και στον δρόμο για τη δουλειά , μέσα σε μετρό και ηλεκτρικό....δηλαδή εκεί που γράφτηκε και μεγάλο μέρος αυτού εδώ...
Δεν ξέρω αν το συγκεκριμένο κείμενο θα το διαβάσει ο άνθρωπος που το ενέπνευσε...δεν το χω αποφασίσει ακόμα, ίσως να μην έχω ακόμα και μεγάλη εμπιστοσύνη σ αυτά που γράφω και να τα θεωρώ χαζά και παιδιάστικα και ίσως να έχω δίκιο σ αυτόν τον χαρακτηρισμό, βέβαια ότι και να γράψω αυτός θα το δει τέλειο...όπως τέλειο είναι και οτιδήποτε έχει να κάνει με μας του δυο. Το σημαντικό για μένα όμως είναι ότι ευχαριστήθηκα πάρα πολύ όταν το έγραφα...και οταν το έγραφα στο τετραδιάκι μου αλλα και όταν άλλαζα μεγάλο κομμάτι του στη μεταφορά του στον υπολογιστη...στο κάτω κάτω το θέμα στη ζωή μας είναι το να κάνουμε, έτσι για αλλαγή, πράγματα τα οποία μας ευχαριστούν...έτσι δεν είναι?
Θα θελα πάντως, άσχετα με το αν το πιο πιθανό είναι να μην το δει ποτέ, να του πω κάτι, αυτό που γεμίζει όλο μου το είναι.
Σ’ αγαπώ πολύ γλυκιέ μου άντρα και μόνο ένα πράγμα θέλω να σου ζητήσω...να προσέχεις για να σ’ έχω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου